Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Bouvier des Flandres (Owczarek flandryjski)

Historia

Mnisi w klasztorze Duinen Ter we Flandrii byli jednymi z pierwszych flandryjskich hodowców rasy Bouvier des Flandres (Owczarka flandryjskiego, Belgian Cattle Dog). Przodkami rasy były psy zaganiające, znane pod nazwą "vuilbaard" lub „koehond”. Bouviery były niezastąpionymi pomocnikami na pastwisku. Były też psami pociągowymi. Jako, że pracowały wśród krów, musiały być bardzo zwinne i skoczne – w innym przypadku mogłyby zostać stratowane przez stado zwierząt.  Różnice w wielkości poszczególnych osobników były bardzo widoczne. Wyższe i silniejsze psy wykorzystywano do pędzenia bydła do rzeźni. Duży i silny pies doskonale spisywał się w czasie dnia jako stróż stada, zaś nocą pilnował obejścia.

Warto wspomnieć, że psy były początkowo selekcjonowane ze względu na przydatność. Wygląd zewnętrzny i poszczególne cechy anatomiczne nie były istotne, stąd też tak duże zróżnicowanie w obrębie rasy.
Zastanówmy się teraz nad pochodzeniem Bouvierów. Nie sposób określić bezpośrednich przodków rasy, tak jak nie można powiedzieć, skąd dokładnie psy pochodzą. Ich ojczyzną jest Flandria, kraina leżąca w południowej części Francji i zachodniej Belgii. Można zatem powiedzieć, że mamy do czynienia z rasą o proweniencji francusko-belgijskiej. W Belgii istniało dawniej kilka odmian Bouviera: Bouvier Briarde, Bouvier Pikhaar, Bouvier des Flandres i Bouvier des Ardennes. Do dziś zachowały się jedynie Bouvier des Ardennes. Odmiana Briarde wymarła, natomiast dwie pozostałe zostały uznane za jedną rasę – Bouvier des Belge des Flandres. Początki rasy Bouvier des Flandres datuje się na 1900 rok,  kiedy to bouviery pojawiły się po raz pierwszy na belgijskiej wystawie w Hasselt. Pierwszy standard rasy powstał trzy lata po wystawie.

Piękny pies rasy Bouvier des Flandres

Wygląd

Bouvier des Flandres to psy w typie sub-brachymorficznym. Tułów krótki i zwarty, kończyny mocne i dobrze umięśnione. Sprawiają wrażenie psów silnych, ale nie ociężałych. Powinny być oceniane w naturalnej pozycji, bez ustawiania przez wystawcę. Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego mniej więcej równa wysokości w kłębie. Długość czaszki do długości kufy w proporcji 3 do 2. Głowa o masywnym wyglądzie, podkreślonym przez brodę i wąsy. Proporcjonalna do sylwetki i tułowia. Czystość linii można stwierdzić dotykiem. Czaszka dobrze rozwinięta, płaska, o szerokości nieco mniejszej od długości.  Linie górne czaszki i kufy równoległe. Bruzda czołowa ledwie widoczna. Stop tylko lekko zaznaczony, ze względu na nastroszone brwi wydaje się mocniejszy, niż jest w rzeczywistości. Grzbiet nosa lekko wypukły. Nos duży, zaokrąglony, o szerokich nozdrzach, zawsze czarny. Kufa szeroka, mocna, o mocnych szczękach, o prostej linii górnej, lekko zwężająca się ku końcowi, ale w żadnym razie nie spiczasta. Krótsza od mózgoczaszki w proporcji 2 do 3. Obwód mierzony tuż poniżej oczu mniej więcej równy długości głowy. Wargi dobrze przylegające i mocno pigmentowane. Szczęki mocne, jednakowej długości. Zęby mocne, zdrowe, białe i równo rozstawione. Zgryz nożycowy lub cęgowy, wymagany komplet zębów. Policzki płaskie, łuki jarzmowe niezbyt widoczne. Oczy ani wypukłe, ani głęboko osadzone; lekko owalne, osadzone w prostej linii, jak najciemniejsze przy danym umaszczeniu. Powieki czarne, bez najmniejszych śladów depigmentacji; trzecia powieka niewidoczna. Uszy przycięte w trójkąt, odpowiednio do wielkości głowy, stojące, wysoko osadzone i bardzo ruchliwe, niecięte – osadzone wysoko, powyżej linii oka, mocno załamane, przy czym linia załamania nie może znajdować się powyżej górnej linii czaszki. Średniej długości, w kształcie trójkąta równoramiennego, na końcach lekko zaokrąglone, płasko przylegające do policzków, tylko u nasady lekko odstające, niezwinięte, wielkości proporcjonalnej do wielkości głowy, porośnięte bardzo krótkim włosem.

Szyja noszona dostatecznie wysoko, płynnie przechodząca w łopatki, mocna, dobrze umięśniona, poszerzająca się ku łopatkom, trochę łukowato wysklepiona, bez podgardla. Tułów mocny, krótki i zwarty. Linia górna prosta i mocna. Kłąb lekko zaznaczony. Grzbiet krótki, szeroki, dobrze umięśniony, giętki, ale mocny i bez śladu słabości. Lędźwie krótkie, szerokie, dobrze umięśnione, giętkie, ale mocne i bez śladu słabości. Zad stanowi niemal przedłużenie linii grzbietu; dość szeroki u samców, wyraźnie szeroki u suk.

rasa psa Bouvier des Flandres  (owczarek flandryjski)

Klatka piersiowa głęboka, sięgająca łokcia, i szeroka, ale nie beczkowata. Pierwsze żebra lekko wysklepione, pozostałe zaokrąglone, nachylone ku tyłowi, dzięki czemu klatka jest długa. Dołem klatka piersiowa wznosi się lekko w kierunku nieznacznie podciągniętego brzucha. Słabizna krótka, szczególnie u samców. Ogon osadzony dość wysoko stanowi przedłużenie linii kręgosłupa. Ogon obcina się w pierwszym tygodniu życia, pozostawiając 2-3 kręgi. Kończyny przednie o mocnym kośćcu, dobrze umięśnione, idealnie proste, a oglądane z przodu – równoległe do siebie. Łopatki dość długie, umięśnione, ale nie przeładowane, lekko skośnie ustawione. Łopatka i ramię mniej więcej jednakowej długości. Ramiona umiarkowanie skośnie ustawione. Łokcie przylegające do tułowia, nie wykręcone na zewnątrz, ani do wewnątrz, tak w postawie, jak w ruchu, co stanowi wadę. Przedramiona proste, ustawione pionowo do podłoża, równolegle jedno do drugiego. Dobrze umięśnione i mocne. Nadgarstki nie wyróżniają się w kończynie, jedynie kość groszkowata lekko wystaje z tyłu nadgarstka. Mocne. Śródręcza o mocnym kośćcu, dość krótkie, nieznacznie nachylone ku przodowi. Łapy krótkie, okrągłe, zwarte, nie skierowane ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Palce zwarte i wysklepione, pazury mocne i ciemne. Opuszki grube i twarde. Kończyny tylne mocne, o dobrze wykształconych mięśniach, proste i doskonale równoległe, jeżeli oglądane z tyłu. Uda szerokie, dobrze umięśnione, równoległe w stosunku do linii środkowej tułowia. Pośladki wyraźnie wykształcone, umięśnione, z portkami. Podudzia średniej długości, dobrze umięśnione. Stawy skokowe szerokie, elastyczne. Śródstopia mocne, suche, raczej cylindryczne, pionowe względem podłoża, gdy pies stoi w naturalnej pozycji. Łapy okrągłe, mocne, palce zwarte i wysklepione, pazury mocne i ciemne, opuszki mocne i twarde. Sierść obfita; włos okrywowy i podszerstek tworzą ochronną warstwę. Sierść twarda w dotyku, sucha, bez połysku, ani zbyt długa, ani zbyt krótka (około 6 cm), lekko zmierzwiona, ale nie wełnista czy kędzierzawa. Krótsza na głowie, najkrótsza na zewnętrznej stronie uszu, których wewnętrzna strona porośnięta jest włosem średniej długości. Wąsy na górnych wargach i długa broda na podbródku nadają psu groźny wygląd. Nad oczami nastroszone brwi, podkreślające kształt łuków brwiowych, ale w żadnym razie nie zasłaniające oczu. Sierść szczególnie twarda na grzbiecie, na kończynach także twarda, ale nieco krótsza. Podszerstek tworzy gęstą, zbitą warstwę delikatnych, miękkich włosów; razem z włosem okrywowym daje nieprzemakalną okrywę. Maść zazwyczaj szara lub pręgowana, z domieszką czerni. Dopuszczalna mała biała gwiazdka na piersi. Psy osiągają średnio od 62 do 68 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 59 do 65 cm.  Waga kształtuje się w granicach 35-40 kg dla psa i około 27-35 kg dla suk.

Pies Bouvier des Flandres w ogrodzie

Temperament

Psy Bouviers des Flandres są zrównoważonymi, delikatnymi, lojalnym i spokojnymi psami. Te cechy charakteru w połączeniu z nadzwyczajną czujnością sprawiają, że doskonale spisują się w roli psów stróżujących. Pomimo groźnego wyglądu są jednak spokojne i delikatne, nie atakują bez wyraźnej potrzeby. Tolerują dzieci i inne zwierzęta.
Szkolenie nie sprawia zazwyczaj większych problemów. Warto jednak pamiętać, że psy szybko się nudzą. Wymagają wyważonego treningu, który zostanie przeprowadzony w sposób konsekwentny. Rasa potrzebuje doświadczonego właściciela, aby zapobiec problemom związanym z dominacją i nadopiekuńczością. Słabo przeszkolone psy mogą stać się lękliwe i tchórzliwe. Bouvier lub dzieci i doskonale się z nimi dogaduje.
Dobrze przeszkolony pupil może konkurować w sportach typu agility zawodach posłuszeństwa, śledzenia i konkursach pasterskich.

Zdrowie i Pielęgnacja

Jednymi z częściej pojawiających się schorzeń są dysplazja stawów biodrowych (HD) i łokciowych (ED), oraz groźny dla życia skręt żołądka. Sporadycznie zdarzają się chłoniaki i mięsak kości. Specyficzne dla tej rasy są porażenie strun głosowych i miopatia Bouvierów, której objawami są ciężki oddech, obfite ślinienie i zasinienie języka.
Współczesne czworonogi z rzadka mają twardą i szorstką sierść, częściej miękką i wełnistą. Wymagają częstego czesania, trymowania i strzyżenia, ale praktycznie nie gubią sierści.

 

Cena za rasowe szczenię Bouvier des Flandres wynosi ok. 4000 zł.

Plusy i minusy psów rasy Bouvier des Flandres

Plusy

Minusy

Silna, zrównoważona psychika

Pies wymaga ciągłego zainteresowania ze strony przewodnika. Jest dość absorbujący.

Sprawność fizyczna – pies stanowi szczególnie cenny nabytek dla osoby, która czynnie uprawia sporty biegowe, jeździ na rowerze etc.

Pielęgnacja jest dość czasochłonna. Pies gubi sporo włosa. Przy braku regularności w wyczesywaniu może pojawić się mata.

Sprawdza się w roli stróża i psa obronnego

 

Może mieszkać w budzie. Siedzenie na dworze przed cały dzień wcale mu nie przeszkadza.

 

Łatwość szkolenia

 

Pies i suka Bouvier des Flandres

Bouvier des Flandres Mary i Dancer, fot. © Andy Schecter 2014

Wysokość: Psy osiągają średnio od 62 do 68 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 59 do 65 cm. 

Waga: Waga kształtuje się w granicach 35-40 kg dla psa i około 27-35 kg dla suk

Umaszczenie: Maść zazwyczaj szara lub pręgowana, z domieszką czerni. Dopuszczalna mała biała gwiazdka na piersi.

Zdrowie: Jednymi z częściej pojawiających się schorzeń są dysplazja stawów biodrowych (HD) i łokciowych (ED), skręt żołądka, chłoniaki i mięsaki kości. Specyficzne dla tej rasy są porażenie strun głosowych i miopatia Bouvierów

Pielęgnacja: Włos wymaga regularnego strzyżenia, trymowania i czesania.

Rodzina: Oddane i wierne swojemu opiekunowi. Uwielbiają spędzać czas z właścicielem. Mają dobre nastawienie do najmłodszych. Nie znoszą stagnacji, kochają ruch i aktywność na świeżym powietrzu.

Inne nazwy: Flandryjski pies zaganiający, Vlaamse koehond, Flanders Cattle Dog, Owczarek Flandryjski, Belgian Cattle Dog

Klasyfikacja FCI - Grupa I, Sekcja 2, nr wzorca 191. Podlega próbom  pracy.

Tagi artykułu: