Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Gończy polski

Historia

Gończy polski to rodzima rasa psów występującą głównie na terenie Polski południowej w Bieszczadach, Beskidach Zachodnich, Pieninach, Podhalu i na Mazowszu. W latach 50. XX wieku regularną hodowlą psów gończych zajmowali się m.in. pułkownik Piotr Kartawik i pułkownik Józef Pawłusiewicz. Kartawik hodował większe i cięższe psy o maści czaprakowatej, Pawłusiewicz – lżejsze o umaszczeniu czarnym podpalanym. W latach 60. obydwie odmiany zostały wpisane do księgi wstępnej jako ogar polski. Jako że krzyżowanie nie przyniosło pożądanych efektów, wzorzec został dostosowany do odmiany cięższej, a psy Kartawika zarejestrowane przez FCI. Psy z drugiej hodowli nie były uznawane za ogara polskiego.

W 1983 roku Związek Kynologiczny w Polsce, z racji niesłabnącego zainteresowania psami Pawłusiewicza, założył księgę wstępną dla lżejszej odmiany ogarów. Psom nadano nazwę gończy polski i podjęto starania, aby wzorzec został zatwierdzony i oficjalnie zarejestrowany przez FCI jako piąta polska rasa. Stało się to dopiero w listopadzie 2006 roku.

Wygląd

Gończy polski to pies o lekkiej, zwartej i sprężystej budowie ciała; kościec cieńszy niż u ogara polskiego. Sylwetka wpisuje się w kształt prostokąta, co oznacza, że długość ciała mierzona od kłębu do nasady ogona przekracza wysokość w kłębie. Głowa szlachetna, proporcjonalna do całości. Mózgoczaszka tej samej długości co kufa, lekko wypukła. Guz potyliczny wyczuwalny, chociaż niewyrazisty. Stop słabo zaznaczony. Nos czarny, nozdrza rozwarte. Wargi mięsiste, dobrze pokrywające uzębienie, z niewielką fałdą w kątach szpary pyska. Uzębienie mocne, równe, białe, zgryz nożycowy, pełny komplet zębów pożądany.

polska rasa psów gończy polski

gończy polski Jakthund. Reproduktör Född: 2011 05 23

Oczy średniej wielkości, wyraźnie skośne, ciemnobrązowe o łagodnym wyrazie, nie powinny ukazywać białek. Powieki nie obwisają. Uszy zwisające, lekkie, trójkątne, średniej wielkości, osadzone nisko na wysokości zewnętrznego kąta oka. Uszy u nasady są szerokie, przylegają przednim brzegiem do policzków; zaokrąglone u dołu, pokryte gładką, jedwabistą sierścią. Szyja raczej średniej długości, dość muskularna, dość gruba, umiarkowanie wzniesiona, w przekroju owalna. Skóra na szyi luźna, ale nie tworząca podgardla. Grzbiet prosty, dobrze umięśniony. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Lędźwie szerokie, również dobrze umięśnione. Klatka piersiowa głęboka, sięgająca do łokci. Przedpiersie słabo zaznaczone. Żebra daleko zachodzące. Brzuch łagodnie podkasany. Ogon sięgający do stawu skokowego, średniej grubości, dobrze pokryty włosem, ze śladem szczotki. Opuszczony w spokoju i wygięty szablasto. W napięciu noszony lekko powyżej linii grzbietu. Kończyny przednie oglądane od przodu proste. Odległość od łokcia do podłoża wynosi połowę wysokości w kłębie. Łopatki długie, skośnie ustawione. Ramiona ustawione w stosunku do łopatki pod kątem lekko rozwartym. Łokcie skierowane do tyłu; nigdy nie odstają, ani nie są zbyt mocno przylegające. Przedramiona proste, suche, o owalnym przekroju kości. Śródręcza suche, sprężyste, lekko wychylone do przodu. Łapy zwarte, lekko owalne. Palce wypukłe i lekko wysklepione. Pazury ciemne. Opuszki o grubej skórze. Kończyny tylne proste jeżeli oglądamy je od tyłu. Uda szerokie, muskularne. Podudzia dobrze umięśnione. Stawy skokowe osadzone nisko. Łapy podobnie jak u kończyn przednich. Wilcze pazury usuwane u szczeniąt. Włos na tułowiu twardy, sztywny i dobrze przylegający. Podszerstek gęsty, obfitszy zimą, słabszy latem. Włos krótki i jedwabisty na głowie i uszach. Umaszczenie czarne, z wyraźnie odgraniczonym czerwono-brązowym podpalaniem; czekoladowe podpalane i rude występuje w różnych odcieniach. Podpalanie występuje nad oczami, na kufie, podgardlu, piersi, wewnętrznej i tylnej stronie ud, w okolicy odbytu, na palcach, na dolnej stronie ogona do 1/3 lub 1/2 jego długości. Małe białe znaczenia na palcach i piersi nie stanowią wady. Psy osiągają od 55 do 59 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 50 do 55 cm. Czworonogi ważą od 22 do 26 kilogramów.

Użytkowość

Niegdyś gończe polskie hodowane były głównie na wsiach w górach i wykorzystywane do polowań (głównie na dziki,sporadycznie na zające i lisy) oraz pilnowania gospodarstw. Z tego względu musiały być bardzo czujne, wytrzymałe, cięte względem obcych i wytrwałe w ściganiu zwierza. Praca w lesie wymagała dużej samodzielności w działaniu, dlatego gończe musiały odznaczać się bystrością umysłu i inteligencją. Obecnie psy pełnią głównie funkcje domowych maskotek, chociaż część populacji nadal pozostaje w rękach myśliwych. Postrzegany jest, jako jeden z lepszych psów myśliwskich obecnym czasie. Sprawdza się przede wszystkim, jako dzikarz i tropowiec, płochacz i pies do aportowania

Temperament

Gończe polskie są bardzo temperamentnymi czworonogami, które mogą sprawiać pewne problemy początkującym opiekunom a zwłaszcza samce. Wymagają odpowiedzialnego i konsekwentnego prowadzenia – kiedy wyczują słabość właściciela, mogą stać się nieposłuszne, agresywne i niszczycielskie.

Psy są żywe, energiczne i odważne. Reagują szybko i zdecydowanie. W stosunku do właściciela i pozostałych członków rodziny są czułe, a niekiedy nawet wylewne, oddane i wierne. To najlepsi przyjaciele rodziny. Wobec obcych zachowują się nieufnie i z rezerwą. Nigdy jednak nie powinny ujadać bez potrzeby.  Doskonale sprawdzają się w roli stróżów posesji. Nie są hałaśliwe, ale zawsze zawiadomią właściciela o obecności obcych. Są  bardzo podatne na szkolenie ale nie w formie przymusu.
Gończy polski, jak każdy pies myśliwski, potrzebuje dużo ruchu i odpowiedniej stymulacji psychofizycznej. Uwielbia długie spacery, dlatego właściciel powinien zadbać o to, aby przynajmniej raz  w tygodniu wywieźć czworonoga do lasu i dać mu szansę na wybieganie się.

Polska rasa psów Gończy polski

Gończy polski BRANKA Herbu Weszynos Wl E.Ziolek

Gończe polskie mimo krótkie sierści są odporne na trudne warunki klimatyczne, dlatego mogą mieszkać w budzie. Dobrze radzą sobie zarówno w przestrzeniach miejskich, jak i wiejskich.

Pielęgnacja i Zdrowie

Gończy polski nie jest szczególnie wymagającą rasą. W zupełności wystarczy cotygodniowe wyczesanie włosa. Więcej czasu należy poświęcić obwisającym uszom, do których w czasie spacerów mogą dostać się plewki i inne zanieczyszczenia. Rasa nie cierpi na typowe przypadłości zdrowotne.

Wysokość: Psy osiągają od 55 do 59 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 50 do 55 cm.

Waga: Czworonogi ważą od 22 do 26 kilogramów.

Umaszczenie: Umaszczenie czarne, z wyraźnie odgraniczonym czerwono-brązowym podpalaniem; czekoladowe podpalane i rude występuje w różnych odcieniach. Podpalanie występuje nad oczami, na kufie, podgardlu, piersi, wewnętrznej i tylnej stronie ud, w okolicy odbytu, na palcach, na dolnej stronie ogona do 1/3 lub 1/2 jego długości. Małe białe znaczenia na palcach i piersi nie stanowią wady.

Pielęgnacja: W zupełności wystarczy okazjonalne czesanie włosa. Na szczególną uwagę zasługują uszy, w których mogą zbierać się zanieczyszczenia.

Zdrowie: Nie odnotowano typowych przypadłości u rasy.

Rodzina: Psy są bardzo rodzinne, wierne i oddane swoim właścicielom. Uwielbiają ruch i wysiłek fizyczny. Nie znoszą bierności. Lubią dzieci. Mają silny instynkt łowiecki. Wymagają regularnego i konsekwentnego szkolenia i prowadzenia. Mogą być dominujące.

Inne nazwy: Ogar Pawłusiewicza, Pies Pawłusiewicza, Polish Hunting Dog, Polish Scenthound, Polnischer Laufhund.

Cena szczeniąt z rodowodem 1400 - 7000 złotych. Źródło (Allegro, Alegratka, Olx, Szczeniaki). Ceny z roku 2022.

Klasyfikacja FCI - grupa VI, sekcja 1, nr wzorca 354. Podlega próbom pracy.

Tagi artykułu: