Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Gryfonik belgijski (Griffon belge)

Historia

Historia rasy nie jest dokładnie znana. Wiadomo, że psy były pierwotnie wykorzystywane przez miejskich stangretów i dorożkarzy do wyłapywania szczurów w stajniach i wozowniach. Z racji oryginalnego wyglądu wzbudzały ciekawość podróżnych, co prawdopodobnie stało się przyczyną ich wprowadzenia na belgijskie salony. Pierwszy klub hodowlany Gryfoników powstał w 1880 roku, a już trzy lata później rasa została zaprezentowana w czasie oficjalnej wystawy. W 1885 roku pierwsze osobniki trafiły na Wyspy Brytyjskie. Regularna hodowla Gryfonika brukselskiego, Garcon du Petit Waterloo, rozpoczęła się w 1880 roku. Dla lepszych efektów hodowcy krzyżowali Gryfonika z Mopsami – uzyskiwali dzięki temu psy z twardszym włosem i mocno wyprofilowaną głową.

Według niektórych hodowców Gryfoniki powstały na skutek krzyżowania niemieckiego Pinczera małpiego z Mopsem. Opinia wydaje się uzasadniona, zważywszy na fakt, że Gryfoniki belgijskie i Pinczery różnią się jedynie typem umaszczenia. Być może obydwie rasy mają wspólnego przodka. Wedle drugiej teorii Gryfoniki belgijskie są spowinowacone z Yorkshire Terierami lub małymi Spanielami. Trudno jednak brać na poważnie te hipotezy.

Prawdziwym przełomem dla rasy okazał się rok 1896, kiedy to założono Klub Miłośników Gryfonika. Dwa lata później została uznana przez angielski Kennel Club. W ciągu kolejnych dwóch dekad rasa zyskała ogromną popularność – stała się niemalże belgijskim towarem eksportowym. Główną popularyzatorką rasy Gryfonik belgijski była belgijska królowa – Maria Henrietta. Niestety, dwie wojny światowe doprowadziły do niemalże całkowitego wyginięcia rasy. Liczebność populacji nigdy nie osiągnęła stanu z początku wieku.

Ciekawostka!
W jednym miocie możemy spotkać trzy odmiany Gryfoników: brukselskiego, belgijskiego i brabanckiego! Taka sytuacja wcale nie należy do rzadkości!

Pies Gryfonik belgijski

Wygląd

Gryfonik belgijski to mały pies do towarzystwa, inteligentny, proporcjonalnie zbudowany, czujny, dumny, mocny, o prawie kwadratowej sylwetce. Psy mają mocny kościec, ale są równocześnie eleganckie w ruchu i budowie.  Głowa jest najbardziej charakterystyczną i przykuwającą uwagę częścią ciała psa; dość duża w proporcji do tułowia i o prawie ludzkim wyrazie. Szata psów jest twarda, stojąca i zmierzwiona; dłuższa nad oczami, na kufie, policzkach i brodzie, tworząca obramowanie głowy. Czaszka szeroka i zaokrąglona. Czoło wyraźnie zaokrąglone. Stop bardzo wyraźnie zaznaczony. Nos czarny, osadzony na poziomie oczu. Cerata nosowa szeroka, z szeroko rozwartymi nozdrzami. Grzbiet nosa cofnięty tak, że profil utworzony przez brodę, nos i czoło stanowi jedną płaszczyznę. Kufa wraz z nosem bardzo krótka, nieprzekraczająca 1,5 cm. Wargi czarne. Górne i dolne wargi w ścisłym kontakcie i ściśle do siebie przylegające. Górne wargi nie tworzą fafli i nie zakrywają dolnych. Zbyt luźne wargi psują pożądany wyraz. Żuchwa wygięta ku górze, szeroka, nie zwężająca się i wystająca przed szczękę. Cechą rasy jest przodozgryz. Siekacze górne i dolne są ustawione równo, w linii prostej; linie górnych i dolnych siekaczy przebiegają równolegle. Pysk ściśle zamknięty, bez pokazywania zębów i języka. Szeroka i wydatna żuchwa jest nadzwyczaj ważna. Oczy szeroko rozstawione, duże i okrągłe, nigdy wytrzeszczone. Brązowe, możliwie jak najciemniejsze. Oczy obramowane czarnym  pigmentem i pożądane niewidoczne białkówki. Uszy małe, osadzone wysoko i w odpowiedniej odległości od siebie; niekopiowane, noszone na wpółuniesione i opadające ku przodowi, kopiowane – spiczaste i stojące. Kopiowane i niekopiowane uszy na równi dopuszczalne. Szyja średniej długości, płynnie przechodząca w barki. Kłąb lekko zaznaczony. Grzbiet prosty, krótki, mocny.  Lędźwie krótkie i umięśnione, bardzo lekko wysklepione.  Zad szeroki i płaski lub bardzo nieznacznie opadający. Klatka piersiowa szeroka, głęboka do łokci. Przedpiersie wyraźnie zaznaczone. Żebra dobrze wysklepione.  Linia dolna brzucha nieco podciągnięta, słabizny zaznaczone wyraźnie. Ogon osadzony i noszony dość wysoko. Kopiowany ogon skracany od 2/3 długości, niekopiowany – noszony w górze z końcem zwróconym w stronę grzbietu; jednak go nie dotyka. Ogon z natury krótki, lub złamany lub zakręcony jest poważną wadą. Kończyny przednie równoległe o mocnym kośćcu, ustawione dość szeroko. Łokcie przylegające do tułowia.  Nadgarstki mocne.  Łapy małe, okrągłe, nie skręcone na zewnątrz, ani do środka. Palce ściśle zwarte, zrośnięte niepożądane. Zrośnięte palce są niepożądane. Mocne poduszki palców, tak ciemne jak tylko możliwe. Pazury pożądane czarne lub możliwie najciemniejsze. Kończyny tylne o mocnym kośćcu, zupełnie  równoległe. Stawy kolanowe wystarczająco kątowanie. Stawy skokowe dobrze kątowane, ani zbieżne, ani rozbieżne.
Gryfonik belgijski ma szatę szorstką z podszyciem. Sierść z natury szorstka, nieco falista, chociaż pozbawiona lokowania; trymowana. Aby ocenić strukturę szaty, musi mieć ona średnią długość. U psów dłuższa szata występuje na głowie. Nad oczami włosy muszą być dłuższe niż na innych partiach czaszki, tworząc brwi. Dopuszczalnym  typem umaszczenia są czarne i czarne podpalane. Podpalanie musi być jednolite i wysycone w kolorze, widoczne na kończynach przednich, na łapach aż do nadgarstków; na kończynach tylnych na łapach, aż do stawów skokowych i przechodzące dalej na wewnętrzną stronę kończyn (również na klatce piersiowej, policzkach, nad oczami, wewnątrz uszu, poniżej ogona i dookoła odbytu. Kolor czarny może być przesiany rudo- brązowym. Dorosłe osobniki mierzą średnio od 28 do 35 centymetrów wysokości w kłębie. Ich waga nie może przekroczyć 6 kilogramów.

Gryfonik belgijski zachowanie i temperament

Gryfonik belgijski to bardzo energiczny i towarzyski pies, który uwielbia spędzać z właścicielem każdą wolną chwilę. Nie znosi samotności, w związku z czym nie powinien mieszkać z osobami mocno zapracowanymi, niedysponującymi wystarczająco dużą ilością czasu wolnego. Psy rasy Gryfonik belgijski lubią zabawy z właścicielem, ale nie są nadto żywiołowe. Preferują raczej spokojny tryb życia. Nie przejawiają skłonności do agresji i dominacji. Doskonale sprawdzają się w roli towarzyszy dziecięcych zabaw. Dodatkowym atutem rasy jest inteligencja. Czworonogi nie sprawiają problemów wychowawczych, szybko uczą się nowych komend i są podatna na szkolenie.

Popularność rasy Gryfonik belgijski w Polsce

W Polsce rasa jest praktycznie nieznana. Dotychczas zarejestrowano zaledwie kilkanaście osobników rasy Gryfonik belgijski. Znacznie większą popularnością cieszą się w Ameryce Północnej, w krajach skandynawskich i w Czechach. Cena rodowodowych szczeniąt waha się w granicach 2000-2500 złotych.

Gryfonik belgijski w liściach

Pielęgnacja i zdrowie

Gryfoniki belgijskie to generalnie zdrowa rasa psów, nieobciążona chorobami genetycznymi. Dość często możemy spotkać osobniki, które dożywają swoich piętnastych urodzin. Pielęgnacja psów nie powinna sprawiać wielkich trudności. Właściciele muszą zwracać szczególną uwagę na łzawienie oczu, które staje się bardziej intensywne w czasie upałów. Bruzdę wokół nosa przemywamy solą fizjologiczną lub preparatem przeznaczonym dla psów do pielęgnacji oczu i powiek.

Gryfonik belgijski, jako pies szorstkowłosy, wymaga trymowania od dwóch do trzech razy do roku. Szczotkowanie obligatoryjne: przynajmniej dwa razy w ciągu tygodnia. Kąpiele niewskazane – wyłącznie gdy pies jest bardzo brudny. W czasie kąpieli uważamy na wrażliwe okolice kufy i oczu.

Wysokość: dorosłe osobniki mierzą średnio od 28 do 35 centymetrów.

Waga: waga dorosłego osobnika nie powinna przekroczyć 6 kilogramów.

Umaszczenie: najczęściej spotykanymi typami umaszczenia są: czarny i czarno-podpalany.

Pielęgnacja: konieczne trymowanie 2-3 razy do roku. Szczotkować 2-3 razy w tygodniu. Kufa i oczy wymagają szczególnej pielęgnacji; należy je przemywać solą fizjologiczną.

Zdrowie: rasa jest generalnie zdrowa. Nie odnotowano typowych przypadłości zdrowotnych.

Rodzina: bardzo przyjazny, radosny i kochający pies. Uwielbia spędzać czas z właścicielem i wychodzić na długie spacery. Nie przejawia skłonności do dominacji i nie jest trudny w ułożeniu i szkoleniu. Doskonale nadaje się dla rodzin z małymi dziećmi. Szybko adaptuje się do każdych warunków mieszkaniowych.

Inne nazwy: Griffon belge, Belgicky grifonek, Belgische griffon

Klasyfikacja FCI - Grupa IX, Sekcja 3, Numer wzorca 81. Nie podlega próbom pracy.

Tagi artykułu: