Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Leonberger

Historia

Istnieją dwie hipotezy dotyczące pochodzenia rasy. Pierwsza zakłada, że leonbergery wywodzą się od dużych dogów tybetańskich, które występowały niegdyś na terenie Alp Wschodnich i Środkowych. Wedle drugiej Leonberger został wyhodowany jako nowa rasa dopiero na przełomie lat 30. i 40. XIX wieku przez Heinricha Essiga – ówczesnego radcą miejskiego w Leonbergu koło Stuttgartu – który postawił sobie za cel stworzenie dużego psa o szlachetnej sylwetce przypominającego lwa z miejskiego herbu.
Essig wykorzystał do tego celu duże, krótko - i długowłose psy wiejskie,  a następnie krzyżował je z nowofundlandami i długowłosymi bernardynami oraz – w późniejszym okresie – z owczarkami pirenejskimi i landseerami. W wyniku krzyżowania powstały bardzo duże psy z długą białą i srebrnoszarą szatą
Leonbergery zostały zaprezentowane po raz pierwszy na wystawie w Monachium w 1865 roku. Warto jednak pamiętać, że w XIX wieku psy były często mylone z bernardynami; dopiero w 1895 roku, kiedy założono Klub Leonbergera, nastąpił przełom i rasa zaczęła się dynamicznie rozwijać.  Niestety, I Wojna Światowa przerwała „karierę” rasy; przy życiu pozostało zaledwie 5 osobników. Kolejna wojna ponownie przetrzebiła i tak niezbyt liczną populację, niemniej dzięki staraniom hodowców rasę udało się odtworzyć. Obecnie leonbergery cieszą się dużą popularnością na całym świecie.

Rasa psa Leonberger

Leonberger Max

Wygląd

Leonberger to  bardzo duży, silny, muskularnym, a jednocześnie niezwykle elegancki czworonóg o harmonijnej budowie ciała. Sylwetka psa wpisuje się w kształt prostokąta; przy czym głębokość klatki piersiowej wynosi w przybliżeniu połowę wysokości w kłębie. Głowa raczej głęboka niż szeroka, lekko wydłużona; stosunek kufy do mózgoczaszki wynosi 1:1. Skóra równomiernie przylega, brak fałd na czole. Czaszka słabo wysklepiona, odpowiednio mocna (pasująca do tułowia i kończyn), ale niezbyt ciężka. Tylna część niewiele szersza niż na wysokości oczu. Stop dobrze widoczny, chociaż umiarkowanie wykształcony. Nos czarny. Kufa raczej wydłużona, nigdy nie zwężająca się spiczasto. Grzbiet nosa równomiernie szeroki, nigdy nie wklęsły, raczej lekko wypukły.

Fafle przylegające, czarne, kąciki warg dobrze przylegające. Szczęki mocne z doskonałym, regularnym i kompletnym zgryzem nożycowym; górne siekacze ściśle zachodzą na dolne; dopuszczalny zgryz cęgowy; kły w żuchwie szeroko rozstawione. Policzki słabo rozwinięte. Oczy od jasno do możliwie ciemnobrązowych, średniej wielkości, owalne; osadzone niezbyt głęboko. Powieki przylegające, niewidoczna spojówka, białko oka niezaczerwienione. Uszy osadzone wysoko i niezbyt daleko z tyłu, zwisające, średniej wielkości, mięsiste, przylegające. Szyja lekkim łukiem, przechodząca w kłąb bez uskoku, raczej wydłużona niż krępa, bez luźnej skóry i bez podgardla. Kłąb wyraźnie zaznaczony, szczególnie u samców. Grzbiet zwarty, prosty, szeroki. Lędźwie szerokie, mocne, dobrze umięśnione. Zad szeroki, stosunkowo długi, łagodnie zaokrąglony, płynnie przechodzący w nasadę ogona, w żadnym wypadku nie przebudowany. Klatka piersiowa głęboka i szeroka; sięga przynajmniej do wysokości łokci, niezbyt beczkowata, raczej owalna. Dolna linia tylko nieznacznie podciągnięta.

Psy Leonbergery

Leonbergery

Ogon obficie owłosiony, kiedy pies stoi – prosto zwieszający się; wygięty nieznacznie do góry w ruchu i raczej nigdy nie noszony powyżej linii grzbietu. Kończyny bardzo mocne, szczególnie u samców. Kończyny przednie proste, równoległe i niezbyt wąsko ustawione. Łopatki i ramiona długie, ukośnie ustawione, tworzące ze sobą niezbyt rozwarty kąt, dobrze umięśnione; łokcie przylegające. Śródręcza mocne, zwarte, proste patrząc od przodu, z profilu niemal pionowe. Łapy ustawione prosto (nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz), zaokrąglone, zwarte, palce dobrze wysklepione, pazury czarne. Kończyny tylne równoległe; stawy skokowe oraz łapy nie mogą być wykręcone ani do zewnątrz, ani do wewnątrz. Miednica skośnie ustawiona. Uda stosunkowo długie, ustawione skośnie, silnie umięśnione, udo i podudzie tworzą wyraźny kąt. Stawy skokowe mocne, wyraźny kąt między podudziem a śródstopiem. Łapy proste, jedynie lekko wydłużone, palce wysklepione. Poduszki czarne. Przestrzenne i harmonijne chody, wykrok sięgający daleko. Proste prowadzenie kończyn w stępie i kłusie. Włos od średniomiękkiego do stosunkowo twardego, dość długi, przylegający, nigdy nie rozdzielający się; prosty, dopuszczalny lekko falowany. Widoczna rzeźba tułowia mimo gęstego podszerstka. Na szyi i klatce piersiowej włos, zwłaszcza u psów, tworzy grzywę. Przednie kończyny silnie owłosione, na tylnych tworzą się charakterystyczne portki. Dopuszczalnymi typami umaszczenia są: lwi żółty, rudy, rudobrązowy, możliwe także piaskowe odcienie (płowożółty, kremowy) i wszelkie kombinacje między wymienionymi kolorami. Zawsze wymagana czarna maska, dopuszcza się czarne końcówki włosów, czarny nie może tworzyć podstawowej maści. Rozjaśnienia podstawowej barwy włosa na spodniej części ogona, grzywie, przednich i tylnych kończynach nie mogą być na tyle silne, aby zakłócać harmonię podstawowej barwy. Tolerowane mała biała plama lub wąska biała linia na piersiach oraz białe włosy na palcach.
Psy osiągają od 72 do 80 cm wysokości w kłębie (zalecana średnia wysokość 76 cm). Suki są mniejsze i mierzą od 65 do 75 cm (zalecana średnia wysokość 70 cm). Psy ważą od 50 do 75 kilogramów.


  • Leonberger

  • Leonberger

  • Leonbergery

Temperament

Leonberger nie jest typowym psem jednego właściciela, chociaż zdarza się, że jednego członka rodziny darzy uczuciem szczególnym. Jeżeli jest od małego wychowywany z dziećmi, będzie dla nich świetnym kompanem zabaw. Nie nadaje się jednak dla rodzin z bardzo małymi dziećmi, gdyż ze względu na swoją wielkość może niechcący przewrócić lub nadepnąć naszą latorośl.
Dobrze wychowany i uspołeczniony leonberger bez problemu toleruje w domu obce osoby w obecności gospodarzy, chociaż nigdy się z nimi nie spoufala.  Pod nieobecność opiekuna przejmuje obowiązki obrońcy domu. Mimo znacznych rozmiarów psy są z natury łagodne, zrównoważone i nieagresywne o ile ktoś nie wtargnie na teren ich posesji.

Leonbergery uwielbiają długie spacery, dlatego właściciele powinni zapewnić im przynajmniej jedno dłuższe wyjście w ciągu dnia. Psy tolerują inne zwierzęta – nawet gryzonie – oraz mniejsze psy; zaczepiane zazwyczaj wcale nie reagują.

Zdrowie

U leonbergerów niezwykle istotne jest prawidłowe żywienie. Młode czworonogi powinny dostawać karmę dla psów olbrzymich wzbogaconą o substancje wspomagające rozwój stawów (glukozaminę oraz chondroitynę). Dieta dorosłych psów nie jest już tak restrykcyjna, niemniej właściciele muszą pamiętać, aby podawać dwa posiłki w ciągu dnia.
Leonbergery są predysponowane do zachorowania na dysplazję stawów biodrowych oraz skręt żołądka – podobnie jak wszystkie inne psy ras olbrzymich. Innymi, niezbyt często występującymi schorzeniami są: osteochondroza, młodzieńcze zapalenie kości oraz niedoczynność tarczycy.

Leonberger siedzący w lesie

Leonberger Bruno

Pielęgnacja

Do zabiegów pielęgnacyjnych używamy szczotki z metalowymi drucikami, metalowego rzadkiego i gęstego grzebienia oraz nożyczek. Martwy włos wyczesujemy średnio co dwa tygodnie. Kąpiele jedynie okazjonalnie, w szamponie dla psów o miękkim włosie; po kąpieli koniecznie wycinamy włos między opuszkami łap oraz przycinamy włos wystający poza palce. Skracamy najdłuższy włos pod uszami.
Leonberger, zważywszy na swoją wielkość, powinien mieć miski na stojaku z regulowaną wysokością.

Wysokość: Psy osiągają od 72 do 80 cm wysokości w kłębie (zalecana średnia wysokość 76 cm). Suki są mniejsze i mierzą od 65 do 75 cm (zalecana średnia wysokość 70 cm).

Waga: Psy ważą od 50 do 75 kilogramów.

Umaszczenie: Dopuszczalnymi typami umaszczenia są: lwi żółty, rudy, rudobrązowy, możliwe także piaskowe odcienie (płowożółty, kremowy) i wszelkie kombinacje między wymienionymi kolorami. Zawsze wymagana czarna maska, dopuszcza się czarne końcówki włosów, czarny nie może tworzyć podstawowej maści. Rozjaśnienia podstawowej barwy włosa na spodniej części ogona, grzywie, przednich i tylnych kończynach nie mogą być na tyle silne, aby zakłócać harmonię podstawowej barwy. Tolerowane mała biała plama lub wąska biała linia na piersiach oraz białe włosy na palcach.

Zdrowie: Leonbergery są predysponowane do zachorowania na dysplazję stawów biodrowych oraz skręt żołądka – podobnie jak wszystkie inne psy ras olbrzymich. Innymi, niezbyt często występującymi schorzeniami są: osteochondroza, młodzieńcze zapalenie kości oraz niedoczynność tarczycy.

Rasa Leonberger

Suczka Leonbergera

Pielęgnacja: Do zabiegów pielęgnacyjnych używamy szczotki z metalowymi drucikami, metalowego rzadkiego i gęstego grzebienia oraz nożyczek. Martwy włos wyczesujemy średnio co dwa tygodnie. Kąpiele jedynie okazjonalnie.

Rodzina: Leonbergery wymagają konsekwentnego prowadzenia i odpowiedzialnego szkolenia. Są z natury posłuszne i oddane swojemu właścicielowi. Lubią dzieci i inne zwierzęta. Są doskonałymi stróżami – nie szczekają bez potrzeby. Nieufne wobec obcych, chociaż za przyzwoleniem właściciela akceptują ich obecność na swoim terytorium. Idealne dla rodzin z nieco starszymi dziećmi.

Pochodzenie: Niemcy

Użytkowość: pierwotnie wykorzystywany jako pies obrony, do pilnowania dobytku, jako pies pasterski i do towarzystwa. Obecnie ceniony jest jako pies rodzinny i dobry stróż. Dzięki swojemu węchowi używany w ratownictwie górskim i lawinowym.

Cena szczeniąt z rodowodem to koszt 4500 do 5000 złotych. Źródło (Allegro, Alegratka, Olx). Cena z roku 2021.

Klasyfikacja FCI - grupa II, sekcja 2 (pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła), wzorzec nr 145. Bez prób pracy.

Tagi artykułu: