Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Ogar polski

OGAR POLSKI (Brachet polonais, Polnische Bracke, Polish Hound, Sabueso Polaco)

Historia

     Pochodzenie nazwy rasy nie jest do końca znane. Wiadomo jednak, że ogary polskie – podobnie jak wszystkie rasy gończych europejskich – wywodzą  się od psów św. Huberta. Psy w okresie średniowiecza były krzyżowane z miejscowymi psami gończymi. Zapewne mają domieszkę krwi gończych z Półwyspu Apenińskiego, a w XVIII wieku skrzyżowano je z foxhoundami.

     Pierwsze historyczne wzmianki o ogarach w literaturze polskiej znajdziemy w poemacie Tomasza Bielawskiego „Myśliwiec” (1595). O psach wspomina również Mikołaj Rej w „Żywocie człowieka poczciwego”(1568). W 1608 roku ukazał się pierwszy traktat naukowy poświęcony ogarom „O psach gończych i myślistwie z nimi” hrabiego Jana Ostroroga (1618).
    Psy w typie ogara były znane w Polsce już od XIV wieku i aż do XVIII cieszyły się niezmienną popularnością wśród wyższych warstw społecznych. W XIX wieku, kiedy szlachta zubożała, a psy były krzyżowane z innymi rasami, prawie nie było ogarów czystej krwi. Pracę na rekonstrukcją rozpoczęto w 1959 roku. Piotr Kartawik, miłośnik rasy i hodowca, sprowadził z terenów Litwy trzy psy: BURZANA, ZORKĘ oraz CZITĘ, zakładając tym samym hodowlę „ Z Kresów”. Pierwszy wzorzec rasy został opracowany w 1964 roku przez Jerzego Dylewskiego. Pod koniec lat 60. śmierć Kartawika przerwała jego pracę hodowlaną. Obecnie rasa cieszy się coraz większą popularnością wśród polskich hodowców. Jak widać wracamy do korzeni!

Wygląd

     Ogar polski  to średniej wielkości pies, o silnej i zwartej budowie ciała, silnym kośćcu i odpowiedniej masie. Cała sylwetka wskazuje na siłę i wytrwałość, mniej na szybkość. Średnia wysokość w kłębie dorosłego psa kształtuje się w przedziale 56-65 cm, suki 55-60 cm. Zaś masa wynosi psa 25-32kg, suki 20-25 kg.

Ogary polskie - Beta i Gufi foto. Martin


Głowa jest dość ciężka, o szlachetnym wykroju, zbliżona z profilu do prostokąta średniej długości. Pysk wydłużony, z przodu tępo zakończony, nie klinowaty ani spiczasty. Fafle grube, zwisające. Nos ciemny, duży i szeroki, dolna warga z zajadem zwisającym. Szczęki mocne, długie, z prawidłowym zgryzem. Żuchwa dobrze umięśniona. Czaszka równej długości kufa. Linia czołowa z linią kufy tworzą kąt rozwarty. Łuki brwiowe silnie rozwinięte; czoło w znacznych zmarszczkach. Kość potylicowa wyraźnie zaznaczona. Załamanie czołowo – nosowe wyraźne.
Oczy o łagodnym wyrazie, niezbyt głęboko osadzone, ciemnobrązowe, dolne powieki u psów starszych obwisłe. Uszy nisko osadzone, dość długie, luźnie wiszące, u dołu lekko zaokrąglone. Dolne partie zawijają się ku środkowi szczelnie przylegając do głowy. Szyja u nasady przy tułowiu znacznej grubości; silna, muskularna, średniej długości. Podgardle zwisające z dużą ilością fałdowanej skóry.
Klatka piersiowa o dużej pojemności jest w miarę szeroka i głęboka. Przedramię dość dobrze umięśnione. Łopatka skośna, pokryta dobrze rozwiniętymi mięśniami. Napiętek dobrze zaznaczony, wydatny, wyraźny, suchy, gruby, odpowiednio do kości nóg.
Kończyny na dość grubej kości, mocne mięśnie, palce dobrze zebrane. Pazury silne, grube, u psów pracujących krótkie. Przy białych palcach jasne, przy żółtych – czarne.
Klatka piersiowa obszerna, w miarę szeroka i głęboka. Pierś z przodu sięga do łokcia, żebra dobrze wysklepione, długie – jak i cała klatka piersiowa, bardziej zbliżone do pozycji pionowej niż u innych ras. Grzbiet długi, szeroki i muskularny. Krzyż niespadzisty, szeroki. Brzuch duży, pojemny, prawie tej samej głębokości co klatka piersiowa. Kryje w sobie dobrze rozwinięte narządy trawienia. Bok nie zapadły, wypełniony, zaokrąglony, z możliwie krótką, małą słabizną.
Uda na grubej kości; długie, mocne, dobrze rozwinięte mięśnie; goleń pochyła, dość krótka, dobrze umięśniona. Staw skokowy suchy, wyrazisty. Ogon osadzony raczej nisko, gruby, pokryty dłuższym włosem od spodu, sięgający poniżej stawu skokowego, lekko spadający, od połowy podudzia lekko zgięty. W ruchu swobodnym uniesiony nieco ku górze, lecz nie zaokrąglony. Podczas gonu nieco osadzony, zwisa poniżej poziomu.

Suczka Ogara polskiego - Aria foto. Martin

Umaszczenie  Ogara polskiego

    Głowa i uszy z wyjątkiem nalotów z obu stron czaszki są podpalane. Uszy nieznacznie ciemniejsze od reszty. Nogi, podbrzusze i uda również podpalane. Korpus czarny bądź ciemnoszary, prawie czarny – w  staropolskim języku myśliwskim zwany podżartym. Podpalenie zasadniczo żółte, o różnych natężeniach barwy aż do rdzawo – cynamonowej, która jest najbardziej ceniona u ogara polskiego. Włos biały dopuszczalny w kształcie strzałki przez głowę aż do nosa, na piersiach, końcach łap i na końcu ogona. W czapraku czarnym, zachodzącym aż na głowę, wyraźne punkty nad oczami o kolorze podpalenia, czerń zachodząca aż na kufę dyskwalifikuje ogara polskiego.
Sierść średniej długości, gruba, z gęstym podszyciem, nieco dłuższa na karku, tylnej części tylnych nów i na dolnej części ogona.

Temperament

     Ogar polski jest psem spokojnym i zrównoważonym. Potrzebuje kontaktu z człowiekiem; doskonale nadaje się dla rodzin z małymi dziećmi.
W domu psy są spokojne, a nawet leniwe, i nie mają szczególnego zapotrzebowania na ruch, chociaż jak wszystkie gończe lubią wybiegać się – niezależnie od warunków atmosferycznych i najlepiej w grupie innych ogarów. Na spacerach nie biegają szybko, ale są za to bardzo wytrzymałe. Przy okazji nie są specjalnie szczekliwe.

Użytkowość

Dawniej Ogary polskie używano do polowania na lisy, zające, dziki i sarny, a także na dzikie kaczki do ich wypłaszania z szuwarów. Obecnie z ogrami poluje się wyłącznie na dziki i lisy. Ogar polski goni zwierzynę po ciepłym tropie z głośnym oszczekiwaniem, przy czym głos psa ma brzmienie o tonie niższym, suki - wyższym. To oszczekiwanie myśliwy nazywają graniem, o głosne ściganie zwierza przez psy - gonem.

Polska rasa psa myśliwskiego - Ogar polski

Wychowanie

     Ogar polski jako pies myśliwski jest bardzo niezależny, dlatego nie należy do psów łatwych w wychowaniu i prowadzeniu. Ze względu na jego samodzielność w terenie bardzo istotne jest ćwiczenia posłuszeństwa już od najmłodszego wieku. W tym miejscu należy zaznaczyć, że ogar nigdy nie będzie psem bezwarunkowo posłusznym, niemniej chętnie i szybko się uczy, zwłaszcza gdy stosuje się pozytywne wzmocnienia. Psy są bardzo wrażliwe na ton głosu i bardzo łatwo zniechęcić je gwałtownymi reakcjami.

Zdrowie i Pielęgnacja

     Sierść ogara polskiego składa się z podszerstka i nieco dłuższego włosa okrywowego. W okresie linienia należy regularnie wyczesywać martwy włos. Większą uwagę należy zwrócić na uszy, ponieważ nie mają wystarczającej wentylacji kanału słuchowego, a co za tym idzie istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia stanów zapalnych. W związku z tym należy regularnie sprawdzać ich czystość, a w przypadku wystąpienia niepokojących objawów, np. trzepania głową, należy jak najszybciej skontaktować się z weterynarzem.

      Rasa, jako że została wyhodowana w Polsce, dobrze sobie radzi w naszej strefie klimatycznej. Psy są bardzo odporne i rzadko chorują.  U rasy stosunkowo często występują wady powiek (zwłaszcza entropia). Psy dożywają średnio 12-13 lat.

Ogar polski (Polish Hound)

Wysokość w kłębie: psy 56 - 65 cm, suki 55 - 60 cm.

Waga: psy 25 - 32 kg, suki 20 - 25 kg.

Umaszczenie: Głowa i uszy z wyjątkiem nalotów z obu stron czaszki są podpalane. Uszy nieznacznie ciemniejsze od reszty. Nogi, podbrzusze i uda również podpalane. Korpus czarny bądź ciemnoszary, prawie czarny. Podpalenie zasadniczo żółte, o różnych natężeniach barwy aż do rdzawo – cynamonowej. Włos biały dopuszczalny w kształcie strzałki przez głowę aż do nosa, na piersiach, końcach łap i na końcu ogona. W czapraku czarnym, zachodzącym aż na głowę, wyraźne punkty nad oczami o kolorze podpalenia.

Zdrowie: Ogary polskie są bardzo odporne i rzadko chorują.  U rasy stosunkowo często występują wady powiek (zwłaszcza entropia). Psy dożywają średnio 12-13 lat.

Pielęgnacja: Sierść ogara składa się z podszerstka i nieco dłuższego włosa okrywowego. W okresie linienia należy regularnie wyczesywać martwy włos. Większą uwagę należy zwrócić na uszy, ponieważ nie mają wystarczającej wentylacji kanału słuchowego, a co za tym idzie istnieje zwiększone ryzyko wystąpienia stanów zapalnych.

Rodzina: Ogar polski jest psem spokojnym i zrównoważonym. Potrzebuje kontaktu z człowiekiem; doskonale nadaje się dla rodzin z małymi dziećmi. Nie sprawia większych problemów wychowawczych. Jest bardzo niezależny, dlatego nie należy do psów łatwych w wychowaniu i prowadzeniu.

Kraj pochodzenia: Polska

Inne nazwy : hiszp. Sabueso Polaco, fr. Brachet polonais, ang. Polish Hound, niem. Polnische Bracke, port. Braco Polonês.

Cena szczeniąt z rodowodem to koszt 2500 - 4500 złotych. Źródło (Allegro, Alegratka, Olx). Ceny z rou 2021.

Klasyfikacja FCI - grupa VI, sekcja 1, wzorzec 52. Podlega próbom pracy.

Zródło zdjęcia: Wikipedia, Opis English: Polish Hound, Polski: Ogar polski - głowa widziana od frontu i z profilu. Autor: Ewa Ziemska praca własna.

Tagi artykułu: