Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Pies z Castro Laboreiro

Pies z Castro Laboreiro (port. cão de Castro Laboreiro)

Historia

Pies z Castro Laboreiro pochodzi z wioski Castro Laboreiro położonej w północnej części Portugalii. Teren występowania rasy jest w przybliżeniu ograniczony łańcuchami gór Peneda i Suajo oraz rzekami Minho i Lima.
Psy były pierwotnie hodowane przez stróżów i zaganiaczy bydła, a ich zadaniem była ochrona stad zwierząt gospodarskich przed atakami dzikich zwierząt. Pierwotny typ nieco różnił się od czworonogów spotykanych współcześnie; psy były sporo większe i masywniejsze. Pod koniec XIX wieku, kiedy hodowla koni i bydła zaczynała powoli tracić na znaczeniu, populacja psów także się zmniejszyła. Psy z Castro coraz częściej spełniały się w roli towarzyszy rodzin, chociaż wciąż wykonywały pewne prace, np. stróżowanie. Rasa Cao de castro laboreiro została po raz pierwszy zaprezentowana na wystawie w 1914 roku, natomiast pierwszy wzorzec opracowano w 1935 roku. Obecnie psy można spotkać przede wszystkim w północnej części Portugalii na wysokości powyżej 1400 metrów n.p.m. Poza Portugalią psy Cao de castro laboreiro  są właściwie nieznane, chociaż kilka lat temu założono pierwszą hodowlę rasy w Niemczech. Jeden punkt hodowlany funkcjonuje także w USA. Liczebność światowej populacji wynosi ok. 500 okazów.

mała portugalska wioska Castro Laboreiro

mała portugalska wioska Castro Laboreiro

Wygląd

Pies z Castro Laboreiro to czworonóg w typie mastifa, o szlachetnym wyglądzie, ciekawym umaszczeniu i poważnej aparycji. Jego sylwetka jest lekko wydłużona, co oznacza, że długość tułowia mierzona od kłębu do nasady ogona jest odrobinę większa niż wysokość w kłębie. Głębokość klatki piersiowej nieco mniejsza od połowy wysokości w kłębie. Linie profilu głowy lekko rozbieżne, przy czym kufa jest nieco krótsza od czaszki. Głowa średniej wielkości, bardziej lekka niż ciężka, z obfitą skórą, o niemal prostokątnym obrysie. Czaszka średnio rozwinięta, lekko wypukła i raczej umiarkowanej szerokości. Łuki brwiowe rozwinięte dość słabo; bruzda czołowa ledwo widoczna. Guz potyliczny raczej słabo zaznaczony. Stop mało wyraźny, znajdujący się w większej odległości od potylicy niż od czubka nosa. Nos w jednej linii z grzbietem, duży i dobrze rozwinięty. Nozdrza rozwarte szeroko, zawsze czarne. Kufa długa i mocna, o prostym profilu; zwęża się stopniowo ku nosowi. Nie może być ani spiczasta, ani wąska. Wargi przylegają dość dobrze; zęby są małe i białe, ustawione w zgryzie nożycowym, chociaż dopuszcza się także zgryz cęgowy. Policzki płaskie, przechodzące płynnie w kufę. Oczy średniej wielkości, o migdałowatym kształcie, skośne i osadzone w jednej linii. Kolor oczu zależy od typu umaszczenia – psy o maści ciemnej mają niemal czarne oczy, jaśniejsze osobniki – jasnobrązowe. Powieki w każdym przypadku czarne. Uszy osadzone stosunkowo wysoko, naturalnie wiszące równolegle do boków głowy; średniej wielkości, o trójkątnym kształcie i lekko zaokrąglone na końcówkach. Szyja dobrze osadzona, krótka, prosta i mocna; pozbawiona podgardla. Linia górna tułowia prosta bądź lekko opadająca. Kłąb płynnie przechodzi w szyję i grzbiet. Grzbiet raczej średniej długości, mocny, dłuższy od lędźwi. Lędźwie krótkie, szerokie, dobrze umięśnione, płynnie przechodzące w krótki, szeroki i dobrze umięśniony zad.

Pies z Castro Laboreiro (port. cão de Castro Laboreiro)

Pies z Castro Laboreiro pilnujący stada owiec

Klatka piersiowa jest owalna, średniej szerokości i głębokości. Linia dolna i brzuch wznoszą się wyraźnie od mostka do słabizny; brzuch niezbyt pojemny, podciągnięty w stosunku do mostka. Ogon naturalnej długości osadzony wyżej niż przeciętnie, gruby u nasady i zwisający w spoczynku do stawu skokowego. Dobrze owłosiony i gęsty; szczególnie na spodzie. Ogon pogrubiony w połowie długości; w końcowej części tworzący szczotkę. Ogon o kształcie szabli, noszony zazwyczaj nisko; wznoszący się powyżej linii grzbietu przy pobudzeniu. Przednie kończyny mocne i dobrze umięśnione; idealnie proste, jeżeli oglądamy je z przodu lub z boku. Stawy wyraźnie zaznaczone. Ramiona dobrze rozwinięte i mocno umięśnione. Łapa okrągła, dobrej wielkości, raczej kocia, o zwartych i mocnych palcach. Kończyny tylne również mocne. Staw kolanowy o średnim kątowaniu. Staw skokowy wysoki i dobrze wykształcony. Łapa taka sama jak przednia. Na tułowiu sierść jest krótka, pozbawiona podszerstka, lekko matowa, gładka i przylegająca. Bardzo gęsta. Krótsza występuje na głowie oraz na uszach, dłuższa – na udach. Najczęściej spotykaną barwą umaszczenia jest wilczasta, zaś najbardziej pożądaną  - „górska”, czyli pręgowana o podstawowej barwie w różnych odcieniach szarości, z pręgowaniem w różnych odcieniach czerni.  Typowym zjawiskiem jest występowanie trzech kolorów: orzecha piniowego, czerwoności i barwy mahoniowej. Pręgowanie może mieć różne odcienie na różnych partiach ciałach; ciemniejsze na głowie, grzbiecie i łopatkach, średniociemne na udach, zadzie i po bokach. Jaśniejsza maść występuje na brzuchu oraz niższych partiach kończyn.
Wysokość w kłębie dla dorosłych psów kształtuje się w przedziale od 58 do 64 cm. Suki mierzą średnio od  55 do 61 cm. Waga samców oscyluje w granicach 30-40 kg. Suki są średnio o 5 kg lżejsze.

Temperament

Pies z Castro Laboreiro to wierny i posłuszny towarzysz rodziny, który szybko zaadaptuje się do każdych warunków. Ma naturalne predyspozycje do stróżowania i z dużą zaciętością chroni stado zwierząt hodowlanych przed atakami drapieżników. Jest przy tym bardzo czujny i zawsze powiadomi opiekuna o obecności intruza na swoim terytorium. Gorliwie patroluje własną posiadłość, jednak nie szczeka bez powodu. Ma szlachetną naturę; jest bystry, aktywny i nie okazuje wrogości, jeżeli nie ma ku temu potrzeby. Jego szczekanie jest bardzo charakterystyczne - początkowo bardzo głębokie, później niskie, na końcu zaś wysokie i przedłużone.
Pies z Castro Laboreiro ma dość dominujący charakter, dlatego nie nadaje się dla osoby, która nie posiada doświadczenie w prowadzeniu i szkoleniu psów. Jeżeli chcemy, aby uznał nas za samców alfa, nie powinniśmy ujawniać słabości – czworonóg natychmiast wyczuje, że ma do czynienia z jednostką słabą psychicznie i spróbuje przejąć  nadrzędną pozycję w domowej hierarchii. Portugalczyk nie jest psem dla każdego!

Pies z Castro Laboreiro

Pielęgnacja i Zdrowie

Rasa Cao de Castro Laboreiro jest generalnie zdrowa. Nie stwierdzono żadnych typowych przypadłości zdrowotnych.
Pielęgnacja opiera się na okresowym przeczesywaniu sierści; w zupełności wystarczy czesanie włosa ras na tydzień. Jeżeli pies nie ma możliwości stępienia pazurów na twardej nawierzchni, musimy pamiętać o ich systematycznym przycinaniu.

Wysokość: Wysokość w kłębie dla dorosłych psów kształtuje się w przedziale od 58 do 64 cm. Suki mierzą średnio od  55 do 61 cm.

Waga: Waga samców oscyluje w granicach 30-40 kg. Suki są średnio o 5 kg lżejsze.

Umaszczenie: Najczęściej spotykaną barwą umaszczenia jest wilczasta, zaś najbardziej pożądaną  - „górska”, czyli pręgowana o podstawowej barwie w różnych odcieniach szarości, z pręgowaniem w różnych odcieniach czerni. 

Zdrowie: Nie stwierdzono typowych przypadłości zdrowotnych.

Pielęgnacja: Wymagane okresowe przeczesywanie sierści.

Rodzina: Psy Cao de Castro Laboreiro mogą być sporym wyzwaniem dla początkującego opiekuna. Typowy cão de Castro Laboreiro to pies o dominującym charakterze, który szybko przejmie rolę samca alfa, o ile nie będzie prawidłowo prowadzony. Ma duże zapotrzebowanie na ruch i uwielbia spędzać czas na świeżym powietrzu. Przejawia naturalne instynkty do obrony swojego terytorium. Lubi dzieci. Może być nieprzyjaźnie nastawiony do innych psów.

Kraj pochodzenia: Portugalia

Klasyfikacja FCI - Grupa II, sekcja 2, wzorzec nr 170

Inne nazy:  port. cão de Castro Laboreiro , ang. dog of Castro Laboreiro, portuguese cattle dog, portuguese watchdog

autor zdjęcia cãesdegado

Tagi artykułu: