Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Polski owczarek nizinny

POLSKI OWCZAREK NIZINNY (Polish Lowland Sheepdog)

Historia

     Psy w typie polskiego owczarka nizinnego występowały na terenach Polski już od dawna. PON-y są blisko spokrewnione z holenderskim schapendoesem, portugalskim cao de Serra de Aires oraz węgierskim puli. Najstarszą wzmiankę o rasie znajdziemy w dokumentach z 1514 roku, kiedy polski kupiec zbożowy z Gdańska dokonał w Szkocji wymiany zboża na kilkadziesiąt rasowych owiec. Kupiec miał zabrać ze sobą na statek kilka owczarków, które były szkolone do wykonywania prac pasterskich. Rasa bardzo szybko zyskała uznanie wśród polskich hodowców.
    W literaturze staropolskiej zachowało się kilka wzmianek o niewielkich rozmiarów psach trzymanych przy owczarniach. W aktach ordynacji Zamoyskich znajdziemy kilka zapisów o psach pomagających przy wypasie owiec. W zapiskach późniejszych (1830-1943) jest również mowa o owczarkach, które były dobierane do bojaźliwych owiec rasowych. Hodowla owiec Zamoyskich zasilała całą Lubelszczyznę. Hodowcy rozpisywali poradniki, w ramach których pouczali właścicieli i niedoświadczonych hodowców jak hodować psy oraz jakie cechy u nich wzmacniać. Drzeworyt Stanisława Masłowskiego z 1882 roku przedstawia bezpośredniego przodka owczarka, psa z kosmatym, dłuższym włosem i krótkim ogonkiem.

     W XIX wieku, kiedy hodowla owiec zaczęła zamierać, na Podlasiu zanikały także pilnujące psy. Na początku XX wieku psy można było spotkać  już tylko sporadycznie, zazwyczaj w wiejskich zagrodach.
Pierwszy wzorzec rasowy został zatwierdzony przez FCI w 1959 roku pod numerem 251. W 1975 zarejestrowanych było ponad 215 polskich owczarków nizinnych. Obecnie jest ich ponad 1000. Możemy być zatem spokojni o przyszłość rasy. Hodowle rasy funkcjonują nie tylko w Polsce. Punkty hodowlane zostały założone również w: Niemczech, Francji, Danii, Holandii, Belgii, Finlandii, Norwegii, Czechach, Słowacji, Wielkij Brytanii oraz Stanach Zjednoczonych.

Wygląd

    Polski owczarek nizinny jest psem średniej wielkości, o krępej i muskularnej budowie ciała i długim, gęstym owłosieniu. Wysokość w kłębie do długości tułowia jest jak 9:10. Stosunek długości kufy do długości czaszki jest jak 1:1; kufa może być również nieco krótsza. Głowa jest proporcjonalna, średniej wielkości, niezbyt ciężka, silnie porośnięta włosem. Czaszka w miarę szeroka, lekko wysklepiona. Bruzda czołowa i guz potyliczny średnio zaznaczone. Stop wyraźnie zaznaczony. Nos o dużych nozdrzach, możliwie jak najciemniejszej. Kufa mocna, tępo ścięta. Grzbiet nosa prosty. Wargi przylegające, o brzegach w kolorze nosa. Szczęki mocne. Zęby mocne ustawione w zgryzie nożycowym lub cęgowym. Oczy średniej wielkości, owalne, niezbyt wypukłe, koloru orzechowego. Brzegi powiek ciemne. Uszy wiszące, osadzone umiarkowanie wysoko, średniej wielkości, kształtu sercowatego, szerokie u nasady, przednią krawędzią przylegające do policzków i ruchliwe. Szyja średniej długości, silna, muskularna, bez podgardla. Noszona raczej poziomo. Grzbiet psa jest prosty i silnie umięśniony, a kłąb wyraźnie zaznaczony. Lędźwie szerokie i dobrze związane. Zad krótki i lekko ścięty. Klatka piersiowa głęboka, umiarkowanej szerokości; żebra wysklepione, niepłaskie, ale również niebeczkowate. Brzuch umiarkowanie podkasany. Dopuszcza się trzy typy ogona: krótki albo szczątkowy od urodzenia, niecięty (dość długi) i obficie owłosiony. U psa odprężonego ogon opuszczony, u psa podnieconego - wesoło uniesiony nad grzbietem.  Ogon skrócony (średniej długości) niecięty noszony dowolnie. Kończyny przednie widziane z boku i z przodu - pionowe i proste. Mocny kościec zapewnia dobrą postawę. Łopatki szerokie, średniej długości, ukośne, dobrze przylegające, silnie umięśnione. Łapy owalne, zwarte, palce lekko wysklepione, opuszki twarde, pazury krótkie, możliwie ciemne. Kończyny tylne widziane z tyłu pionowe, dobrze ukątowane. Uda szerokie i dobrze umięśnione. Stawy skokowe wyraźnie zaznaczone. Skóra ściśle przylegająca, nie tworząca fałd. Całe ciało psa okrywa gęsta, gruba, kosmata sierść o miękkim podszyciu. Włos prosty, chociaż dopuszcza się także lekką falistość. Włos opadający z czoła w charakterystyczny sposób przysłania oczy. Dopuszczalne wszystkie typy umaszczeń.

Psy osiągają od 45 do 50 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 42 do 47 cm. Psy ważą średnio 13,6–15,9 kg.


  • Polski owczarek nizinny

  • Polski owczarek nizinny

  • Polski owczarek nizinny

Temperament

     Polski owczarek nizinny (PON) zachował wiele cech psa pasterskiego. Jest raczej nieufny wobec obcych, dzięki czemu doskonale spełnia rolę stróża. Nie jest psem jednego właściciela - kocha całą rodzinę i nawiązuje dobre kontakty z najmłodszymi. To raczej "gadatliwa" rasa - często szczeka pod wpływem emocji, postękuje, jęczy i wydaje inne dziwne dźwięki. Polskie owczarki nizinne są bardzo inteligentne, niemniej sprawiają więcej trudności w szkoleniu niż chociażby border collie. To typowi indywidualiści, którzy mają własne zdanie, i zanim przejdą do wykonywania komend, zastanowią się, czy warto podnosić się z kanapy.
    Czworonogi nie przejawiają tendencji do ucieczek i zaprzyjaźniają się z innymi zwierzętami – nawet przedstawicielami innych gatunków.

Co ciekawe psy sprawdzają się w większości psich sportów: pasieniu, agility, ratownictwie i dogoterapii.

Właściciel Championa Piękności i Zwycięzcy Klub PON-ów Grzegorz Robak mówi:
     “Pies PON musiał być użyteczny, całymi dniami ciężko pracował na swoje utrzymanie (…) pod tym względem PON-y do dziś niewiele się zmieniły. To psy o silnym instynkcie zaganiającym i stróżującym, niegdyś były wykorzystywane do zaganiania dużych stad owiec. Dziś nie są to już psy pracujące, ale w ten sam sposób jak przed wiekami zaganiały zwierzęta gospodarskie, pilnują teraz domu i jego mieszkańców. Ale to za mało; owczarek nizinny potrzebuje więcej pracy, trzeba się nim zająć, wymyślać dla niego różne zadania i przede wszystkim co najmniej dwie godzinny dziennie przeznaczyć na wybieganie, zabawy na świeżym powietrzu. Inaczej będzie nieszczęśliwy. Nie jest to pies, którego bez solidnej, codziennej dawki ruchu można zamknąć na długie godziny w domu. Jego temperament musi znaleźć ujście, dlatego z nudów może czynić różne szkody.

Polski owczarek nizinny

Polski owczarek nizinny

Zdrowie I Pielęgnacja

   Polski owczarek nizinny linieje dwa razy w roku. Matę usuwamy przy pomocy szczotki i grzebienia. Kąpiele jedynie okazjonalnie. Psa przyzwyczajamy do zabiegów już w okresie wczesnego szczenięctwa. Psy wystarczy czesać raz na tydzień, ale średnio co dwa dni sprawdzać miejsca newralgiczne, czyli miejsca za uszami, na policzkach, między łapami oraz na łapach.

Rasa jest generalnie zdrowa. Możliwe problemy natury dermatologicznej i okulistycznej.

Wysokość: Psy osiągają od 45 do 50 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 42 do 47 cm.

Waga: Psy ważą średnio 13,6–15,9 kg.

Umaszczenie: Dopuszczalne wszystkie typy umaszczeń.

Zdrowie: Rasa nie cierpi z powodu typowych przypadłości zdrowotnych.

Pielęgnacja: Pies linieje dwa razy w roku.  Matę usuwamy przy pomocy szczotki i grzebienia. Kąpiele jedynie okazjonalnie. 

Rodzina: Rasa ma duże zapotrzebowanie na ruch. PON-y uwielbiają pracować i bawić się na świeżym powietrzu. Doskonale dogadują się z dziećmi. Mogą być momentami nieposłuszne; wymagają konsekwentnego szkolenia.

Inne nazwy : Polish Lowland Sheepdog, PON, Polnischer Niederungshütehund.

Cena szczeniąt z rodowodem to koszt od 4200 do 7000 złotych. Źródło (Allegro, Alegratka, Olx). Ceny z roku 2022.

Klasyfikacja FCI - grupa I, sekcja 1, nr wzorca 251. Nie podlega próbom pracy.

Tagi artykułu: