Udostępnij ten artykuł.

Kojot (Canis latras)

     Kojot (Canis latrans) to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych, który z wyglądu przypomina skrzyżowanie wilka z lisem. Długość ciała kojota waha się w granicach od 70 do 100 cm, a ogon to ponad trzydzieści dodatkowych centymetrów długości. Kojoty osiągają od 50 do 60 cm  wysokości w kłębi. Minimalna waga wynosi 9 kg, maksymalna – 10 kg. Samice kojotów są nieco mniejsze od samców.

Sierść kojotów jest gruba i szorstka, zaś umaszczenie zmienia się w zależności od szerokości geograficzne. Niedopuszczalna biała barwa sierści. Umaszczenie waha się od szarożółtego aż do czerwonobrązowego z czarnymi elementami. Kojoty mieszkające w górach miewają ciemne umaszczenie, z kolei kojoty pustynne mają zdecydowanie jaśniejszą sierść – w kolorze jasnego brązu. Gardło i brzuch kojota są zazwyczaj jaśniejsze od sierści na pozostałych częściach ciała. Na grzbiecie i łopatkach sierść jest zwykle ciemniejsza i układa się w kształt krzyża. Takie ubarwienie sprawia, że kojot na pierwszy rzut oka jest podobny do wilka. Długi, puszysty ogon to cecha, która pokazuje jego powiązania z lisem. Końcówka ogona jest czarna. Kojot ma wydłużoną czaszkę o sporych rozmiarach. Uszy duże, trójkątne; nos spiczasty. Stopy dość małe w proporcji do reszty ciała.

Niektórzy specjaliści twierdzą, że kształt i wielkość mózgu naszych domowych psów jest bardzo zbliżona właśnie do kształtu czaszki kojota niż wilka.

występowanie kojota

występowanie kojota, źródło Wikipedia autor www.iucnredlist.org

Występowanie Kojota

      Jedynym naturalnym środowiskiem występowania kojota jest Ameryka Południowa oraz Środkowa. Kojot żyje w różnych warunkach, ponieważ zamieszkuje obszary od Alaski, aż do Meksyku. Warto przy tym dodać, że dość szybko przystosowuje się do nowych warunków bytowych, ponieważ stale zwiększa się jego zasięg występowania. Ostatnimi czasy pojawił się chociażby w Pensylwanii, gdzie do tej pory nie występował.

    Kojoty preferują raczej otwarte, zakrzewione obszary niż gęste lasy. Mieszkają zarówno w górach, jak i na pustyni. Przystosowały się również do życia w miastach. Nie są przez to tam zbyt miło widziane. Prasa amerykańska coraz częściej donosi o przypadkach ataku kojotów na ludzi.

    Kojot to bardzo wytrzymałe zwierzę i doskonały pływak, który potrafi spędzić w wodzie długi czas i przepłynąć wiele kilometrów. Podobnie jest z bieganiem – w ciągu kilku dni jest w stanie przemierzyć dystans sześciuset kilometrów. To najszybszy biegacz spośród wszystkich psowatych. Na krótkich odcinkach może osiągnąć prędkość 65 km/h. W warunkach normalnych i w obliczu biegu długodystansowego  jego prędkość to około czterdzieści do czterdziestu ośmiu kilometrów na godzinę. Co istotne kojoty to dobrzy skoczkowie i potrafią skakać na odległość około pięciu metrów.


  • Kojot (Canis latras)

  • Kojot (Canis latras)

  • Szczeniaki Kojota

Kojot pożywienie

     Dieta kojotów jest obfita w różnorodne „przysmaki”.  Zjadają niemal wszystko: małe ssaki, takie jak susły i króliki, ptaki, żaby, żółwie oraz owady. Oprócz tego żywią się także owocami. Zdarza się też, że ofiarami padają większe zwierzęta, np. jelenie.

Chociaż obserwuje się, że kojoty podróżują w dużych grupach, zwykle polują jednak w parach. Typowa grupa kojotów składa się z sześciu bliskich sobie w kwestii pokrewieństwa dorosłych, młodych oraz rocznych kojotów. Jeśli polują razem, dzielą między siebie różne funkcje – część osobników nagania ofiarę, a część czai się w zasadzce i atakuje.

Watahy kojotów są zwykle mnie liczne niż watahy wilków, a związki pomiędzy jednostkami mniej ścisłe. Jeżeli chodzi o zachowania społeczne, są zdecydowanie bliższe psom Dingo niż wilkom.

Kojot drapieżny ssak z rodziny psowatych

Kojot lub wilk preriowy ameryki północnej


Kojoty wprawdzie potrafią samodzielnie kopać swoje nory, niemniej znacznie częściej korzystają z opustoszałych nor i kryjówek innych zwierząt. Wykorzystują również naturalne schronienia jak jamy czy jaskinie. To bez wątpienia zwierzęta terytorialne. Terytorializm to forma pewnych instynktownych zachowań, które polegają na obronie obszaru uznawanego za własny. Zwierzęta bronią swojego terenu przed osobnikami innych gatunków. Kojoty oznaczają teren, który uznają za swój głównie za pomocą moczu oraz odchodów. Choć jest to typowe zachowanie dla psowatych, kojoty są znacznie bardziej wyczulone na tym punkcie. Cechują się neofobią, czyli wrodzoną obawą przed innymi gatunkami zwierząt. Dlatego bardzo mocno bronią swojego terytorium.

Rozmnażanie i rozwój Kojota

     Kojoty rozmnażają się raz w roku na wiosnę. Samica najczęściej wygrzebuje nowe legowisko lub poszerza norę innego ssaka, aby przygotować sobie miejsce do urodzenia młodych. Ciąża u kojotów trwa około sześćdziesiąt dni. Średnio na świat samica wydaje sześć młodych kojotów, jednak rozpiętość jest dość duża, ponieważ może się urodzić tylko jedno, bądź aż dziewiętnaście młodych w jednym miocie. Młode dojrzewają do samodzielnego życia podobnie jak inne psowate. Po trzech tygodniach od urodzenia opuszczają norę. W wieku dziewięciu miesięcy stają się samodzielnymi osobnikami, jednak dojrzałość płciową osiągają znaczeni później, czyli w wieku około dwóch lat.

Kojoty mogą, ale nie muszą być monogamiczne. Zdarza się, że jedna para pozostaje ze sobą kilka lat.

Komunikacja

    Szczyt aktywności głosowej kojota przypada na godziny poranne, wieczorne i nocne. Swój koncert kojot zaczyna od szczekania i skowytu, przechodząc w słynne przeciągłe wycie i kończąc oderwanym, pojedynczym dźwiękiem. Wokalizacja służy również utrzymaniu kontaktu z otoczeniem i innymi kojotami.


  • Kojot (Canis latras)

  • Kojot (Canis latras)

  • Kojot (Canis latras)

Relacje z człowiekiem

     Pierwotnie kojoty zamieszkiwały zachodnią część Ameryki Północnej. Zdolności adaptacyjne oraz wkraczanie człowieka na naturalne terytorium kojota sprawiły, że od początku dziewiętnastego wieku zwierzęta rozprzestrzeniły się na całą Amerykę Północną aż po Meksyk. Kojoty zamieszkują niemal każdy stan w USA aż po Alaskę oraz Kanadę. Przeniosły się również na obszary dawniej zajmowane przez wilki. Często można zaobserwować, jak żerują w podmiejskich koszach na śmieci, przez co nie cieszą się dużą sympatią wśród ludzi i bywają przezeń odstrzeliwane. Naukowcy z Chicago, badając zamieszkujące w chicagowskich parkach kojoty, stwierdzili, że mogą być one pożyteczne dla człowieka. Polując na małe gryzonie, takie jak wiewiórki czy myszy, utrzymują ich liczebność na stałym, niskim poziomie.

Udomowienie

     Kojoty to zwierzęta, które bardzo trudno oswoić. Nawet, jeśli w bardzo młodym wieku zacznie się je przystosowywać do życia z człowiekiem, potrafią pokazać swój dziki temperament w okresie osiągnięcia dojrzałości płciowej. Dlatego też kojoty nie zostały jeszcze udomowione.

Rzadko zdarza się, aby kojot zaatakował człowieka. Jeżeli już dojdzie do takiej sytuacji, możemy być prawie pewni, że zwierzę zostało przez człowieka rozdrażnione.

canis latras, charakterystyka kojota, co je kojot, dieta kojotów, drapieżny ssak z rodziny psowatych, gdzie żyje kojot, ile trwa ciąża u kojota, jak komunikują się kojoty, kojot, kojot ciekawostki, kojot długość ciała, kojot galeria zdjęć, kojot informacje, kojot opis, kojot pożywienie, kojot rozmnażanie, kojot ssak, kojot ssak drapieżny, kojot to krewniak psa, kojot waga, kojot wygląd, kojot zdjęcia, kojoty, krewniak psa, krewniak psa kojot, kujot, psowate, psowate kojot, relacje kojota i człowieka, rodzina psowatych, rozmnażanie kojota, rudy kojot, ssak, ssaki, umaszczenie kojota, wilk preriowy ameryki północnej, wilka, wysokość, występowanie kojota

Tagi artykułu: