Udostępnij ten artykuł.

Psy na dziki - DZIKARZE

Dzik - czyli polowania na grubą zwierzynę leśną

Polowanie na dziki jest w Polsce bardzo popularne, o czym świadczy istnienie wyspecjalizowanej grupy czworonogów wykorzystywanych do „wyławiania” i „przytrzymywania” tej niebezpiecznej i jakże nieobliczalnej zwierzyny leśnej. Psy na dziki, zwane potocznie dzikarzami, kwalifikują się głównie z takich ras jak: Teriery, Nordyckie psy myśliwskie, Płochacze niemieckie oraz Karelskie psy na niedźwiedzie.

Psy na dziki Dzikarze

Dzikarze to wspólne określenie dla dwóch grup czworonogów: psów strzelbowych oraz psów nie strzelbowych. Psy strzelbowe mają za zadanie zagonić dzika na linię strzału myśliwych i podtrzymać go do czasu, aż myśliwi nie doprowadzą sprawy do końca. Aby zwabić dzika do określonego punktu psy strzelbowe muszą energicznie przeszukiwać określony rejon lasu i w razie wytropienia dzika dać wyraźny sygnał dźwiękowy. Bardzo ważna w tym przypadku jest szybka i zdecydowana reakcja myśliwych. Psy strzelbowe są jedynie agresorami biernymi. Jak sama nazwa wskazuje, pozostają pod opieką myśliwych, którzy w czasie polowań wykorzystują broń palną. Posiadanie takowej nie determinuje konieczności zbliżenia się do groźnego dzika. Psami strzelbowymi mogą być, zatem niemal wszystkie psy myśliwskie, które przeszły podstawowe szkolenie w zakresie wyławiania, tropienia i zapędzania zwierzyny w określone miejsce. Jako, że psy myśliwskie z założenia posiadają instynkty łowieckie, nie trzeba się zbytnio głowić nad wyborem odpowiedniej rasy. W Polsce psami strzelbowymi są w głównej mierze: Teriery, Jamniki, Płochacze, Szpice myśliwskie oraz wszelkiej maści psy gończe.

Polowanie na dziki z psami nie strzelbowymi

Na samym wstępie zaznaczyć należy, że polowanie z wykorzystaniem broni białej jest w Polsce prawnie zakazane, (ale czy aby na pewno? Na końcu artykuły znajdą Państwo pismo polemizujące w tej sprawie).
Polowania z nożami i psami nie strzelbowymi odbywają się przede wszystkim w miejscach, gdzie populacja zdziczałych świń i innych, leśnych szkodników jest zbyt duża. W polowaniach uczestniczy duża grupa psów. Niektóre z nich pełnią funkcję przeszukiwaczy terenu leśnego, inne zaś mają za zadanie przytrzymać i unieruchomić dzika. Psy-przeszukiwacze powinny być przeszkolone w zakresie tropienia zwierzyny i wyławiać trop z juchy. Psy przechwytujące dzika muszą być wystarczająco silne i muskularne, aby złapać zwierzę za racicę i unieruchomić na krótki okres. Jeden pies na dzika w żadnym przypadku nie poradziłby sobie z obezwładnieniem wielkiego, ponad stu kilowego osobnika. Niektórzy myśliwi nie bawią się w specjalizacje, skutkiem, czego psy muszą zarówno tropić, jak i podtrzymywać dzika. Zadanie wydaje się dość trudne do realizacji, ale nie niemożliwe.


  • Dzik

  • Dzik

  • Upolowany dzik

Psy nie strzelbowe kwalifikują się głównie z grupy czworonogów o proweniencji brytyjskiej. Skutkiem tego wszelkie krzyżówki mają w sobie przynajmniej niewielką domieszkę krwi brytyjskich czworonogów. Oczywiście stanowi to wynikową historycznych zaszłości i wielkiej fascynacji polowaniami, która dopadła brytyjskich lordów i arystokrację już w okresie pełnego średniowiecza.

Krzyżówki psów nie strzelbowych kumulują w sobie wszystkie najlepsze cechy osobników, które zostały poddane krzyżowaniu. Hodowcy mają wręcz nieskończone możliwości tworzenia i kompilowania ras, które w ich pojęciu okażą się wybitnie użyteczne i skuteczne w działaniu. Psy w typie buldoga mają zwyczajowo bardzo mocny uścisk szczęki, charty są bardzo zwinne i szybkie, gończe potrafią przez dłuższy czas utrzymywać stałe, wysokie tempo pracy. Kojarzenie różnych ras czworonogów i późniejsze utrwalenie genotypu wyhodowanych psów może przynieść zwierzętom bardzo wiele korzyści.

Wielką bolączką hodowców jest dowolność w tworzeniu krzyżówek. Większość myśliwych wykorzystuje psy podług swoich potrzeb, skutkiem, czego nie dochodzi do utrwalenia stworzonego na potrzeby chwili wzorca. Sprawę komplikuję fakt, że polowania z wykorzystaniem broni białej są w Polsce zakazane - jak zostało powiedziane kilka akapitów wcześniej.

Wzorzec idealnego psa nie strzelbowego

Dziki są zwierzętami cięższymi od psów i posiadają solidniejszą budowę ciała. Mylny jest jednak osąd, że im cięższy pies, tym lepiej spisze się w starciu z dzikiem. Psy, ważące powyżej czterdziestu kilogramów, nie są już tak zwinne i szybkie jak psy o wadze ok. 20-25 kilogramów. Psy myśliwskie powinny nie tylko doskakiwać do dzika, ale w razie potrzeby uchodzić przed atakiem jego szabli. Ten wymóg determinuje kolejną cechę idealnego psa - średnią wysokość w kłębie. Zbyt wysoki i „rozłożysty” czworonóg zostanie nadziany na kły znacznie szybciej niż przysadzisty i zwinny pies myśliwski.
Oczywiście żadna rasa psów hodowanych w Polsce nie spełnia powyższych wymagań. Większość dzikarzy jest, zatem sprowadzana z krajów, w których polowania na dziki są zdecydowanie bardziej popularne, zaś myśliwi nie ustają w staraniach, aby wyhodować możliwie jak najefektywniejszą rasę psów.

Psy na dziki wykorzystywane przez polskich myśliwych:

Gończy polski, Jamnik krótkowłosy, Jamnik długowłosy, Jamnik szorstkowłosy, Foksterier krótkowłosy, Foksterier szorstkowłosy, Terier szkocki, Skye terrier, Terier walijski, Terier irlandzki, Kerry blue terrier, Bedlington terrier, Niemiecki terier myśliwski.


  • Dzik

  • Walczący pies z dzikiem

  • Psy na dziki

Kilka słów o stanie prawnym

Jako, że nie chcemy popularyzować polowań na dziki oraz inną zwierzynę leśną, a sam proceder traktujemy w kategoriach utylitarnych, przytaczamy Państwu oficjalne stanowisko Ministra Środowiska w sprawie polowań z psem na zwierzynę grubą:

Definicję polowania indywidualnego określa § 2 pkt 14 a rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 22 marca 2005 r. (Dz. U. Nr 61, poz. 548 z późn. zm.) w sprawie szczegółowych zasad i warunków wykonywania polowania oraz obowiązku znakowania.

 

Wynika z niej zasada, że polowanie indywidualne wykonywane jest przez jednego myśliwego

działającego niezależnie od innych myśliwych przebywających w tym samym obwodzie łowieckim (oczywiście w tym samym czasie).

 

Dodatkowo § 21 zakazuje polowania indywidualnego z użyciem naganki oraz podkładacza z psem. W § 2 pkt 14 a zawarto wyjątek od zasady „jednego myśliwego”. Dotyczy on polowania na drapieżniki przy stogach i norach, które może być wykonywane przez więcej niż jednego myśliwego przy udziale podkładacza z psem.

 

Analiza powyższych przepisów oraz tzw. wykładnia celowościowa, a także powody uregulowania po raz pierwszy w rozporządzeniu polowania na stogach, norach czy na ptactwo z uwagi na ich odmienność od polowania zbiorowego, pozwalają na udzielenie poniższej odpowiedzi na Pana pytania.

 

1. Wskazane wyżej przepisy dopuszczają polowanie wykonywane przez jednego myśliwego z udziałem psa, który będzie wypłaszać zwierzynę. Warunkiem jest, aby nie brał w nim udziału inny myśliwy czy to jako osoba polująca, czy też będąca podkładaczem.

 

2. Polowanie wykonywane przez jednego myśliwego z udziałem psa na stogach czy norach jest dopuszczalne. Mieści się ono, bowiem w podstawowej definicji polowania indywidualnego (pierwsza część przepisu § 2 pkt 14 a). Wyjątek przewidziany w dalszej części tego przepisu nie musi być stosowany.

Tagi artykułu: