Udostępnij ten artykuł.

Spaniel alpejski (Alpine Spaniel)

Spaniel alpejski (Alpine Spaniele) to wymarła rasa psów wykorzystanych niegdyś w  czasie górskich akcji ratowniczych przez augustianów, którzy prowadzili hospicja w okolicach Wielkiej Przełęczy Świętego Bernarda. Spaniele były dużymi psami wyróżniającymi się grubymi kręconymi płaszczami. Jednym z najbardziej znanych okazów Alpine Spaniela był Barry, którego zachowane ciało – pozostające w Muzeum Narodowym w Bernie – zostało jednak zmodyfikowane, aby pasowało do ​​opisów wymarłej rasy z wcześniejszych okresów.
Zważywszy na trudne warunki życiowe w Alpach oraz serię wypadków trudno powiedzieć, kiedy rasa rzeczywiście wymarła. Niektórzy autorzy sądzą, że stało się to bliżej 1830 roku, inni że bliżej 1847. Alpine spaniele są uznawane za poprzedników współczesnych Bernardynów i Clumber Spanieli.

Historia spaniela alpejskiego

Spaniele alpejskie były utrzymywane przez kanoników klasztorów w Alpach w celu poszukiwania turystów zagubionych w czasie silnych  zamieci. Psy były wysyłane w parach, aby szukać podróżnych, a w razie ich odnalezienia wrócić do kanoników i zawiadomić ich o swoim odkryciu i prowadzić do nieszczęsnych osób. Psy pełniły także funkcje stróżów do pilnowania bydła i owiec na obszarach górskich. 

Spaniel alpejski opis

Według opisów wymarłe psy osiągały do dwóch stóp w kłębie i sześciu licząc od nosa do ogona. Miały ściśle przylegający do ciała płaszcz, bardziej kręcony niż w przypadku Cocker Spanieli Angielskich lub Springer Spanieli Angielskich. Stare czaszki przechowywane w zbiorach Muzeum Historii Naturalnej w Bernie wykazują różnorodność kształtów głowy. Na podstawie zgromadzonej kolekcji możemy wywnioskować, że w XIX wieku występowały co najmniej dwie różne odmiany spanieli. U odmiany o większej głowie stop był większy i bardziej wyraźny, a pysk krótszy, niż u drugiej odmiany.

zdjęcie główne Samuel Augustus Mitchell z 1848 roku

Tagi artykułu: