Udostępnij ten artykuł.

Terminologia kynologiczna - ogon psa

Terminologia kynologiczna ogon psa. Ogon psa może być różnie osadzony, a także noszony. Wysoko osadzony ogon posiada pies rasy Mops albo nisko osadzony tak jak u Spaniela, oczywiście to wpływa też na jego noszenie. Ilość kręgów ogonowych jest zmienna u różnych ras, a nawet w obrębie tej samej rasy. Istnieją rasy psów, które ze swojej natury są bezogoniaste albo mają krótkie ogony. Ogon u psa może być prosty albo zakręcony, a nawet kształtu korkociągowatego czy złamany, co można zaobserwować u Buldoga. Natomiast, jeśli chodzi o noszenie ogona to jest to typowa cecha wielu ras i ma to dosyć mniejsze znaczenie użytkowe, natomiast w hodowli przywiązuje się do tego bardzo dużą wagę, zarówno do prawidłowego wyglądu jak i do samego noszenia ogona, ale także jego owłosienia.

Pod względem terminologii kynologicznej ogon psa, przy ocenianiu obserwowany jest zarówno w spoczynku, jak i w ruchu, a określany jest on w terminologii kynologicznej w następujący sposób:

Ogon żądłowaty – w taki oryginalny sposób określony jest we wzorcu ogon Pointera i oznacza to mocny, prosty ogon, który zwęża się ku końcowi i jest on ostro zakończony;

Ogon szczątkowy – taki ogon u niektórych psów jest cechą wrodzoną, natomiast u innych psów cięto ogony bardzo krótko. Taki wrodzony ogon jest charakterystyczny u psów rasy Welsh Corgi Pembroke, Schipperke, a także u Polskich Owczarków Nizininnych;

Ogon szczotkowaty – tak zwana szczotka na ogonie oznacza włos jednakowej długości, który odstaje od skóry i jest puszysty to nadaje psiemu ogonowi kształt szczotkowaty, który jest podobny do wilczej kity, a taki właśnie ogon ma Husky Syberyjski;

Ogon marchewkowaty – taki ogon swoim kształtem przypomina korzeń marchewki, gdyż jest on dosyć krótki oraz gruby i taki właśnie ogon posiada Terier Szkocki;

Ogon zadarty – takim ogonem określony jest ogon, który noszony jest pod kątem prostym w stosunku do grzbietu, a przynajmniej wtedy, kiedy jest on w ruchu;

Ogon esowaty – taki ogon we wzorcu rasy Stafforshire Bull Teriera opisany jest, jako ogon „kształtu ramienia starodawnej pompy ręcznej”, gdyż jest on u nasady odgięty od ciała, a przy końcu zbliża się, natomiast na końcu jest on zakręcony;

Ogon zakręcony – taki ogon występuje w dwóch rodzajach, czyli z pojedynczym oraz z podwójnym skrętem, ale można również spotkać różne formy pośrednie;

Ogon cięty – u wielu ras ogony tradycyjnie były przycinane na różną długość, a taki zabieg powinien być wykonywany w pierwszych dniach życia psa. Ostatnimi czasy przycinanie psich ogonów zostało zakazane;

Proporzec – w ten sposób określany jest ogon długi, prosty, noszony pionowo tak jak u psa rasy Beagle, a gdy jest dodatkowo pokryty długim włosem to określany jest chorągwią;

Ogon spłaszczony – taki ogon jest charakterystyczny dla psów rasy Chihuahua. Jest on na środkowym odcinku szerszy niż u nasady i przy końcu, spłaszczony od góry oraz od dołu;


  • Rogalik

  • Bezoogoniastość

  • Rączka czajnika

Ogon wesoły – a dokładniej mówiąc wesoło noszony to taki ogon, który w ruchu jest on noszony powyżej linii grzbietu. U niektórych ras taki ogon jest wadą, natomiast u niektórych jest on prawidłowy tak jak jest to w przypadku psów rasy Foksterier czy Airedale Terrier;

Ogon haczykowaty – popularnie nazywany również ogonem z fajką, ponieważ na końcu unosi się on do góry, tworząc w ten sposób haczyk albo nawet półkole, a taki ogon można zobaczyć u psa rasy Briard;

Ogon horyzontalny – taki ogon swoim kształtem przypomina ogon żądłowaty, gdyż jest on noszony poziomo, jako przedłużenie linii grzbietu, a typowy jest on u psów rasy Bulterier;

Ogon załamany - w ten sposób określany jest ogon, który w dowolnym miejscu na swej długości jest odchylony od swej osi pod znacznym kątem i jest on typowy dla Buldoga Francuskiego, ale również dla innych ras, ale jeśli jest to wrodzone to jest to poważną wadą;

Ogon nisko osadzony – jest przedłużeniem spadzistego zadu i osadzony jest poniżej linii grzbietu;

Ogon wydry – taki ogon jest mocny, gruby u nasady, zwężający się stopniowo, a na dolnej powierzchni trochę spłaszczony i porośnięty gęstą, sztywną sierścią. Służy, jako ster podczas pływania. Taki ogon opisany jest we wzorcu rasy Labrador Retriever;

Pióropusz – w ten sposób nazywany jest ogon, który na części swej długości porośnięty jest długim, opadającym luźno ku dołowi włosem, ale czasem taki pióropusz ograniczony jest tylko do samego końca ogona, a czasami obejmuje prawie całą jego długość. Sam ogon jest zawinięty nad grzbietem i taki właśnie ogon posiada Chiński pies grzywiasty;

Rączka czajnika – psy rasy Shih Tzu posiadają zawinięty nad grzbietem ogon, który ma kształt łukowaty i jest podobny do rączki czajnika;

Ogon szczurzy - taki ogon jest u nasady gruby, porośnięty loczkami, natomiast na pozostałej części, aż do końca i jest on całkowicie lub prawie bezwłosy. Taki ogon posiada Irlandzki Spaniel Dowodny;


  • Ogon pierścieniowaty

  • Ogon marchewkowaty

  • Ogon wydry

Ogon pierścieniowaty – taki ogon jest długi i na całej długości albo tylko na końcu jest on zawinięty w pierścień. Chart Afgański powinien mieć ogon zakończony pełnym kołkiem;

Ogon szablasty – taki ogon może być noszony powyżej lub poniżej linii grzbietu, a zależne jest to od rasy. Taki ogon jest delikatnie wygięty i ma kształt spłaszczonego łuku, tak jak ostrze szabli. Ogon szablasty jest najczęściej przedłużeniem linii grzbietu i wznosi się podczas ruchu do jego poziomu;

Ogon korkociągowaty – taki ogon jest krótki i skręcony spiralnie lub kilkakrotnie załamany, a możemy go zaobserwować u psa rasy Boston Terrier;

Ogon luźny – taki ogon zakręcony jest nad grzbietem, może on być zwinięty luźno, w taki sposób, że nie będzie tworzyć nawet koła, a taki właśnie ogon posiadają psy rasy Husky Syberyjski;

Rogalik – taki ogon w kształcie rogalika zakręcony jest luźno nad grzbietem, ale końcem dotyka do niego. Takiego kształtu ogon posiada Alaskan Malamute;

Ogon wiewiórczy – taki ogon jest długi, wysoko noszony oraz zarzucony nad grzbietem, prosty i nieskręcony. Takie ogony posiadają psy rasy Chihuahua i Pekińczyk;

Bezogoniastość – niektóre rasy psów z natury mogą mieć ogon szczątkowy i jest on na tyle krótki, że może być on prawie niewidoczny. Taki właśnie ogon może mieć Schipperke, natomiast u Buldoga Francuskiego taka bezogoniastość jest poważną wadą;

Ogon mieczowaty – takim określeniem nazywany jest ogon, który jest prosty i prosto zwisa on ku dołowi, tak jak ma to miejsce u psa rasy Basset Griffon Vendeen;

Ogon zwężony – taki ogon jest długi i porośnięty krótkim włosem, równomiernie zwężający się ku końcowi, a taki ogon możemy zobaczyć u Toy Teriera;

Ogon z pomponem – taki ogon może być długi albo przycięty, a na jego końcowym odcinku znajduje się długi włos.


  • Ogon wesoły

  • Ogon wiewiórczy

  • Proporzec

Tagi artykułu: