Udostępnij ten artykuł.

Wilk (Canis lupus) opis gatunku, zdjęcia, ciekawostki, ochrona

Pochodzenie

    Rodzaj Canis pojawił się prawdopodobnie ok. 8 mln lat temu w Ameryce Północnej. Pierwszym prawdziwym przodkiem wilka był Canis donnezani, który dał początek nowej linii psowatych do której należą: wilki szare (wilki naturalne, psy domowe i dingo), kojoty, wilki czerwone i etiopskie (kaberu).

   Canis edwardii, żyjący ok. 2 mln lat temu, przyczynił się do powstania wszystkich obecnie żyjących gatunków wilków. To właśnie z niego wyewoluował eurazjatycki wilk szary, a w Ameryce Północnej – wilk czerwony i kojot. Wilk szary migrował z Eurazji do Ameryki Północnej w czasie jednego ze zlodowaceń ok. 750 tys. lat temu, a ok. 100 tys. lat temu jego śladem poszedł Canis dirus z Ameryki Południowej. Około 100 tys. lat temu, nieznany krewny wilka szarego w Afryce, dał początek kaberu – najmłodszemu gatunkowi wilka.
  Wilk szary jest przedstawicielem podrodziny psów właściwych (Caninae), plemienia Canini, rodzaju Canis. Jego najbliższymi krewnymi są: kaberu, wilk czerwony, kojot oraz szakal złocisty.

Charakterystyka wilka

   Samce wilków (basiory) są trochę większe od wader. Długość ciała dorosłego wilka wynosi średnio 100–130 cm, nie licząc ogona, który mierzy od 30 do 50 cm. Samce mierzą średnio 70–85 cm wysokości w kłębie; samice: 60–75 cm. Masa ciała basiorów oscyluje w granicach 45–60 kg. Wadery są lżejsze i ważą od 30 do 50 kg. Długość wilczego tropu wynosi 10–13,7 cm, przy szerokości 8–9 cm. Przednie kończyny wbite w dość wysoką i wąską klatkę piersiową. Łokcie skierowane do wewnątrz, a stopy na zewnątrz.
Wyróżniamy dwa rodzaje włosów okrywowych: długie i sztywne włosy prowadzące, które odprowadzają wodę oraz  podszerstek zapewniający izolację termiczną. Od karku po barki przebiega pasmo dłuższych włosów tworzących tzw. "grzywę", którą wilk stroszy w chwili pobudzenia emocjonalnego.  Umaszczenie niejednolite – od prawie czarnego przez szare, brązowe aż do białego.
Dorosły wilk ma 42 zęby.
Długość życia to w naturalnych warunkach wynosi od 12 do 16 lat. W niewoli wilki żyją nawet do 20 lat.

Wilk (Canis lupus) opis gatunku Zdjęcie wilków szarych

Wilki szare


Rozmnażanie
    Ruja u wilków występuje raz do roku, zazwyczaj pod koniec zimy. Rozmnaża się zwykle tylko para alfa. Ciąża u samic trwa 60 – 65 dni, zaś poród następuje w norach i dobrze osłoniętych legowiskach. W jednym miocie rodzi się od 4 do 7 wilcząt, chociaż zdarzają się przypadki, kiedy samica urodzi aż 12 młodych. Wilczęta rodzą się ślepe i przez dłuższy czas muszą być utrzymywane w stałej temperaturze otoczenia. Oczy otwierają około drugiego tygodnia życia. Początkowo matka karmi je mlekiem, nie opuszczając w tym czasie legowiska. Kiedy młode podrosną, karmione są przez całe stado. Młode zaczynają polowanie po zmianie uzębienia. W czasie pierwszego roku życia śmiertelność wśród szczeniąt wynosi od 50 do 85%.

Wędrowcy

    Wilk jest znany ze swojej wytrzymałości i zdolności do pokonywania dużych dystansów. Przez krótki czas może utrzymać prędkość nawet 60 km/h. W ciągu dnia przemierza nawet do 120 km. Poruszają się stępem, kłusem i galopem. Jako ciekawostką warto dodać, że wilki idące truchtem w watasze pozostawiają z reguły jeden ślad. Poszczególne osobniki stąpają trop w trop.

Środowisko i dieta wilków

    Wilki żyją w lasach, na równinach, pustyniach, w terenach górskich i bagiennych. Jako gatunek terytorialny wyznaczają rewir, do którego nie mają wstępu inne osobniki. W głębi rewiru zwierzęta urządzają legowisko.
Wilk spożywa dziennie ok. 1,3 kg mięsa (wraz z kośćmi i skórą). Aby przetrwać żywi się przede wszystkim drobnymi zwierzętami m.in. zającami, borsukami i ptakami, a niekiedy dużymi zwierzętami kopytnymi. Często poluje na jelenie. Po kilkudniowej głodówce może zjeść nawet dziesięć kilogramów mięsa za jednym zamachem. Dietę uzupełniają owocami i runem leśnym.

Wilk jedzący szczątki łosia w parku Omega, Kanada

Wilk jedzący szczątki łosia. Park Omega, Kanada

Polowanie

   Polowanie parami lub stadami rozpoczyna się zazwyczaj o zmierzchu i niekiedy trwa całą noc. Schemat działania jest dość prosty. Tropiciele lokalizują zdobycz, informując o tym resztę watahy, a naganiacze płoszą obserwowane stado i zaganiają w kierunku watahy. Kiedy ofiara jest wystarczająco zmęczona, wilki przystępują do ataku.

Wataha

   Stado wilków składa się zazwyczaj z 6-8 osobników. Watahy obserwowane w Polsce liczą od 2 do 10, najczęściej 4-5 osobników. W stadzie prym wiedzie para alfa, która jako jedyna ma prawo się rozmnażać.  Każdy wilk w stadzie ma określone miejsce – im wyższe, tym lepsze pożywienie zdobywa; miejsce w stadzie warunkuje o kolejności jedzenia zdobyczy. Zależności w hierarchii są pokazywane przez system gestów dominacji i poddaństwa. Wilki, które są mniej ważne, często podkulają ogon pod siebie. Poza hierarchią znajdują się młode, którymi opiekuje się cała wataha. Młode samice, które osiągnęły dojrzałość płciową, mogą być przepędzane ze stada, aby nie stanowiły konkurencji dla samicy alfa. Każdy członek stada wypełnia ściśle określone funkcje. Niektóre osobniki węszą niebezpieczeństwo, inne szukają tropów, zabijają łup, czy też chronią młode przed atakami innych drapieżników. Wymierzanie kar odbywa się w sposób symboliczny. Wilk-zastępca otwiera szeroko pysk i przez chwilę przytrzymuje w nim głowę winowajcy.
Wilki posługują się system znaczenia terenu oraz miejsca gromadzenia pożywienia (głównie przez mocz i kał). Mogą odczytać sygnały zapachowe z dużej odległości dzięki silnie rozwiniętemu zmysłowi węchu. Do porozumiewania się między sobą wykorzystują różne sygnały dźwiękowe: wycie, szczekanie, warczenie, skomlenie i piski.

wataha wilków arktycznych w ZOO

Wataha wilków arktycznych

Język ciała wilka

Dominacja – dominujący wilk stoi na sztywnych nogach. Ogon jest wyprostowany i uniesiony. Uszy postawione, sierść nieco nastroszona. Często patrzy prosto w oczy innym wilkom lub wspina się na nie.

Poddaństwo (aktywne) – całe ciało "obniżone", wygięte w łuk, wargi i uszy opuszczone, poddany wilk liże pysk dominanta szybkimi ruchami języka, z opuszczonym zadem. Ogon położony nisko, często podwinięty między tylne łapy.

Poddaństwo (pasywne) – wilk kładzie się na grzbiecie odsłaniając delikatny brzuch i gardło. Łapy skierowane do ciała. Zwierzę często skomle.

Złość – uszy postawione, futro zjeżone. Uniesione wargi ukazują zęby. Grzbiet może być wygięty, zwierzę warczy.

Strach – uszy przylegają do głowy, ogon między nogami. Wilk kuli się. Może skomleć lub szczekać.

Obrona – ciało przy ziemi, uszy położone.

Atak – futro zjeżone. Wilk warczy i przykuca.

Zrelaksowanie – uszy położone, wilk wypoczywa leżąc na brzuchu lub boku. Może machać ogonem.

Napięcie – ogon nieruchomy, położony, wilk może przykucnąć.

Zadowolenie – energiczne machanie ogonem, język może zwisać z pyska.

Polowanie – wilk jest spięty, ale jego ogon prosty, w jednej linii z ciałem.

Zabawa – machanie ogonem, wilk jest ruchliwy, skacze, biega. Często opuszcza przednią część ciała na sztywnych łapach.

Wilk etiopski

Wilk etiopski

Wilki w Polsce

   Wilk (Canis lupus) to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych (Canidae) zamieszkującego lasy, równiny, tereny bagienne oraz góry Europy, Azji i Ameryki Północnej. Najwięcej przedstawicieli gatunku żyje w Kanadzie (50 tys.), Rosji (30 tys.) oraz na terenie Alaski (5–7 tys.). W Polsce najwięcej wilków żyje w województwach: podkarpackim, małopolskim, podlaskim i warmińsko-mazurskim. W Karpatach i Pogórzu Karpackim występuje obecnie 194–214 osobników, na Roztoczu: 72–93, a w puszczach północno-wschodniej Polski: 172–211 wilków. Dawniej na tereny Polski swobodnie przechodziły wilki ze Słowacji, Ukrainy czy Białorusi, dzięki czemu populacja była stale odnawiana. Migracje zachodzą nadal, ale w niewielkim stopniu.
   Z przeprowadzonych przez leśników badań wynika, że w 2001 roku w Polsce żyło zaledwie 463–564 wilków. Od kilku lat liczebność populacji na zachodzie Polski wyraźnie maleje, co stanowi wynikową działań kłusowników. Według danych Zakładu Badania Ssaków PAN w sezonie 2006/2007 na terenach Polski żyło 384–598 osobników, a w sezonie 2008/2009: 543–687.

Podgatunki wilka

  • Podgatunki euroazjatyckie:

wilk euroazjatycki (C. l. lupus)

wilk syberyjski (C. l. albus)

wilk rosyjski (C. l. communis)

wilk kaspijski (C. l. cubanensis)

wilk południowoazjatycki (C. l. pallipes)

wilk egipski       (C.l.lupaster)

wilk arabski       (C.l.arabs)

wilk włoski        (C.l.italicus)

wilk iberyjski    (C.l. Signatus)

wilk tybetański                (C.l. laniger)

wilk ezo              (C. l. hattai) wymarły

wilk japoński    (C. l. hodophilax) wymarły

Wilki syberyjskie (Canis lupus albus)

Wilki syberyjskie

  • Podgatunki północnoamerykańskie:

wilk polarny (C. l. arctos)

wilk meksykański (C. l. baileyi)

wilk wschodni (C. l. lycaon)

wilk leśny (C. l. Nubilis)

wilk kanadyjski (C. l. occidentalis)

Zdjęcia wilków

coś o wilkach, czym żywi się wilk, informacje na temat wilka, jak polują wilki, mowa ciała wilka, natura, podgatunki wilka, rozmnażanie wilków, ssak z rodziny psowatych, środowisko wilków, wataha wilków, wilk, wilk charakterystyka, wilk ciekawostki, wilk długość życia, wilk drapieżny ssak, wilk foto, wilk informacje, wilk jako drapieżnik, wilk obrazy, wilk opis, wilk pochodzenie, wilk podgatunki, wilk rasy, wilk rozmiary, wilk rozmnażanie, wilk szary, wilk szary ciekawostki, wilk szary galeria, wilk szary informacje, wilk szary systematyka, wilk szary występowanie, wilk umaszczenie, wilk w polsce, wilki, wilki charakterystyka, wilki podstawowe informacje, wszystko o wilkach, zwierzęta

Tagi artykułu: