Udostępnij ten artykuł.

Wzorzec Pirenejski pies górski (FCI 137)

Pirenejski pies górski to rasa mało w Polsce znana. Psy te są jednak i piękne wyglądem i bardzo stare jako rasa, na pewno warto więc dowiedzieć się o nich nieco więcej. Przeczytaj wszystko na temat – wzorzec Pirenejski pies górski. Konieczne poznaj rasę psów podobną do naszego owczarka podhalańskiego. Sprawdź jak one wyglądają.

Klasyfikacja FCI

Pirenejski pies górski jest rasą francuską, gdzie nazywa się go Chien de Montagne des Pyrénées. Zgodnie ze wzorcem FCI-Standard (data publikacji 13.03.2001 r.), psy te klasyfikuje się do grupy 2. Pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, oraz sekcji 2.2. Molosy typu górskiego, nr wzorca 137. Rasa ta nie podlega próbom pracy. Użytkowo są to psy stróżujące wypasane w górach stada zwierząt hodowlanych, głównie owce

Rys historyczny

Psy w typie tej rasy żyły w Pirenejach od niepamiętnych czasów, utrzymywane głównie do pilnowania stad. W okresie średniowiecza trzymano je też w roli dobrych stróżów zamków, o czym wspomina m.in. kronikarz Gaston Phoebus z XIV wieku. Potem w XVII wieku stały się też cenionymi psami do towarzystwa (m.in. na dworze słynnego króla francuskiego Ludwika XIV). Pierwszy wyczerpujący opis rasy Pirenejski pies górski został zrobiony w 1897 r. (znajdziemy go w książce hrabiego Bylandta). Potem 10 lat później powołano pierwszy klub tej rasy, a w 1923 r. we francuskim Societe Canine Centrale organizacja kynologiczna Reunion des Amateurs de Chiens Pyrenees oficjalnie zarejestrowała wzorzec tej rasy, który przygotował ostatecznie Bernard Senac-Lagrange. Warto nadmienić, że obecne obowiązujący wzorzec jedynie nieznacznie różni sie od tego pierwowzoru.

Zachowanie i temperament

Pirenejski pies górski to rasa idealna do pilnowania stad przed drapieżnikami, więc od zawsze zdany był niemal wyłącznie na siebie. Jego skuteczność zależała od stanu zdrowia i kondycji oraz odwagi i umiejętności pilnowania i odstraszania. Musiał tez być oczywiście przywiązany do swojego stada i pasterza. Są to więc psy silne, wytrzymałe i z natury zdrowe, do tego zwinne i łagodne. Pirenejskie psy górskie mają też jednak naturalną skłonność do dużej samodzielności i niezależności, przez co nie każdy umie sobie z nimi poradzić. Właściciel psa tej rasy powinien, więc mieć silny charakter i doświadczenie, by umieć stać się dla niego szanowanym autorytetem.

wzorzec pirenejski pies górski

Wzorzec Pirenejski pies górski – wrażenie ogólne

Ogólnie są to psy znacznych rozmiarów, imponujące w wyglądzie i mocno zbudowane. Nie są jednak przy tym pozbawione elegancji. Wysokość w kłębie u psów wynosi 70-80 cm, a u suk 65-75 cm, z dopuszczalną tolerancją + 2 cm w przypadku osobników ocenionych jako doskonałe. Wzorzec tej rasy zawiera też pewne ważne proporcje: 1) największa szerokość czaszki ma być równa jej długości; 2) kufa ma być nieco krótsza od mózgoczaszki; 3) dł. tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego ma być nieznacznie większa od wys. w kłębie; 4) głębokość klatki piersiowej ma stanowić połowę wys. w kłębie, lub nieco mniej.

 

Głowa

Głowa na bokach raczej płaska, ponadto nie za duża w stosunku do całej wielkości psa. Szerokość czaszki w swym najszerszym miejscu ma być równa jej długości. Czaszka jest też „lekko zaokrąglona w płaszczyźnie strzałkowej” oraz posiada słabo rozwinięte łuki brwiowe i słabą bruzdę czołową, a także łagodny stop. Ponieważ guz potyliczny jest dobrze wykształcony, tył głowy jest, więc również zaokrąglony. Kufa jest nieco krótsza od mózgoczaszki, a na widoku z góry „ma kształt tępo zakończonej litery V” i jest „dobrze wypełniona pod oczami”. Ponadto jest też szeroka i stopniowo zwężająca sie ku całkowicie czarnemu nosowi. Czarne lub znacznie czarne (podobnie jak i podniebienie) wargi są do tego lekko obwisłe, ale nie za długie, zakrywają jednak żuchwę. Do oceny uzębienie musi być białe, zdrowe i kompletne, a prawidłowy zgryz u tej rasy jest nożycowy, przy czym siekacze żuchwy są posadowione tuż za siekaczami szczęki. Toleruje się też zgryz cęgowy oraz dwa środkowe siekacze wystające przed linię zgryzu. Brązowo-bursztynowe oczy są dość małe, nieco skośne i migdałowate, mają do tego wyraz łagodny, inteligentny i kontemplacyjny. Powieki nie mogą być luźne. Osadzone na wysokości oczu trójkątne uszy są stosunkowo małe i zaokrąglone na końcach. Zwykle wiszą swobodnie płasko na policzkach, a jedynie przy pobudzeniu lekko się podnoszą.

pies rasy pirenejski pies górski

Wzorzec Pirenejski pies górski – korpus. Szyja stosunkowo krótka, mocna i z bardzo słabym podgardlem. Długość tułowia od stawu barkowego do guza siedzeniowego nieco większa, jak wysokość w kłębie. Natomiast „odległość od mostka do podłoża stanowi mniej więcej połowę wysokości w kłębie, w żadnym razie mniej”. Kłąb  szeroki a grzbiet dość długi i mocny. Średnio długie lędźwie i lekko skośny oraz dobrze umięśniony zad. Bardzo słabo widoczna słabizna. Klatka piersiowa szeroka (żebra nieco zaokrąglone) i długa, za to niezbyt głęboka (sięga do łokcia, nie niżej). „Jej głębokość jest równa lub nieco mniejsza od połowy wysokości w kłębie”. Nisko noszony ogon długi przynajmniej do stawu skokowego, jest też dobrze owłosiony i ma kształt pióropusza (na końcu ma też być haczykowato zagięty). Gdy pies jest pobudzony, ogon zakręca się nad grzbietem, tworząc tzw. koło „arroundera”, jak określają to rdzenni mieszkańcy Pirenejów.

Wzorzec Pirenejski pies górski – kończyny. Łopatki umiarkowanie skośne. Kończyny przednie mocne i proste. Ramię średnio długie i dobrze umięśnione. Podramię mocne i proste, ma też pióro z sierści. Nadgarstek ułożony w jednej linii z podramieniem. Śródręcze lekko nachylone. Łapy zwarte i krótkie, o wysklepionych palcach. Dłuższe i bardziej obfite pióra sierści na tylnych nogach, w porównaniu z przednimi. Kończyny tylne pionowe na widoku z tyłu. Udo niezbyt długie, muskularne i ustawione niezbyt ukośnie. Kolano nieodstawione i umiarkowanie kątowane. Podudzie mocne i średnio długie. Staw skokowy szeroki i suchy, do tego umiarkowanie kątowany. Łapy zwarte i niezbyt długie, o lekko wysklepionych palcach. Ponadto zgodnie ze wzorcem, „na tylnych nogach występują podwójne, dobrze wykształcone wilcze pazury, a na przednich mogą być one pojedyncze lub podwójne”.

Wzorzec Pirenejski pies górski – chody. Pirenejski pies górski rusza się w mocny i swobodny sposób. Jego ruch nie może być ciężki. Krok jest wyciągnięty, a nie szybki, przy tym swobodny i elegancki. Ponadto, odpowiednie kątowanie łap tych psów umożliwia im wręcz niezmordowany ruch przez wiele kilometrów.

szczeniaki pirenejski pies górski

Wzorzec Pirenejski pies górski – skóra, sierść i umaszczenie

Skóra u Pirenejskiego psa górskiego jest gruba i elastyczna, często też pokryta pigmentacyjnymi plamami na całym ciele. Sierść jest natomiast dosyć długa i gęsta (najdłuższa na ogonie i szyi, gdzie może też trochę falować), do tego przylegająca, a na łopatkach i grzbiecie dość szorstka. Na nogach sierść jest miękka, gęsta i wełnista, tworząc tzw. portki. Podszerstek też wszędzie jest gęsty, szczególnie zimą. Maść jest natomiast biała lub biała z łatami. Łaty mogą być z kolei szare (wilcze lub borsucze), blado żółte lub pomarańczowe i są umiejscowione na głowie i uszach, a także u nasady ogona i tylko niekiedy na tułowiu. Wedle wzorca, za najbardziej cenione uważane są łaty borsucze.

Wzorzec Pirenejski pies górski – wady.Wszelkie odchylenia od podanego wzorca powinny być uznane za wady i oceniane w zależności od stopnia nasilenia i wpływu na zdrowie oraz sprawność psa”. Za wady uznaje się więc:

  • ociężałość i brak godności w wyglądzie ogólnym, luźną budowę ciała, płaskie boki;
  • zbyt ciężką i/lub prostokątną kształtem głowę, zbyt szeroką czaszkę, okrągłe czoło, zbyt mocny stop lub jego brak, za słabą pigmentację nosa oraz warg i/lub powiek, obwisłe wargi,
  • oczy okrągłe i/lub jasne, wypukłe lub głęboko osadzone, zbyt duże lub zbyt małe, osadzone za blisko siebie lub zbyt rozstawione, także jeśli mają widoczną trzecią powiekę;
  • uszy długie i/lub szerokie, wysoko osadzone, pofałdowane, zwinięte, odrzucone do tyłu;
  • szyja za długa lub za krótka, wiotka i słaba, a także jeśli głowa wygląda jak wbita w łopatki, również zbyt obfite podgardle;
  • zapadnięty lub karpiowaty grzbiet, podkasany lub obwisły brzuch, za szeroka lub za wąska klatka piersiowa, także płaska lub beczkowata;
  •  źle noszony, słabo owłosiony i/lub bez pióropusza ogon, który nie może też być zakręcony w ruchu lub na stałe (czyli także w spoczynku);
  • zbyt rozwarty kąt w stawie barkowym (łapy przednie), staw skokowy łap tylnych za głęboko lub za stromo kątowany;
  • łapy przednie zwrócone do wewnątrz lub na zewnątrz;
  • łapy tylne beczkowate lub iksowate, długie lub płaskie;;
  • sierść krótka, kędzierzawa, zbyt miękka i jedwabista, także bez podszerstka.

Wzorzec Pirenejski pies górski – wady dyskwalifikujące

Wady dyskwalifikujące to: agresja lub zdecydowana lękliwość; nie całkiem czarny nos, każde zniekształcenie szczęk, przodozgryz lub tyłozgryz, powieki o barwie cielistej, żółte oczy, niekompletne lub niewykształcone pazury, bak lub pojedyncze wilcze pazury na tylnych nogach, każde umaszczenie inne jak we wzorcu, wielkość i masa inne niż we wzorcu (pozalimitowe). Ponadto, „każdy pies o nienormalnej budowie i/lub przejawiający zaburzenia zachowania powinien być zdyskwalifikowany. Samce muszą też mieć dwa normalnie wykształcone jądra, w pełni wyczuwalne w mosznie”.

Tagi artykułu: