Rasa: Appenzeller Sennenhund (Pies górski z Appenzell)

APPENZELLER Sennenhund

Historia

Appenzeller to rasa psów pasterskich wywodzących się z terenów Szwajcarii powstała na skutek kojarzenia lokalnych psów pasterskich z czworonogami przybyłymi z osadnikami. Pierwszy opis rasy pochodzi z 1853 r.  („Tierleben der Alpenwelt”); Appenzeller jest tam opisany jako „donośnie szczekający, krótkowłosy, średniej wielkości, wielokolorowy pies pasterski (…) miejscami używany do pilnowania zabudowań oraz zaganiania stad”. W roku 1898 radny kantonu St. Gallen przeznaczył 400 franków w celu wyodrębnienia hodowli psów; na zlecenie SKG utworzono komisję, ustalono wzorcowe cechy rasy i zakupiono na targu w Altstaetten 9 psów i 7 suk. Dzięki temu w 1898 roku na pierwszej międzynarodowej wystawie psów w Winterthur wystawiono 8 Appenzellerów w nowej klasie „psów pasterskich górskich”. Dzięki inicjatywie Alberta Heima kilka lat później powstał klub rasowy, którego celem priorytetowym było utrzymanie rasy w stanie naturalnym. W 1914 roku hodowca opracował pierwszy obowiązujący standard rasy.

Pies Appenzeller Sennenhund

Wygląd

Appenzeller to trójkolorowy, średniej wielkości czworonóg o niemal kwadratowej sylwetce. Głowa pasuje wielkością do tułowia, jest lekko klinowata. Mózgoczaszka prawie płaska, najszersza między uszami, równomiernie zwężająca się w kierunku kufy. Guz potyliczny słabo zaznaczony. Bruzda czołowa umiarkowanie wyraźna. Stop słabo zaznaczony. Nos czarny u psów czarnych, u czekoladowych – brązowy. Kufa średnio masywna, zwężająca się równomiernie, ale nie spiczasta, z silną żuchwą. Grzbiet nosa prosty. Wargi suche i przylegające, u czarnych psów czarne, u czekoladowych brązowe. Zęby silne, ustawione w pełnym zgryzie nożycowym. Dopuszcza się także zgryz cęgowy. Policzki nieuwypuklone. Oczy raczej małe, migdałowatego kształtu, nie wypukłe, ukośnie osadzone w stosunku do nosa.  Powieki dobrze przylegające, u czarnych psów czarne, u brązowych brązowe. Uszy osadzone zdecydowanie wysoko i szeroko, wiszące, w spoczynku płasko przylegają do policzków; trójkątne o lekko zaokrąglonych koniuszkach. Szyja średniej długości, mocna, sucha. Tułów mocny, zwarty. Grzbiet umiarkowanej długości, silny i prosty. Partia lędźwiowa krótka i dobrze umięśniona. Zad krótki, będący przedłużeniem linii grzbietu. Klatka piersiowa szeroka, głęboka, sięgająca do łokci, z wyraźnym przedpiersiem. Mostek sięga daleko do tyłu. Klatka piersiowa o okrągło-owalnym przekroju. Brzuch nieznacznie podkasany.

Ogon wysoko osadzony, silny, średniej długości, pokryty gęstym włosem, nieco dłuższym na spodniej części. W ruchu ciasno zakręcony nad grzbietem bądź na boku. W spoczynku tolerowany ogon zwisający. Kończyny o mocnym kośćcu. Kończyny przednie dobrze umięśnione, proste, oglądane z przodu równoległe i niezbyt wąsko ustawione. Łopatka długa i ukośna. Ramiona tylko nieznacznie krótsze. Łokcie dobrze przylegające. Przedramię proste, suche. Kończyny tylne dobrze umięśnione. Udo dość długie, tworzące z podłożem kąt rozwarty, proporcjonalny do kątowania przednich kończyn. Podudzie niemal tej samej długości co udo bądź nieznacznie krótsze, suche i dobrze umięśnione. Staw kolanowy dość rozwarty Staw skokowy stosunkowo wysoko usytuowany. Śródstopie prostopadłe do podłoża, równolegle wobec siebie ustawione. Stopa o krótkich, wysklepionych i zwartych palcach. Włos ościsty, twardy i przylegający. Włos okrywowy gęsty i błyszczący. Podszerstek gęsty, czarny, brązowy lub szary. Umaszczenie podstawowe czarne lub czekoladowe z symetrycznym rdzawobrązowym podpalaniem i białymi znaczeniami. Małe rdzawobrązowe plamki nad oczami. Podpalanie także na policzkach, symetrycznie po obu stronach klatki piersiowej na wysokości stawów barkowych oraz na kończynach, gdzie musi rozdzielać umaszczenie czarne ( ewentualnie czekoladowe) od białego. Dobrze widoczna biała strzałka schodzi nieprzerwanie na grzbiet nosa i obejmuje całą kufę lub jej część. Biało umaszczona broda oraz krawat na podgardlu sięga nieprzerwanie klatki piersiowej. Białe skarpetki na wszystkich kończynach. Biały koniec ogona. Psy osiągają od 52 do 56 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą średnio od 50 do 54 cm. Waga psów oscyluje w granicach 20-30 kg.

Reproduktor Appenzeller

Temperament

Współczesne Appenzellery to psy zadziwiająco wszechstronne. Cechuje je bezgraniczna energia, pracowitość i rezolutność. Czworonóg  jest najszczęśliwszy, mogąc towarzyszyć panu przy wykonywaniu codziennych zajęć; zawsze słucha poleceń i stara się je dokładnie wykonywać. Posiada instynktową chęć zaganiania bydła, dlatego tak dobrze odnajduje się w środowisku wiejskim i jest niezwykle cenionym pomocnikiem do wykonywania wszelkich prac gospodarskich i wypasu.
Appenzellery są łagodne w stosunku do wszystkich zwierząt domowych. Mają cechy sportowca i wytrzymałość niezbędną do pilnowania domu; ich dodatkowymi atutami są czujność połączona z niezwykłą wręcz łagodnością i umiejętnością pracy w absolutnej ciszy. Psy nie uciekają, aby kłusować i polować; trzymają się zawsze blisko domu. Mają spore zapotrzebowanie na ruch – przynajmniej jeden spacer w ciągu dnia powinien być dłuższy i trwać co najmniej godzinę.

Apy posiadają wielki temperament, zdumiewającą zręczność i szybkość, dlatego nadają się do szkolenia agility i flyball. Są nieufne wobec obcych i nieprzekupne. Szybko i chętnie uczą się nowych komend, są przyjaźnie nastawione do osób bliskich rodzinie. Właściciele, którzy stosują pozytywne metody nauczania, i kierują się regułami właściwej tresury, nie mają z nimi problemu. Te wszystkie cechy charakteru czynią z nich wspaniałych towarzyszy życia, dających nam wiele radości i powodów do dumy.

Wydaje się, że Appenzeller rozumie się z człowiekiem bez użycia jakichkolwiek komend. Psy Appenzeller możemy spotkać nie tylko u prywatnych właścicieli, ale także w ośrodkach prowadzących dogoterapię czy służbach państwowych. Rzadziej pracują w charakterze psów przewodników. Pies jest szczęśliwy, mogąc nam służyć i wypełniać polecenia. Nie szczeka bez potrzeby ani nie ucieka podczas spaceru, chociaż może się zdarzyć, że będzie "zaganiał" napotkane zwierzęta i członków swego stada. Wie, że za dobrze wykonaną pracę czeka go nagroda i zrobi wszystko, aby ją uzyskać. 
Nie znosi samotności; osoby, które nie mają wystarczającej ilości czasu, nie powinny decydować się na kupno psa rasy Appenzeller. Trzymanie Appenzellera w kojcu może wpłynąć negatywnie na jego rozwój psychiczny.

Zdrowie i Pielęgnacja

Rasa jest generalnie zdrowa. Krótka sierść jest łatwa w pielęgnacji.

Pies górski z Appenzeller

Wysokość: Psy osiągają od 52 do 56 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą średnio od 50 do 54 cm.

Masa: Waga psa waha się w granicach 20 do 30 kg.

Umaszczenie: Umaszczenie podstawowe czarne lub czekoladowe z symetrycznym rdzawobrązowym podpalaniem i białymi znaczeniami.

Pielęgnacja: Krótka sierść jest łatwa w pielęgnacji.

Zdrowie: Psy bardzo rzadko chorują.

Rodzina: Pies jest bardzo wierny i oddany swojemu opiekunowi. W stosunku do dzieci i innych zwierząt domowych przyjmuje postawę opiekuńczą. Wymaga jedynie podstawowego szkolenia z zakresu posłuszeństwa.

Inne nazwy: Appenzeller sennenhund, Appensell Mountain Dog, Pies górski z Appenzeller.

Cena szczeniąt z rodowodem 3500 złotych.

Klasyfikacja FCI - grupa II, sekcja 3. Wedłyg klasyfikacji FCI rasa psów która podlega próbom pracy.