Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Bergamasco (Owczarek z Bergamo)

BERGAMASCO (Cane da pastore Bergamasco)

Historia

Bergamasco (Owczarek z Bergamo) to włoska rasa psów wykorzystywana dawniej do pilnowania stad zwierząt hodowlanych. Psy występowały pierwotnie w regionie Alp Włoskich – zwłaszcza w dolinach rejonu Bergamo gdzie od XVI wieku hodowano głównie owce. W surowych warunkach górskich, dzięki doborowi użytkowemu, uzyskano typ psa pasterskiego średniej wielkości, pracującego zarówno w dzień, jak i w nocy, o wysokiej odporności i wytrzymałości.
Pochodzenie owczarka z Bergamo jest słabo udokumentowane. Hans Räber przytacza opis szkicu sporządzonego przez neapolitańskiego malarza zwierząt Palizziego, który uwiecznił łaciate psy  o długim i kudłatym włosie pochodzące z Abruzzów i Maremmy. Na podstawie tego wizerunku można przypuszcza, że psy te – mimo że różnią się wyglądem – są ze sobą dość blisko spokrewnione.

Pierwsze egzemplarze bergamasco zostały wpisane do włoskiej księgi rodowodowej w 1898 roku.

Bawiące się psy rasy Bergamasco

Psy Bergamasco

Wygląd

Bergamasco jest psem owczarskim średniej wielkości, o naturalnym, rustykalnym wyglądzie, proporcjonalnie i solidnie zbudowanym. Całe ciało pokryte obfitą sierścią. Sylwetka wpisuje się w kształt kwadratu, co oznacza, że wysokość w kłębie odpowiada długości mierzonej od kłębu do nasady ogona. Żadna część ciała nie powinna sprawiać wrażenia, że jest przesadnie, lub nie dość rozwinięta. Długość kufy równa długości mózgoczaszki; głowa o równoległych liniach, wydaje się duża. Pokryta suchą, dobrze przylegającą skóra, która nie może tworzyć fałd ani zmarszczek. Czaszka szeroka i lekko wypukła pomiędzy uszami, lekko zaokrąglone i szerokie czoło. Linie profilu równoległe, długość czaszki taka sama jak długość kufy. Szerokość mózgoczaszki nie może być większa jak połowa długości głowy. Czoło jest lekko wypukłe, tak przy oglądaniu z przodu, jak i z boku, łuki jarzmowe wyraźne. Bruzda czołowa zaznaczona; guz potyliczny wyraźny i dobrze widoczny. Stop wyraźny, ale zaznaczony przede wszystkim przez wypukłość czoła, wyraźne łuki brwiowe oraz mocno wykształcone kości nosowe i czołowe. Kufa stopniowo zwężająca się ku końcowi - jej boczne linie, oglądane z góry, są lekko zbieżne, ale nie aż tak, aby kufa była spiczasta; dość tępo zakończona. Długość kufy równa długości mózgoczaszki. Szerokość kufy, mierzona w połowie jej długości, sięga mniej więcej połowy długości; jej głębokość nie powinna być mniejsza od połowy długości. Linia górna kufy prosta. Dolna linia wyznaczona żuchwą, a nie wargami. Dość trudno jest ustalić położenie kącika warg, ale powinien on się znajdować mniej więcej na linii pionowej, przechodzącej przez zewnętrzny kącik oka. Dolna krawędź żuchwy niemal prosta. Wargi delikatne, mało znaczne, rozdzielają się pod nosem i jedynie przykrywają zęby. Brzegi warg dobrze pigmentowane. Szczęka i żuchwa dobrze rozwinięte, zwłaszcza żuchwa. Zęby białe, duże, regularnie rozstawione; uzębienie kompletne; zęby ustawione w zgryzie nożycowym. Policzki mało wyraźne. Oczy duże, tęczówka barwy kasztanowej, w ciemniejszym lub jaśniejszym odcieniu, w zależności od umaszczenia. Osadzone frontalnie, mają wyraz łagodny i czujny. Otwór oka kształtu lekko owalnego. Oczy lekko skośne. Powieki dobrze przylegające, o czarnych krawędziach, rzęsy bardzo długie, podtrzymujące opadający na oczy włos.

Rasa Bergamasco (Cane da pastore Bergamasco)

Bergamasco (Cane da pastore Bergamasco), fot. Karri

Uszy osadzone wysoko, częściowo załamane - mniej więcej na jednej trzeciej długości. Gdy pies jest czymś zainteresowany, unosi trochę ich podstawy. Kształtu trójkątnego, długości od 11 do 13 cm, szerokości od 6,5 do 8 cm. U podstawy szerokie, sięgające tylną krawędzią do miejsca, gdzie głowa łączy się z szyją, natomiast przednią połowy czaszki. Koniec ucha lekko zaokrąglony, Włos na uszach jest miękki i trochę falisty, na ich końcach tworzy frędzle. Górna krawędź szyi lekko wysklepiona, szyja nieco krótsza od głowy, porośnięta gęstą sierścią. Kłąb wyraźnie wyróżniający się od prostej linii grzbietu, wysoki i długi. Lędźwie lekko wysklepione, zad lekko opadający. Odcinek piersiowy prosty, dobrze umięśniony i szeroki. Szerokość lędźwi równa ich długości, dobrze umięśnione. Zad mocny, szeroki, dobrze umięśniony. Klatka piersiowa pojemna, z zakrzywionym mostkiem, sięgającym do łokcia. Ogon mocny i gruby u nasady, zwężający się ku końcowi, porośnięty kozim, lekko falującym włosem. Kończyny przednie widziane z przodu i z boku są proste. Łopatki dobrze zbudowane i masywne, mocno umięśnione. Ramię dobrze umięśnione. Łokcie ustawione równolegle w stosunku do linii środkowej tułowia, na linii pionowej, przebiegającej od kłębu do podłoża.

Przedramiona pionowe, długości co najmniej równej długości ramienia, o mocnych kościach i silnym umięśnieniu. Nadgarstki suche, ruchome, z wyraźną kością groszkowatą. Śródręcza suche i elastyczne, oglądane od przodu znajdują się na linii kończyny, oglądane z boku jest ustawione lekko skośnie. Łapy owalne (zajęcze), o zwartych i dobrze wysklepionych palcach. Pazury mocne, wysklepione i ciemne, opuszki mocne i ciemne. Kończyny tylne w całości proporcjonalne do wielkości psa, ustawione równolegle wobec siebie. Uda długie, szerokie, dobrze umięśnione, o lekko wysklepionej powierzchni. Podudzia o mocnym kośćcu i suchym, dobrze wykształconym umięśnieniu. Stawy kolanowe nie wykręcone ani na zewnątrz, ani do wewnątrz. Stawy skokowe o szerokich powierzchniach bocznych. Długość śródstopia mierzona od kości piętowej do łapy tożsama z odległością stawu skokowego od podłoża. Skóra przylega na całym ciele, delikatna, zwłaszcza na uszach i przednich nogach. Nie tworzy zmarszczek na głowie ani podgardla. Błony śluzowe i trzecia powieka czarne.

włoska rasa psa Bergamasco

Bergamasco

Sierść nadzwyczaj obfita, bardzo długa, ukształtowana różnie na poszczególnych partiach ciała. Włos szorstki, kozi, zwłaszcza na przedniej części ciała. Od połowy klatki piersiowej na całej tylnej części tułowia, i na wszystkich kończynach, sierść - w zależności od wieku - albo tworzy, albo już utworzyła opadające wstęgi. Włos na głowie nie jest tak szorstki, przykrywa oczy. Na kończynach tworzy równo rozmieszczone kosmyki, opadające ku dołowi, tak, że przód psa wygląda jak jedna masa włosa. Na zadzie i kończynach tylnych gęste wstęgi pokrywają całą powierzchnię. Podszerstek krótki i gęsty, tak że skóra jest niewidoczna, i tłusty w dotyku. Najbardziej preferowanym typowe maści jest jednolicie szara lub w łaty szare, w różnych odcieniach, od najjaśniejszego do niemal czarnego. Dopuszczalne odcienie beżowe i płowe. Maść jednolicie czarna dopuszczalna pod warunkiem, że czerń nie jest ani czysta, ani lśniąca.
Psy mierzą średnio ok. 60 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą ok. 56 cm. Dopuszcza się odchylenia w granicach 2 cm. Waga psów oscyluje w granicach 32-38 kg. Suki są lżejsze i ważą od 26 do 32 kg.

Użytkowość

Bergamasco to silny i bardzo sprawny pies, którego budowa umożliwia nawet ciężką pracę. W dawnych czasach towarzyszył pasterzom w czasie ich dalekich wędrówek oraz pracował w owczarniach. Pasterze poważali go nie tylko za wybitne umiejętności współpracy z owcami, ale także oddanie i bezwarunkową miłość – w czasie długich tygodni na wypasie pieski stawały się bowiem ich najlepszymi przyjaciółmi.
Bergamasco sprawdzą się także w charakterze psów ratunkowych, stróżujących i jako przewodnicy ociemniałych.

Kufa psa Bergamasco

Kufa psa Bergamasco

Zachowanie/Temperament

Owczarek z Bergamo jest psem pracującym o silnej osobowości, który w żadnym wypadku nie powinien być traktowany jako psia ‘przytulanka’. Czworonogi są samodzielne i pewne siebie, dlatego niedoświadczony właściciel może mieć problemy z ustaleniem hierarchii w stadzie i wyegzekwowaniem posłuszeństwa. Mimo wszystko owczarki przywiązują się do swojego opiekuna i rodziny; są im bezwarunkowo oddane. Pozbawione złośliwej agresji doskonale nadają się do rodzin z małymi dziećmi. Sprawdzą się w roli stróża – zawsze zawiadomią właściciela o obecności obcych na swoim terytorium. Posiadają specyficzny włos (dredy), który może stanowić pewne ograniczenie dla utrzymywania w mieszkaniu. Jest to szczególnie widoczne kiedy wracamy z psem ze spaceru w deszczowe dni – wówczas czworonóg może kojarzyć się z ”żywym prysznicem”. Najlepiej czują się w domach z ogrodem. Dobrze wypadają w psich sportach m.in. agility, flyball oraz obedience. Mają ogromne zapotrzebowanie na ruch.

Zdrowie i Pielęgnacja

Szata Bergamasco nie wymaga szczególnej pielęgnacji. Filcuje się w naturalny sposób. Bergamasco nie linieje, ale przynosi wiele brudu do mieszkania na sierści. Jeżeli pies nie jest przeznaczony do celów wystawowych, warto przycinać jego sierść – to pozwala zachować większą higienę.
Uważa się, że rasa jest odporna i długowieczna.

Pies owczarski Bergamasco

Owczarek z Bergamo

Wysokość: Psy mierzą średnio ok. 60 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą ok. 56 cm. Dopuszcza się odchylenia w granicach 2 cm.

Waga: Waga psów oscyluje w granicach 32-38 kg. Suki są lżejsze i ważą od 26 do 32 kg.

Umaszczenie: Najbardziej preferowanym typowe maści jest jednolicie szara lub w łaty szare, w różnych odcieniach, od najjaśniejszego do niemal czarnego. Dopuszczalne odcienie beżowe i płowe. Maść jednolicie czarna dopuszczalna pod warunkiem, że czerń nie jest ani czysta, ani lśniąca.

Zdrowie: Brak danych.

Pielęgnacja: Jeżeli pies nie jest przeznaczony na wystawy, zaleca się skracanie włosa.

Rodzina: Bardzo oddane i przyjacielskie. Dobrze dogadują się z dziećmi i innymi zwierzętami. Mają duże zapotrzebowanie na ruch. Mogą mieszkać w mieście, niemniej lepiej czują się w domach z ogrodem. Doskonale sprawdzą się w roli stróżów.

W Polsce jest około 50 sztuk tej rasy  psów.

Kraj pochodzenia: Włochy

Inne nazwy: Owczarek z Bergamo, Cane da pastore Bergamasco (dosł. Pies Pasterza Bergamskiego).

Cena szczeniąt z rodowodem 3000 złotych i więcej.

Klasyfikacja FCI - grupa I (psy pasterskie i zaganiające), sekcja 1(psy pasterskie). Bez prób pracy.

Tagi artykułu: