Bernardyn należy do grupy II (FCI, nr wzorca 61) pinczery, sznaucery, molosy i szwajcarskie psy do bydła, oraz do sekcji 2.2. molosy typu górskiego. Inne nazwy rasy to pies św. Bernarda, St. Bernhardshund, Bernhardiner. Kraj pochodzenia psa to Szwajcaria. Psy bernardyny nie podlegają próbom pracy. Przedstawiciele tej rasy należą do największych i najcięższych psów, typu dogowatego i molosowatego. Pierwszy wzorzec dla tej rasy przyjęto 02.06.1887 r. Rasa istnieje w dwóch odmianach: bernardyn krótkowłosy i bernardyn długowłosy. Bernardyn krótkowłosy jest jednak odmianą rzadziej spotykaną od bernardyna długowłosego. W Polsce bernardyn jest uznawany za rasę stosunkowo rzadką.
Bernardyn i jego historia
Nazwa rasy pochodzi od klasztoru bernardynów, gdzie utworzono i trzymane były początkowo te psy (klasztor kanoników regularnych na Wielkiej Przełęczy św, Bernarda, założony ok. 1050 r. przez św. Bernarda z Menthon). Dokładne pochodzenie bernardynów nie jest jednak znane. Najbardziej prawdopodobną wydaje się hipoteza, że przodkowie, krótkowłose i agresywne mastify przybyły w Alpy wraz z Rzymianami, które potem w odmiennych warunkach klimatycznych i na skutek krzyżowania z rodzimymi rasami, wytworzyły dwa typy psów: lżejszy, od którego pochodzą wszystkie szwajcarskie psy pasterskie, i cięższy, od którego wywodzi się właśnie m.in. bernardyn. Mnisi wyhodowali w XVII w. (w 1660 r.) bernardyny pełniące rolę psów stróżujących i pociągowych. Z czasem psy te przejęły jednak także funkcję górskich przewodników oraz ratowników pielgrzymów zaginionych, zabłąkanych i/lub zasypanych lawinami w górach. Sylwetki tych psów przedstawiano na obrazach począwszy od 1695 r., a z 1707 r. pochodzą pierwsze zapiski klasztorne na ich temat. W późniejszym okresie rasa straciła jednak popularność. Dopiero po 1865 r. rozpoczęła się zorganizowana hodowla, zmierzająca do jej zachowania. W 1867 r. rozpoczęto także prowadzenie dokumentacji hodowlanej. Wojny XX w. ponownie znacznie przetrzebiły populację tej rasy. Obecnie liczebność bernardyna jest dosyć spora na świecie.
Na początku bernardyn miał krótką sierść, dzięki krzyżówce z nowofundlandem utworzono nową odmianę długowłosą, która rozpowszechniła się po całym świecie. Bernardyny wykorzystano także jako rasę wyjściową w tworzeniu innych ras, m.in. moskiewskiego stróżującego.
Najsławniejszym bernardynem w historii był pies Barry, który ratował ludzi na przełęczy św. Bernarda. Legenda głosi, że pies ten uratował 40 osób. Pomnik tego psa znajduje się w Muzeum Narodowym Cimetiere des Chiens w Bernie, a jego ciało prezentowane jest w Muzeum Historii Naturalnej (także w Bernie).
Wygląd bernardyna
Są to psy bardzo wysokie, muskularne, o potężnym kośćcu, zwartej budowie i dużej masie. Wysokość dochodzi do 70-90 cm u psa, oraz 65-80 cm u suki. Waga bernardynów powinna mieścić się w granicach 72-85 kg. Zdarzają się jednak bernardyny nawet o masie ok. 100 kg. Pierwotne psy te były jednak nieco mniejsze, gdyż osiągały do 50 kg. Głowa bernardyna jest duża i bardzo silna. Uszy w kształcie trójkąta, miękkie i zwisające. Oczy ciemnobrązowe. Z boku pyska widoczny jest luźno zwisający kącik dolnej wargi. Ogon bernardyna jest mocny, szeroki i lekko zawinięty ku górze. Sierść jest gęsta (zarówno włos okrywowy, jak i podszerstek). Są dwie odmiany: krótkowłosa i długowłosa. Kolor podstawowy umaszczenia stanowi biel z mniejszymi i większymi czerwono-rudymi łatami (psy o umaszczeniu łaciatym), aż do czerwono-rudego płaszcza na grzbiecie i słabiznach (psy o umaszczeniu płaszczowym). Jednakowo cenione jest też umaszczenie odwrotne: czerwono-rudy płaszcz poprzerywany bielą. Dopuszcza się czerwono-rude pręgowanie, umaszczenie brązowo-żółte i czarny nalot na tułowiu. Pożądana ciemna oprawa głowy.
Zachowanie i osobowość bernardyna
Bernardyny wyróżniają się wysoką inteligencją. Są z natury łagodnymi i przyjacielskimi psami, tolerancyjnymi wobec wszystkich ludzi i zwierząt. Nie wykazują agresji i są cierpliwe wobec dzieci, którymi potrafią się świetnie opiekować. Są wierne, lojalne i mocno przywiązują się do właściciela, którego potrafią bronić w niebezpiecznych sytuacjach. Są nieufne wobec obcych. Są bardzo skore do zabawy i lubią ruch na otwartej przestrzeni. Dobrze wychowane są bardzo posłuszne.
Pielęgnacja i zdrowie bernardyna
Kłopotliwy u bernardynów jest ich ślinotok i obfite linienie. Zwłaszcza w cieplejszym klimacie bernardyny obficie gubią futro latem. Wymagają więc wtedy częstego i pracochłonnego szczotkowania. Oczekiwana długość życia bernardynów wynosi średnio 11 lat. Nie jest to szczególnie chorowita rasa. Bernardyny są jednak narażone na skręt żołądka i dysplazję stawów, czyli choroby typowe dla ras dużych. Uwagę trzeba zwracać także na ich oczy i uszy, które należy czyścić i przemywać (oczy).
Cena szczeniąt z rodowodem to koszt od 3000 do 8500 złotych (Źródło Allegro, Olx). Cena z roku 2022.
Wysokość dochodzi do 70-90 cm u psa, oraz 65-80 cm u suki. Waga bernardynów powinna mieścić się w granicach 72-85 kg. Zdarzają się bernardyny o masie około 100 kg.
Umaszczenie Bernardyn może występować w odmianie krótkowłosej i długowłosej. Maść czerwona z białą lub biała z brązową, do tego czarne lub białe znaczenia na pysku, łapach ogonie, szyi i piersi.
Pielęgnacja Kłopotów właścicielom psów tej rasy przysparza ich ślinotok i linienie. Zwłaszcza w cieplejszym klimacie bernardyny obficie gubią futro latem. Wymagają pracochłonnego szczotkowania.
Zdrowie Bernardyny są narażone na skręt żołądka i dysplazję stawów, czyli choroby typowe dla ras dużych. Uwagę trzeba zwracać również na ich oczy i uszy.
Rodzina Przedstawiciele tej rasy są z natury łagodni i przyjacielscy, tolerancyjni wobec wszystkich ludzi i zwierząt. Nie wykazują agresji i są cierpliwe wobec dzieci, którymi potrafią się opiekować. Mocno przywiązują się do właściciela, którego potrafią bronić w niebezpiecznych sytuacjach. Lubią zabawy i ruch na otwartej przestrzeni.
Kraj pochodzenia: Szwajcaria
Klasyfikacja FCI - Grupa II, sekcja 2.2, wzorzec nr 61. Nie podlega próbom pracy.
