Biały Kieł jest głównym bohaterem książki o tym samym tytule. Zwierzę stanowi hybrydę psa z wilkiem - w trzech czwartych jest, bowiem wilkiem, a w jednej czwartej psem. Biały Kieł urodził się jako dziki, nieposkromiony wilk, lecz z czasem nabrał cech typowych dla psa domowego.
Biały Kieł był początkowo wychowywany przez matkę, jednakże los bardzo wcześnie ich rozdzielił. W czasie jednego z polowań wilczek i matka zostają schwytani i przekazani wodzowi Indian Szaremu Bobrowi, który przypomina sobie, że wilczyca należała niegdyś do jego brata. Pomimo sentymentu postanawia przekazać ją innemu Indianinowi w ramach spłaty zaległego zobowiązania. Biały Kieł pozostaje zaś u niego i rozpoczyna swoją karierę jako pies zaprzęgowy. Jego relacje ze światem i innymi ludźmi pozostają bardzo zdystansowane i przepełnione niepewnością.
Nienawiść do świata wzmaga w Białym Kle pobyt u Pięknisia w Forcie Jukon. Nowy właściciel zwierzęcia skutecznie deformuje w nim obraz świata i ukazuje całe jego zło. Pies jest zmuszony do podejmowania walk z innymi zwierzętami; jest ponadto bity, głodzony i maltretowany. Biały Kieł okazuje się bardzo mocnym zwierzęciem i wygrywa niemalże wszystkie walki. Niestety, dobra passa się od niego odwraca i w pewnym momencie staje w szranki z Cheerokee amerykańskim buldogiem. Na skutek pojedynku odnosi wiele ran i staje się nieprzydatny dla swojego właściciela. Właśnie wtedy spotyka Weedona Scotta, który postanawia zaopiekować się zwierzęciem i je wyleczyć. Wtedy też Biały Kieł przekonuje się, że na świecie istnieją ludzie, którzy nie kierują się chorymi, materialistycznymi pobudkami i zależy im na szczęściu drugiej osoby.
Biały Kieł odnajduje w osobie Weedona najlepszego przyjaciela pomimo ciężkiej przeprawy i długich miesięcy spędzonych na oswajaniu zwierzęcia, w końcu odnajduje w nim przyjaciela.
