BLOODHOUND (Chien de Saint Hubert)
Historia
Największy z psów tropiących jest hodowany w czystości krwi już od ponad 1200 lat. Najstarsze średniowieczne wizerunki przedstawiają bloodhounda jako psa rosłego, o dość szczupłej sylwetce i charakterystycznych dużych uszach. Taka budowa sprzyjała niebywałej wytrzymałości i pozwalała na towarzyszenie konnym przez wiele godzin polowania bez oznak większego zmęczenia. Wzrost zainteresowania rasą przyczynił się do zmodyfikowania wyglądu czworonogów i stworzenia psów o nieco bardziej masywnej i okazałej sylwetce. Pierwsze podobizny psów prezentujących współczesny typ rasowy możemy zobaczyć m.in. na obrazach wybitnego angielskiego malarza, który tworzył w czasach wiktoriańskich – Sir Edwina H. Landseera (1802-1873). Jednym z jego najsłynniejszych obrazów jest "Dignity and Impudence", na którym bloodhound personifikuje godność. Bloodhoundy były także chętnie malowane przez artystów z przełomu stuleci – Mauda Earla (1864- 1943) i Arthura Wardle (1864- 1849).
Obraz z Bloodhoundem " Dignity and Impudence" 1839r.
W XX wieku, kiedy hodowcy zainteresowali się bloodhoundem jako psem do towarzystwa i wystawowym, w stosunkowo krótkim czasie psy stały się bardziej podobne do molosów niż do psów gończych. Oczywiście miało to na celu zwrócenie uwagi na niebanalną powierzchowność psów. Niestety, limfatyczne kolosy o wadze przekraczającej 80 kg, często widywane na wystawach, były bardzo ociężałe i niezdolne do podjęcia większego wysiłku; ich średnia długość życia nie przekraczała natomiast 6-8 lat. Obecnie kynolodzy dokładają wszelkich starań, aby przywrócić dawny typ bloodhounda; w 2001 roku przeprowadzono nowelizację standardu, w którym wiele uwagi poświęcono ruchowi. To właśnie ruch miał w dużej mierze decydować o ocenie psa. Wprowadzono także ograniczenia wzrostu i wagi, a opadającą powiekę – jeszcze do niedawna pożądaną – uznano za wadę.
Bloodhoundy z 1915 roku
Bloodhound wygląd
Bloodhound to masywny, duży pies gończy i tropowiec, najpotężniejszy ze wszystkich psów gończych. Ma harmonijną budowę ciała, mocny kościec i dobrą muskulaturę; nie sprawia przy tym wrażenia ciężkiego. Sylwetka wpisuje się w kształt prostokąta. Głowa i szyja przyciągają uwagę obfitą, miękką skórą, zwisającą w wyraźnych fałdach. Powolny, nieco kołyszący, ale sprężysty, elastyczny i swobodny chód robi niesamowite wrażenie. Żadna cecha nie może być przesadnie wyrażona, by nie naruszała ogólnej harmonii.
Głowa jest duża, majestatyczna i bardzo szlachetna, stanowi najbardziej charakterystyczną cechę rasy. Głęboka, ale wąska w stosunku do długości; długa w stosunku do długości tułowia. Struktura kostna dobrze widoczna. Z boków stosunkowo płaska; z profilu kwadratowa. Grzbiet nosa wyraźnie równoległy do górnej linii czaszki. Skóra obfita i cienka, na czole i policzkach tworząca głębokie zmarszczki i fałdy, opadające, kiedy pies trzyma głowę nisko. Ich przedłużenie stanowią fałdy podgardla; u suk skóra mniej obfita. Czaszka głęboka, długa, raczej wąska, powierzchnie boczne spłaszczone. Łuki brwiowe mało wydatne. Guz potyliczny silnie rozwinięty i wydatny. Stop słabo zaznaczony. Nos czarny lub brązowy, u psów czarnych podpalanych zawsze czarny. Szeroki, dobrze rozwinięty, nozdrza rozwarte.
Kufa równie długa ja mózgoczaszka; głęboka; szeroka w pobliżu nozdrzy; jednakowej szerokości na całej długości. Grzbiet nosa prosty lub lekki garbonos. Wargi bardzo długie i miękkie. Wargi górne zwisające nad wargami dolnymi i z przodu tworzą kąt prosty z grzbietem nosa, nadając kufie kwadratowy profil. Brzegi warg są dobrze pigmentowane, czarne lub brązowe, zależnie od koloru nosa. Uzębienie kompletne; białe i regularnie rozmieszczone zęby ustawione w prawidłowym zgryzie nożycowym. Policzki szczupłe, raczej wklęsłe, zwłaszcza pod oczami. Oczy koloru ciemnobrązowego lub orzechowego, o jaśniejszym odcieniu (bursztynowe) u psów nie mających czarnego siodła lub czapraka. Średniej wielkości, owalne, o w pełni widocznej tęczówce. Powieki bez nieregularności w konturach, normalnie przylegające do gałki ocznej. Dopuszczalne powieki dolne nieco obwisłe w taki sposób że widoczna jest niewielka część spojówki. W żadnym przypadku rzęsy nie mogą dotykać do oczu. Uszy miękkie i wąskie, porośnięte krótkim, miękkim i aksamitnym w dotyku włosem. Małżowiny uszne bardzo długie, wyciągnięte nad kufą sięgają co najmniej poza wierzchołek nosa.
Bloodhound black and tan
Szyja długa na tyle, aby pies mógł podążać śladem z nosem przy ziemi; silnie umięśniona. Skóra na szyi luźna, bardzo silnie rozwinięta, tworząca podwójne podgardle. Linie górna i dolna tułowia są prawie równoległe. Kłąb lekko zaznaczony. Grzbiet prosty, szeroki, długi i mocny. Lędźwie szerokie, mocne, krótkie, nieznacznie wysklepione. Zad dobrze umięśniony, prawie poziomy, nigdy nie spadzisty, szeroki i dość długi. Klatka piersiowa owalna, szeroka i głęboka, o wyraźnym przedpiersiu i wydatnym stawie barkowym. Żebra dobrze wysklepione, ani płaskie, ani beczkowate. Linia dolna prawie pozioma; spodnia część klatki piersiowej nisko; boki pełne, szerokie i głębokie. Brzuch zaledwie nieznacznie uniesiony. Ogon długi, mocny, gruby, wysoko osadzony na przedłużeniu linii grzbietu, stopniowo zwężający się ku końcowi; normalnie szablasto wygięty, w akcji – wdzięcznie wygięty powyżej linii grzbietu, ale nigdy nie zakręcony lub noszony na bok. Spodnia strona ogona ozdobiona sztywniejszym włosem, długości około 5 cm. Kończyny przednie dobrze umięśnione, silne, proste i idealnie równoległe. Łopatka długa, dobrze kątowana i bardzo dobrze umięśniona, ale nie za ciężka. Ramię długie, ukośne, tworzące głęboki kąt z łopatką. Łokieć dobrze przylegający do klatki piersiowej, nie odstający, ani zbyt mocno przylegający. Przedramię proste, kościec mocny i okrągły (w przekroju). Nadgarstek zwarty. Śródręcze mocne, widziane z przodu proste, z profilu lekko pochylone ku przodowi. Łapa przednia zwarta, bardzo mocna. Kończyny tylne mocne i silnie umięśnione, harmonizujące z kończynami przednimi. Uda długie, mocno umięśnione. Kolano dobrze kątowane, niezwrócone ani do wewnątrz, ani na zewnątrz. Staw skokowy mocny, osadzony nisko nad ziemią, dobrze kątowany. Skóra miękka na całym tułowiu, luźna i elastyczna; na głowie cienka, bardzo luźna i obfita, co jest bardzo charakterystyczną cechą. Na czole i po bokach kufy tworzy zwisające fałdy, najbardziej widoczne kiedy pies trzyma głowę nisko. Silnie zaakcentowane zmarszczki i fałdy na czole i łukach brwiowych nie mogą przeszkadzać w widzeniu. Fałdy skóry na tułowiu, wynikające ze zbyt dużej jej ilości, nie są pożądane. Sierść na tułowiu przylegająca, krótka, gęsta, dość twarda i odporna na niepogodę. Na głowie i uszach bardzo krótka i miękka w dotyku. Spodnia część ogona ozdobiona nieco dłuższym i sztywniejszym włosem.
Bloodhound czerwony, fot. Cleanboot
Wyróżnia się trzy maści: dwubarwną – czarną podpalaną (black and tan) i wątrobianą podpalaną (liver and tan) oraz jednobarwną - czerwoną (red). U psów czarnych podpalanych czarna część różnej wielkości, tworząca czaprak lub siodło. U psów czaprakowych kolor czarny dominuje, zaś podpalanie (kolor płowy) występuje tylko na kufie, policzkach, nad oczami, na przedpiersiu, na kończynach i w okolicy odbytu. U psów z czarnym siodłem kolor płowy zajmuje większą powierzchnię, a czarny jest ograniczony mniej więcej do części grzbietowej. Podobne rozmieszczenie barwnych stref występuje w umaszczeniu dwukolorowym wątrobianym podpalanym. Kolory nie są zawsze wyraźnie określone ani wyraźne odgraniczone. W partiach ciemniejszych mogą pojawić się włosy jaśniejsze lub koloru borsuczego. Taka mieszanka włosów różnego koloru jest dopuszczalna. U psów jednolicie czerwonych kolor czerwony waha się od jasno- do ciemnoczerwonego. Może występować niewielka ilość bieli. Idealna wysokość w kłębie dla psów wynosi ok. 68 cm; suki są mniejsze i mierzą ok. 62 cm. Waga psów kształtuje się w przedziale 46 - 54 kg; suki są lżejsze i ważą ok. 40 - 48 kg.
Szkolenie i temperament
Psy Bloodhoundy mają bardzo wrażliwy węch. Pracują przede wszystkim na śladzie – zarówno ludzkim, jak i zwierzęcym. Są bardzo samodzielne, zdeterminowane do tropienia i pogoni za zwierzyną, a co za tym idzie dość trudne do ułożenia. Silnie reagują na wszelkie bodźce zewnętrzne – zwłaszcza w młodym wieku – dlatego szkolenie nie powinno być zbyt agresywne. Socjalizację szczeniaka należy rozpocząć jak najwcześniej, aby pokonać jego wrodzoną nieśmiałość. Suczki są zazwyczaj bardziej prospołeczne. Do pierwszego roku życia nie powinniśmy forsować psa, gdyż możemy narazić go na schorzenia narządów ruchu.
Bloodhound liver and tan (wątrobiano podpalany)
Psy wymagają systematycznego ruchu i odpowiedniej diety. Nie nadają się do pełnienia funkcji psów obronnych; dobrze wychowane czworonogi będą serdecznie witały każdego gościa. W stosunku do zwierząt domowych zachowują się bardzo poprawnie; są miłe i chętnie się z nimi bawią. W domu są raczej spokojne i ciche, większość czasu drzemią spokojnie na kanapie. W czasie spacerów pokazują swoją prawdziwą naturę i uwalniają ukrywane pokłady energii. Jeżeli nie chcemy, aby pies pomknął w siną dal, nie spuszczajmy go ze smyczy. Raz na jakiś czas warto dać mu możliwość nieskrępowanego ruchu, np. na polanie czy w lesie
Bloodhound doskonale czuje się nawet w niewielkim mieszkaniu, oczywiście o ile nie zaniedbamy codziennych spacerów. Źle znosi samotność; do szczęścia potrzebuje ludzkiego towarzystwa. Osamotnione bloodhoundy mogą manifestować swoje niezadowolenie niszczeniem sprzętów.
Zdrowie i Pielęgnacja
Bloodhound nie jest szczególnie chorowitą rasą. Warto jednak pamiętać, że szczeniaki szybko rosną i przybierają na wadze, dlatego bardzo ważne jest zachowanie prawidłowej diety i odpowiednia suplementacja. Szybki wzrost może spowodować problemy kostne i mięśniowe. Jeszcze do niedawna najczęstszą przyczyną zgonów w rasie był skręt żołądka – typowy problem psów ras dużych. Aby zmniejszyć ryzyko skrętu weterynarze polecają podawać psom ekstrakt z jukki Schidigera, który zatrzymuje procesy gnilne w jelitach.
Krótki włos bloodhounda nie wymaga specjalnej pielęgnacji. Psy linieją dwa razy do roku; w tych okresach należy szczotkować czworonoga 1- 2 razy dziennie. Po wyszczotkowaniu przecieramy sierść wilgotną gąbką lub ściereczką z mikrofibry.
Bloodhound podczas spaceru
Wysokość: Idealna wysokość w kłębie dla psów wynosi ok. 68 cm; suki są mniejsze i mierzą ok. 62 cm.
Waga: Waga psów kształtuje się w przedziale 46 - 54 kg; suki są lżejsze i ważą ok. 40 - 48 kg.
Umaszczenie: Wyróżnia się trzy maści dwubarwną – czarną podpalaną (black and tan) i wątrobianą podpalaną (liver and tan) oraz jednobarwną - czerwoną (red).
Zdrowie: Bloodhound nie jest szczególnie chorowitą rasą. Jeszcze do niedawna najczęstszą przyczyną zgonów w rasie był skręt żołądka – typowy problem psów ras dużych. Bardzo ważne jest prawidłowe odżywianie i podawanie psu suplementów diety w okresie wzrostu.
Pielęgnacja: Psy linieją dwa razy do roku; w tych okresach należy regularnie przeczesywać ich włos.
Rodzina: Bloodhoundy są bardzo rodzinnymi psami, które nie wykazują cienia agresji. Przyjaźnie nastawione do obcych. Szkolenie może sprawiać pewne problemy, zwłaszcza niedoświadczonym opiekunom, ponieważ psy są z natury samodzielne. Nie znoszą krzyku i źle reagują na agresywne metody szkoleniowe. Mają średnie zapotrzebowanie na ruch. Nie nadają się dla osób, które większą część dnia spędzają poza domem.
Inne nazwy: Chien de Saint-Hubert, Pies św. Huberta.
Cena szczeniąt Bloodhounda z rodowodem to koszt 7000 złotych. (Źródło Allegro, Alegratka) dane z 2022 roku.
Klasyfikacja FCI - grupa VI, sekcja 1, nr wzorca 84. Według klasyfikacji FCI rasa psów podlega próbom pracy.