Udostępnij ten artykuł.

Choroby pomeranianów

Z poniższego artykułu dowiesz się: Jakie są typowe choroby pomeranianów, Jak rozpoznać wczesne objawy wybranych chorób u szpiców miniaturowych?

Szpice miniaturowe pomeranian to niezwykle urodziwe psy, choć niełatwe w hodowli i pielęgnacji. Są niezwykle przyjazne, inteligentne, pełne energii i lubią przebywać w pobliżu swoich właścicieli. Często słyszy się, że są to psy „chorowite”, co z pewnością zraża potencjalnych właścicieli, którzy obawiają się problemów, częstych wizyt u weterynarza (i kosztów), a nawet szybkiej śmierci psa. Musisz wiedzieć, że każdy pies może zachorować i czasami trzeba się zdać na los. Prawdą jest, że niektóre rasy psów są bardziej predysponowane do niektórych schorzeń.

Statystycznie najczęstsze choroby pomeranianów to:

  • hipoglikemia;
  • choroby kończyn;
  • choroby oczu;
  • zapadanie tchawicy;
  • problemy stomatologiczne;
  • zaburzenia hormalne.

Niektóre choroby można leczyć, na przykład wykonując zabieg chirurgiczny. Z innymi pies musi zmagać się do końca życia. Oczywiście nie jest powiedziane, że Twój szpic miniaturowy pomeranian na pewno zachoruje. Należy jednak liczyć się z tym, że wymienione problemy zdrowotne u szpiców statystycznie pojawiają się częściej niż u innych psów.

Najczęstsze choroby i dolegliwości Szpica miniaturowego

Stomatologiczne choroby pomeranianów

Małe  rasy psów takie jak pomeraniany mają tendencję do chorób zębów i dziąseł. W małej szczęce zęby są gęsto ułożone, a to sprzyja do pozostawiania resztek jedzenia między zębami. Inny problem to gromadzenie się płytki nazębnej i kamienia nazębnego, który sprzyja poważniejszym chorobom stomatologicznym, takim jak zapalenie dziąseł, przyzębia i utrata zębów. Jeżeli chcesz, by twój szpic miał zdrowe uzębienie, pamiętaj o regularnym szczotkowaniu, a także o unikaniu słodkich przekąsek w diecie.

 

Choroby pomeranianów – hipoglikemia

Hipoglikemia jest stanem wyjątkowo niskiego poziomu cukru we krwi i zalicza się do jednego z najczęstszych problemów zdrowotnych u szpiców miniaturowych. Hipoglikemia może powodować problemy w układzie nerwowym, co prowadzi do drgawek, a nawet śpiączki. Pierwsze objawy hipoglikemii to utrata apetytu, zaburzenie koncentracji, apatia, osłabienie, brak energii. Za chorobę z reguły odpowiedzialna jest nieprawidłowa praca hormonów. Jednak dotyka ona także psy nieprawidłowo żywione. Hipoglikemię leczy się podając glukozę (doustnie lub dożylnie), a także eliminując przyczyny choroby (choroba Addisaona, niedoczynność przysadki, niedożywienie, zakażenie bakteryjne itp.). Dieta psa powinna być bogata w białko i węglowodany złożone, a uboga w węglowodany proste. Pies powinien spożywać kilka niewielkich posiłków w ciągu dnia. Bardzo ważne jest to, że chory pies powinien być pod stałą opieką weterynarza, a także bacznie obserwowany. Rokowania psa z hipoglikemią są niezbyt optymistyczne, choć zapewniając odpowiednia opiekę i leczenie, zwierzę może przeżyć kilka lat.

Choroby  pomeranianów – zapadanie tchawicy

Zapadnie tchawicy jest poważnym problemem zdrowotnym i dotyka głównie starsze psy. Szczególnie narażone na tę chorobę są psy otyłe. Zapadnie tchawicy jest spowodowane utratą elastyczności pierścieni tchawicznych, które powodują zmniejszenie obwodu i zwężenie światła tchawicy. W konsekwencji pies ma trudności w oddychaniu, co może doprowadzić do zaburzenia pracy innych narządów, a nawet śmierci. Choroba może rozwijać się w ukryciu latami, nie dając żadnych objawów. Jednym z pierwszych objawów zapadania tchawicy jest uporczywy kaszel.  Napady kaszlu pojawiają się szczególnie w stanie pobudzenia emocjonalnego, podczas jedzenia i picia oraz po wysiłku fizycznym. Jeżeli twój szpic choruje na zapadanie tchawicy, pamiętaj, aby zapewnić mu dużo spokoju i odpoczynku. Pies nie powinien się zbytnio męczyć ani ekscytować. Leczenie z reguły jest zachowawcze (środki farmakologiczne). W skrajnych przypadkach niezbędna jest interwencja chirurgiczna. Powinno się także zrezygnować z uciskającej drogi oddechowe obroży na rzecz uprzęży.

 

Szpic miniaturowy choroby serca

Pomeraniany  są predysponowane chorób serca o nieznanej przyczynie. Zazwyczaj choroba charakteryzuje się zmianami zwyrodnieniowymi zastawek serca. Zastawki stają się pogrubione i zniekształcone, w efekcie dochodzi do utraty funkcji zaworu i spadku wydajności serca. Objawem przewlekłej choroby zastawkowej serca jest głośny szmer słyszany nad lewą stroną klatki piersiowej. Choroba jest przewlekła i postępująca, nieleczona może przekształcić się w zastoinową niewydolność serca. Wówczas praca serca jest niewystarczająca dla pokrycia zapotrzebowania organizmu na substancje odżywcze i tlen.

 

Choroby typowe dla rasy pomeranian  – choroby oczu

Pomeraniany dosyć często chorują na wrodzony nieprawidłowy wzrost rzęs. Objawia się to tym, że niektóre rzęsy są skierowane do wewnątrz powieki, powodując nieustanne podrażnianie i łzawienie oka. Psu wciąż coś przeszkadza, stale pociera oczy. Schorzenie leczy się usuwając prawidłowo rosnące rzęsy. Włoski można usunąć podczas zabiegu chirurgicznego lub podczas krioterapii (zamrażanie). Nie należy bagatelizować tego schorzenia, gdyż stałe podrażnianie gałek ocznych może doprowadzić nawet do ślepoty.

Kolejną wadą wrodzoną jest entropium objawiające się wywinięciem dolnej powieki do wewnątrz oka. Powieka podrażnia rogówkę, co jest przyczyną bólu, nadmiernego łzawienia i stanów zapalnych oczu. Jedynym rozwiązaniem pozbycia się wady jest zabieg chirurgiczny. Nie można z tym zwlekać, gdyż entropium może doprowadzić do poważnych problemów zdrowotnych, w tym ślepoty.

 

Pomeranian choroby stawów

U szpiców miniaturowych dosyć często występuje wrodzone zwichnięcie rzepki chroniącej staw kolanowy. Zwichnięcie rzepki polega na jej przemieszczeniu się i charakterystycznym „wyskakiwaniu” podczas chodzenia. Głównym objawem zwichnięcia rzepki jest przerywane skakanie na łapach (kulenie) i widoczne wyskakiwanie rzepki.  Czasami można tego nie zauważyć. W zależności od nasilenia problemu, psy ze zwichnięciem rzepki mogą wymagać pomocy chirurgicznej.

 

Zaburzenia hormonalne u pomeranianów

Pomeraniany mają predyspozycje do łysienia, szczególnie samce. Normalnie hormon wzrostu jest wydzielany przez przysadkę mózgową. Czasami z nieznanych powodów przysadka mózgowa nie wytwarza wystarczającej ilości hormonów wzrostu. Powoduje to, oprócz innych objawów, łysienie. Objawy łysienia pojawiają się zwykle w okresie dojrzewania. W tym przypadku wskazanym leczeniem polegającym na regulacji  hormonu wzrostu jest sterylizacja.

 

Niedoczynność tarczycy jest stanem niedostatecznego wydzielania hormonów tarczycy.  Niedoczynność tarczycy u psów jest często chorobą autoimmunologiczną (zapalenie tarczycy Hashimoto). Czasami niedoczynność tarczycy może wynikać z nieprawidłowej deity lub nadużywania pewnych lekarstw lub zatrucie toksynami. Dlatego tak ważna jest zdrowa, zbilansowana dieta u psa. Psy z niedoczynnością tarczycy mają niski metabolizm, z pierwszymi objawami choroby z reguły są: niechęć do ruchu, przewlekłe zakażenia skóry, wypadanie włosów, zapalenie spojówek, a także przyrost masy ciała (bez wzrostu ilości spożywanego pokarmu). Niedoczynność tarczycy jest dosyć podstępna, dlatego schorzenie można łatwo przeoczyć. Szczególnie, że częściej pojawia się u starszych psów. Właściciele tłumaczą pewne objawy starością. Leczenie polega na podawaniu odpowiednich dawek lewotyroksyny, syntetycznego hormonu tarczycy. Już po kilku tygodniach od podania pierwszej dawki, pies stopniowo zaczyna powracać do zdrowia. Należy jednak pamiętać o jednoczesnym leczeniu innych chorób będących skutkiem niedoczynności tarczycy (np. zakażeń skórnych).

Z niektórymi przewlekłymi schorzeniami szpic może dożyć spokojnej starości, choć są też takie, które znacznie skracają długość życia. Szybka diagnoza i odpowiednie leczenie redukują cierpienia psa i poprawiają komfort życia. Pamiętaj, że zawsze, gdy czujesz, że z twoim psem dzieje się coś podejrzanego, nie zwlekaj, tylko udaj się do weterynarza. Może się okazać, że pies jest zdrowy, a problem jest zwykłą błahostką. Może się jednak okazać, że zwierzę ma poważne problemy zdrowotne i niezbędna jest pomoc specjalisty. Im dłużej będziesz zwlekać z leczeniem i diagnozą, tym choroba będzie bardziej zaawansowana. Wówczas okres rekonwalescencji będzie dłuższy i kosztowniejszy, a szansa na wyleczenie psa – mniejsza.

Tagi artykułu: