DALMATYŃCZYK (Dalmatinski pas)
Historia
Historię Dalmatyńczyka możemy prześledzić dzięki malowidłom i ilustracjom zawartym w kronikach kościelnych z okresu nowożytności. Psa w typie dalmatyńczyka uwieczniono po raz pierwszy na malowidle ołtarzowym Madonna z Jezusem i aniołami (datowanym na lata 1600-1630) umieszczonym następnie w kościele Gospa od andjela w mieście Veli Losinj na wyspie Losinj w Chorwacji, oraz na fresku w Zaostrogu w Dalmacji. Pierwszy opis wyglądu Dalmatyńczyka został zawarty w kronice biskupa Petara Bakica z diecezji Djakovo w Chorwacji (1719). W kronice Andreasa Keczkementy z 1737 roku znajdziemy dość dokładną charakterystykę rasy, której nazwa podana jest w wersji łacińskiej Canis Dalmaticus. W 1771 roku psy zostały opisane przez Thomasa Pennanta w księdze Synopsis of Quadrupeds pod dzisiejszą nazwą. Pennant przypisał rasie dalmackie pochodzenie i określił jako wybitnie niezależną. Thomas Bewick w 1790 roku nazywa te psy “dalmatyńskimi bądź karecianymi”.
Pierwszy nieoficjalny wzorzec rasy został spisany w 1882 roku przez Brytyjczyka Vero Shaw. Osiem lat później powstał angielski Klub Dalmatyńczyka; po nieznacznej modyfikacji opisu Shaw standard został zatwierdzony. Oficjalna rejestracja rasy przez Międzynarodową Federację Kynologiczną nastąpiła w 1955 roku pod nazwą "dalmatyński pies myśliwski".
Suczka Dalmatyńczyka
Wygląd dalmatyńczyka
Cechą typową dla rasy Dalmatyńczyk jest mezocefaliczna czaszka. Sylwetka wpisuje się w kształt prostokąta. Tułów prostokątny, mocny, dobrze umięśniony. Maść z wyraźnymi cętkami. Dymorfizm płciowy wyraźny. Odległość od podłoża do łokcia stanowi 50% wysokości w kłębie. Odległość od podłoża do stawu skokowego stanowi 20-25% wysokości w kłębie. Długość głowy wynosi około 40% wysokości w kłębie. Długość kufy do długości mózgoczaszki jak 1 : 1.
Głowa proporcjonalna do tułowia i harmonijna, o niezbyt szerokiej mózgoczaszce. Odległości od guza potylicznego do stopu i od stopu do końca nosa są jednakowe. Linie profilu lekko rozbieżne. Mięśnie żwacze niezbyt wyraźne. Na całej głowie nie ma najmniejszego śladu zmarszczek. Czaszka płaska, tylko nieznacznie zaokrąglona po bokach, najszersza między uszami, łuki skroniowe wyraźnie widoczne. Niewielka bruzda czołowa. Stop umiarkowanie zaznaczony. Nos duży, o dobrze rozwartych nozdrzach, i całkowicie zapigmentowany. Kolor zgodny z barwą cętek. Kufa mocna, o mocnych kościach szczęk. Grzbiet nosa prosty. Wargi grube, ale nieprzesadnie, dość dobrze przylegające, nieobwisające. Pożądana kompletna pigmentacja. Zęby ustawione w zgryzie nożycowym, pożądane uzębienie kompletne- 42 zęby zgodnie z wzorem zębowym. Zęby białe i równomiernie rozstawione. Oczy owalne, ustawione raczej frontalnie. Barwa powiek zgodna z umaszczeniem, powieki przylegające, nigdy luźne, całkowicie zapigmentowane. Uszy osadzone wysoko, dobrze przylegające do boków głowy, na tyle długie, aby dosięgały końcami wewnętrznych kącików oczu albo do stopu. Końce uszu zaokrąglone, uszy mają kształt trójkąta równoramiennego, są miękkie i delikatne w dotyku, o wyraźnym cętkowaniu – między cętkami widoczne białe tło.
Dalmatyńczyk biało czarny
Szyja dość mocna i długa, zwężająca się ku głowie, pozbawiona podgardla. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Grzbiet mocny i równy. Lędźwie krótkie i dobrze umięśnione. Zad także dobrze umięśniony, opadający pod kątem mniejszym niż 30°. Klatka piersiowa o dobrej głębokości, pojemna; ani niezbyt szeroka, ani beczkowata. Żebra dobrze wysklepione. Brzuch umiarkowanie podciągnięty, ale niepodkasany. Ogon osadzony na przedłużeniu linii zadu, sięgający do stawu skokowego bądź nieco niżej. Gruby u nasady, zwężający się równomiernie ku końcowi, noszony szablasto, pożądane, by był cętkowany. Kończyny przednie proporcjonalne do prostokątnego tułowia, proste i pionowe. Łokcie przylegające do tułowia. Śródręcze mocne, lekko nachylone do podłoża, sprężyste. Pazury zwarte, tworzące typową łapę kocią. Opuszki moce i elastyczne. Kończyny tylne proporcjonalne do tułowia, o mocnych, dobrze rozwiniętych mięśniach. Ustawione równolegle. Udo mocne i dobrze umięśnione.
Kolano także mocne, dobrze wykształcone. Staw skokowy mocny. Pazury zwarte, tworzą typową łapę kocią. Opuszki mocne i elastyczne. Sierść krótka, twarda, lśniąca i gęsta na całym ciele. Umaszczeniem podstawowym jest czysto biała. U odmiany czarnej występują czarne cętki, u czekoladowej – czekoladowe. Cętki są równomiernie rozłożone na całym ciele, wyraźne i wyraźnie odgraniczone od tła. Dobrze, aby były jednakowej wielkości i miały ok. 2-3 cm średnicy. U odmiany czekoladowej średnica powinna być nieco mniejsza i nie wynosić więcej niż 2 cm. Na głowie cętki powinny być proporcjonalnie mniejsze, niż na tułowiu. Pożądane, aby ogon był także cętkowany z cętkami nieco mniejszymi niż na tułowiu. Łaty na tułowiu są niepożądane i powinny być uznana za wadę. Cętki nie mogą się zlewać i tworzyć większych skupisk. Na szczególną uwagę zasługują cętki na uszach.
Dorosłe psy osiągają średnio od 56 do 62 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 54 do 60 cm. Waga psów oscyluje w granicach 27-32 kg. Suki ważą od 24 do 29 kg.
Dalmatyńczyk biało czekoladowy
Temperament
Dalmatyńczyki to psy o łagodnym usposobieniu, które bardzo przywiązują się do opiekuna i jego rodziny. Do obcych odnoszą się z naturalną rezerwą, nie garną się do każdego napotkanego człowieka. Są dobrymi opiekunami dzieci. Warto pamiętać, że rasa była przez stulecia szkolona do pilnowania, dlatego psy doskonale sprawdzają się w roli stróżów gospodarstw domowych.
Odznaczają się niezwykłą śmiałością i odwagą – zawsze staną w obronie swojej rodziny.
Psy potrzebują stałego kontaktu z opiekunem oraz codziennych długich spacerów – przynajmniej jeden w ciągu dnia powinien trwać ok. godziny. Jako gończe powinny przez cały okres spaceru pozostawać na smyczy, gdyż istnieje możliwość, że rzucą się w pogoń za małą zwierzyną. To idealni towarzysze życia dla osób aktywnych, prowadzących sportowy tryb życia. Idealny opiekun powinien być osobą zrównoważoną, logicznie postępującą, zdecydowaną i konsekwentną. Dalmatyńczyki wymagają odpowiedzialnego prowadzenia i szkolenia od najmłodszych lat; źle reagują na mechaniczną tresurę, dlatego opiekun musi wykazać się kreatywnością i poświęcić pupilowi dużo uwagi.
Zdrowie i Pielęgnacja
Pielęgnacja sierści dalmatyńczyka nie jest szczególnie skomplikowana; jedynie w okresie linienia należy częściej wyczesywać szatę.
Do najczęstszych przypadłości zdrowotnych zaliczamy: głuchotę, cisawice, młodzieńczą nefropatię, kamicę moczanową, skręt żołądka lub niedoczynność tarczycy. Psy żyją średnio 14-17 lat.
Pies Dalmatyńczyk
Wysokość: Dorosłe psy osiągają średnio od 56 do 62 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 54 do 60 cm.
Waga: Waga psów oscyluje w granicach 27-32 kg. Suki ważą od 24 do 29 kg.
Umaszczenie: Umaszczeniem podstawowym jest czysto biała. U odmiany czarnej występują czarne cętki, u czekoladowej – czekoladowe. Cętki są równomiernie rozłożone na całym ciele, wyraźne i wyraźnie odgraniczone od tła. Dobrze, aby były jednakowej wielkości i miały ok. 2-3 cm średnicy. U odmiany czekoladowej średnica powinna być nieco mniejsza i nie wynosić więcej niż 2 cm.
Zdrowie: Do najczęstszych przypadłości zdrowotnych zaliczamy: głuchotę, cisawice, młodzieńczą nefropatię, kamicę moczanową, skręt żołądka lub niedoczynność tarczycy. Psy żyją średnio 14-17 lat.
Pielęgnacja: Wystarczy okresowe przeczesywanie włosa; częściej w okresie linienia.
Rodzina: Dalmatyńczyk to odważny, czujny i zrównoważony pies, który mocno przywiązuje się do wszystkich członków rodziny. Lubi dzieci. Jest nieufny wobec obcych. Sprawdza się w roli psa stróżującego.
Inne nazwy: Dalmatiner, Dalmatinac.
Cena szczeniąt z rodowodem 6000 złotych, cena z roku 2022.
Klasyfikacja FCI - grupa VI, sekcja 3, nr wzorca 153. Nie podlega próbom pracy.
Zabacz całą: Listę ras psów