Historia
Dandie Dinmont Teriery zyskały popularność dzięki książce Waltera Scotta „Guy Mannering” wydanej w 1814 roku. Głównym bohaterem powieści był Dandie Dinmont – rolnik, dzierżawca, zapalony myśliwy i posiadacz kilku małych terierów, o których zwykł mówić:
„Mam w domu sześć terierów … Mam starego Pieprza i starą Musztardę, młodego Pieprza i młodą Musztardę i maluśkiego Pieprza i maluśką Musztardę …...... Taka to moja fantazja, żeby zaznaczyć ich rasę. Sam książę przysłał do Karolkowej Zagrody, że by dostać jednego z Pieprzyków i Musztard Dandy'e-go Dinmonta”. Po ukazaniu się książki rasa zyskała na popularności w Wielkiej Brytanii; psy trafiały na dwory i arystokratyczne m.in. do królowej Wiktorii czy monarchy Francji Ludwika Filipa.
Sam Wolter Scott, wielki miłośnik psów, posiadał kilka Dinmontów, które zostały określone mianem wzorcowych i posłużyły do spisania pierwszego standardu.
Pomimo że prawdziwy boom na rasę nastąpił w XIX wieku, psy były znane już dużo wcześniej. Hodowcy docenili niewielkie wymagania terierów, ich dużą odporność na nieprzyjazne warunki atmosferyczne oraz przyjazny charakter. Psy Dandie Dinmont Terier były chętnie hodowane przez ludność zamieszkałą na pograniczu Szkocji i Anglii, a także Cyganów podróżujących po całych Wyspach.
Pierwsze wzmianki o rasie pojawiły się już w 1700 roku. Za pierwszego hodowcę uznaje się Jamesa Allana, który od 1734 roku wiódł koczownicze życie. W podróżach od wioski do wioski towarzyszyła mu grupa czworonogów, które ze względu na niezwykłą barwę włosa były nazywane „Piper Allan Terrier: lub „pepper and mustard terrier”
Użytkowność
Dzięki niezwykłej budowie psy mogły skutecznie wypłaszać zwierzynę nor. Donośny i mocny głos jaki był w stanie z siebie wydać, sugerował ofiarom, że napastnik ma potężne rozmiary i jest groźnym przeciwnikiem.
Pies Dandie dinmont terrier
Wygląd
Dandie Dinmont Terrier to niewielkich rozmiarów czworonóg o charakterystycznej głowie z pięknym jedwabistym obrostem i wielkimi oczyma. Obrazu całości dopełnia długie ciało przypominające kształtem łasicę. Kończyny są mocne i krótkie, a sierść odporna na zmiany pogody. Głowa psa jest duża, o silnej konstrukcji, pasująca do sylwetki psa. Wyjątkowo mocno umięśniona; policzki szczególnie mocno rozwinięte. Czaszka szeroka, zwężająca się stopniowo ku oczom. Odległość od wewnętrznego kąta oka do guza potylicznego wynosi mniej więcej tyle samo co szerokość między uszami. Czoło wyraźnie zaokrąglone. Kufa stanowi 3/5 długości mózgoczaszki, a na jej wierzchu znajduje się nieowłosiona, trójkątna płaszczczyzna. Szerokość podstawy wynosi ok. 2,5 cm i znajduje się na linii trufli nosowej. Szczyt skierowany w stronę oczu. Policzki zwężają się stopniowo, przechodząc w kufę, która jest głęboka i mocna. Szczęka i żuchwa także mocne, zamykające się w regularnym, dokładnym zgryzie nożycowym. Zęby bardzo mocne, zwłaszcza kły i wyjątkowo duże, jak na psa tej wielkości. Siekacze dobrze zamykają się. Śluzówki i podniebienie czarne lub ciemno pigmentowane. Oczy soczyście ciemnoorzechowe, o dobrym rozstawieniu; błyszczące, duże, okrągłe, dobrze wypełniające oczodoły, ale nie są wyłupiaste.
Uszy opadające ściśle przy policzkach, osadzone raczej w tylnej części głowy, nisko i dobrze rozstawione; szerokie u podstawy i zwężające się nieomal w czubek Przedni kant ucha tworzy od osadzenia po koniuszek niemal prostą linię. Chrząstka i skóra bardzo cienkie. Długość uszu wynosi od 7,5 do 10 cm; umaszczenie harmonizuje z całością szaty. U psa o maści pieprzowej, pokryte są delikatnym, prostym włosem barwy ciemnej, przechodzącym niemal w czerń. U psów o musztardowym umaszczeniu na uszach ma być koloru musztardy, o jeden ton ciemniejszy od całości na tułowiu (nigdy czerń). U obydwu odmian charakterystyczne jest cienkie pasmo jasnej sierści, które zaczyna się w połowie ucha i biegnie do jego zakończenia. Kolor i gatunek pasma jest prawie identyczny z sierścią, która porasta czuprynkę i grzywkę. Kosmyk dodaje głowie urody przez kontrastujące wykończenie. Pasmo jasnej sierści na uszach może pojawić się dość późno – nawet u psów dwuletnich. Szyja jest bardzo muskularna, rozbudowana i mocna, widać jej siłę. Harmonijnie wtapia się w łopatki. Tułów długi, mocny i elastyczny. Grzbiet opuszczający się w kłębie, dość niski; jego linia lekko wznosi się i zaokrągla ku górze, tworząc łuk z najwyższym wzniesieniem w partii lędźwiowej, a następnie łagodnie opada ku nasadzie ogona. Grzbiet, lędźwie i zad są mocno umięśnione.
Pies rasy Dandie dinmont terrier
Klatka piersiowa dobrze rozwinięta i nisko schodząca między przednie kończyny. Żebra bardzo uwydatnione, w obrysie okrągłe. Długość ogona nie powinna przekraczać 20-25 cm; ogon jest gruby u nasady, pozostający taki jeszcze ok. 10 cm, po czym zwężający się ku koniuszkowi. W żadnym wypadku nie może być skręcony ani zadarty, przypominający szablę. Gdy pies jest w akcji, koniuszek jest prostopadły do jego osadzenia. W postawie ogon jest noszony radośnie trochę powyżej górnej linii ciała. Kończyny przednie krótkie o wyjątkowo mocnej kości i umięśnieniu, dobrze rozstawione. Łopatki o dobrym kątowaniu, ale niezbyt masywne i ciężkie. Przedramiona ustawione prostopadle pod klatką piersiową. Łapy skierowane w postawie do przodu lub lekko na zewnątrz. Kończyny tylne są nieco dłuższe od przednich; ustawione dość daleko jedna od drugiej, ale nie aż tak, by było to nienaturalne. Uda dobrze rozbudowane. Kolana kątowane. Stawy skokowe nisko położone. Wilcze pazury muszą zostać obcięte. Łapy tylnych kończyn okrągłe o mocnych opuszkach; mniejsze od łap przednich. Pazury są czarne bądź zależne od koloru umaszczenia.
Okrywa włosowa jest charakterystyczną cechą rasy. Na ciele występuje włos dwojakiego rodzaju – włóknisty i miękki podszerstek oraz twardsza, druciana i chropowata w dotyku sierść okrywowa. Włos nie powinien opadać wzdłuż grzbietu, tworząc przedziałek; musi być krzaczasty. Na przednich kończynach sierść tworzy opierzenie o długości ok. 5 cm. Wierzchnia strona ogona pokryta twardą sierścią, spodnia bardziej miękką. Dopuszcza się dwa typy umaszczeń: pieprzowe lub musztardowe. Maść pieprzowa waha się od koloru ciemnoniebieskiego, prawie czarnego po jasnoszare, srebrzyste. Najbardziej pożądane są jednak odcienie pośrednie. Kolor tułowia przez łopatki i biodra schodzi w dół, wtapiając się harmonijnie w odcienie, jakie występują na kończynach po łapy. Tam też sierść powinna być adekwatna do umaszczenia tułowia: intensywnie rudo podpalana po jasnopłową. Obfita czuprynka i grzywka są srebrzystobiałe. W umaszczeniu musztardowym odcień może wahać się od czerwonawo-brązowego do jasnopłowego. Obfita czuprynka i grzywka są kremowobiałe. Kończyny po łapy pokryte są włosem o ton ciemniejszym od tego na głowie. Pióra na tylnej krawędzi przednich kończyn u obydwu odmian są jaśniejsze od sierści na ich wierzchniej stronie. Na piersi może występować niewielka biała łatka; białe pazury również są tolerowane. Białe łapy są niepożądane. Sierść pióra na spodzie ogona jest jaśniejsza od wierzchniej. Wierzch ogona jest pokryty włosem o ciemniejszej tonacji niż na tułowiu.
Waga psa powinna oscylować w granicach 8-11 kg, chociaż preferuje się jak najlżejsze psy przy zachowaniu odpowiednich proporcji. Psy mierzą ok. 28 cm.
Dandie dinmont terrier na wystawie psów rasowych, fot. Inga Torngvist
Temperament
Dandie Dinmont Terrier to odważny i nieustraszony pies, zawsze gotowy zaatakować większego od siebie przeciwnika. Jest odporny na trudne warunki atmosferyczne i ma niewielkie wymagania życiowe. W czasie wykonywania zadań zachowuje spokój; jest przy tym bardzo precyzyjny. Większość psów jest mało pobudliwa i łatwa w ułożeniu. Psy nie przejawiają skłonności do agresji, niemniej jeżeli ktoś je zaatakuje lub rozdrażni, stają się diabłami.
Jeśli ktoś jest zainteresowany Dandie Dinmont Terrierem jako psem użytkowym, powinien wiedzieć, że szkolenie można rozpocząć dopiero kiedy nasz pupil osiągnie dojrzałość psychiczną, czyli ok. 1. roku życia. Dandie to wspaniały pies rodzinny, który dzięki wesołemu usposobieniu i wrodzonej łagodności, dobrze dogaduje się z dziećmi. Niekiedy może być "uparty", gdyż jest czworonogiem, który ma własne wyobrażenie o swoich obowiązkach, przyzwyczajonym do samodzielnego podejmowania decyzji. Bywa nieufny w stosunku do obcych; nie cieszy się specjalnie na widok gości, niemniej nie powinien agresywnie reagować na ich obecność.
Zdrowie i Pielęgnacja
Sierść wymaga regularnego czesania, a dwa razy w roku także strzyżenia. Psy charakteryzują się dobrym zdrowiem, niemniej ze względu na swoją budowę mogą mieć w starszym wieku problemy z kręgosłupem.
Wysokość: Psy mierzą ok. 28 cm.
Waga: Waga psa powinna oscylować w granicach 8-11 kg, chociaż preferuje się jak najlżejsze psy przy zachowaniu odpowiednich proporcji.
Umaszczenie: Dopuszcza się dwa typy umaszczeń: pieprzowe lub musztardowe.
Zdrowie: Psy cechują się dobrym zdrowiem, niemniej ze względu na swoją budowę mogą mieć w starszym wieku problemy z kręgosłupem.
Pielęgnacja: Sierść wymaga regularnego czesania, a dwa razy w roku także strzyżenia.
Rodzina: Dandie to bardzo żywotne, inteligentne i zawsze chętne do zabawy czworonogi, które są stosunkowo łatwe w tresurze. Dobrze sprawdzają się w roli psów rodzinnych. Mają duże zapotrzebowanie na ruch i silną potrzebę pracy.
Inne nazwy: Dandie, Hindlee Terrier.
Cena szczeniąt z rodowodem 2900 złotych. Źródło (Allegro).
Klasyfikacja FCI - grupa III, sekcja 2, nr wzorca 168. Nie podlega próbom pracy.
