Historia
Dingo to przedstawiciel rodziny psowatych zamieszkujący Australię i Nową Gwineę. Badania genetyczne wskazują, że przodek dingo dotarł na kontynent prawdopodobnie przed 3,5 tys. lat temu wraz z osadnikami z Azji Południowo-Wschodniej. Pierwotnie psy były udomowionymi towarzyszami człowieka, jednak na przełomie XVII i XIX wieku doszło do ich zdziczenia. Bezpośrednią tego przyczyną był najazd europejskich osadników w 1788 roku, którzy przywieźli ze sobą psy i zaczęli z nimi krzyżować Dingo. Skutkiem tych nieodpowiedzialnych działań było powstanie wielu mieszańców.
Trudno powiedzieć czy na terenie Australii żyją jeszcze stuprocentowe dingo. Zespół badaczy z University of New South Wales twierdzi jednak, że tak, chociaż jest ich niewiele i klasyfikacja bez próbek DNA okazów sprzed 1788 roku, znacznie utrudni opis wzorcowego psa. Jedyny zoologiczny opis czworonoga z okresu wczesnej kolonizacji Europejczyków został wykonany przez gubernatora Australii Arthura Phillipa.
Australijscy uczeni podjęli próbę dokładnego opisu dzikiego psa na podstawie 69 czaszek i sześciu skór dingo z XVIII wieku, które znajdują się obecnie w muzeach Europy, Australii i Ameryki. Na ich podstawie sporządzili wzorzec dingo, proponując także zmianę nazwy z Canis lupus na Canis Dingo. Jest to ukłon w stronę niemieckiego przyrodnika Friedricha Meyera, który w 1793 roku nadał tę nazwę, uznając, że czworonogów nie jest ani rodzajem wilka, ani psa, tylko nowym gatunkiem.
Psy Dingo
Wygląd
Psy Dingo posiadają długi, spiczasty pysk, szeroką głowę oraz sterczące uszy. Oczy mogą przybierać różne barwy, poczynając od żółtego, przez żółto-pomarańczowy, kończąc na brązowym. To co odróżnia dingo od psa domowego to dłuższy pysk, bardziej spłaszczona czaszka oraz większe tylne zęby przystosowane do cięcia mięsa oraz kości. Dopuszcza się umaszczenie w odcieniach rudości oraz maść piaskową. Dość rzadko zdarzają się dingo o białej, czarnej lub jasnobrązowej maści. Na klatce piersiowej, pysku oraz łapach mogą występować białe plamy. U dingo o maści rudej występują często charakterystyczne pręgi na przedniej części tułowia. Jeżeli występuje inne umaszczenie, możemy domniemywać, że mamy do czynienia z krzyżówką z psem domowym. Samce są zwyczajowo większe od samice. Psy występujące w Australii północnej oraz północno-zachodniej są nieco większe od dingo, które zamieszkują wschodnią oraz południową część kontynentu.
Komunikacja
Podobnie jak większość psowatych dingo porozumiewają się między sobą przez wycie i skomlenie, rzadziej – szczekanie. Dingo szczekają w specyficzny dla siebie sposób – jednosylabowo, i robią to wtedy, gdy chcą ostrzec dorosłe osobniki lub szczenięta przed zagrożeniem.
Jeżeli chodzi o wycie, wyróżniamy cztery jego rodzaje: długie i nieprzerywane, wznoszące i opadające, nagłe oraz krótkie. Przyporządkowanie konkretnego rodzaju wycia do sytuacji jest jednak niemożliwe. Wiadome jest jednak, że wycie zmienia się w zależności od pory roku, a nawet dnia; psy wyją inaczej także w okresie godowym. Charakterystyczne jest także wycie w grupie z wielu stanowisk, dające wrażenie, że grupa jest większa niż w rzeczywistości.
Dźwięk uderzanych o siebie zębów jest wydawany w dwóch przypadkach – gdy młode są zbyt nachalne oraz kiedy psy chcą obronić zdobyte pożywienie.
Poza głosem psy komunikują się zapachem. Zostawiają ślady, znakują różne obiekty; samice zostawiają zapach częściej niż samce – szczególnie w okresie godowym.
Pies Dingo w skrócie:
- Wysokość: 44-63 cm
- Długość ciała: 86-122 cm.
- Waga: 10-24 kg
- dojrzałość płciowa: po ukończeniu 2 lat
- ciąża:63 dni
- liczba młodych: do 8
- długość życia:14 -20 lat
Młody Dingo (Canis lupus dingo), leżacy na ziemi jedzący ptaka
Zachowanie
Dingo jest raczej nieśmiały w stosunku do ludzi, niemniej reaguje na gesty społeczne człowieka.
Dieta
Ssaki są mięsożerne, polują głównie w nocy – pojedynczo lub w stadach – na drobne ssaki, jaszczurki i kangury. Strategia polowania jest prosta – dingo atakują ofiarę, przegryzając jej gardło. W okresach braku pożywienia uzupełniają dietę jajami ptaków, larwami owadzimi i ptactwem wodnym.
W jadłospisie psów znajduje się ok. 170 gatunków zwierząt, z czego 80 proc. pożywienia stanowią kangury czerwone, walabie, wombaty oraz szczury.
Polowanie
Psy polujące na większą zdobycz najpierw gonią ofiarę, aż ta się zmęczy, a następnie ją atakują. Zabijają tyle zwierząt, aby móc się wyżywić, a w przypadku nadmiaru pożywienia, resztki zakopują w ziemi na później.
W zależności od miejsca występowania dingo mogą być aktywne nocą (miejsca cieplejsze) bądź za dnia (miejsca chłodniejsze). Aktywność trwa krótko, bo ok. godziny z małymi okresami odpoczynku.
Dingo (Canis lupus dingo) , Queensland w Australii
Rozmnażanie
Samice dingo mają ruję późną jesienią. W tym okresie za samicami podążają grupy samców złożone niekiedy z 12 osobników. Samica ma za zadanie wybrać partnera – jeżeli wcześniej miała młode, wybiera ojca poprzednich szczeniąt. Szczenięta rodzą się po ok. 9 tygodniach w głębokiej i ciemnej norze. Aby uchronić młode przed atakami innych zwierząt, dingo polują w znacznej odległości od swojej nory, powracając jedynie w celu nakarmienia młodych. W początkowym okresie pożywienie jest dostarczane przez samicę, ale po kilku tygodniach w żywienie szczeniąt włącza się samiec.
Dlaczego ludzie nienawidzą dingo?
Australijscy farmerzy nienawidzą dingo, ponieważ psy są odpowiedzialne za przetrzebianie stad owiec. Całkowicie bezbronne i złapane w pułapkę owce są przez nie zabijane jakby dla zabawy. Tylko w tym jednym przypadku dingo uśmiercają o wiele więcej owiec niż potrzebują do wyżywienia. To właśnie stanowi główny powód tępienia ich przez hodowców zwierząt. Naukowcy dowodzą jednak, że okrutne zachowanie dingo wynika z tego, że chcą wyćwiczyć swoje umiejętności łowieckie i mordercze chwyty za gardło, dzięki którym powalają ofiarę.
Uwaga!
W Czerwonej Księdze Gatunków Zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii VU (zagrożony wyginięciem).
Ciekawostką w przypadku psów Dingo jest fakt, iż rasa ta wybiera jednego partnera na całe swe życie.