Udostępnij ten artykuł.

Dobór hodowlany psów / wybór psa suki do rozrodu

Dobór hodowlany psów polega na wyselekcjonowaniu okazów, które posiadają wszelkie cechy właściwe dla danej rasy i sparzeniu ich ze sobą. Psy i suki powinny odznaczać się nie tylko czystością rasową, ale przede wszystkim być zdrowe, młode i gotowe do rozrodu. Dobór hodowlany ma na celu wykluczenie schorzeń genetycznych i stworzenie możliwie optymalnych warunków do rozpłodu. Potomstwo winno być pozbawione wszelkich defektów charakterystycznych dla poprzednich miotów.

Dobór hodowlany przybiera zazwyczaj dwie zasadnicze formy: kierowanie homogenne i heterogenne. Jeśli decydujemy się na parzenie dwóch osobników w obrębie tej samej rasy mówimy o formie homogennej, jeśli zaś krzyżujemy osobniki dwóch różnych ras jest to forma heterogenna. Homogenika czyli kojarzenie jednorodne dzieli się na kojarzenie losowe i krewniacze. W kojarzeniu losowym wybieramy dwa, niespokrewnione ze sobą osobniki z obrębu jednej odmiany. W kojarzeniu krewniaczym dobieramy dwa okazy, które są ze sobą bliżej bądź dalej spokrewnione. Rzadko wykorzystuje się technikę kojarzenia kazirodczego, czyli parzenia ojca z córką, bądź syna z matką.

Zdecydowanie częściej stosujemy metodę kojarzenia według linii. Jest to niezwykle cenny sposób rozpłodu, gdyż hodowca może dowolnie kreować przyszłe pokolenie. Do celów rozpłodowych wybiera się zazwyczaj osobnika, który jest szczególnie wartościowy i może przenieść dobre geny na swoje potomstwo. Metoda jest wykorzystywana zazwyczaj przez bardzo doświadczonych hodowców. W doborze hodowlanym niejednorodnym wyróżniamy metodę krzyżowania międzygatunkowego i krzyżowania w obrębie jednego gatunku. Krzyżowanie międzygatunkowe jest często wykorzystywane w kynologii. Dzięki temu możemy stworzyć nowe rasy psów, które charakteryzują się dużą wytrzymałością i posiadają pewne cechy osobnicze, które uprawniają je do wykonywania określonych czynności.

Krzyżowanie międzygatunkowe zostało wykorzystane po raz ostatni w XX stuleciu- na skutek skrzyżowania psa z wilkiem powstała nowa rasa psa zwana Czechosłowackim Wilczakiem.


  • Wystawa psów rasowych

  • Basenji

Krzyżowanie rasotwórcze  polega na stworzeniu nowej rasy z kilku osobników wyjściowych.  Kreacja nowej rasy wynika ze względów pragmatycznych; część hodowców pragnie wyeliminować wady genetyczne i niepożądane cechy osobnicze. W wyniku krzyżówek ras może powstać osobnik, który będzie genetycznie wolny od wszelkich chorób i niedoskonałości. Krzyżowanie ras umożliwia również wyhodowanie psa, który spełni pewne powinności i będzie doskonale przygotowany do wykonywania powierzonych zadań.

Przy wyborze psa lub suki do rozrodu należy wziąć na warsztat kilka, zasadniczych kwestii, dzięki którym wybierzemy właściwą jednostkę osobniczą. Fachowe zestawienie obejmuje sześć głównych grup klasyfikacyjnych, które pozwalają stwierdzić, czy dana jednostka nadaje się do rozrodu.

Pierwszą kwestią jest żywotność psów. Hodowca bada, czy dana suka wydaje na świat zdrowy miot, jaka jest jego liczebność oraz ile osobników przeżywa pierwszych kilka miesięcy. W przypadku łączenia psa z suką, która nie wydawała wcześniej na świat młodych należy wziąć pod uwagę jej stan zdrowia, ogólną kondycję fizyczną oraz predyspozycje genetyczne.

Kolejną sprawą jest zachowanie zwierząt. Dobór hodowlany psa obejmuje osobniki, które nie wykazują zachowań agresywnych i są przyjazne człowiekowi. Jeżeli pies nie zachowuje się zgodnie z naszymi oczekiwaniami i jego zachowanie wzbudza nasze wątpliwości, nie powinniśmy przeznaczać go do rozrodu.

Do cech jakościowych zwierzęcia zaliczamy jego wygląd zewnętrzny: umaszczenie, rodzaj i fakturę włosa oraz znaki szczególne występujące na ciele.


  • Wystawa psów rasowych

  • Czechosłowacki wilczak

Do cech ilościowych przyporządkowujemy natomiast wszelkie cechy opisujące wewnętrzną budowę zwierzęcia, stan jego kości, ich grubość i podatność na złamania.

W kategoryzacji ilościowej należy wyraźnie określić wszelkie predyspozycje do łamania i nadwyrężania układu kostnego zwierzęcia. Niektóre rasy psów są podatne na choroby genetyczne. Jeśli rodzice zwierzęcia posiadali wrodzone defekty, bardzo prawdopodobne, że ich potomek również posiada ukryte wady. W parze z wrodzonymi schorzeniami idzie odporność na choroby nabyte. Im silniejsze i młodsze zwierzę, tym podatność na choroby jest mniejsza.

Oczywiście, niektóre rasy zapadają na schorzenia, które są niezależne od prowadzonego trybu życia. Wiele ras cierpi bowiem z powodu chorób nowotworowych, bądź wrodzonej dysplazji stawów.

Tagi artykułu: