Pies Drever, czyli Jamnikoogar szwedzki, został wyhodowany do polowań na zające, sarny, lisy i jelenie. Rasa zdobyła szczególną popularność w północnej Norwegii, Szwecji i Finlandii, i po dziś dzień jest hodowana do celów myśliwskich.
Historia
Drever (Swedish Dachsbracker) to szwedzka rasa psa pochodząca od skrzyżowania gończego westfalskiego (małego psa wykorzystywanego do śledzenia jeleni) i gończego duńskiego. Gończe zostały przywiezione z Niemiec do Szwecji około 1910 roku. W tym czasie hodowcy szwedzcy rozpoczęli krzyżowanie psów z rodzimymi rasami. Głównym celem było stworzenie czworonogów, które mogły pracować na ciężkim terenie i w trudnych warunkach atmosferycznych. W miarę konsekwentna hodowla doprowadziła do wyspecjalizowania dwóch odmian w obrębie nowej rasy psów myśliwskich. Większa z nich otrzymała nazwę Drever – od szwedzkiego DREV odnoszącego się do szczególnego rodzaju polowania, w którym psy zwodzą zwierzynę w kierunku myśliwego. Drever został uznany przez Szwedzki Związek Kynologiczny jako odrębna rasa w 1949 roku, a później przez Międzynarodową Federację Kynologiczną.
Wygląd
Jamnikoogary szwedzkie mają dość długi korpus i krótkie nogi. Sylwetka sprawia wrażenie silnej i eleganckiej. Mięśnie dobrze rozwinięte i wyraźnie zaznaczone. Odległość między podłożem a mostkiem wynosi 40% wysokości w kłębie. Kufa powinna być równa długości czaszki. Głowa raczej duża w stosunku do reszty ciała, dość długa i zwężająca się ku nosowi. Czaszka lekko łukowata. Stop lekko zaznaczony. Nos czarny. Dobrze rozwinięte nozdrza szeroko otwarte. Kufa widziana z góry lub z boku dobrze rozwinięta. Grzbiet nosa prosty lub lekko wypukły. Wargi ściśle przylegające. Szczęki mocne, ustawione w zgryzie nożycowym. Zgryz cęgowy dopuszczalny. Oczy jasne i pełne ekspresji – ani wypukłe, ani zbyt głęboko osadzone. Kolor: ciemny brąz. Powieki ściśle przylegające. Uszy dość nisko osadzone, średniej długości i szerokości, wiszące i przylegające do policzków, o zaokrąglonych końcach. Szyja proporcjonalnej długości. Kłąb jest dobrze zaznaczony u mężczyzn. Grzbiet mocny i muskularny. Lędźwie mocne i stosunkowo krótkie, lekko wygięte. Zad lekko nachylony, długi i szeroki. Klatka piersiowa dobrze rozwinięta i wyraźnie sięgająca poniżej kolan. Żebra dobrze rozwinięte. Ogon długi i gruby u nasady. Kończyny proste i o mocnym kośćcu. Łapy mocne, z dobrze zwartymi palcami i dobrze rozwiniętymi opuszkami. Włos szorstki, prosty i przylegający do ciała. Na głowie, uszach i dolnej części nóg powinien być krótszy. Na szyi, plecach i tylnej części ud – dłuższy. Na spodzie ogona puszysty, ale nie tworzący grzywki. Kolory powinny być bardzo dobrze określone: czarno - lub złoto-białe. Idealna wysokość w kłębie dla samców wynosi 35 cm , niemniej dopuszczalne są wahania w granicach 32-38 cm. Suki mierzą średnio 30-36 cm (idealna wysokość: 33 cm). Psy i suki ważą średnio 14-16 kg.
Feliks i King (pies rasy Drever), fot. Henrik Olsson
Temperament
Cechami typowymi dla rasy są: spokój i opanowanie. Psy Drever nie mogą być ani porywcze, ani nadmiernie nieśmiałe. Słuchają się przewodnika i nie ujawniają skłonności dominacyjnych. Są stosunkowo łatwe w wyszkoleniu, niemniej trening powinien rozpocząć się już w najmłodszych latach. Mają silne zapotrzebowanie na ruch, nie znoszą stagnacji. Ich cechą charakterystyczną jest donośne szczekanie. Psy Drevery bardzo rzadko wykorzystywane są jako psy do towarzystwa. Jako że zostały wyhodowane do pracy w grupie, tolerują inne zwierzęta i nie wchodzą z nimi w konflikty.
Zdrowie i Pielęgnacja
Psy nie wymagają wzmożonej pielęgnacji. W zupełności wystarczy cotygodniowe przeczesywanie włosa.
Psy Drevery są generalnie zdrową rasą psów. Do najczęstszych przypadłości zaliczamy: urazy pleców, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, infekcje ucha, nużycę, entropion, ektropium i progresywny zanik siatkówki. Psy są genetycznie predysponowane do otyłości.
Pies rasy Drever
Wysokość: Idealna wysokość w kłębie dla samców wynosi 35 cm , niemniej dopuszczalne są wahania w granicach 32-38 cm. Suki mierzą średnio 30-36 cm (idealna wysokość: 33 cm).
Waga: Waga psów oscyluje w granicach 16 kg, suk – 14 kg.
Umaszczenie: Kolory powinny być bardzo dobrze określone: czarno- lub złoto-białe. Umaszczenie czysto białe jest niedopuszczalne.
Pielęgnacja: Wystarczy okazjonalne szczotkowanie.
Zdrowie: Do najczęstszych przypadłości zaliczamy: urazy pleców, chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa, infekcje ucha, nużycę, entropion, ektropium i progresywny zanik siatkówki.
Rodzina: Bardzo spokojne, opanowane psy, które nie przejawiają skłonności do agresji. Mają duże zapotrzebowanie na ruch. Mogą żyć w miastach, jednak lepiej czują się na wsiach i przedmieściach. Większa część populacji pozostaje w rękach myśliwych.
Kraj pochodzenia: Szwecja
Inne nazwy: Jamnikoogar szwedzki, Swedish Dachsbracker
Klasyfikacja FCI - Grupa VI, Sekcja 1, nr wzorca 130.
