Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Duży szwajcarski pies pasterski

DUŻY SZWAJCARSKI PIES PASTERSKI (Grosser Schweizer Sennenhund, Great Swiss Mountain Dog)

Historia

Duży szwajcarski pies pasterski (niem. Grosser Schweizer Sennenhund, franc. Grand Bouvier Suisse) to stara rasa alpejskich psów pasterskich, które powstały w wyniku łączenia lokalnych ras psów z mastiffami przywiezionymi z półwyspu Apenińskiego. Przez dłuższy czas były uznawane za jedną z najpopularniejszych, szwajcarskich ras. W wyniku zawirowań dziejowych zniknęły z kart historii na prawie 100 lat. Dopiero na początku XX wieku dokonano rekonstrukcji  rasy i założono kilka punktów hodowlanych.
Pochodzenie DSPP nie jest do końca znane. Przez długie lata Szwajcaria była bowiem izolowana od świata zewnętrznego – nic zatem dziwnego, że wszelkie wzmianki o rasie mają charakter przyczynkowy. Istnieje kilka teorii dotyczących pochodzenia jednej z czterech ras Sennenhund. Najbardziej popularna hipoteza mówi, że psy wywodzą się od molosów, dużych psów w typie Mastiffa, które ponad 2000 lat temu towarzyszyły rzymskim legionom w czasie inwazji alpejskiej.

psy duże szwajcarskie psy pasterskie

Duże szwajcarskie psy pasterskie


Druga teoria głosi, że psy trafiły do hiszpańskich osad w 1100 roku p.n.e. przewiezione na statkach przez Fenicjan. Psy miały później wyemigrować na wschód i tym sposobem trafić w rejony szwajcarskie. Równie prawdopodobne jest, że psy trafiły do Szwajcarii z Europy Środkowo-Wschodniej w okresie wczesnego neolitu.
Pierwsi przodkowie Szwajcarskich byli wykorzystywani przez rolników, pasterzy i kupców z centralnej Europy. Rasa została wyhodowana do wykonywania ciężkich prac takich jak ciągnięcie wozów z mlekiem czy sianem, pilnowania i będzenia bydła mlecznego, a także pilnowania gospodarstw wiejskich. Czworonogi potrafiły przeciągnąć ciężar 5 krotnie cięższy od swojej mały ciała.
Okres upadku rasy przypada na czasy rewolucji przemysłowej. Psy, które były niegdyś wykorzystywane do wykonywania ciężkich prac, stały się poniekąd zbędne, gdyż ich funkcje przejęły wyspecjalizowane maszyny techniczne i przemysłowe.

Odrodzenie rasy nastąpiło na początku wieku. W 1908 roku, czyli 25. rocznicę powstania szwajcarskiego Kennel Club (Schweizerische Kynologische Gesellschaft lub SKG), na jednej z wystaw zaprezentowano dwa, krótkowłose psy górskie. Jeden z hodowców rozpoznał w nich przedstawicieli starej, zanikającej już rasy psów w typie górskim, których przodkowie byli bardzo dobrze znani na terenie Europy. Albert Heim, znawca rasy Sennenhund, rozpoczął wielką akcję, która miała na celu popularyzację rasy psów szwajcarskich i odnowienie hodowli. Jego wysiłki doprowadziły do ​​przywrócenia rasy. W 1909 roku Szwajcarskie zostały uznane jako odrębna rasa przez szwajcarski Związek Kynologiczny i wpisane do rejestru pod nazwą "Grosser Schweizer Sennenhund". Pierwszy klub miłośników rasy powstał w 1912 roku. Wśród czterech ras szwajcarski psów pasterskich duży szwajcarski pies pasterski jest uważany za rasę najstarszą i największą.

Rasa psów duży szwajcarski pies pasterski

Rasa psa duży szwajcarski pies pasterski

Wygląd psa

Duży szwajcarski pies pasterski to pies o dużym, mocnym kośćcu i niesamowitej sile fizycznej. Pomimo swojej rozwiniętej muskulatury jest w stanie wykonywać każdy rodzaj pracy i nie męczy się zbyt szybko.
Psy mają pogodny i łagodny wyraz pyska. Ich oczy w kształcie migdałów mogą przybierać barwę od leszczyny do kasztana. Powieki mają zazwyczaj kolor czarny. Średniej wielkości, trójkątne i lekko zaokrąglone na końcach uszy są wysoko osadzone; jeżeli pies jest spokojny i nic nie przykuwa jego uwagi, kładzie uszy po sobie. Czaszka płaska i szeroka – z lekkim stopem. Usta czyste, zaś wargi suche. Zdrowy pies nie powinien się ślinić. Zęby spotykają się w zgryzie nożycowym. Szyja muskularna, zwarta, o średniej grubości. Zad długi, szeroki i łagodnie zaokrąglony. Ogon grubszy u nasady i zwężający się ku dołowi; docierający do stawu skokowego. Kiedy pies jest czujny i w ruchu, ogon może być noszony wyżej i lekko wygięty ku górze - nie powinien zawijać nad grzbietem. Klatka piersiowa głęboka i szeroka, z lekko wystającym mostkiem i dobrze wysklepionymi żebrami. Jej głębokość stanowi w przybliżeniu połowę wysokości psa w kłębie. Najniższy punkt klatki piersiowej powinien leżeć między łokciami, nie zaś nad nimi. Barki Szwajcarskiego są długie, ukośne, mocne, płaskie i dobrze umięśnione. Kończyny proste i mocne, uda – szerokie, mocne i muskularne. Stopy okrągłe i zwarte, a palce dobrze wysklepione. Mogą pojawić się wilcze pazury, które należy usunąć.
Umaszczenie dużego szwajcarskiego psa pasterskiego to maść czarna z brązowo-czerwonym podpalaniem i symetrycznymi czysto białymi znaczeniami.
Dorosłe psy osiągają od 65 do 72 cm wysokości w kłębie. Suki są niższe i mierzą od 60 do 68 cm. Waga samców około 60 kg. Waga samicy około 50 kg.


  • Duży szwajcarski pies pasterski

  • Duży szwajcarski pies pasterski

  • Duży szwajcarski pies pasterski

Zachowanie i charakter

Duży szwajcarski pies pasterski jest zwierzęciem radosnym, pogodnym i kontaktowym. Lgnie do wszystkich ludzi, a szczególną miłością darzy małe dzieci. Pragnie uwagi i kontaktu fizycznego, dlatego tak garnie się do wspólnych zabaw. Jest poza tym śmiały i zawsze chętne do pracy. Bardzo chętnie będzie ciągnął sanie lub wózek z dziećmi (był silnym psem pociągowym). Bardzo szybko się uczy – szkolenie nie sprawi problemów nawet początkującym opiekunom. Jeżeli chcemy sprawić radość naszemu pupilowi, przebywajmy z nim jak najdłużej, rozmawiajmy i wychodźmy na długie spacery.  Musimy tylko pamiętać, że ten duży pies nie będzie się nadawał do uprawiania z nami joggingu czy jazdy na rowerze.  Szwajcarskie są typowymi psami rodzinnymi, które będą najszczęśliwsze, mogąc spędzać czas z członkami rodziny. Duży szwajcarski pies pasterski nigdy nie będzie psem obronnym, choć swoim donośnym szczekaniem i dużą posturą może przepłoszyć nieproszonego gościa z posesji. On zawsze pozostanie psem pasterski.

Zdrowie i Pielęgnacja

Szwajcary, podobnie jak wszystkie rasy psów dużych, narażone są na choroby stawów, skręt żołądka oraz śledziony. Sporadycznie zdarzają się przypadki epilepsji. Dość częstą przypadłością u rasy jest distichiasis, czyli dwurzędowość rzęs;  jeżeli rzęsy podrażniają rogówkę należy je usunąć lub wykonać korekcję chirurgiczną. Szwajcary dość długo dojrzewają, do około 2 lat.

Pies rasy Duży szwajcarski pies pasterski

Duży szwajcarski pies pasterski biegnący po plaży

Wysokość: Psy mierzą od 65 do 72 cm w kłębie. Suki są niższe i mierzą od 60 do 68 cm.

Masa: Waga samców około 60 kg. Waga samicy około  50 kg.

Umaszczenie: szata trójkolorowa czarna z brązowo-czerwonym podpalaniem i symetrycznymi czysto białymi znaczeniami.

Pielęgnacja: DSPP nie wymaga szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych. Wystarczy czesać sierść raz w tygodniu.

Zdrowie: Zwierzęta są generalnie zdrowe; podobnie jak wszystkie rasy psów dużych narażone na choroby stawów, skręt żołądka oraz śledziony. Sporadycznie zdarzają się przypadki epilepsji. Dość częstą przypadłością u rasy jest distichiasis.

Rodzina: Duży szwajcarski pies pasterski jest bardzo rodzinnym psem. Uwielbia towarzystwo dzieci. Nie wymaga specjalistycznego szkolenia behawiorystycznego, a jedynie krótkiego treningu w zakresie posłuszeństwa.

Inne nazwy: Greater Swiss Mountain Dog, Großer Schweizer Sennenhund, Great Swiss Mountain Dog

Cena szczeniąt z rodowodem to koszt od 2300 do 4500 złotych i więcej.(Źródło Psiaki.net, OLX)

Klasyfikacja FCI grupa II, sekcja 3 (szwajcarskie psy pasterskie), nr wzorca 58. Nie podlega próbom pracy.

Tagi artykułu: