Dysplazja stawu biodrowego u psa

Dysplazja stawu biodrowego to wrodzone zniekształcenie stawu biodrowego i jest to wada dziedziczna, która polega na upośledzeniu panewki miednicy, jej wiązadła oraz głowy kości udowej, w takim przypadku mamy do czynienie ze zwichnięciem. 

Dysplazja stawów biodrowych u psów przeważnie występuje u psów zbyt szybko rosnących, należących do dużych ras. Dysplazja stawu biodrowego u psa może, ale nie musi obejmować dwóch stawów. Na dysplazję biodrową oraz zwyrodnienie stawów mogą cierpieć psy niezależnie od wieku. Dosyć rzadko ta choroba ujawnia się sama u szczeniąt około piątego miesiąca życia, mogą one wtedy odczuwać ból i pewien dyskomfort podczas ćwiczeń ruchowych i zaraz po nich. Konieczna jest wtedy szybka interwencja weterynarza, gdyż nieleczona dysplazja może stać się dla zwierzaka bardzo uciążliwa, bolesna, a nawet może uniemożliwić mu chodzenie. W większości przypadków oznaki choroby pojawiają się dopiero w późniejszym wieku. Objawy, które się zaczynają wtedy pojawiać są podobne do zapalenia stawów różnego pochodzenia. W takich przypadkach pies stawia obolałą kończynę bardzo ostrożnie i nieudolnie, wolno się kładzie i podnosi. Biegając czy nawet chodząc psy podkurczają chorą kończynę, tym samym skacząc na zdrowych łapach. Psy mogą wtedy niechętnie uczestniczyć w zajęciach ruchowych, mają problem podczas wchodzenia po schodach i często po prostu odpoczywają.

Dysplazja stawu biodrowego u psa ma podłoże genetyczne, więc jeśli rodzice mieli wcześniej tą przypadłość to ryzyko zachorowania ich potomstwa jest w takim przypadku o wiele większe.  Jeżeli nie cierpieli na tą chorobę to możliwość zachorowania jest znikoma. Odpowiednia hodowla i opieka może w znacznej mierze ograniczyć zachorowanie, dlatego psy przeznaczone do rozrodu powinny być odpowiednio dobierane, aby uniknąć rozprzestrzeniania się tej choroby.  Niewłaściwe odżywianie psów może również doprowadzić do dysplazji stawów biodrowych u psów obciążonych genetycznie. Najbardziej na to narażone są psy nadmiernie otyłe. Dbanie o prawidłową dietę psa może w przyszłości ochronić go przed różnymi chorobami stawów. Kolejnym czynnikiem zwiększającym możliwość zachorowania na tę przypadłość jest zbyt szybki wzrost u psów między trzecim a dziesiątym miesiącem życia. Psy obciążone genetycznie możliwością zachorowania na dysplazję, które w szczenięcych latach będą miały za dużo zbyt forsujących ćwiczeń o wiele częściej wtedy mogą zapaść na tą chorobę. Ruchu całkiem nie możemy zakazać takim psom, bo psy umięśnione rzadziej chorują od tych zbyt chudych. Małe psy powinny w takim przypadku mieć zapewnioną odpowiednią ilość ruchu, ale także trzeba dobierać odpowiednie formy aktywności, które zbytnio nie obciążą ich stawów.

W Polsce przed zakwalifikowaniem do hodowli obowiązkowemu wykonaniu prześwietlenia w kierunku dysplazji objęte są takie rasy psów jak: Bernardyn, Bokser, Briard, Berneński pies pasterski, Doberman, Hovawart, Nowofundland, Mastino napoletano, Owczarek kaukaski, Owczarek flandryjski, Polski owczarek nizinny, Owczarek niemiecki, Owczarek południowo – rosyjski, Owczarek podhalański, Owczarek szkocki collie, Owczarek staroangielski, Rottweiler, Szwajcarski pies pasterski i Sznaucer olbrzym.

Dysplazję biodrową zachowawczo można leczyć tylko w przypadkach, gdy nie ma jeszcze objawów klinicznych lub nie są one zbyt dokuczliwe i zdarzają się rzadko. W cięższych przypadkach wymagana jest interwencja chirurgiczna, ale nie zawsze przynosi ona oczekiwane rezultaty. Psy, u których wykryto to schorzenie nie powinno się dopuszczać do rozrodu, tylko natychmiast wykastrować. Prześwietlenie stawów biodrowych u psów powinno się wykonać najpóźniej między 12 a 15 miesiącem życia.

Choć jak najbardziej wczesna diagnostyka nawet już u kilku czy kilkunastotygodniowych szczeniąt daje możliwość skutecznej pomocy zachowawczej czy chirurgicznej niż u zwierząt starszych lub całkiem dorosłych, u których zmiany w obrębie stawów są już bardzo rozwinięte. Badanie radiologiczne przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym, ponieważ u psa przytomnego byłoby ono bolesne, a pozycja, w której jest ono przeprowadzane, czyli ułożenie psa na grzbiecie z łapami wyciągniętymi do przodu i nieznacznie skierowanymi do wewnątrz może być dla niego również dosyć niewygodne. Odpowiednią metodę leczenia chirurgicznego dobiera lekarz, biorąc pod uwagę wiele czynników takich jak: wiek psa, stadium choroby, a także odpowiedniego nastawienia właściciela. Psy należące do ras zagrożonych dysplazją stawów biodrowych powinny mieć zastosowaną odpowiednią dietę bogatą w chondroprotetyki, a ubogą w wapń i kalorie. Taka dieta jest bardzo ważna w pierwszych tygodniach życia psa. Najlepiej o to zadbamy, gdy podamy naszym czworonogom gotową, specjalnie przygotowana karmę dla psów dużych ras. Jeśli chcemy być pewni, że posiadamy psa zdrowego, powinniśmy sprawdzić wyniki badania RTG, które odczytujemy w ten sposób:

- HD A – to stawy idealne, czyli wolne od dysplazji;

- HD B – stawy nie idealne, ale od dysplazji wolne;

- HD C – stawy z lekką dysplazją;

- HD D – stawy ze średnią dysplazją;

- HD E – stawy z ciężką dysplazją.

   W Polsce do hodowli dopuszczane są psy z wynikiem HD A i HD B, przy niektórych rasach również psy z wynikiem HD C. Każdy dobry hodowca, któremu zależy na psach i dobrej renomie przeprowadza te badania i udostępnia wyniki. Oprócz wyników badań powinniśmy się też dowiedzieć czy przodkowie naszego psa nie cierpieli na tego typu schorzenie.