Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Fiński Lapphund (Lapinkoira)

Historia

Fińskie Lapphundy były pierwotnie wykorzystywane do pilnowania stad reniferów i występowały w północnej części Finlandii na granicy Rosji, Norwegii, Szwecji i Finlandii. Hodowla reniferów przez dłuższy czas stanowiła podstawową gałąź gospodarki dla ludów Sami; jest dlań bardzo istotna po dziś dzień.

Pierwszą próbę ujednolicenia rasy, jeszcze przed wybuchem II wojny światowej, podjęli Norwegowie i Szwedzi. W latach powojennych psy, występujące na terenie Laponii, były poważnie zagrożone wyginięciem z powodu szerzącej się epidemii nosówki. Hodowcy podjęli wówczas starania o odbudowę liczebności populacji i zaczęli krzyżować fińskie i szwedzkie Lapphundy oraz karelskie psy na niedźwiedzie i inne psy pasterskie. Pierwszy standard rasy został spisany i zatwierdzony przez fiński Kennel Club w 1945 roku. W 1950 roku fiński Kennel Association stworzył pierwszy wzorzec rasy dla lapońskiego psa pasterskiego.
W 1966 roku odnowiono dyskusję na temat ras co doprowadziło do formalnego zdefiniowania dwóch ras – Lapońskiego pasterza i Fińskiego Lapphunda.

Czworonogi, aż do końca lat osiemdziesiątych, nie były znane poza rejonami Finlandii. Pierwszy amerykański miot urodził się w 1988 roku. W 1994 roku rasa została uznana przez United Kennel Club (UKC) – drugi największy Kynologicznego Klub w Stanach Zjednoczonych. W 1989 roku pierwszy miot trafił do Wielkiej Brytanii. Obecnie rasa jest reprezentowana przez fiński klubu Lapphundów działający w stolicy Zjednoczonego Królestwa.

Oprócz klubów amerykańskich i brytyjskich rasę Lapinkoira zaakceptowały kluby australijski i kanadyjski. Rasa została sprowadzona do Australii i Kanady w 1995 roku i zarejestrowana przez New Zealand Kennel Club i Klub Kynologiczny Kanady.

Rasa psów Fiński Lapphund siedzący na śniegu

Pies Fiński Lapphund siedzący na śniegu

Wygląd

Fiński Lapphund jest psem średniej wielkości o mocnej budowie ciała i dużej wytrzymałości fizycznej. Sylwetka psa wpisuje się w kształt prostokąta, co oznacza, że jego wysokość w kłębie jest nieco większa od długości mierzonej od kłębu do nasady ogona. Czaszka nieco dłuższa, niż szersza; głębokość odpowiada szerokości. Głowa mocna w zarysie, dosyć szeroka. Czaszka szeroka, nieco wypukła. Czoło dosyć wysklepione, wyraźnie zaznaczona bruzda czołowa. Stop wyraźnie zaznaczony. Nos raczej czarny lecz harmonizujący z kolorem szaty. Kufa mocna, szeroka i prosta; widziana z góry i boku – równomiernie i nieznacznie zwężająca się. Wargi napięte. Szczęka i żuchwa mocne. Zęby ustawione w zgryzie nożycowym. Łuki jarzmowe wyraźnie zaznaczone. Oczy ciemnobrązowe, a zarazem harmonizujące z kolorem szaty; owalnego kształtu. Łagodny i przyjacielski wyraz. Uszy średniej wielkości, stojące lub pół stojące, osadzone dosyć szeroko; dosyć szerokie u nasady, trójkątnego kształtu, bardzo ruchome. Szyja średniej długości, silna, okryta gęstym włosem. Kłąb umięśniony i szeroki, delikatnie zaznaczony. Grzbiet mocny i prosty. Lędźwie krótkie i umięśnione. Zad średniej długości, dobrze wykształcony, jedynie nieznacznie skośny. Klatka piersiowa głęboka, dosyć długa, sięgająca niemal łokci, niezbyt szeroka.

Żebra lekko wysklepione; przedpiersie wyraźnie widoczne, niezbyt mocne. Dolna linia nieco podciągnięta. Ogon dosyć wysoko osadzony, średniej długości, okryty gęstym, długim włosem. Koniuszek ogona może mieć formę haczyka, przypominającego literę „J”. W ruchu ogon zwinięty nad grzbietem lub na bok; w spoczynku może zwisać. Kończyny przednie silne, o mocnym kośćcu. Widziane z przodu proste i równoległe.  Łopatki lekko ukośne. Ramię długości łopatki. Kąt między łopatką a ramieniem raczej rozwarty. Łokcie ustawione nieco niżej niż dolna linia klatki piersiowej; ustawione ściśle do tyłu. Przedramię stosunkowo mocne, pionowe. Nadgarstek giętki. Śródręcze średniej długości, nieco ukośne. Przednie łapy odpowiednio wysklepione; raczej owalne, niż okrągłe; okryte gęstym włosem. Opuszki elastyczne, o bokach okrytych gęstym włosem. Kończyny tylne o mocnym kośćcu, silne; widziane z tyłu – proste i równoległe. Kątowanie zaznaczone wyraźnie, chociaż nie przesadnie.  Udo średniej długości, dosyć szerokie, z dobrze rozwiniętymi mięśniami.  Kolano skierowane do przodu; kątowanie dosyć wyraźnie zaznaczone. Podudzie stosunkowo długie i muskularne. Staw skokowy ustawiony umiarkowanie nisko; kątowanie zaznaczone wyraźnie, chociaż nie przesadnie. Śródstopie stosunkowo krótkie, mocne i pionowe. Tylne łapy takie same jak przednie. Palce szczątkowe nie są pożądane.

Suka z młodym psem rasy Fiński Lapphund

Suka z młodym

Lapinkoira ma obfity, podwójny płaszcz z krótkim, puszystym podszerstkiem oraz dłuższą i grubszą powłoką zewnętrzną. Obfity włos dobrze chroni przed wodą i zimnem. Sierść wokół głowy i szyi daje wrażenie kryzy. Chociaż płaszcz jest obfity, nie wymaga nadmiernych zabiegów pielęgnacyjnych. Umaszczenie Fińskiego Lapphunda może przybierać rozmaite kolory. Wedle standardów rasy każda barwa jest dopuszczalna, ale jedna powinna dominować. Wspólne przebarwienia dotyczą takich kolorów jak: odcienie kremowego, czerń, czerwień, brąz, sable i wilczy sable. Jedną z najczęściej spotykanych kombinacji kolorów jest podpalana czerń. Pies jest wówczas prawie całkowicie czarny, nie licząc brązowych nóg i pyska. Wiele Fińskich Lapphundów posiada bardzo charakterystyczne znaki na pysku. Jednym z nietypowych oznaczeń są okulary – pierścienie jaśniejszych włosów wokół oczu.
Idealna wysokość w kłębie dla dorosłych psów wynosi  49 cm. Suki są mniejsze i mierzą ok. 44 cm. Tolerowane odchylenia w granicach 3 cm (powyżej i poniżej). Waga dorosłego osobnika kształtuje się w granicach od 15 do 24 kg (33 do 53 funtów) w zależności od wielkości psa.

Pies Fiński Lapphund leżący w ogrodzie

Pies Fiński Lapphund leżący w ogrodzie

Temperament

Fiński Lapphund to bardzo inteligentna i aktywna rasa. Szkolenie nie sprawia większych problemów, gdyż psy chętnie wykonują komendy i uczą się nowych rzeczy. Są czujne i nieufne wobec obcych, dlatego dobrze sprawdzają się przy wypełnianiu funkcji strażniczych.  Lubią dzieci i są do nich przyjaźnie nastawione. Nie ujawniają skłonności do zachowań agresywnych.
Rasa jest dedykowana osobom, które preferują aktywny tryb życia i nie lubią siedzieć w jednym miejscu. Lapphundy chętnie będą towarzyszyć nam w czasie wykonywania ćwiczeń fizycznych, jazdy na rowerze, biegania.
Może mieszkać w domu z innymi zwierzętami, o ile właściciel zadbał o prawidłową socjalizację w okresie młodości.

Psy rasy Fiński Lapphund

Fińskie Lapphundy

Zdrowie i Pielęgnacja

Fiński Lapphund to generalnie zdrowa rasa psów. Jej przedstawiciele żyją około 12-14 lat, chociaż można spotkać  także starsze czworonogi. Do najczęstszych przypadłości zdrowotnych zaliczamy progresywny zanik siatkówki (GPRA) i dziedziczną zaćmę. Pielęgnacja ogranicza się do cotygodniowego przeczesywania sierści.

Wysokość: Dorosły samiec powinien mierzyć od 46 do 52 centymetrów (18 do 20 cali) w kłębie, dorosła samica od 41 do 47 centymetrów (16 do 19 cali).

Waga: Waga dorosłego osobnika kształtuje się w granicach od 15 do 24 kg (33 do 53 funtów) w zależności od wielkości psa.

Umaszczenie: Dopuszcza się wszystkie typy umaszczenia z zastrzeżeniem, że jedna barwa powinna być dominująca. Wspólne przebarwienia następujących barw: kremu, czerni, czerwieni, brązu, Sable i wilczego Sable. Najczęściej spotykaną kombinacją kolorów jest podpalana czerń. Pies jest wówczas prawie całkowicie czarny, nie uwzględniając brązowych nóg i pyska.

Pielęgnacja: Pomimo że pies posiada bardzo gęsty i bujny włos, jego pielęgnacja nie jest szczególnie skomplikowana. Właściciele muszą pamiętać o okresowych kąpielach i przeczesywaniu sierści średnio raz na tydzień.

Fińska rasa psa Fiński lapphund

Fiński lapphund

Zdrowie: Psy cierpią przede wszystkim na schorzenia natury okulistycznej. Najczęściej spotykanymi chorobami są progresywny zanik siatkówki (GPRA) i dziedziczna zaćma.

Rodzina: Lapinkoira uwielbiają dzieci, zabawy i czas spędzany na świeżym powietrzu. Mogą żyć zarówno na wsi, jak i w mieście. Rasa dedykowana jest osobom aktywnym, ceniącym ruch. Fińskie Lapphundy nie sprawiają większych problemów wychowawczych, zatem nadają się nawet dla początkujących właścicieli.

Inne nazwy: Lapinkoira, Suomenlapinkoira, Finnish Lapphund

Klasyfikacja FCI - Grupa V, sekcja 3, nr wzorca 189. Nie podlega próbom pracy.

Tagi artykułu: