Historia
Gończy bretoński (szorstkowłosy gończy bretoński) to bardzo stara rasa psów; pierwsze wzmianki o czworonogach pochodzą z XV stulecia. Wiadomo, że psy cieszyły się dużym zainteresowaniem wśród francuskich magnatów; nawet córka Ludwika XI, Anna de Beaujeu, utrzymywała na dworze własną sforę gończych. Kronikarze odnotowują, że bretońskie wspaniale radziły sobie w czasie polowań na wilki i większą zwierzynę leśną. Do XVIII wieku liczebność populacji pozostawała na stałym poziomie. XIX stulecie przyniosło jednak spore zmiany; zainteresowanie szlachty polowaniami nieco zelżało, a wysoko wyspecjalizowane psy myśliwskie okazały się zbędne. Przyszłość rasy stanęła pod znakiem zapytania. Sytuacja okazała się na tyle tragiczna, że w 1928 roku gończe bretońskie uzyskały status rasy wymarłej. Na szczęście, na skutek zręcznych działań miłośników gończych i hodowców, udało się zrekonstruować rasę.
Gończy bretoński wygląd
Gończy bretoński to kościsty i muskularny pies, bardzo odporny na warunki atmosferyczne i wytrzymały; nadaje się do pracy na szczególnie trudnym terenie. Czaszka raczej długa, wyraźnie zaznaczony guz potyliczny. Stop słabo zaznaczony. Nos czarny lub ciemnobrązowy; dobrze otwarte nozdrza. Kufa lekko zwężająca się ku końcowi. Wargi dobrze pokrywają dolną szczękę, ale bez przesady. Szczęki i zęby mocne, zebrane w doskonały zgryz nożycowy. Siekacze są ustawione prostopadle do szczęk. Brak pierwszego przedtrzonowa nie jest poważną wadą. Oczy ani wypukłe, ani zbyt głęboko osadzone; ciemnobrązowe. Spojówka dobrze widoczna. Uszy długie, zwisające, zwężające się na końcach, dość duże. Szyja raczej krótka i dobrze umięśniona. Grzbiet krótki i szeroki. Lędźwie szerokie i umięśnione. Klatka piersiowa głęboka i szeroka. Żebra raczej zaokrąglone.
Brzuch lekko podkasany. Ogon noszony w kształcie sierpa, średniej długości. W akcji rusza się powyżej górnej linii i wykonuje regularne ruchy z boku na bok. Kończyny przednie mają dobrą kość i są dobrze zbudowane. Łopatki ukośne, dobrze ustawione na klatce piersiowej. Przedramiona pionowe. Śródręcze widziane z profilu nieco ukośne. Kończyny tylne dobrze umięśnione. Udo długie i dobrze umięśnione. Staw skokowy nisko i średnio wygięty. Śródstopie pionowe. Łapy zwarte, z palcami mocno złączonymi. Skóra dość gruba, elastyczna. Brak podgardla.
Płaszcz bardzo szorstki, ostry, raczej krótki, nigdy wełnisty ani kędzierzawy. Włos na pysku nigdy nie powinien być zbyt gęsty. Dopuszczalnymi typami umaszczenia są wszystkie odcienie płowości, a także pszennego złota z odcieniami czerwoności. Dozwolone pojawienie się kilku czarnych włosków na uszach i grzbiecie, niekiedy występuje biała gwiazda na klatce piersiowej.
Dorosłe psy osiągają średnio od 48 do 56 cm wysokości w kłębie. Masa ciała psa oscyluje w granicach 20 kg.
Gończe bretońskie
Temperament
Cechami typowymi dla rasy są: odwaga, doskonały węch, szybkość i wytrwałość. Oprócz tego psy szybko i chętnie się uczą, co czyni zeń nie tylko dobrych myśliwych, ale również wspaniałych towarzyszy życia. Psy nie powinny być nadmiernie bojaźliwe, ani zbyt agresywne. W przypadku obcych zachowują konieczny dystans; nie są również szczególnie ufne. Akceptują dzieci, chociaż nie powinny zostawać z nimi sam na sam.
Kto będzie odpowiednim właścicielem dla psa?
Pies rasy Gończy bretoński to typowy eksplorator, który nie zaakceptuje życia w mieście. Nie znosi rutyny, powtarzalności i długiego przebywania w ciasnym pomieszczeniu. Jeżeli nie mamy domu z ogrodem lub wybiegu, nie powinniśmy decydować się na zakup psa tej rasy.
Czworonóg, który nie jest stymulowany psychruchowo, nie będzie rozwijał się prawidłowo. Właściciele muszą pamiętać, że psy osiągną pełną szczęścia dopiero wówczas, gdy ktoś się nimi zainteresuje i zechce podjąć wspólną zabawę. Idealny właściciel musi być zatem osobą aktywną, sprawną fizycznie i nieobciążoną zbyt dużą ilością obowiązków. Ponadto warto wspomnieć, że psy są bardzo niezależne i stosunkowo trudne do ułożenia. Niezbędne jest zatem przeprowadzenie szkolenia z zakresu posłuszeństwa – najlepiej w okresie wczesnego szczenięctwa.
Pielęgnacja
Szorstka sierść psów nie wymaga szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych. Szczotkowanie wskazane, ale tylko okazjonalnie.
Gończy bretoński
Wysokość: Dorosłe psy osiągają średnio od 48 do 56 cm wysokości w kłębie.
Waga: optymalna waga dorosłych osobników to 20 kg. Dopuszcza się niewielkie odchylenia od normy.
Umaszczenie: Najczęściej spotykamy osobniki o umaszczeniu płowym. Dopuszczalnymi typami umaszczenia są również pszeniczno-złote i ceglaste.
Pielęgnacja: Pielęgnacja psów nie jest szczególnie skomplikowana. Włos prosty w utrzymaniu. Pazury przycinamy średnio co trzy tygodnie.
Zdrowie: Psy nie cierpią na typowe przypadłości zdrowotne.
Rodzina: Szorstkowłosy gończy bretoński nie nadaje się do mieszkania w bloku. Uwielbia przestrzeń i ruch na świeżym powietrzu. Nie powinien przebywać w rodzinach z bardzo małymi dziećmi. Hodowcy psów zgodnie twierdzą, że potencjalny właściciel winien być wprawiony w szkoleniu i tresurze psów, gdyż gończe bywają bardzo uparte i niezależne.
Inne nazwy: Griffon Fauve de Bretagne, Płowy gryfon bretoński, Tawny Brittany Griffon, Szorstkowłosy gończy bretoński
Klasyfikacja FCI - Grupa VI, Sekcja 1, nr wzorca 66, podlega próbom pracy.
