GOŃCZY HAMILTONA (Hamiltonstövare)
Historia
Nazwa rasy Gończy Hamiltona wzięła się od nazwiska przewodniczącego Szwedzkiego Związku Kynologicznego hrabiego Adolfa Patricka Hamiltona, który sprowadzał do Skandynawii z Wielkiej Brytanii doborowe stawki foxhoundów i harrierów. Największym marzeniem hodowcy było wyhodowanie szwedzkiej rasy psów gończych, która łączyłaby zalety ras brytyjskich i kontynentalnych, i była przystosowana do surowych warunków życiowych. Zważywszy, że szwedzkie lasy przez długie miesiące pokrywa gruba warstwa śniegu, psy musiały być rosłe, silne i przystosowane do pracy w ekstremalnie trudnych warunkach.
Szwedzkie gończe powstały w wyniku skrzyżowania brytyjskich gończych oraz psów importowanych z Kurlandii oraz Niemiec: Holsztynu i Hanoweru. Pierwsza para została zaprezentowana w 1885 roku w czasie sztokholmskiej wystawy. Pang i Stella dali początek hodowli rasy, którą w roku 1921 oficjalnie zarejestrowano pod nazwą Hamiltonstovare, czyli gończy Hamiltona.
Hamiltonstövare, podobnie jak i reszta gończych, dobrze tropią zwierzynę, a także sprawdzają się w roli wyżła – szczególnie jeżeli są używane do pracy w pojedynkę, a nie w grupie. Ich specjalnością jest polowanie na lisy i zające; nigdy nie polują na jelenie.
Wygląd
Gończy Hamiltona to pies o bardzo proporcjonalnej budowie ciała sprawiający wrażenie znacznej siły. Nigdy nie może być za ciężki. Trójkolorowy. Różnice w wyglądzie między psem i suką wyraźnie zaznaczone. Sylwetka wpisana w kształt prostokąta. Głowa raczej długa. Czaszka tylko lekko wysklepiona i umiarkowanie szeroka. Stop wyraźny, ale nigdy przesadnie zaznaczony. Nos zawsze czarny, dobrze rozwinięty, z dużymi nozdrzami. Kufa długa, mocna i prostokątna. Grzbiet nosa prosty, równoległy do osi czaszki. Odległość od stopu do guza potylicznego równa odległości od stopu do końca wierzchołka nosa. Wargi górne dość delikatne, napięte, zaokrąglone i niezbyt wydatne. Samce powinny mieć większe fafle niż suki. Zęby ustawione w zgryzie nożycowym; mocne, dobrze rozwinięte. Policzki suche. Oczy ciemnobrązowe o spokojnym spojrzeniu. Uszy dość wysoko osadzone; wyciągnięte ku przodowi nie sięgają do połowy kufy. Kiedy uwaga psa jest napięta, uszy są lekko uniesione; miękkie, przylegają do policzków. Przednia krawędź nie jest odwrócona na zewnątrz. Szyja długa, mocna, dobrze związana z łopatkami. Skóra na szyi sprężysta i dobrze przylegająca. Samce powinny mieć górną linię szyi wyraźnie zarysowaną. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Grzbiet poziomy i silny. Lędźwie muskularne i lekko wysklepione. Zad lekko spadzisty, długi i szeroki. Klatka piersiowa głęboka, długa, dobrze rozwinięta, sięgająca do łokci. Żebra umiarkowanie zaokrąglone. Brzuch tylko lekko podkasany. Ogon sadzony na linii grzbietu. Prosty lub lekko szablasto wygięty ku górze. Dość szeroki u nasady, cieńszy na końcu. Powinien sięgać do stawu skokowego. Preferowane, aby pies nie unosił go powyżej linii grzbietu. Kończyny przednie o mocnym kośćcu, który harmonizuje z wyglądem ogólnym psa. Widziane od przodu są proste i równoległe. Łopatki długie, muskularne, dobrze osadzone i mocno związane z tułowiem. Ramię również długie, tworzące kąt prosty z łopatką. Łokcie przylegają do tułowia. Śródręcze elastyczne, z przedramieniem tworzy nieznaczny kąt (ustawione jest nieco skośnie). Łapy przednie owalne, związane o dobrze wysklepionych palcach. Kończyny tylne mocne, widziane z tyłu, równoległe. Udo umięśnione, widziane z boku, szerokie. Staw kolanowy o dobrym kątowaniu. Staw skokowy również dobrze kątowany. Śródstopie krótkie i proste.
Okrywa włosowa sztywna, niezbyt krótka, dobrze przylegająca do tułowia. Na głowie, uszach i przedniej powierzchni kończyn włos gładki i bardzo krótki. Na spodniej stronie ogona i tylnej powierzchni ud włos raczej długi, ale nie tworzy frędzli. Dopuszczalne umaszczenie trójkolorowe gdzie grzbiet, szyja, boki tułowia i górna część ogona są czarne. Głowa, uszy i kończyny oraz boczne części szyi, tułowia i ogona płowe. Maść płowa zmienia niekiedy odcień od złocistego do głębokiego, intensywnego czerwono-brązowego. Na górnej części kufy występuje biała listwa. Białe są także górna i spodnia powierzchnia szyi, klatka piersiowa, koniec ogona i dolna część kończyn oraz łapy.
Suczka Gończego Hamiltona
Idealna wysokość w kłębie dla dorosłych samców wynosi 57 cm, z tolerancją od 53 do 61 cm. Idealna wysokość w kłębie dla suk wynosi 53 cm, z tolerancją od 49 do 57 cm. Psy powinny ważyć od 23 do 27 kilogramów.
Temperament
Gończy Hamiltona jest bardzo łatwy w prowadzeniu i nie sprawia dużych problemów wychowawczych. Niestety może być dość uparty. Psy są bardzo cierpliwe, dlatego doskonale nadają się dla rodzin z małymi dziećmi. Właściciele muszą pamiętać, że psy mają ogromne zapotrzebowanie na ruch i na pewno nie zadowolą się kilkunastominutowym spacerem. Przynajmniej jeden spacer w ciągu dnia powinien być dłuższy i trwać ok. godziny. Czworonogi żle znoszą życie w mieście.
Zdrowie i Pielęgnacja
Nie odnotowano typowych przypadłości zdrowotnych. Psy nie są szczególnie wymagające, jeżeli chodzi o pielęgnację. W zupełności wystarczą rutynowe zabiegi przycinania pazurów i czesania sierści.
Wysokość: Idealna wysokość w kłębie dla dorosłych samców wynosi 57 cm, z tolerancją od 53 do 61 cm. Idealna wysokość w kłębie dla suk wynosi 53 cm, z tolerancją od 49 do 57 cm. Waga:
Waga: Psy powinny ważyć od 23 do 27 kilogramów.
Umaszczenie: Dopuszczalne umaszczenie trójkolorowe gdzie grzbiet, szyja, boki tułowia i górna część ogona są czarne. Głowa, uszy i kończyny oraz boczne części szyi, tułowia i ogona płowe. Maść płowa zmienia niekiedy odcień od złocistego do głębokiego, intensywnego czerwono-brązowego. Na górnej części kufy występuje biała listwa. Białe są także górna i spodnia powierzchnia szyi, klatka piersiowa, koniec ogona i dolna część kończyn oraz łapy.
Zdrowie: Nie odnotowano typowych przypadłości zdrowotnych.
Pielęgnacja: Wystarczy okazjonalne czyszczenie uszu, obcinanie pazurów i szczotkowanie włosa.
Rodzina: Gończy Hamiltona (Hamilton Hound) jest łatwy w prowadzeniu i nie sprawia dużych problemów wychowawczych. Psy są bardzo cierpliwe, dlatego doskonale nadają się dla rodzin z małymi dziećmi. Mają ogromne zapotrzebowanie na ruch.
Kraj pochodzenia: Szwecja
Cena szczeniąt to koszt 3000 złotych. Źródło alegratka
Klasyfikacja FCI - Grupa VI, Sekcja 1.2, nr wzorca 132. Podlega próbom pracy.
