Historia
Gończy Schillera (Schillerstövare) to szwedzka rasa psa zaklasyfikowana do grupy psów gończych. Czworonogi pochodzą od lokalnych ras psów myśliwskich i są bardzo cenione wśród skandynawskich hodowców. Współczesna historia rasy zaczyna się w XIX wieku, kiedy to szwedzki farmer, Pet Schiller (1858–1892), postanowił wyhodować zwinnego i szybkiego psa gończego. Plotka głosi, że Schiller nie cierpiał psów z białymi znaczeniami, stąd też pomysł stworzenia nowej, unikalnej rasy. Do stworzenia gończego hodowca wykorzystał kilka ras psów m.in. gończe z Niemiec, gończe ze Szwajcarii o czarno-rudej maści i harriery. Dzięki zastosowaniu chowu wsobnego udało się stworzyć psa pozbawionego białego plamienia. Gończy Schillera został uznany za odrębną rasę przez szwedzki Związek Kynologiczny w 1907 roku. Prawie 100 lat później, w 2006 roku, rasa została zatwierdzona przez Amerykański Związek Kynologiczny.
Wygląd
Pies rasy Gończy Schillera ma proporcjonalną i lekką budowę ciała. Szlachetna sylwetka, wpisująca się w kształt prostokąta, daje wrażenie szybkości i wytrzymałości. Głowa lekko wydłużona; widziana z przodu i z boku powinna być trójkątna. Czaszka lekko łukowata i najszersza między uszami. Stop dobrze zdefiniowany. Nos czarny, z dobrze rozwiniętymi nozdrzami. Kufa długa. Wargi powinny być szczelne i ściśle przylegające. Policzki chude. Zęby ustawione w zgryzie nożycowym. Zęby mocne i dobrze rozwinięte. Oczy ciemnobrązowe o żywym wyrazie. Uszy wysoko osadzone, dość długie. Szyja długa i mocna, ładnie łącząca się z ramionami. Skóra na szyi elastyczna i przylegająca. Samce powinny mieć dobrze zdefiniowany łuk grzbietu. Kłąb dobrze zdefiniowany. Zad lekko nachylony, długi i szeroki. Klatka piersiowa głęboka, długa, dobrze rozwinięta. Żebra umiarkowanie wysklepione. Brzuch nieznacznie podciągnięty. Ogon szeroki u nasady i zwężający się ku końcowi, sięgający stawu skokowego. Kończyny przednie proste i równoległe. Ramię długie, muskularne i dobrze wyluzowane. Kolano ustawione blisko ciała i niewidoczne pod klatką piersiową. Śródręcze sprężyste, tworzące niewielki kąt z przedramieniem. Łapy owalne, z dobrze wysklepionymi i zwartymi palcami. Kończyny tylne mocne i równoległe kiedy oglądane z tyłu. Mięśnie uda dobrze rozwinięte; udo szerokie, patrząc z boku. Kolano dobrze kątowane. Staw skokowy dobrze kątowany. Śródstopia krótkie, suche i proste. Łapy jak przednie. Wilcze pazury niepożądane. Szata ostra, niezbyt krótka, leżąca bardzo blisko ciała. Na głowie, uszach i przedzie kończyn płaszcz powinien być krótki i gładki. Pod ogonem oraz z tyłu ud może być dłuższy. Dopuszczalnym typem umaszczenia jest rudy z czaprakiem. Niewielkie białe znaczenia na piersi i palcach są dopuszczalne. Czarne znaki na policzkach są dopuszczalne, choć niepożądane.
Psy mierzą średnio od 53 do 61 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 49 do 57 cm. Dorosłe psy ważą od 18 do 24 kg.
Gończy Schillera użytkowość
Gończy Schillera był i nadal jest wykorzystywany w czasie polowań na pomniejszą zwierzynę leśną, np. lisy czy zające. Najpierw tropi zwierzynę, zagania w ‘ślepą uliczkę’, osacza i pilnuje aż do nadejścia myśliwego. W czasie polowania psy muszą skupić się na zwierzynie i nie pozwolić jej uciec. Ich stopień odporności na ból musi być bardzo wysoki, gdyż w innym przypadku nie dałyby rady przedzierać się przez zarośla, szuwary i krzaki. Utrzymywanie tropu jest możliwe dzięki umiejętności pracy na dolnym wietrze.
Wzrost popularności Gończego w XIX wieku stanowił wynikową jego umiejętności i predyspozycji do pracy. Psy były wyspecjalizowane w wyławianiu lisów i zajęcy, i wcale nie interesowały się inną zwierzyną leśną. Jako że w XIX wieku podjęto próby odbudowy populacji saren, praca gończych okazała się nieoceniona. Współczesne psy nie mają już tyle pracy co ich dziadkowie. W zachodniej części Szwecji lisy zostały niemal do cna wytrzebione. Od jakiegoś czasu gończe schillera są wykorzystywane jedynie w czasie polowań na zające.
Autor zdjęcia Canarian
Temperament
Gończy Schillera jest żywym i bardzo uczuciowym psem. W czasie polowania pokazuje swoje prawdziwe oblicze; jest pełny energii, chęci do działania i posłuszny właścicielowi. W domu nie sprawia trudności wychowawczych, o ile jest odpowiednio stymulowany przez właściciela. Uwielbia bawić się z dziećmi i wychodzić na długie spacery. Jeżeli został odpowiednio wyszkolony, może mieszkać wraz z innymi psami. Z powodu silnie rozwiniętego instynktu myśliwskiego nie powinien dzielić przestrzeni z małymi zwierzętami. Jeżeli trzymamy w domu gryzonie, należy je zamykać w dobrze zabezpieczonych, solidnych klatkach. Gończy Schillera nie jest odpowiednim nabytkiem dla osób mieszkających w blokach. Czworonogi potrzebują bardzo dużo ruchu w ciągu dnia, zatem najlepszym dlań miejscem do życia będzie dom z wybiegiem.
Pielęgnacja
Gończy Schillera nie jest zbyt wymagający, jeśli chodzi o pielęgnację. Właściciel musi pamiętać o regularnym szczotkowaniu, które pozwoli usunąć luźny włos. Po każdym polowaniu należy dokładnie wyszczotkować zewnętrzną warstwę włosa, sprawdzić uszy i kończyny pod kątem występowania roztoczy i ciał obcych.
Wysokość: Waga czworonogów waha się w przedziale 18-24 kilogramy.
Waga: Psy mierzą od 53 do 61 centymetrów wysokości w kłębie. Suki są nieco mniejsze i osiągają wysokość w kłębie od 49 do 57 centymetrów.
Umaszczenie: Dopuszczalne umaszczenie rude z czarnym czaprakiem.
Pielęgnacja: Wymagane regularne szczotkowanie, w czasie którego zbierzemy martwy, zalegający włos. Każdorazowo po polowaniu kontrola uszu i stanu skóry.
Zdrowie: Rasa generalnie zdrowa.
Rodzina: Psy są bardzo czułe i kochające. Uwielbiają spędzać czas z właścicielem. Kochają zabawy z dziećmi i długie spacery. Niezbyt dobrze czują się w mieście.
Inne nazwy: Schillerstövare, Schillerhund
Klasyfikacja FCI - grupa VI, sekcja 1.2, numer wzorca 131. Podlega próbom pracy.
Źródło zdjęć commons.wikimedia.org, Autor Canarian.
