Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Gończy szwajcarski (Schweizer Laufhund)

GOŃCZY SZWAJCARSKI (Schweizer Laufhund)

Historia

Gończy szwajcarski to pies myśliwski wykorzystywany do polowań na zające, lisy, sarny, a niekiedy dziki. Polują w sposób niezależny przez oznajmianie i głoszenie. Nawet w trudnych warunkach wykazuje się dużą determinacją.
Pochodzenie psów datujemy już na czasy starożytne. Gończe występowały na terenach Cesarstwa Rzymskiego w Helvetii, o czymś świadczą mozaiki odkryte w Avenches przedstawiające sfory psów gończych; czworonogi odpowiadają różnym odmianom gończych szwajcarskich. Na początku czasów nowożytnych gończy był psem poszukiwanym przez włoskich miłośników psów; dwa stulecia później zainteresowali się nim francuscy myśliwi. W  rodowodzie rasy wyraźnie zaznaczają się wpływy psów gończych francuskich wychowanych i sprowadzonych do Szwajcarii przez żołnierzy.
Pierwszy standard rasy dla każdego z pięciu wariantów został zaakceptowany w 1882 roku. W 1909 roku dokonano rewizji standardu i stwierdzono całkowity zanik psa gończego z Thurgovie. 22 stycznia 1933 roku ogłoszono jeden  wzorzec dla 4 pozostałych odmian gończego; starożytna odmiana gończego z Jury zwana psem św. Huberta w międzyczasie całkowicie zanikła.

Gończy szwajcarski wzorzec

Psy Gończe szwajcarskie osiągają średnią wysokość w kłębie; są dobrze zbudowane, cechują się dużą siłą i wytrzymałością. Głowa jest szczupła, długa, a kufa z długimi uszami nadaje psu szlachetnego wyglądu. Obecnie wyróżnia się cztery odmiany gończego:  berneński, z Jury (praktycznie zanikła), lucerneński i szwajcarski (ze Schwyz). Długość ciała psów jest niemal równa z długością mierzoną od kłębu do nasady ogona. Czaszka wydłużona, zwężająca się, wąska, szlachetna. Raczej obła, zaokrąglona; oś czaszki i kufy nieco rozbieżne. Brak przedniej bruzdy i zmarszczek.

Pies gończy szwajcarski, GOŃCZY SZWAJCARSKI ZE SCHWYZ (schwyzer)

Gończy szwajcarski fot. Jaroslav Kučík

Stop dobrze choć nieprzesadnie zaznaczony.  Nos całkowicie czarny, dobrze rozwinięty, nozdrza szeroko otwarte. Kufa precyzyjnie wyciosana, wąska, ani kwadratowa ani spiczasta. Grzbiet nosowy prosty lub delikatnie wypukły. Wargi: umiarkowanie rozbudowane. Górna warga ciasno pokrywa dolną szczękę; kąciki warg pozostają lekko otwarte. Szczęki solidne, zęby mocne, kompletne, regularne ze zgryzem nożycowym. Policzki gładkie, kości policzkowe niewystające. Oczy ciemno lub jasnobrązowe, odpowiednio współgrające z kolorem sierści, lekko owalne, niezbyt duże, o dobrze wybarwionych obwódkach. Uszy osadzone poniżej poziomu oczu, nie stykają się w najszerszym punkcie. Po naciągnięciu końcówka powinna pokrywać czubek nosa. Małżowiny niewyrastające. Uszy wąskie, zwisające, pofałdowane i skręcone. Zaokrąglone na końcach. Elastyczne i pokryte dobrym włosem. Szyja dobrze wydłużona, elegancka, muskularna. Na gardle luźna skóra bez widocznego podgardla. Szyja wydłużona, elegancka, muskularna. Szyja, plecy, zad i ogon układają się w harmonijny i szlachetny kontur. Kłąb zaznaczony dyskretnie, odznaczony od szyi, swobody i elegancki. Grzbiet mocny i prosty. Lędźwie dobrze umięśnione i elastyczne. Zad średniej długości, harmonijnie przedłużający linię ciała, nieco pochyły. większy od kłębu. Kości biodrowe nie za bardzo wystające, acz wydatne. Klatka piersiowa głębsza niż szersza; opada i sięga do najmniejszego punktu łokci. Kręgi piersiowe dobrze podnoszą plecy. Linia dolna jest lekko podkasana ku zadowi; boki pełne.

Ogon osadzony na przedłużeniu zadu, zwężający się ku końcowi. Delikatnie układa się w łuk; głównie zwisa bez wyraźnego zakrzywienia. Kiedy pies jest czujny, ogon niesiony wyżej niż linia pleców. Kończyny przednie mocno umięśnione, szczupłe i bez ociężałości; równoległe, jeżeli patrzymy z przodu. Budowa kości średnia, patrząc z boku ułożone pionowo. Łapy skierowane prosto przed siebie. Łopatki długie, nachylone, dobrze przylegające do klatki piersiowej. Staw łopatkowo-barkowy idealnie kątowany. Ramiona nieco dłuższe niż łopatka; przylegające do klatki, dobrze umięśnione. Łokcie umiejscowione naturalnie przed klatką piersiową. Przedramię proste i szerokie. Stawy łokciowe mocne i szerokie. Śródręcze dość krótkie. Oglądane z przodu tworzy pionową linię z przedramieniem. Obserwowane z boku daje wrażenie nieznacznego nachylenia. Łapy o okrągławym kształcie, zwartych palcach, szorstkich i twardych poduszkach. Paznokcie pełne i wybarwione odpowiednio do umaszczenia sierści. Tylne kończyny mocno umięśnione, harmonizujące z przednimi. Oglądane z tyłu proste i równoległe. Uda długie i nachylone z mocnym, ale płaskim umięśnieniem. Uda długie, nachylone, z mocnym, chociaż płaskim umięśnieniem.

Kufa psa rasy Gończy szwajcarski

Kufa psa rasy Gończy szwajcarski


Skóra czysta, dobrze przylegająca do ciała. W czterech odmianach kolorystyka wygląda następująco:

  • Gończy berneński – czarna skóra pod czarną sierścią, marmurkowa (biało-czarno) pod biała sierścią;
  • Gończy z Jury – czarna skóra pod czarną okrywą, ale jaśniejsza pod brązową sierścią;
  • Gończy lucerneński – czarna skóra pod czarną sierścią i jaśniejsza pod niebieskim cętkowaniem;
  • Gończy ze Schwyz – ciemno szara skóra pod pomarańczową okrywą, i marmurkowa (biało-czarna) pod białą sierścią

Włos krótki, gładki i gęsty; drobniutki na głowie i uszach. Podstawowym typem maści gończego berneńskiego jest biel z czarnymi łatami albo czarnym czaprakiem, brązowe (wszystkie odcienie dopuszczalne). Płaszcz gończego z Jury jest natomiast brązowo-czarny, niekiedy z brązowym zaznaczeniem wokół oczu, na policzkach, w okolicach odbytu i na kończynach. Dopuszcza się małe białe łaty na klatce, która powinna być delikatnie plamista. Gończy lucerneński ma niebieskie umaszczenie będące kombinacją czarnych i białych włosów. Czworonóg jest bardzo mocno łaciaty; ma czarne łaty bądź czarny czaprak oraz jasne do ciemnobrązowych znaczeń wokół oczu, na policzkach, klatce piersiowej, wokół odbytu oraz na nogach. Czarny płaszcz jest dopuszczany. Gończy ze Schwyz ma biała maść z pomarańczowymi łatami lub pomarańczowym czaprakiem. Na białej sierści występują niekiedy delikatne pomarańczowe cętki. Pomarańczowy płaszcz jest uznany.
Dorosłe psy osiągają od 49 do 59 cm wysokości w kłębie. Suki mierzą od 47 do 57 cm. Psy ważą średnio 15-20 kg.

Gończy szwajcarski temperament

Gończe szwajcarskie to psy o żywym temperamencie, odznaczające się krępą budową ciała i dużym zapałem do pracy. Lubią pracować w lesie, do tego zostały stworzone. Posiadają duże predyspozycje do tropienia dolnym wiatrem, czyli z nosem przy ziemi. Szczekają donośnie acz melodyjnie, nie głosują bez powodu.
Gończe potrzebują nieustannego treningu; są bardzo żwawe i aktywne. Opiekun powinien zapewnić im stałą dawkę aktywności fizycznej w ciągu dnia – przynajmniej jeden spacer musi trwać godzinę. W czasie przechadzki konieczne jest zapewnienie psu aktywności fizycznej i umysłowej; wspólne zabawy, gry ruchowe lub przeprowadzenie prostego szkolenia z zakresu posłuszeństwa potrafią sprawić wiele radości.
Psy mieszkające w miastach coraz częściej cierpią na problem nadwagi, która niekontrolowana może zrujnować ich zdrowie. Pamiętajmy, że czworonogi są z natury łakome, zatem nie powinniśmy ich przekarmiać.

Rasa Gończy szwajcarski

Gończy szwajcarski, fot. Jaroslav Kučík

Zdrowie i Pielęgnacja

Psy są generalnie zdrowe i nie wymagają nadmiernej pielęgnacji.

Wysokość: Dorosłe psy osiągają od 49 do 59 cm wysokości w kłębie. Suki mierzą od 47 do 57 cm.

Waga: Psy ważą średnio 15-20 kg.

Umaszczenie: w zależności od odmiany.

Zdrowie: Psy są generalnie zdrowe.

Pielęgnacja: Psy nie wymagają wzmożonej pielęgnacji.

Rodzina: Ciepłe, opiekuńcze, oddane swojemu właścicielowi. Nie sprawiają większych problemów wychowawczych, chociaż bywają nieposłuszne. Wymagają konsekwentnego szkolenia i prowadzenia.

Cena szczeniąt gończego szwajcarskiego 800 Euro (hodowla Bohemia Hill w Czechach w Dvur Kralove nad Labem)

Inne nazwy: SWISS HOUND (Schweizer Laufhund, chien courant suisse)

Pochodzenie: Szwajcaria

Klasyfikacja FCI - grupa VI, sekcja 1.2 (średnie psy gończe), nr wzorca 59. Podlega próbom pracy.

Tagi artykułu: