Udostępnij ten artykuł.

Historia Eurasiera

Pochodzenie i historia Eurasiera

Eurasier to bardzo młoda rasa, której nazwa nawiązuje do pochodzenia psów wykorzystywanych do jej stworzenia – chow chowa, szpica wilczego oraz samojeda. Początkowo hodowla była ograniczona do chow chowa i szpica, przez co rasa zyskała przydomek "wolf-chow" („wilczego chowa”), później gdy psy skrzyżowano z samojedem rasa zmieniła nazwę na "eurasier” (eurasian). Aktualna nazwa obowiązuje od 1973 roku.
Głównym celem przyświecającym hodowcom było stworzenie psa łatwego w wyszkoleniu i wychowaniu, ale niezbyt przyjaźnie nastawionego do obcych. Po szpicach i samojedach Eurasiery miały odziedziczyć inteligencję i przyjacielskie usposobienie, zaś po chow chow – zmysł stróża.


  • Szpic wilczy

  • Samoyed

  • Chow chow

Dlaczego Eurasier? Jaka jest jego historia?

Aby zrozumieć powód, dla którego hodowcy zdecydowali się rozpocząć pracę nad stworzeniem nowej rasy, należy cofnąć się o 60 lat w przeszłość do niemieckiej miejscowości Mannheim, drugiego co do wielkości miasta Badenii-Wirtembergii. W tym czasie do landu przybył oddział kanadyjskich żołnierzy razem z psem-maskotką. Czworonóg w typie nordyckiego szpica nie był jednak zainteresowany służeniem w wojsku i uciekł od żołnierzy. Najpierw błąka się po mieście, później trafił do schroniska, a na sam koniec został przygarnięty przez Juliusa Wipfela. Gospodarze zachwycili się czworonogiem, doceniając jego wyrazisty temperament, pewność siebie i odwagę. Szczególnie cenne okazały się umiejętności łowieckie psa, który szybko i skutecznie wytępił wszystkie gryzonie w gospodarstwie. Ponadto był wspaniałym stróżem i bronił posesji przed obcymi. Obecność psa nie miała wprawdzie bezpośredniego przełożenia na dalsze działania hodowlane, niemniej hodowcy zachowali w pamięci obraz nieprzeciętnego czworonoga. Po śmierci pupila Wipfelowie przygarnęli sukę szpica wilczego, która stanowiła ważny akcent inicjatywy hodowlanej.

W przeciwieństwie do poprzednika była bardzo spokojna i łagodna. Właściciele nie mieli najmniejszego problemu z jej ułożeniem i wyszkoleniem. Pies idealny – prawie. Do pełni szczęścia brakowało odrobiny „szorstkości”. Zdaniem Wipfelów idealny pies powinien być także zdystansowany i przywiązany do jednego człowieka – tak jak chow chow.

Historia Eurasiera

Pies Eurasier

Osiągnięcie pożądanego efektu było możliwe przez skrzyżowanie dwóch ras. W niedługim czasie hodowca doprowadził do pokrycia czterech suk rasy szpic wilczy z chow chowami. Nie zachowały się jednak informacje o użytych samcach poza określeniem maści – dwa były rude, a jeden czarny. W jednej z pierwszej pozycji na temat rasy, autorstwa Wipfela, czytamy, o eurasierze:

 „Miał to być pies typu polarnego, o pięknej, atrakcyjnej maści i budzącym respekt wyglądzie, wystarczająco różniącym się od innych ras, a także o czarującym, dostosowanym do naszych warunków charakterze".

Jeden z czterech pierwszych wyhodowanych osobników trafił do pani Charlotte Baldamus, która zapoczątkowała właściwą hodowlę; Baldamus wyhodowała 114 psów. Hodowczyni zastosowała wsobne kojarzenie, w bliskim pokrewieństwie, co pozwoliło ujednolicić fenotyp. Szczenięta rozchodziły się jednak do różnych hodowli, co sprzyjało różnicowaniu egzemplarzy. Z tego powodu w pewnym okresie wszystkie hodowlane suki były kojarzone z jednym samcem „Droll vom Jägerhof", dzięki czemu doszło do ponownego ujednolicenia typu. Niestety, ograniczenie puli genowej doprowadziło do pojawienia się wad dziedzicznych m.in. dysplazji stawów biodrowych, szczątkowych ogonów itp. Aby rozwiązać problemy nowej rasy, do dotychczasowej kompozycji wprowadzono samojeda. Wprawdzie pozwoliło to wyeliminować złe skutki hodowli krewniaczej, ale spowodowało inne problemy m.in. pojawienie się białej i czarno-białej maści nie tolerowanej u eurasiera. Także kwestie charakterologiczne stanowiły trudność. Eurasier, podobnie jak chow chow miał być psem powściągliwym, zdystansowanym w stosunku do obcych. Samojed były natomiast bardzo ufny, przyjaźnie nastawiony do ludzi i posiadał silny instynkt łowiecki – nieoczekiwany u Eurasiera.

Historia psa rasy Eurasier

Kufa Eurasiera

Hodowla została ukierunkowana na uzyskanie psa użytkowego, o mocnej harmonijnej budowie ciała i określonym charakterze. Kwestie umaszczenia nie były już tak istotne; najczęściej można było spotkać osobniki o barwie wilczatej w różnych odcieniach, szare, czarnawe lub rudawe. Nie do końca wiadomo, dlaczego ze wzorca skreślono maść białą i łaciatą. Wielkość psa została określona na ok. 60 cm wysokości w kłębie. Jako ciekawostkę warto dodać, że u niektórych Eurasierów pojawia się niebieski język – spuścizna po chow chow.

Uznanie rasy przez FCI nastąpiło w 1973 roku. Rozwojem rasy, nie do końca zresztą ustabilizowanej, kierują obecnie trzy związki. Pomimo że cel jest jeden, ale sposoby hodowli różne. Różnice sprowadzają się przede wszystkim do procentu udziału krwi samojeda w hodowli eurasiera.

Tagi artykułu: