Historia łowiectwa w Polsce część III od XIX wieku do czasów współczesnych
XIX wieczne polowania – podstawowe kalendarium
1876 – powstanie we Lwowie Galicyjskiego Towarzystwa Łowieckiego.
1878 – ukazuje się pierwszy numer czasopisma Łowiec.
1884 – powstaje najstarsze Kółko Myśliwskie im. Św. Huberta (1884).
1889 – ukazuje się pierwszy numer Łowcy Polskiego
1920 – w Poznaniu założony zostaje Polski Związek myśliwych.
po dziś dzień).
Polowanie z psami w XX wieku
Odrodzenie tradycji łowieckich nastąpiło w okresie międzywojnia. W niepodległym państwie polskim ukazało się Rozporządzenie Prezydenta Rzeczypospolitej o prawie łowieckim (1927), w którym zawarto listę zwierzyny leśnej, która mogła stanowić potencjalny łup myśliwych. W tym też rozporządzeniu znajdziemy zapis o utrzymaniu prawa polowań związanego z własnością gruntu. Kilka lat później powstał w Polsce Międzyklubowy Komitet Kynologiczny, a w1936 roku założono Polski Związek łowiecki. Przed wojną wydano także dwie książki autorstwa Ludwika Niedbala: „Z łowisk wielkopolskich” i „Hodowla, wychowanie i tresura wyżła dowodnego”. To bardzo istotne pozycje dla pasjonatów myślistwa. Ksiądz Niedbal zawarł w nich praktyczne informacje odnośnie do etyki myśliwskiej, prawidłowego szkolenia i układania psów oraz doboru najwartościowszych osobników.
Wybuch II wojny światowej skutecznie zahamował rozwój polskiego łowiectwa. Warto jednak zaznaczyć, że nawet w latach 1939-1945 zbierała się Naczelna Rada Łowiecka! W czasie spotkań projektowano przyszłe zmiany ustaw i przygotowywano regulacje prawne, które zmierzały do restytucji polskiego łowiectwa.
W okresie PRL-u każdy obywatel mógł wstąpić do koła łowieckiego i polować na gruntach dzierżawionych przez organizacje łowieckie. Owa tradycja przetrwała zresztą po dziś dzień. Polski Związek Łowiecki co jakiś czas organizował szkolenia i kursy dla osób, które chciały objąć funkcję trębaczy, sokolników czy wabiących zwierzynę. Przynależność do kół była korzystna jeszcze pod jednym względem – myśliwi mogli wymieniać informacje i spostrzeżenia odnośnie do szkolenia psów myśliwskich i ich prowadzenia.
Myśliwi wykorzystują do polowań kilka ras psów. Znajdziemy wśród nich także rasy typowo polskie: Ogary, Gończe i Charty.
Historia Ogara polskiego sięga wieków ciemnych, kiedy to na terenach europejskich pojawiły się psy świętego Huberta. Ogary są mocno związane z historią naszego kraju – to jedna z najstarszych polskich ras psów. Ogary pełnią obecnie funkcję tropowców i dzikarzy. Są bardzo wytrzymałe i mają świetny węch. Dzikarze pracują przez "granie" czyli tzw. gon (stałe głoszenie za ciepłym tropem uchodzącego zwierza). Myśliwy, który od dłuższego czasu pracuje z psem, z całą pewnością rozpozna jego gon i stwierdzi nawet, w jakiej odległości od psa znajduje się zwierzyna, bądź o jaki typ zwierza chodzi!
Gończe polskie, podobnie jak ogary, sprawdzają się w roli dzikarzy. Gończe nie są zbyt trudne w prowadzeniu, niemniej wiele wymagają od właściciela. Jeżeli chcemy ukształtować psa na własną modłę, musimy być konsekwentni w działaniu i nieprzejednani. Nie sprawia specjalnych kłopotów wychowawczych. Ma silny instynkt terytorialny, dlatego nie dopuszcza do siebie obcych i zaciekle broni obserwowanego przedmiotu.
Charty polskie to stara rasa psów wywodzących się od chartów azjatyckich (m.in. Saluki). Charty zamieszkujące dawne obszary Turcji trafiły do Europy już w czasach starożytnych (ok. VI wieku p.n.e.). Bardzo szybko zyskały popularność wśród możnych, którzy urządzali polowania z ich udziałem. Obyczaj konnego polowania z kilkoma chartami przetrwał do czasów średniowiecznych. Myśliwi polujący z chartami szczególnie cenili sobie ich refleks i szybkość.
Zachęcamy do przeczytania:
Historia łowiectwa w Polsce cz.I
Historia łowiectwa w Polsce cz.II
