Według Karola Linneusza Canis familiaris, podobnie jak wszystkie inne gatunki zwierząt, istniał już od samego początku świata i w związku z tym stanowi gatunek całkowicie pierwotny i historyczny. Podobieństwo pomiędzy różnymi gatunkami było według niego spowodowane „naturalnym pokrewieństwem”, czyli efektem jednorazowego aktu bożego stworzenia.
Zgodnie z koncepcją Linneusza psy podpadają pod gromadę ssaków i rząd drapieżnych. Dzielą się podług konceptualnego założenia na 17 różnych gatunków. Pierwsze miejsce zajmuje gatunek wspomnianego już Canis familiaris, który dzieli się dodatkowo na 33 podgatunki. Pozostałe gatunki nie są dla nas istotne, zatem pominiemy ich wyliczanie i eksplikację.
Dla naszych rozważań niezwykle istotny jest fakt, że pierwszym podgatunkiem zaklasyfikowanym w obrębie gatunku Canis familiaris jest Canis domesticus.
Canis domesticus (czyli innymi słowy pies domowy) jest właśnie utożsamiany z prapsem Buffona. Tezy wysnute przez Linneusza i Buffona znacząco się od siebie różnią.
Buffon dokonał klasyfikacji i kategoryzacji gatunków zgodnie z ich obecnym przeznaczeniem, zapominając przy tym, że zwierzęta w swym historycznym kształcie, mogły przejawiać inne zdolności i właściwości pracownicze. Poglądy Buffona są bardzo skrajne. Uznaje on, że zwierzęta domowe są najbliższe człowiekowi, gdyż właśnie on zmienił ich cechy wewnętrzne i zewnętrzne. Oczywiście jest w tym trochę prawdy, zwłaszcza, jeśli przypomnimy sobie, jaki był pierwotny cel pozostawania psów przy ludziach. W dawnych czasach, kiedy ziemia nie była jeszcze eksploatowana, a na wolności biegały istoty, które mogły zagrozić człowiekowi, pies miał chronić jego j jego rodzinę.
Buffon doszedł do wniosku, że proces socjalizacji psów był wynikową aktualnych potrzeb ludzi. Poprzez pieszczoty i ugłaskiwanie dzikich zwierząt, człowiek zaskarbiał sobie ich sympatię i wprowadzał do prywatnych, domowych przestrzeni. Ścisła współpraca z człowiekiem powodowała ujawnienie i utrwalenie pewnych cech, które z natury rzeczy były przypisywane gatunkowi ludzkiemu. Z racji tego, że każdy człowiek przysposabiał zwierzęta zgodnie ze swoimi własnymi preferencjami, na ziemi żyje tak wiele rodzajów i typów psów.
Kolejną, ważną przyczyną, która determinuje tak znaczną różnorodność w obrębie gatunku Canis familiaris jest również długość życia poszczególnych osobników. Psy żyją o wiele krócej aniżeli ludzie, zatem dystans czasowy pomiędzy prapsem a psem współczesnym jest znacznie większy aniżeli w przypadku gatunku ludzkiego.
Wilk szary
Zdziczały pies
Wilk
Historia psa domowego - Która rasa jest najbliższa człowiekowi?
Psy pasterskie są zdecydowanie najbliższe psom pierwotnym - tak twierdził Buffon i trudno nie zgodzić się z tą hipotezą. Psy pasterskie posiadają pewne, specyficzne cechy, które czynią zeń wspaniałych obrońców i czujnych pasterzy. Ich obecne funkcje nie różnią się zbytnio od zadań, które psy wykonywały pierwotnie.
Historia psa domowego - Psy zdziczałe
Według ustaleń Buffona wszystkie, zdziczałe psy żyjące na stepach Ameryki Południowej, pustyniach afrykańskich oraz terenach azjatyckich zbliżą się do siebie wyglądem w ciągu najbliższych 200 lat. Zgodnie z założeniami pysk psów powinien się wydłużyć, uszy wyprostować, zaś sierść - usztywnić.
Historia psa domowego - Drzewo genealogiczne psich ras
Chyba najciekawszym ustaleniem Buffona było ustalenie drzewa genealogicznego psich ras. Jak już wcześniej wspomnieliśmy, na pierwszym miejscu w hierarchii stoi pies pasterski. Od psa pasterskiego wywodzą się psy islandzkie, lapońskie, syberyjskie oraz wilczury - innymi słowy wszystkie te, którym przyszło żyć w srogim klimacie i w związku z tym musiały zachować swoje pierwotne cechy fizyczne. Psy pasterskie występujące na terenie Francji, Portugalii, Włoszech czy Hiszpanii mają o wiele rzadszą okrywę włosową i tracą swój dziki i groźny wygląd. Według Buffona wszystkie, małe psy nie powinny być klasyfikowane jako potomkowie ras pierwotnych. Z dużą dozą prawdopodobieństwa można, bowiem stwierdzić, że powstały w wyniku „zmieszania” kilku ras psów.
Przypuszczenie, że pies pochodzi od wilka nie budzi obecnie większych wątpliwości. Przypuszczenia Buffona, jakoby wilki nie były przodkami psów, zostało już wielokrotnie podważone. Trudno, bowiem obronić argumentację, która posługuje się kategoriami subiektywnymi, a jej autor podkreśla fakt, że wilki są kompletnie różne od psów z racji ich nieużyteczności i złośliwego charakteru.
