Akita Inu to rasa myśliwskich szpiców japońskich, które były pierwotnie wykorzystywane przez myśliwych do polowania na dziką zwierzynę leśną. Z racji swoich pokaźnych rozmiarów doskonale sprawdzały się w czasie polowań na dziki, jelenie i czarne niedźwiedzie, a także ciągnięcia ciężkich ładunków. Historia rasy Akita Inu sięga drugiego tysiąclecia p.n.e. Psy towarzyszyły wówczas samurajom, skutkiem czego zajmowały poczesne miejsce w japońskiej mitologii. Posiadanie psa było niejako przywilejem i wiązało się z pewnymi obligacjami. Czworonogi cieszyły się bowiem ogromnym szacunkiem, a ich wizerunki były często umieszczane na ikonografiach.
Nazwa rasy pochodzi od prefektury Akita na Honshu. Japończycy bardzo często dobierali czworonogom nazwę, która odpowiadała miejscu ich pochodzenia. To zjawisko nie jest obce kulturze europejskiej – wystarczy wspomnieć casus rasy Yorkshire Terier. Popularne Yorki otrzymały swój przydomek na cześć hrabstwa Yorkshire w Anglii. Powróćmy jednak do głównego tematu. Nazwa Akita Inu nie była praktycznie używana aż do lat 30. XX wieku, kiedy to Japończycy uznali rasę za krajowy pomnik przyrody. Psy były niegdyś nazywane – Odate lub Matagi.
Historia Akita Inu – Początki
Akity były wcześniej znane jako psy Odate (miasto na Honsiu). W źródłach rękopiśmiennych nie znaleziono żadnych informacji odnośnie do udomowienia i uspołecznienia psów. Wiadomo jednak, że przodkowie współczesnych Akit przybyli do Japonii wraz z pierwszą falą imigrantów, zwanych Ainu. Kynolodzy uznają, że czworonogi reprezentowały typ psa torfowego rozpowszechnionego w neolicie. Praprzodkiem wszystkim szpicy japońskich był Nippon Inu/Matagi Inu, który wymarł prawdopodobnie kilka tysięcy lat temu. Historycy dość dokładnie zrekonstruowali wygląd pra-psa. Nippon był psem średniej wielkości (zdecydowanie mniejszym od Akit), miał zakręcony ogon i typowe, spiczaste uszy. Czworonogi były wykorzystywane do typowych prac myśliwskich; polowały na grubą zwierzynę, w tym czarnego niedźwiedzia, i ciągnęły cięższe ładunki.
Pełne odtworzenie dziejów Akity Inu wydaje się niemożliwe. Pierwsze, dokładniejsze wzmianki o rasie pochodzą z epoki Edo (1615-1868), kiedy to klan Satake zaaprobował walki psów ku uciesze samurajów. Potyczki psów cieszyły się szczególną popularnością w okręgu Odate. W XVII wieku doszło do poważnego „zepsucia” rasy. Miejscowi pseudohodowcy, zwęszywszy interes, poczęli krzyżować Akity z miejscowymi rasami psów. Po restauracji Meij (ok. 1868) „psucie” nabrało rozpędu. Akity krzyżowano już ze wszystkimi psami występującymi w Japonii, m.in. Tosa Inu.
Współczesna Akita japońska
Początek XX wieku przyniósł znaczące zmiany. Japończycy zaczęli dostrzegać jak ważnym elementem ich kultury i historii jest Akita Inu. W 1931 roku Akita została oficjalnie ogłoszona japońskim pomnikiem przyrody. W 1934 roku powstał pierwszy japoński wzorzec rasowy.
Historia rasy Akita Inu – II wojna światowa
W czasie II wojny światowej doszło do niemalże całkowitej zagłady rasy. Wiele psów zginęło z rąk żołnierzy, a jeszcze więcej z rąk zwykłych Japończyków, którzy przymierali głodem. Spożywanie psiego mięsa nie należało wówczas do rzeczy niezwykłych; perspektywa kończących się zapasów pożywienia skutecznie działała na wyobraźnię Japończyków. Warto także wspomnieć, że skóry psów były używane jako odzież. Zgodnie z nakazem rządu japońskiego wszystkie psy miały zostać zabite na oczach właścicieli, a ich skóra przeznaczona do produkcji uniformów. Miłośnicy rasy, nie chcąc pozwolić na jej zagładę, krzyżowali psy z Owczarkami niemieckimi, które jako jedyne miały pozostać przy życiu, lub porzucali w rejonach górskich. Gdy wojna się skończyła, przy życiu pozostało mniej niż dwadzieścia czystych Akit. Akity Inu krzyżowane z Owczarkiem niemieckim nazywa się psami z linii Dewa. To właśnie czworonogi z linii Dewa trafiły do Stanów Zjednoczonych i zostały uznane za bezpośrednich przodków Akit Amerykańskich.
W Polsce pierwsze Akity Inu pojawiły się w 1990 roku.
Współczesna hodowla Akity Inu ma na celu wzmocnienie różnic między Akitą amerykańską i Akitą japońską. Nie da się ukryć, że to odmiana japońska jest znacznie bliższa oryginalnemu szpicowi.
Pies Hachiko na płycie chodnikowej
Poruszająca opowieść o Akicie Inu
Opowieść o Hachiko poruszyła opinię publiczną na całym świecie i sprawiła, że psy stały się popularne na całym świecie. Hachiko urodził się w 1923 roku i przez lata wiernie służył swojemu opiekunowi – profesorowi Hidesaburō Ueno. Profesor Ueno mieszkał w Tokio w pobliżu dworca kolejowego Shibuya. Pies Hachikō towarzyszył swojemu panu w drodze na dworzec i czekał na jego przyjazd w godzinach popołudniowych. W dniu 25. maja 1925 roku, kiedy czworonóg miał 18 miesięcy, jego opiekun nie powrócił na dworzec. Zmarł nagle, doznawszy silnego udaru mózgu. Hachiko czekał jednak na stacji każdego dnia przez następne dziewięć lat. Pomimo, że pozwolił się przygarnąć przez krewnych profesora, wciąż powracał na stację. W1934 roku na krótko przed śmiercią mieszkańcy miasta wystawili na stacji posąg z brązu upamiętniający wiernego czworonoga. Posąg został przetopiony na amunicję w czasie II wojny światowej, jednak zaraz po jej zakończeniu mieszkańcy wznieśli nowy monument. Opowieść niezwykła, ale prawdziwa.
