Udostępnij ten artykuł.

Historia rasy Alaskan malamute

Początki rasy Alaskan Malamute

35 tysięcy lat temu ludy wędrowne migrujące z terenów Azji Centralnej przekroczyły cieśninę Beringa. Tym sposobem do Ameryki Północnej trafiły pierwsze psy w typie szakala, które zostały następnie skrzyżowane z arktycznymi wilkami, dając początek wszystkim rasom psów arktycznych w tym także Alaskanom Malamutom.
W trzecim tysiącleciu przed naszą erą doszło do wykształcenia się typu psów północnych (szpiców), które przetrwały po dziś dzień. Północne szpice miały szorstkie, kudłate futro, zakręcony ogon i wydłużony, szpiczasty pysk. Czworonogi występowały we wszystkich typach umaszczeń.

Psy arktyczne od samego początku swojego istnienia towarzyszyły Inuitom. Trudno wyobrazić sobie, jak wyglądałoby życie ludzi zamieszkujących najsurowsze rejony świata, gdyby nie mieli do pomocy silnych, wytrzymałych czworonogów gotowych pociągnąć nawet kilkaset kilogramów ładunku. W czasie długich polowań, psy towarzyszyły myśliwym i przechwytywały ofiary, które następnie przeciągały do wioski. Sprawdzały się  nawet w najcięższych pracach – były w stanie zaatakować i zaszczuć nawet niedźwiedzie polarnego! Początkowo czworonogi nie służyły jako psy zaprzęgowe; dowody archeologiczne wskazują, że zaprzęgi we współczesnym rozumieniu tego terminu, zostały użyte po raz pierwszy pięćset lat temu. Prymitywne zaprzęgi były jednak znane od dawna. Składały się z dwóch żerdzi o końcach, które były połączone nad grzbietem psa. Do końców, które ciągnęły się po ziemi przywiązywano ładunek.

Wilk arktyczny

Wilk arktyczny (Canis lupus arctos)

Historia alaskan malamute – specjalizacja ras

Psy ludów Północy musiały odznaczać się pewnymi typowymi cechami i właściwościami fizycznymi, które uczyniłyby zeń przydatnych i efektywnych pomocników człowieka. W zależności od zasiedlanego terenu i różnych potrzeb ludów arktycznych doszło do specjalizacji, czyli procesu wyłaniania się, poszczególnych ras. Alaskany Malamuty były pierwotnie wykorzystywane przez Malehmiutów (stąd też ich nazwa), którzy potrzebowali psów silnych, wytrzymałych i oszczędnych w utrzymaniu. Psy nie mogły jeść zbyt dużo; życie w Arktyce było na tyle ciężkie, że nierzadko brakowało pożywienia dla ludzi, a co dopiero dla zwierząt. Kiedy brakowało żywności, całe osady pakowały dobytek na prowizoryczne psie zaprzęgi i przenosiły się w lepsze miejsce. Zarówno ludzie, jak i zwierzęta nie mieli łatwego życia. Aby ułatwić czworonogom przemieszczanie się, mężczyźni torowali im drogę rakietami śnieżnymi. Dzięki temu ciągnięcie sań było choć trochę łatwiejsze.

Inuici i ich psy zrobione z plastiku

Rzeźba przedstawiająca Inuitów i ich psi zaprzęg

Narodziny rasy alaskan malamute

Pierwsze mahlemuckie osady znajdowały się w północno-zachodniej części Alaski. Oczywiście wraz z upływem czasu przedstawiciele rasy pojawili się także w rejonach południowych. Mahlemuci dużo podróżowali i osiedlali się głównie przy wybrzeżu. W przypadku niedostatku dzikich zwierząt, które można by było upolować, żywili się rybami. Przybrzeżne rejony przyciągały większość ludów arktycznych, gdyż były obfite w pożywienie, roślinność, a co za tym idzie także zwierzynę. Ludy inuickie traktowały swoje zwierzęta z należytym szacunkiem.

Tylko dzięki silnym Alaskanom Inuici mogli stosunkowo szybko przemieszczać się z miejsca na miejsce, a także efektywnie polować na niedźwiedzie i innych zwierzynę. Z tego też powodu nie tylko nie karcili psów, ale także dzielili się z nimi i tak skąpymi racjami żywnościowymi (przede wszystkim resztkami mięsa, tłuszczem fok, wieloryba lub morsa). Kiedy Malamuty cierpiały głód, ludzie także go cierpieli. Aby nieco uspokoić domagający się pożywienia żołądek, Alaskany lizały śnieg. Nie sposób sobie wyobrazić, jak głodzone psy były w stanie efektywnie przy tym pracować i ciągnąć niesamowite ciężary.

historia alaskan malamute

Malamut namalowany węglem

Szacunek Inuitów do psów jest rzeczą godną podkreślenia. Większość ludów Północy traktowała bowiem swoje czworonogi jak przedmioty i nie szczędziła im razów. Skutki złego traktowania są widoczne po dziś dzień. Większość szpiców stroni od towarzystwa obcych ludzi i zdaje się nieco wyalienowana. Alaskany malamuty są zgoła inne; garną się do ludzkiego towarzystwa, są uczuciowe, ciepłe i bardzo przyjaźnie nastawione do obcych.  

Historia alaskan malamuta – współczesność

Przez krótki okres w czasie gorączki złota Klondike (1896), Malamuty i inne psy zaprzęgowe stały się niezwykle popularne wśród poszukiwaczy złota i osadników. Niestety, nieuczciwi handlarze często krzyżowali psy z importowanymi rasami. Wynikało to z kilku czynników: wysokich kosztów zakupu psa oraz chęci uzyskania bardziej wydajnego czworonoga. W XX wieku hodowcy i miłośnicy rasy doprowadzili do jej oczyszczenia. W czasie II wojny światowej Alaskany były powszechnie wykorzystywane w czasie ekspedycji poszukiwawczo-ratowniczych na terenie Grenlandii.

Malamut dzieś

Alaskan malamute dziś

W 2010 psy zyskały status maskotki stanu Alaska.

Tagi artykułu: