Historia rasy Mastif angielski nie jest do końca znana. Ogólna dostępność źródeł potwierdzających istnienie Mastiffa już od czasów starożytnych i niekonsekwentne opisy czworonogów wywołują pewien chaos poznawczy.
Tak naprawdę nie jesteśmy w stanie ustalić, kto był rzeczywistym przodkiem Mastifa i kiedy zapoczątkowano regularną hodowlę rasy. Powszechnie przyjęta przez badaczy hipoteza głosi, że przodkowie współczesnego Mastifa zostali przywiezieni z Asyrii lub Grecji przez Fenicjan.
Skąd przypuszczenie, że psy wywodzą się właśnie z terenów Asyrii? Otóż rzeźby znalezione na terenach dawnej Asyrii i datowane na około 650 rok p.n.e. przedstawiają postaci psów niezwykle podobnych do Mastifów.
Nie wiemy na pewno, jak te psy olbrzymy były hodowane; czy krzyżowano je z miejscowymi rasami psów, czy też pozostawiono w postaci „pierwotnej”. Jedno jest pewne: przodkowie Mastiffów pochodzą z Azji Środkowej, a psy zostały sprowadzone do Wielkiej Brytanii przez fenickich handlowców około 500 roku p.n.e.
Brytyjczycy lubili, a wręcz podziwiali psy ze względu na ich imponującą wielkość i brutalną siłę. Wiele psów straciło życie na skutek walk aranżowanych przez hodowców i handlarzy. Walki odbywały się między różnymi psami, a także między psami i niedźwiedziami.
Starożytni Rzymianie również docenili Mastifa. Psy zajmowały bardzo wysoką pozycję i były wykorzystywane zarówno w czasie wojny, jak i psich walk. W czasie rzymskiej okupacji Brytanii (55 p.n.e. - 415 n.e.) wiele psów zostało wywiezionych z Brytanii do Rzymu i właśnie wówczas rozpoczęła się ich kariera wojskowa.
Karzeł kardynała Granvelle i jego Mastiff namalowany przez Antonio Moro
Mastiffy były szkolone do wojny i obrony. Dzięki specjalnie opracowanemu programowi szkoleniowemu, pies mógł stać się bardzo groźnym wojownikiem. O wartości bojowej psa świadczą liczne przekazy źródłowe, a w szczególności historia Mastiffa, który poświęcił swoje życie, aby uratować mistrza. Pies był postrzegany po tej walce jako bohater po tej walce i pochowany ze wszystkimi honorami.
W XV wieku liczebność populacji Mastifa angielskiego pozostawała na rozpaczliwie niskim poziomie. Gwałtowne spadki liczebności rasy doprowadziły do tego, że współczesne Mastiffy angielskie są w całości rasą odtwarzaną. Przez cały okres nowożytny psy pozostawały poza orbitą zainteresowań hodowców. Prawdziwy boom na rasę nastąpił dopiero w XX wieku, kiedy psy nieomal wyginęły z powierzchni ziemi. Kilkoro angielskich hodowców i miłośników rasy postanowiło odtworzyć rasę. Robili, co tylko mogli, aby uratować psy przed całkowitym wymarciem. Odbudowę psich olbrzymów rozpoczęli od zmieszania krótkowłosych przedstawicieli rasy Bernardyn z psami w typie Mastiffa. Był to zabieg konieczny dla odbudowy rasy i zwiększenia liczby nowonarodzonych, zdrowych szczeniąt.
Tuż przed wybuchem drugiej wojny światowej odbywały się już regularne wystawy, w których brały udział Mastiffy angielskie. Wyglądało na to, że kryzys się skończył. Potem zaczęła się wojna – katastrofalna w skutkach dla psów, a szczególnie tych dużych. Zwierzęta po prostu zdychały z głodu. Pożywienie, traktowane jako towar luksusowy, było trudno dostępne dla ludzi, a co dopiero dla zwierząt.
Po drugiej wojnie światowej Mastiff prawie zniknął z powierzchni ziemi. W październiku 1946 roku piętnaścioro miłośników rasy Mastiff angielski zebrało się w Londynie i rozpoczęło rozmowy na temat odtworzenia rasy. Uczestnicy spotkania obiecali sobie, że zrobią wszystko co w ich mocy, aby temu zapobiec. Ich pierwszym zadaniem było wyśledzenie wszystkich żywych Mastifów w kraju. Niestety, nie przyniosło to oczekiwanych rezultatów. Większość z dwudziestu psów, które wciąż były żywe, były zbyt stare, aby rozmnażać się. Jedynym możliwym reproduktorem okazał się pies Templecomb Taurus, który został ojcem szczeniąt z trzech miotów. Z 18 szczeniąt tylko jedno przeżyło. Pod koniec roku 1947 tylko siedem psów rasy Mastif angielski żyło w Anglii. Anglicy zdecydowali się wówczas zawiązać współpracę ze Stanami Zjednoczonymi. Okazało się jednak, że rasa była bardzo rzadka, a osobniki zupełnie nie odpowiadały standardom wyznaczonym przez Anglików.
Psy nie zostały sprowadzone do Anglii. W 1948 roku dwoje obiecujących szczeniąt z Kolumbii zostało wysłanych do Anglii. W 1949 roku w kraju było już około 15 Mastifów, a w 1950 r. już około 50. Od tej pory możemy mówić o systematycznym rozwoju rasy.
Historia rasy Mastif angielski - Współczesność
Rasa nie jest powszechnie znana we wszystkich częściach świata, niemniej liczebność populacji pozostaje na stałym poziomie. Istnieje około 1000 psów w Wielkiej Brytanii. Najwięcej Mastifów – poza terenami brytyjskimi – występuje w Norwegii (ok. 100 osobników).
Warto jednak zaznaczyć, że popularność Mastiffów wciąż rośnie. Coraz więcej osób decyduje się na zakup Mastiffa, co wpływa na wzrost zainteresowania rasą ze strony hodowców.
dog angielski, historia i korzenie mastifa angielskiego, historia mastifa angielskiego, historia mastiffa, historia psa mastifa angielskiego, historia rasy mastif angielski, mastif angielski historia, mastif angielski historia rasy, mastif angielski jego historia, mastif i fenicjanie, mastif i rzymianie, mastif olbrzymi, mastiff angielski, mastiffy angielskie, mastyf, molos, old english mastiff, pies mastif angielski, pies rzymian, pies templecombe taurus, pies z asyrii, pochodzenie mastifa angielskiego, popularnosc mastiffow, przodkowie mastifów, psi olbrzym, psy olbrzymy, psy rasy mastif angielski, rasa mastif angielski, walki mastifa i niedźwiedzia, walki psów
