Udostępnij ten artykuł.

Historia walk psów

     Walki psów nie są wymysłem XX wieku. Krwawe sporty z udziałem zwierząt, np. walki byków, szczucie psów na byka, niedźwiedzia, lwa a nawet słonia, cieszyły się ogromną popularnością już w czasach starożytnych.

Starożytni o walkach psów

     Megastenes, Aelien, Diodor Sycylijczyk, Strabon czy Plutarch wielokrotnie wspominają w swoich dziełach o olbrzymich psach zabijających lwy, walczących ze słoniami i używanych w walce na polach bitewnych. Rzymianie organizowali na wielkich arenach pokazy walk z udziałem psów, w czasie których czworonogi walczyły ze zbrodniarzami (w czasach imperium – chrześcijanami), jeńcami wojennym lub innymi zwierzętami Zawodowi gladiatorzy niechętnie stawali z nimi w szranki, traktując ich jako bardzo groźnych przeciwników, których zabicie na arenie nie przynosiło jednak zbytniej chwały.  Psy były także używane od czasów starożytności w celach bojowych; brały udział w walkach i potyczkach wojennych. Wiele ras zaliczanych obecnie do grupy psów bojowych, bulli, molosów itp., powstało właśnie w czasach starożytnych. Prawdopodobnie są to przodkowie dzisiejszych bernardynów i nowofundlandów. Hodowano także rasy podobne do dzisiejszych szpiców, chartów, jamników i owczarków. Ze źródeł z tamtego okresu wiemy, że Rzymianie zalecali nawet jakie imiona nadawać psom. Powszechnie były imiona krótkie, dwusylabowe: Sylax, Ferox. Alka, Roma, Lupas czy Cerva). Im dłuższe imię, tym trudniej zwierzę do niego przyzwyczaić.

     W starożytnym Rzymie o psach pisano stosunkowo dużo i raczej w pochlebnym tonie. Pliniusz Starszy w swojej "Historii Naturalnej" pisze: Króla Garamantów dwieście par psów sprowadziło z wygnania i stoczyło walkę z opozycjonistami. Kolofończycy i Kastabalczycy mieli kohorty psów wytresowanych do celów wojennych; walczyły one w pierwszym szeregu i nigdy nie sprawiały zawodu. Były to najwierniejsze oddziały pomocnicze, i to niepotrzebujące żołdu. Psy broniły cymbryjskich domów-wozów, kiedy ich właściciele zostali zabici. Po zabiciu Jazona z Licji pies jego odmówił przyjmowania pokarmu i umarł z głodu.

      Columella i Katon opisali psa pod kątem jego użyteczności, podając praktyczne wskazówki dotyczące hodowli i pielęgnacji. Rzymianie stworzyli także typologię psów, wyróżniając poszczególne typy: psy stróżujące, myśliwskie, luksusowe (obecnie nazywany raczej jako psy do towarzystwa), bojowe i pasterskie.

Psy bojowe

    Jako pierwsi psy na polu walki (w typie molosa) wykorzystali Egipcjanie oraz Asyryjczycy i Babilończycy. Asyryjczycy, prowadząc nieustanne kampanie wojenne, zabierali ze sobą „psy wojny”, które bardzo często wykorzystywali w czasie prowadzenie regularnych bitew. Upowszechnienie ras psów bojowych nastąpiło po podbojach Aleksandra Wielkiego – wówczas psy pojawiły się na Bliskim Wschodzie i w całym basenie morza Śródziemnego.

Historycy opisują, że w bitwie z Cymbrami, stoczonej na Polach Randyjskich koło Yercellae, Rzymianie stoczyli ze czworonogami prawdziwą bitwę. Psy walczyły nawet wtedy, kiedy ich panowie zginęli lub trafili w niewolę. Rzymianie zdobyli obóz i obwarowania dopiero po zabiciu wszystkich psów bojowych.
Gallowie z terenów dzisiejszej Francji posunęli się o krok dalej niż Cymbrowie – ubierali psy w pancerz i nabijaną żelaznymi kolcami obrożę. Legioniści Juliusza Cezara kilkakrotnie zmuszeni byli zmierzyć się z watahami opancerzonych i specjalnie wytresowanych psów bojowych.

historia walk psów z dzikimi zwierzętami

Walka psa z lwem oglądana przez Aleksanda Wielkiego  źródło zdjęcia wikipedia

Walki dzikich zwierząt z psami bojowymi

     Począwszy od wojen z Gallami, Rzymianie zaczęli używać psów w walkach. Świadczą o tym m.in. reliefy z Kolumny Trajana. Do celów bojowych wybierano psy duże i silne oraz o ostrym temperamencie. Służyły one również do pogoni za zbiegłymi niewolnikami. Juliusz Cezar pisał o nich, że były najwierniejszymi sprzymierzeńcami, nigdy nie tchórzyły i służyły bez żołdu. O rasach hodowanych przez Rzymian wiemy jednak stosunkowo niewiele.

     Wraz z rzymskimi legionami wielkie psy bojowe dotarły do wielu części Europy, przyczyniając się do powstania większości współczesnych ras dogowatych. Rzymski Canis Molossus, będący potomkiem asyryjskich psów bojowych, wyewoluował (zdaniem większości historyków) w różne odmiany europejskich mastifów, buldogów i dogów.

Psy nie tylko bojowe

     Jak dowodzi historia walk psów, Rzymianie doceniali nie tylko ich przydatność bojową. W czasach Pliniusza (I wiek n.e.) podkreślano także psią wierność i czujność. Autor przytacza wiele przykładów obrony życia pana przez wiernego psa, który nie wahał się zaatakować i nawet polec, gdy zaszła taka potrzeba.

 

Psy to jedyne zwierzęta, które znają swego pana; poznają go nawet wtedy, gdy przybędzie niespodzianie, pod przebraniem obcego. One jedyne rozpoznają swoje imiona, a także głos domowników. Pamiętają trasy drogi, nawet długie. Żadne inne stworzenia, poza człowiekiem, nie ma lepszej pamięci. Kiedy wpadną we wściekłość i atakują, wtedy można je ułagodzić przycupnąwszy na ziemi.

Bardzo wiele innych psich zalet okazuje się w doświadczeniu życia codziennego, ale specjalnie na uwagę zasługuje zręczność w polowaniu i ostrość węchu. Pies bada ślady i ściga, ciągnie za sobą na smyczy towarzyszącego mu myśliwego w kierunku zwierzyny, a kiedy ją zobaczy, wskazuje na nią w sposób jakże cichy i dyskretny, ale za to jakże wymowny – najpierw ogonem, potem pyskiem! Nawet kiedy psy się zestarzeją, oślepną i osłabną, bywają noszone przez myśliwych na ręku, bo i wtedy potrafią chwytać wiatry i zapachy i węszą, zwracając nozdrza w stronę legowisk zwierzyny.

Romulus i Remus założyciele Rzymu

Romulus i Remus bracia bliźniacy wykarmieni przez wilczycę

     Znane są jednak i niezbyt chwalebne zachowania wobec psów. Dla przykładu, podczas luperkaliów (stare rzymskie święto, obchodzone w jaskini Lupercal na Palatynacie, gdzie według wierzeń legendarni założyciele Rzymu, bliźniacy Romulus i Remus byli karmieni przez wilczycę), symbolicznie karano zwierzęta za ich rzekomą gnuśność i brak czujności. Przybijano wówczas żywego psa do krzyża, jako krwawą ofiarę upamiętniającą sytuację, gdy podczas najazdu Gallów na Rzym, psy nie ostrzegły jego mieszkańców o grożącym niebezpieczeństwie (zamiast nich uczyniły to gęsi ze świątyni na Kapitolu).

    Rzymianie potrafili wykorzystać wszystkie użyteczne cechy psa. Był on dla nich stróżem, wartownikiem, zabawką, obrońcą, pasterzem, a nawet wojownikiem. Te funkcje nie uległy zmianie do dnia dzisiejszego. Rozwój cywilizacji spowodował, że wiele ras dawniej użytecznych jest obecnie traktowanych jako rasy psów do towarzystwa. Wielkie miasta niejako wymusiły zanik ras zbyt agresywnych, zaś dzięki długotrwałej hodowli wyeliminowano u wielu cechy nieprzydatne dla współczesnych psów do towarzystwa. Kontrowersyjna tradycja walk psów przetrwała jednak do dzisiaj.

Zorganizowane walki psów

     Pierwsze informacje o organizowanych walkach psów w Europie pochodzą z początku XIII w. Przyczynił się do tego zupełny brak regulacji prawnych w tamtym okresie i awanturniczy tryb życia, dotyczący szczególnie ówczesnych marynarzy, którzy podczas swych morskich wędrówek wymieniali różnorakie towary, w tym również zwierzęta, wśród których znalazły się także i psy. Zadaniem psów była głównie ochrona statku, np. przed piratami. Psy musiały mieć zatem odpowiednią posturę, kondycję i wytrzymałość. W celu sprawdzenia ich wytrzymałości i odwagi, organizowano między nimi walkę. Czworonogi były wtedy najczęściej utrzymywane w psiarniach, w których także dochodziło do spontanicznych walk psów.

Historia psich walk - waka psów z lwem

Walka lwa z psami

     Jedną z pierwszych ras, której zalety bojowe odkryto i zaczęto wykorzystywać był mastif z Półwyspu Iberyjskiego. Pierwotnie był to pies myśliwski, ale dzięki swej mocnej budowie i ponadprzeciętnej wytrzymałości był wykorzystywany również do walk z bykami i innymi psami. Na przestrzeni lat, tereny na których występował mastiff, przeszły pod władztwo Brytyjczyków, którzy sprowadzili tam również psy bojowe i stróżujące. Bardzo szybko odkryli profity płynące z walk psów. W poszukiwaniu nowych, jeszcze silniejszych i bardziej wytrzymałych ras psów, zaczęli więc krzyżować rasy rodzime (w tym mastifa) z angielskimi psami bojowymi. Dzięki krzyżówce z buldogiem angielskim, powstała rasa perro de presa mallorquin przez miejscową ludność wciąż nazywana ca de bou czyli „pies na byki”.

     Prawdopodobnie w tym samym okresie czasu (ok. 1200 r.), w Wielkiej Brytanii organizowano także pierwsze walki psów z bykami. W XIV w. król Edward III wydał nawet dekret uznający te walki za zabawę ludową. Prawdopodobnie były to psy w typie mastifa, a później buldoga oraz ich krzyżówki. Walki psów z bykami zostały oficjalnie zakazane w 1835 r. – nie oznacza to jednak, że przestano je organizować. W latach 1820-1830 psy te walczyły na arenach zwanych „PIT” stąd nazwa typowych „bitewniaków” (pittbulli). Tak powstały współczesne rasy w typie bull (teriery w typie bull, bublowate, TTB), uznane dzisiaj za najlepsze psy do walk i jednocześnie najbardziej niebezpieczne, okrzyknięte nawet mianem „psy zabójcy” (pit bull terrier, staffordschire bull terier). Obecnie cztery rasy z tej grupy uznawane są przez Międzynarodową Federację Kynologiczną FCI i klasyfikowane w grupie III jako sekcja „teriery w typie bull”. Natomiast słynne dogi i rasy w typie molosów (np. mastify), są już jedynie wspomnieniem dawnych antycznych psów bojowych (jak np. rzymski Canis Molossus).

Zapraszamy do lektury drugiej części pt." Nielegalne walki psów stan obecny w Polsce i na świecie".

bitwa z cymbrami, canis molossus, historia psów bojowych, historia walk psów, walki psów historia, imiona dla psów nadawane przez rzymian, imperium i psy, jak dawniej walczyły psy, jak wykorzystywano psy na polach bitew, krwawe sporty z udziałem zwierząt, luperkalia, mastif z półwyspu iberyjskiego, najlepsze psy do walk, nielegalne walki psów, organizowane walki psów przez rzymian, pies w starożytnym rzymie, pokazy psów na arenach, pokazy walk z udziałem psów organizowane przez rzymian, pokazy walk zwierząt z udziałem psów, potężne psy bojowe, profity płynące z walk psów, psie walki, psy bojowe, psy bojowe w pancerzach, psy duże i silne, psy na polu walki, psy używane do walk, psy w armii rzymskiej, psy w historii starożytnego rzymu, psy w walce, psy walczące ze słoniami, psy zabójcy, rasy w typie bull, romulus i remus, rzymianie i psy, rzymski pies bojowy, rzymskie psy bojowe, starożytne psy, starożytni o walkach psów, tradycja walk psów, udział psów w kampaniach wojennych, walka psa z psem, walki, walki dzikich zwierząt z psami bojowymi, walki na arenach, walki psów, walki psów dawniej, walki psów miedzy sobą, walki psów na arenach, walki psów w dawnych czasach, walki psów w starożytności, walki psów wczoraj, walki psów z bykami, wielkie psy bojowe, zapiski rzymian o psach, wykorzystanie psów przez rzymian, wykorzystanie psów przez wojska rzymskie,historia ca de bou, antyczne psy bojowe

Tagi artykułu: