Iditarod Trail Sled Dog Race to najbardziej prestiżowych (obok Yukon Quest) i bez wątpienia najtrudniejszych wyścigów psich zaprzęgów rozgrywanych rok rocznie na Alasce. Pierwszy historyczny wyścig miał miejsce w 1973 roku. Zgodnie z pierwotnym założeniem miał być traktowany jako sprawdzian umiejętności dla najlepszych psów oraz maszerów. Wraz z upływem czasu nabrał jednak komercyjnego charakteru i obecnie jest jedną z największych imprez sportowych w tej części świata. Rok rocznie startuje w nim więcej niż 50 maszerów, którzy przewodzą zaprzęgami liczącymi od 12 do 16 psów. Minimalna liczba psów zaprzęgowych została ustalona na 6 psów.
Trasa i długość wyścigu Iditarod Trail Sled Dog Race
Trasa wyścigu nie jest stała. W latach parzystych zaprzęgi przemierzają trasę północną, zaś w latach nieparzystych – południową. Wyścig rozpoczyna się zawsze w tym samym punkcie w Anhorage, a jego pierwszy etap niezmiennie obejmuje szlak o długości 444 mil (715 km) ciągnący się z punktu wypadowego do Ophir, gdzie się rozchodzi.
Trasa północna zawsze liczy sobie 1112 mil (1790 km) długości, a trasa południowa jest nieco dłuższa i liczy 1131 mili(1820 km) długości. Długość wyścigu jest również często zaokrąglana do 1050, 1100 lub 1150 mil (1690, 1770 lub 1850 km).
Rozpoczęcie wyścigu
Wyścig rozpoczyna się zawsze w pierwszą sobotę marca w pierwszym punkcie kontrolnym na Fourth Avenue w centrum Anchorage. Bezpośrednio przed wyścigiem ulice są porządkowane, zaś śnieg wywożony poza miasto. Ceremonia poprzedzająca start ma bardzo podniosły charakter; uczestnicy wystawiają flagi reprezentujące ich ojczyzny bądź macierzyste stany. Pierwszy, honorowy maszer opuszcza swoje stanowisko o godzinie 10:00. Pierwszy zawodnik odchodzi o godzinie 10:02, a reszta opuszcza swoje stanowiska w regularnych, dwuminutowych odstępach czasu. Kolejność startu jest określana w czasie uczty, która odbywa się dwa dni przed wyjściem maszerów w trasę.
Gerry Willomitzer rozpoczynający Iditarod Trail Sled Dog Race
Mimo uroczystego charakteru imprezy i dużego zainteresowania ze strony mediów większość maszerów odnosi się ze sceptycyzmem do całej medialnej szopki. Wielu maszerów nienawidzi wręcz rozpoczęcia wyścigu w Anchorage, gdyż obawia się, że z racji obecności dużej liczby osób ich psy będą zbyt podekscytowane i nerwowe. Pierwsze kilometry wyścigu upływają w dość spokojnej atmosferze i dopiero po kilku kilometrach (po wyjściu z miast) zaczyna się prawdziwa rywalizacja. Zaprzęgi wstępują na teren parku stanowego Chugach w górach Chugach. Zespoły następnie podążają Glenn Highway ( trwa to zazwyczaj od dwóch do trzech godzin), aż dotrą do Eagle River, a potem do pierwszego punktu kontrolnego.
Iditarod największy wyścig psich zaprzęgów - Psy zaprzęgowe
Pierwotne psy zaprzęgowe były hodowane przez plemiona malamuckie; są jednymi z pierwszych udomowionych przez człowieka ras psów. Współczesne psy zaprzęgowe stanowią krzyżówkę psów pierwotnych zaprzęgowych z Alaskanami, spanielami, owczarkami niemieckimi i wilkami. Najpopularniejszymi psami zaprzęgowymi są Siberian husky. Psy przeznaczone do odbywania długich wyścigów ważą średnio od 45 do 55 funtów (20-25 kg).
Począwszy od 1984 roku, wszystkie psy są badane przez weterynarzy bezpośrednio przed rozpoczęciem wyścigu, którzy sprawdzają stan ich zębów, oczu, migdałków, serca, płuc, stawów i narządów płciowych. Lekarze szukają także śladów narkotyków, źle zagojonych ran oraz sprawdzają, czy suki nie są w ciąży. W punktach kontrolnych, na szlakach, weterynarze - wolontariusze badają serce każdego psa, postawę, wagę, apetyt, wydolność płuc oraz ewentualne, zbyt duże obciążenie stawowe. Szukają oznak urazów stóp i ramion, problemów z oddychaniem, odwodnienia, biegunki i zmęczenie . Maszerzy nie mogą podawać psom leków, które maskują objawy urazu, w tym także środków pobudzających , zwiotczających mięśnie, uspokajających , przeciwzapalnych i steroidów anabolicznych . W 2005 roku jeden maszer został wykluczony z wyścigu, po tym jak okazało się, że podał swojemu psu narkotyki.
Każdy zespół składa się z dwunastu - szesnastu psów, których liczba jest niezmienna. Psy, które nie mają siły uczestniczyć w wyścigu, mogą być przewiezione do następnego punktu kontrolnego w „koszyku.
Psi zaprzęg ścigający się w Iditarod
Szkolenie psów
Psy uczestniczące w wyścigu muszą być dobrze wytrenowane i sprawne fizycznie. Szkolenie rozpoczyna się pod koniec lata lub na początku jesieni i nasila w okresie od listopada do marca. Przygotowanie psów odbywa się dwuetapowo. Jeżeli nie ma śniegu, maszerzy trenują swoje zwierzęta za pomocą pojazdów kołowych. Ostatnie badania dowodzą, że przeciętny Alaskan Husky uczestniczący w Iditarod może spalić nawet 5000 kalorii dziennie, co jest wartością 3.5 większą niż ilość kalorii spalonych przez kolarza uczestniczącego w wyścigu Tour de France.
Iditarod największy wyścig psich zaprzęgów - Co sprawia, że trasa jest tak trudna?
Zaprzęgi, nie dość, że przemierzają niesamowite odległości, to muszą poradzić sobie ponadto z przeszywającym zimnem, skutymi lodem drogami, wszędobylskim śniegiem i ciężkimi podejściami pod góry. Drużyny często ścigają się w śnieżycy powodującej horrendalne zamiecie. Przez wiatr odczuwalna temperatura może dochodzić nawet do -100 ° F (-73 ° C) .
Sprawdzanie psich łap podczas postoju
Zwycięzcy wyścigów psich zaprzęgów Iditarod
Pierwszym historycznym zwycięzcą wyścigu był Dick Willmarth, który doprowadził swój zaprzęg do mety w czasie 20 dni, 49 minut i 41 sekund. Na czele zaprzęgu stał pies pociągowy imieniem Hotfoot. W kolejnych latach widać tendencję zwyżkową i wzrost zainteresowania wyścigiem. Najlepszy historyczny wynik osiągnął John Baker. Zaprzęg z liderami o wdzięcznych imionach Velvet i Snickers dotarł do mety w niesamowitym czasie – 8 dni, 19 godzin, 46 minut i 39 sekund.
