Średnia długość życia zwierząt wynosi od 10 do 12-13 lat. Powszechnie wiadomo, że psy ras dużych i olbrzymich żyją krócej od swoich mniejszych kolegów (Sznaucery olbrzymie żyją zazwyczaj 10 lat). Rasami długowiecznymi są bez wątpienia Labradory i Terriery. Podparciem dla powyższych słów może być rekordowy wynik życia jednego Labradora zamieszkującego Wyspy Brytyjskie. Zwierzę urodzone w roku 1979 zmarło dopiero w 2008. Bella przeżyła dokładnie 29 lat i 193 dni, co stanowi sensację w świecie naukowym i jednocześnie wielką zagadkę. Nie gorszy wynik uzyskał Bluey, który także przeżył 29 lat, lecz przegrał z Bellą o 33 dni.
Nieliczne zwierzęta dożywają jednak tak sędziwego wieku. Jeśli chcemy jednak, aby nasz pupil zbliżył się do powyższych rekordów, powinniśmy otoczyć go właściwą opieką i regularnie odbywać wizyty u weterynarza.
Proces starzenia rozpoczyna się bardzo wcześnie - zazwyczaj około siódmego roku życia psa. Właśnie wtedy pojawiają się w organizmie czworonoga nieodwracalne zmiany, które warunkują jego dalsze życie i wpływają na funkcjonowanie organizmu. Granica siedmiu lat nie jest jednak stała; wszystko zależy od predyspozycji genetycznych, ogólnego stanu zdrowia zwierzęcia, przebytych chorób i rzecz jasna przynależności rasowej.
Objawy wchodzenia pupila w okres starczy są analogiczne do procesu starzenia się człowieka. Pies staje się leniwy, ospały, nie ma ochoty na harce, słabiej reaguje na komendy wydawane mu przez właściciela i zdecydowanie wolniej wchodzi po schodach. Do objawów czysto fizycznych starego psa zaliczamy zwiotczenie mięsni, pojawienie się srebrnych włosów, przerzedzanie sierści i zaburzenia układu pokarmowego i moczowego. W końcowym etapie życia pies stary może nie kontrolować swoich potrzeb fizjologicznych i oddawać kał i mocz w domu. Właściciel musi być jednak przygotowany na taką ewentualność i wykazywać wobec zwierzęcia cierpliwość i wyrozumiałość.
Stary pies ma nieco inne wymagania pokarmowe. Z racji tego, że jego aktywność ruchowa jest znacznie ograniczona, nie powinniśmy karmić go karmą energetyczną. Niestosowanie się do tego zalecenia może spowodować odkładanie się tłuszczu u czworonoga i powstawanie nadwagi. Nadwaga w podeszłym wieku może spowodować liczne problemy z układem oddechowym, sercem i pracą mięśni.
Karma dla starszego zwierzęcia powinna zawierać zwiększone ilości L-Karnityny i kwasów tłuszczowych Omega 3 i Omega 6.
Kolejną ważną rzeczą dla poprawy warunków życia psa jest ustalenie wygodnego miejsca spoczynku. Z racji tego, że pies będzie przebywał w nim większą część swojego życia, należy je w odpowiedni sposób przygotować. Po pierwsze legowisko nie powinno znajdować się w miejscu, gdzie są stałe przeciągi. Przeziębienia i zapalenia płuc w wieku starczym bywają zabójcze dla psa, zaś związane z nimi niedogodności mogą trwać przez bardzo długi czas. Legowisko musi być także usytuowane w miejscu, gdzie pies będzie miał stały dopływ światła dziennego i świeżego powietrza.
Zmiany w zachowaniu i codziennym życiu zwierzęcia bywają sporym utrudnieniem także dla właścicieli. Wraz z upływem lat pies traci koordynację ruchową, coraz gorzej widzi i słyszy. W związku z tym powinniśmy zrezygnować ze wszelkim zmian w umeblowaniu mieszkania, gdyż pies na nowo musiałby przyzwyczajać się do rozstawu mebli w domu mógłby przy tym się ranić i obijać o meble.
Jak dbać o starego psa?
Wszelkie zabiegi pielęgnacyjne i dbałość o higienę starego psa muszą być powtarzane znacznie częściej w niż w wieku młodzieńczym i dojrzałym. Starsze zwierzę może mieć problemy z utrzymaniem higieny, gubieniem sierści i mechanicznym skracaniem pazurów w czasie spaceru. Właściciel musi, zatem regularnie przycinać pazury, często szczotkować zwierzę i sprawdzać jego wygląd zewnętrzny. Niedostosowanie się do zaleceń podcinania pazurów może być bardzo groźne w skutkach, gdyż zwierzę z powodu przewlekłego bólu wywołanego wbijaniem się pazurów, zniechęci się do codziennej aktywności i pozostanie bierne.
Podejście właściciela względem czworonoga stanowi sprawę kluczową i warunkuje jego kondycję w późnych latach życia. Nigdy nie powinniśmy na siłę zachęcać czworonoga do podjęcia wysiłku fizycznego, gdyż skutecznie zniechęci się do wspólnej zabawy i rekreacji. Jeśli jednak widzimy, że samo zwierzę wykazuje chęć zabawy, nie powinniśmy tego lekceważyć i przynajmniej przez chwilę pobawić się z czworonogiem. Warto momentami zachęcać psa do podjęcia aktywności i podrzucić mu ulubioną zabawkę, albo piłkę. Brak reakcji na nasze zaczepki i motywujące hasła nie oznacza wcale, że zwierzę nas lekceważy po prostu jest powolne i osłabione. W żadnym razie nie powinniśmy mu fundować dodatkowego stresu i na siłę motywować do podjęcia działania.
Stres u psa starego może być bardzo szkodliwy dla zwierzęcia.
Na koniec przekażemy kilka ciekawostek odnośnie długości życia niektórych ras psów.
Niektóre rasy są zdecydowanie mniej żywotne od innych. Najkrótszą długością życia odznaczają się wilczarze irlandzkie, buldogi angielskie i berneńskie psy pasterskie - ich średnia długość życia wynosi kolejno: 6 lat i 2 miesiące, 6 lat i 7 miesięcy i 7 lat.
Do ras psów długowiecznych zaliczamy: teriera tybetańskiego (14 lat i 3 miesiące), pudla dużego (14 miesięcy i 4 miesiące), szpica miniaturowego (14 lat i 5 miesięcy), pinczera miniaturowego (14 lat i 9 miesięcy), Bedlingtona teriera (14 lat i trzy miesiące).
Nie każdy stary pies staje się niedołężny, leniwy, schorowany. Pamiętajmy jednak, że my też będziemy starzy.