JINDO (Korea Jindo Dog)
Historia
Jindo (rasa psa) są dumą Korei Południowej; rasą znaną ze swojej wierności i przywiązania do domu rodzinnego. Niestety, mimo długiej tradycji hodowli czworonogów nikt tak naprawdę nie wie, jaka jest historia powstania rasy Jindo. Niektórzy mieszkańcy Jindo (rasa wzięła swą nazwę od wyspy) twierdzą, że psy przybyły na wyspę z mongolskimi najeźdźcami wiele wieków temu. Inni z kolei przekonują, że psy pochodzą od udomowionych wilków. Wszyscy pamiętają jednak, że jeszcze ich dziadowie trzymali w domach psy o charakterystycznych uszach i sierpowatych ogonach, które doskonale odławiały myszy i sprawdzały się w czasie polowania na bażanty.
rysunek przedstawiający psa Jindo leżącego obok koreańskiego domu
Jindo zostały określone mianem skarbu narodowego w 1962 roku, znajdując sobie potężnego sprzymierzeńca w osobie prezydent Korei Południowej Park Geun-hye. Co roku 3 maja na wyspie odbywają się zawody o tytuł najpiękniejszego psa. Wszystkie rodziny zamieszkujące na wyspie hodują psy. To wyjątkowo prężny interes – rok rocznie sprzedaje się bowiem dd 30 do 50 tys. szczeniąt w cenie do 1000 dol. za sztukę. Wszystkie czworonogi opuszczają wyspę po wydaniu specjalnego urzędowego certyfikatu. Władze lokalne – w trosce o czystość rasy – kontrolują napływ czworonogów na wyspę, a swoim szczeniakom wszczepiają chipy, które zawierają dane o kształcie i wielkości uszu, ogonów, głowy i nóg.
W swoich rodzimych stronach Korea Jindo dog nazywane są Jindo-kae lub Jindo-kyon. Kae oraz Kyon są koreańskimi odpowiednikami słowa pies.
Psy Jindo
Wygląd
Jindo to średniej wielkości pies, o proporcjonalnej – niemal kwadratowej – sylwetce, prostych uszach i zawiniętym lub sierpowatym ogonie. Głowa widziana z góry tworzy tępy trójkąt. Czaszka średniej wielkości w stosunku do tułowia o nieco zaokrąglonym i zwężającym się stopniowo w dół, ku oczom, szczycie. Szerokość między uszami umiarkowana w stosunku do wielkości głowy. Stop wyraźnie zaznaczony, chociaż nieprzesadnie stromy. Delikatna bruzda ciągnie się w kierunku czoła. Nos czarny; u białych psów dopuszczalny kolor cielisty. Kufa ani gruba, ani zadarta. Wargi czarne, ściśle przylegające, cienkie i nieobwisające. Górna warga nieznacznie zachodzi na dolną. Zęby mocne, ustawione w zgryzie nożycowym.
Policzki dobrze rozwinięte, suche i – widziane z boku i przodu – umiarkowanie zaokrąglone; zwężające się ku czubkowi nosa. Oczy ciemnobrązowe, dosyć małe w stosunku do wielkości głowy, migdałowego kształtu, bardzo żywe; zewnętrzne kąciki oczu – skierowane ukośnie ku uszom. Uszy średniej wielkości, trójkątnego kształtu, grube i idealnie proste. Wewnątrz uszu pożądany delikatny i gęsty włos. Szyja dosyć harmonijna i gruba, pozbawiona podgardla, dobrze umięśniona i mocna. Jindo dog nosi swą szyję dumnie, a kiedy jest podekscytowany – mocno łukowato. Grzbiet mocny i prosty. Lędźwie dobrze umięśnione, napięte, suche, węższe, niż klatka piersiowa. Klatka piersiowa mocna i umiarkowanie głęboka, jednak nie przesadnie szeroka. Najgłębszy punkt klatki piersiowej sięga tuż nad łokieć. Żebra o dobrym wysklepieniu. Mostek dobrze rozwinięty. Brzuch wyraźnie podciągnięty. Kiedy ogon jest opuszczony, jego koniuszek powinien sięgać stawu skokowego. Ogon osadzony dosyć wysoko; mocno wyprostowany, sierpowaty lub zwinięty. Końcówka powinna dotykać grzbietu lub boku. Obficie opiórowany.
portret psa Jindo (Korean Jindo Dog)
Przednie kończyny – widziane z przodu – proste i równoległe. Łopatki mocne i silne, dobrze ukątowane. Łokcie przylegające do tułowia. Śródręcze widziane z boku – nieco ukośne. Przednie łapy kocie. Palce dosyć krótkie, okrągławe, kompaktowe i zwarte. Pazury preferowane czarnego koloru. Opuszki grube i dobrze wykształcone. Tylne kończyny umiarkowanie kątowane, równolegle, ustawione ani zbyt szeroko, ani zbyt blisko siebie. Uda dobrze rozwinięte. Kolano o umiarkowanym kątowaniu. Stawy skokowe nisko ustawione.
Pies Jindo ma podwójny włos. Podszycie jest miękkie, gęste i ma jasną barwę; wystarczające, aby podtrzymać włos okrywowy. Włos okrywowy jest z kolei nieco sztywny i wyraźnie odstaje od tułowia. W porównaniu z włosem na tułowiu, włos na głowie i kończynach jest krótszy, zaś na szyi, kłębie i zadzie – dłuższy. Włos na ogonie i z tyłu ud dłuższy niż na reszcie ciała. Dopuszczalnym typem umaszczenia psów są: rudopłowa, biała, czarna, czarna podpalana, wilczasta i pręgowana. Dorosłe psy osiągają od 50 do 55 cm wysokości w kłębie; suki są niższe i mierzą od 48 do 49 cm. Waga psów oscyluje w granicach 18-32, a suk: 15-19 kg.
Pies Jindo Cisco fot. Mitch Barrie
Temperament
Pies Jindo ma bardzo silny instynkt myśliwski i ogromne zapotrzebowanie na ruch. Nie nadaje się do małych pomieszczeń i zdecydowanie lepiej czuje się w środowisku wiejskim lub podmiejskim niż w mieście. Ma wysoki próg pobudliwości i nie jest zapalczywy. Oddany swojemu panu i bezwarunkowo mu posłuszny. Wymaga konsekwentnego szkolenia, dlatego nie jest dobrym wyborem dla osób, które nie posiadają doświadczenia w prowadzeniu psów.
Jindo nie przepadają na ogół za innymi zwierzętami, a szczególną niechęcią darzą samców. W czasie spacerów nie powinniśmy ich spuszczać ze smyczy, gdyż istnieje ryzyko, że wdadzą się w konflikt z innym psem. Nie ma natomiast obawy, że pies ucieknie – ma dobrą orientację w terenie i prędzej czy później wróci do swojego pana.
Zdrowie i Pielęgnacja
Przewidywana długość życia psów wynosi 11-12 lat. Rasa psa Jindo nie cierpi na typowe przypadłości zdrowotne. Pielęgnacja nie sprawia problemów – wystarczy okazjonalne przeczesywanie włosa i skracanie pazurów.
szczeniak Jindo, fot. fortherock
Ciekawostka o psach Jindo: Psy Jindo uczestniczyły w ceremonii otwarcia Igrzysk Olimpijskich w Seulu w 1988 roku.
Wysokość: Dorosłe psy Jindo osiągają od 50 do 55 cm wysokości w kłębie; suki są niższe i mierzą od 48 do 49 cm.
Waga: Waga psów oscyluje w granicach 18-32, a suk: 15-19 kg.
Umaszczenie: Dopuszczalnym typem umaszczenia psów są: rudopłowa, biała, czarna, czarna podpalana, wilczasta i pręgowana. Zdrowie: b.d.
Pielęgnacja: Okazjonalne przeczesywanie włosów i przycinanie pazurów.
Jindo, fot. Parker Knight
Rodzina: Psy Jindo są bardzo oddane swojemu właścicielowi. Uwielbiają aktywnie spędzać czas. Będą przeszczęśliwe, mogąc spełniać się jako psy myśliwskie albo pracujące w gospodarstwie. Tolerują dzieci, chociaż lepiej czują się w domach z nieco starszymi pociechami.
Cena szczeniaków Jindo to koszt ok. 1000 dolarów
Klasyfikacja FCI - Grupa V, sekcja 5, wzorzec nr 334. Nie podlega próbom pracy.
Kraj pochodzenia: Korea
