Udostępnij ten artykuł.

Rasa: Łajka jakucka

Historia

Pierwszym badaczem, który szczegółowo opisał Łajkę jakucką (ros. Якутская лайка, ang. Yakutian Laika) był Vladimir Ilich Jochelson – pracownik Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego (1894-1896). W ramach prac badawczych udał się w rejony Kołymy, gdzie obserwował rasy psów pierwotnych i współczesnych zasiedlających te rejony. Badania Jochelsona okazały się bardzo pomocne podczas tworzenia wzorca Łajki.

W 1895 roku wydawnictwo "Scherer, Nabgolts & Co" w Moskwie wydało album zawierający zdjęcia i opisy ras psów typu Huskies zamieszkujących tereny północno-wschodniej Rosji. Łajki kołymskie są bez wątpienia bardzo mocno związane z odmianą jakucką. Maria Dmitrieva-Sulimova w swojej książce pt. Лайка и охота с ней po raz pierwszy dokonała pełnego przeglądu rasy i wymieniła wszystkie cechy determinujące rasową przynależność zwierząt.
 W XX wieku liczebność populacji Łajki jakuckiej znacznie się zmniejszyła, istniała nawet obawa, że psy wyginą bezpowrotnie. Próby rekonstrukcji rasy zostały podjęte dopiero pod koniec XX wieku, a w 2004 roku dwójka niemieckich hodowców wywiozła pierwszą parkę do Europy. Obecnie psy można spotkać nie tylko na wschodnich rubieżach kontynentu, ale także na południu, w byłych krajach satelickich Związku Radzieckiego, Skandynawii i Niemczech.

Hodowla psów prowadzona obecnie w okręgu jakuckim nie różni się zbytnio od tej sprzed kilkudziesięciu lat. Psy nadal pełnią funkcję użytkowe i są wykorzystywane zarówno przez myśliwych, jak i gospodarzy wiejskich. Niegdyś psy były wykorzystywane głównie do prowadzenia zaprzęgów i polowania na zwierzęta.
Łajka jakucka nie została jeszcze wciągnięta na listę psów rasowych, gdyż procedura rejestracyjna rozpoczęta kilka lat wcześniej skończy się planowo dopiero w 2015 roku. W związku z tym psy nie biorą udziału w wystawach i nie są przeznaczone do celów reprezentacyjnych.

łajka jakucka rasa psa

Wygląd

Łajka jakucka to silny, dobrze zbudowany i umięśniony pies o kompaktowej budowie ciała i średniej wielkości. Różnice w wyglądzie samców i samic są wyraźne. Długość ciała kłębu do zadu przekracza wysokość w kłębie o 10-15%. Głowa ma kształt umiarkowanego klina i pozostaje w proporcji do wielkości psa. Czaszka umiarkowanie szeroka, lekko zaokrąglona, z wysokim czołem. Kości policzkowe umiarkowanie zdefiniowane.  Stop dobrze zdefiniowany.  Wierzchołek nosa duży, z szerokimi nozdrzami, w kolorze czarnym lub brązowym.  Kufa dobrze wypełniona pod oczami, w kształcie klina, zwężająca się w kierunku czubka nosa. Wargi chude i zwarte, dobrze pigmentowane. Zęby duże, białe, najlepiej ustawione w kompletnym zestawie (42 zęby) w zgryzie nożycowym  albo cęgowym. Oczy szeroko rozstawione, nie osadzone zbyt głęboko, w kształcie migdałów. Podstawowym kolorem oczu jest ciemny brąz, chociaż dopuszcza się także oczy niebieskie i oczy w różnych kolorach (jedno brązowe i jedno niebieskie) lub obecność niebieskich segmentów. Tęczówki brązowe.

Powieki zawsze suche, mocno przylegające. Przebarwione powieki dozwolone na białym tle.  Uszy trójkątne, wysoko osadzone, szerokie u podstawy, grube, stojące. Uszy pokryte gęstym, krótkim włosem. Podczas uruchamiania, uszy wyluzowane. Szyja dość długa, muskularna. Tułów silny, muskularny, z zaokrąglonymi żebrami. Górna linia grzbietu prosta i mocna, lekko nachylona. Grzbiet mocny, szeroki, prosty, muskularny. Lędźwie krótkie, szerokie, muskularne. Zad szeroki, dobrze umięśniony, długi, zaokrąglony, prawie poziomy. Klatka piersiowa szeroka, dość długa, umiarkowanie głęboka, zaokrąglona w przekroju. Ogon wysoko osadzony, zwinięty w półkole i oparty na plecach; pokryty grubym puszystym włosem. Kończyny silne, muskularne, proste, ustawione równolegle. Kończyny przednie proste, równoległe, silne, bardzo muskularne. Łopatki umięśnione, skośnie ustawione, średniej długości. Łokcie ściśle przylegające do klatki piersiowej. Nadgarstki krótkie, mocne, niemal poziomo ustawione. Kończyny tylne dobrze umięśnione i silne. Kiedy widzianego z tyłu – proste i równoległe. Uda szerokie i muskularne. Stawy kolanowe dobrze zdefiniowane. Nogi średniej długości, silne. Kąty stawu skokowego dobrze zdefiniowane. Stawy skokowe pionowe. Stopy łukowate, o twardych poduszkach i grubych włosach (szczotkach) między palcami. Szata gruba, lśniąca, prosta, gruba w dotyku, średniej długości, z bardzo dobrze rozwiniętym gęstym podszerstkiem. Na szyi grzywa. Krótsze włosy na głowie i przednich stronach nóg.  Dopuszczalnym typem umaszczenia jest biel i wszelkie barwy mieszane (dwóch lub trzech kolorów). Pożądana wysokość w kłębie dla dorosłych samców wynosi 55-59 cm, optymalna wysokość: 56 cm.  Suki są nieco mniejsze i mierzą od 53 do 57 cm; Optymalna wysokość to 55 cm. Waga proporcjonalna do wysokości w kłębie.

łłajka jakucka

Łajki jakuckie, fot. Yras

Temperament

Łajki jakuckie są psami bardzo żywymi i energicznymi, przyjaźnie nastawionymi do ludzi. Zważywszy na doskonały węch i słuch cieszą się dużą popularnością wśród myśliwych. Poza polowaniami są często wykorzystywane do ciągnięcia zaprzęgów; w zasadzie można je uznać za psy wszechstronne.
Łajki jakuckie najlepiej czują się na wsiach i przedmieściach – mają ogromne zapotrzebowanie na ruch i potrzebują odpowiednio dużej przestrzeni życiowej. Nie nadają się do trzymania w niewielkim mieszkaniu.
Czworonogi znane są przede wszystkim ze swojej wytrzymałości i chęci do pracy. Nawet przy skromnych racjach żywnościowych mogą pracować od świtu do nocy. Są wytrwałe i mało wymagające. Szybko przyzwyczajają się do nowych warunków i chętnie wykonują polecenia właściciela. O ile w stosunku do ludzi nie ujawniają zachowań agresywnych, o tyle inne zwierzęta powinny się mieć na baczności. Łajki mają silną potrzebę dominacji w stadzie, dlatego właściciel musi zadbać o prawidłową socjalizację w wieku szczenięcym.

Pielęgnacja i Zdrowie

Pomimo obfitej szaty psy nie wymagają wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Wystarczy regularne szczotkowanie włosa.
Psy nie cierpią na typowe przypadłości zdrowotne.

Wysokość: Psy osiągają wysokość w kłębie od 55 do 59 cm. Suki są zazwyczaj niższe i mierzą około 53-57 cm. Wartością idealną dla samców jest wysokość równa 56 cm, zaś dla suk – 55 cm.

Waga: Waga proporcjonalna do wysokości w kłębie.

Umaszczenie: Dopuszczalnym typem umaszczenia jest biel i wszelkie barwy mieszane (dwóch lub trzech kolorów).

Pielęgnacja: Pomimo obfitej szaty psy nie wymagają wielu zabiegów pielęgnacyjnych. Wystarczy regularne szczotkowanie włosa.

Zdrowie: Brak

Rodzina: Psy są oddane swojemu opiekunowi i nie sprawiają problemów wychowawczych. Tolerują dzieci, ale źle reagują na inne zwierzęta. Nie nadają się do życia w mieście. Mają ogromne zapotrzebowanie na ruch; mogą pracować cały dzień przy skromnych racjach żywnościowych.

Inne nazwy: ros.: Якутская лайка, ang.: Yakutian Laika, niem.Jakutischer Laika.

Łajka jakucka jest w trakcie rejestracji FCI.

Tagi artykułu: