ŁAJKA WSCHODNIOSYBERYJSKA (Vostotchno-Sibirskaïa Laïka)
Historia
Łajka wschodniosyberyjska została wyhodowano w lasach wschodniej Syberii i na Dalekim Wschodzie ze skrzyżowania tunguskich, jakuckich, przedbajkalskich i nadamurskich typów łajek. Nazwa rasy pochodzi od rosyjskiego słowa „łajat”, czyli „szczekać”. Pierwszy wzorzec pochodzi z 1949 roku, a ostateczna wersja wzorca została opracowana w 1981 roku.
Psy są wykorzystywane do pełnienia przeróżnych funkcji m.in. polowania na łosie, wilki oraz niedźwiedzie, stróżowania i obrony gospodarstwa domowego. Niekiedy są wykorzystywane w charakterze psów pociągowych i zaprzęgowych.
Łajki wschodniosyberyjskie były wykorzystywane we wczesnych próbach radzieckiego programu kosmicznego do eksperymentów. To stosunkowo najsłabiej znana w Europie odmiana Łajki.
Łajka wschodniosyberyjska (Itäsiperianlaika) fot. Marco Peltola
Wygląd
Łajka wschodniosyberyjska to pies średniej wielkości, o mocnej i zwartej budowie ciała. Długość tułowia mierzona od stawu barkowego do guza siedzeniowego przekracza nieznacznie wysokość w kłębie, co oznacza, że sylwetka psa wpisuje się w kształt prostokąta. Głowa mocna i duża w porównaniu z wielkością psa; klinowatego kształtu. Czaszka szeroka zwłaszcza u samców. Łuki brwiowe lekko zaznaczone, wyraźny grzebień strzałkowy i guz potyliczny. Stop średnio zaznaczony, raczej łagodny. Nos średniej wielkości, czarny. U psów białych i płowych dopuszczalny brązowawy. Kufa nieco krótsza niż połowa długości głowy, oglądana z profilu klinowata i dość tępa. Wargi raczej przylegające, nie obwisłe. Zęby białe, duże i mocne, równomiernie rozmieszczone ustawione w zgryzie nożycowym. Kości policzkowe wyraźne, ale nieprzesadnie zaznaczone. Oczy średniej wielkości, owalne, skośne, ani głęboko osadzone, ani wypukłe, o szczerym i przyjaznym wyrazie. Barwa oka ciemnobrązowa lub w dowolnym odcieniu brązu, stonowanym z maścią. Uszy stojące, ruchliwe, o kształcie litery V z zaostrzonymi lub lekko zaokrąglonymi końcami. Osadzone szeroko, na wysokości oczu. Wnętrze ucha dobrze owłosione. Szyja umięśniona, sucha, na przekroju okrągła lub lekko owalna. Długość równa długości głowy lub nieco mniejsza. Górna linia tułowia mocna i prosta, opadająca od kłębu do nasady ogona. Kłąb wyraźny zwłaszcza u samców, u których wznosi się o 1 – 2 cm nad poziom grzbietu; mniej wyraźny u suk.
Łajka wschodniosyberyjska
Grzbiet prosty, mocny, dobrze umięśniony, średniej szerokości. Lędźwie krótkie, średniej szerokości, dobrze umięśnione i lekko wysklepione. Zad szeroki, stosunkowo długi, lekko opadający. Klatka piersiowa szeroka, głęboka, długa, na przekroju owalna. Linia dolna i brzuch wznoszą się łagodnie od klatki piersiowej ku tyłowi. Ogon zakręcony lub zawinięty w kształcie sierpa nad grzbietem. Dopuszcza się ogon szablasty, luźno zawinięty, z końcem, który nie dotyka grzbietu. Kończyny przednie suche, umięśnione, oglądane z przodu proste, ustawione równolegle i umiarkowanie szeroko. Długość kończyny od podłoża do łokcia stanowi połowę wysokości w kłębie. Łopatka długa, dobrze umięśniona, umiarkowanie skośnie ustawiona. Ramię długie, umiarkowanie skośnie ustawione, tworzący wyraźny kąt z łopatką. Łokcie dobrze przylegające do tułowia, ustawione w płaszczyznach równoległych do osi ciała. Przedramię proste, suche, na przekroju okrągłe.
Przedramiona oglądane z przodu ustawione równolegle i umiarkowanie szeroko. Łapa okrągła lub trochę owalna, wysklepiona, o zwartych palcach. Kończyny tylne umięśnione, dobrze kątowane we wszystkich stawach, oglądane z tyłu proste i równoległe. Udo średniej długości, ustawione trochę skośnie. Kolano o dobrym kątowaniu. Podudzie długie, skośnie ustawione, nie krótsze od uda. Śródstopie ustawione niemal pionowo. Łapa okrągła lub nieco owalna, wysklepiona, o zwartych palcach, nieco mniejsza od przedniej. Skóra dostatecznie gruba i elastyczna, bez fałd i podskórnej tkanki łącznej. Włos okrywowy prosty i twardy, podszerstek miękki, obfity i wełnisty. Na głowie i uszach występuje krótka, gęsta i lśniąca sierść. Dłuższy włos tworzy kryzę na szyi i łopatkach; na policzkach występują bokobrody. U samców dłuższy włos na kłębie. Włos krótki, twardy i gęsty na kończynach; na tylnych krawędziach dłuższy. Na udach portki, chociaż niezbyt długie. Łapy owłosione między palcami. Ogon pokryty prostym, twardym włosem, na spodzie nieco dłuższym, ale nie tworzącym pióra. Najbardziej typowe umaszczenia to: czarne podpalane, czarne, czarne z białym, białe i łaciate. Nieznaczne cętkowanie w odcieniu maści zasadniczej dopuszczalne na nogach.
Dorosłe psy osiągają od 57 do 64 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 53 do 60 cm.
Łajka wschodniosyberyjska
Temperament
Łajki nie są psami zaprzęgowymi, tylko myśliwskimi. Polują w zasadzie na każdą zwierzynę i robią to niezwykle skutecznie – najpierw cicho tropią i dopiero w chwili wystawienia zawiadamiają myśliwego o zdobyczy. Psy są bardzo niezwykle, samodzielne i inteligentne. Mają zdecydowany charakter, dlatego szkolenie może sprawiać pewne problemy osobie, która nie ma doświadczenia w prowadzeniu psów. Łajki wschodniosyberyjskie są nieprzekupne i nieufne w stosunku do obcych – to typowe psy jednego właściciela. Doskonale sprawdzają się w roli stróża. Czworonogi są zazwyczaj zaczepne i agresywne wobec innych psów, nawet jeżeli dobrze je znają. Nigdy nie przyjmują postawy uległej.
Dzieci nie będą dobrymi partnerami do zabaw dla Łajki. Psy są łowcami, a nie niańkami – mimo że nie wyrządzą dziecku krzywdy, będą niezadowolone pozostając w towarzystwie malców. Łajki wschodniosyberyjskie nigdy nie wejdą w rolę psa rodzinnego, nie nadają się do życia w mieście. Mają bardzo duże zapotrzebowanie na ruch i powinny mieć do dyspozycji duży wybieg.
Łajka wschodniosyberyjska
Zdrowie i Pielęgnacja
Pielęgnacja nie sprawia większych problemów. Wystarczy cotygodniowe przeczesywanie włosa. Nie odnotowano typowych przypadłości zdrowotnych dla rasy.
Wysokość: Dorosłe psy osiągają od 57 do 64 cm wysokości w kłębie. Suki są mniejsze i mierzą od 53 do 60 cm.
Waga: Waga proporcjonalna do wysokości w kłębie.
Umaszczenie: Najbardziej typowe umaszczenia to: czarne podpalane, czarne, czarne z białym, białe i łaciate. Nieznaczne cętkowanie w odcieniu maści zasadniczej dopuszczalne na nogach.
Pielęgnacja: Wystarczy cotygodniowe przeczesywanie włosa.
Zdrowie: Nie odnotowano typowych przypadłości zdrowotnych.
4,5 miesięczna suczka Łajki wschodniosyberyjskiej Unna fot. Marco Peltola
Rodzina: Łajka wschodniosyberyjska to pies dla doświadczonych psiarzy. Ma ogromne zapotrzebowanie na ruch i nie znosi życia w zamknięciu. Toleruje dzieci, chociaż nigdy nie wejdzie w rolę psiej niani. W stosunku do obcych nieufny i czujny. Przyjmuje dominującą postawę wobec innych psów; może być nawet zaczepny i agresywny.
Inne nazwy: ros.: Восточносибиpская лайка,ang.: East-Siberian Laika
Klasyfikacja FCI - grupa V, sekcja 2, nr wzorca 305. Obowiązują próby pracy.