Lancashire heeler historia
Lancashire heeler jeszcze do niedawna były trzymane jako psy zaganiające bydło, a do ich zadań należało m.in. pędzenie bydła oraz owiec do rzeźni. Metody pracy czworonogów były zbliżone do pracy psów pasterskich z Entlebuch oraz Appenzell; Lancashire heeler podchwytywały bydło za pęcinę, nie wyrządzają szkody zwierzęciu. Sposób pracy został utrwalony w nazwie rasy – ‘heel’ w języku angielskim oznacza bowiem ‘piętę’.
Pierwsze pisemne wzmianki rasie występują w "Books of St. Albans" z roku 1486. Według Hucka istniały dwie odmiany heelrów, które były określane jako krewniacy Corgi. Jedną z nich była ormskirk-heeler (o czarnej maści z brązowymi znaczeniami, jeszcze do 1955 roku spotykana w rejonach Ormskirk) oraz Lancashire heeler (o maści czarnobrązowej i bardziej lisiej głowie). Druga odmiana miała większy zapał do aportowania.
Właściwe prace nad standaryzacją rasy zostały podjęte dopiero w drugiej połowie XX wieku. W 1978 roku, z inicjatywy Gwen Mackingtosha, powstał Heeler-Club w Norfolku, zaś trzy lata później Kennel Club uznał Lancashire Heeler jako samodzielną rasę psów pasterskich.
Lancashire heeler opis
Lancashire heeler to mały czworonóg o krępej budowie ciała, silny i czujny. Głowa proporcjonalna do tułowia. Czaszka między uszami płaska i szeroka, zwężająca się ku oczom, które są rozstawione szeroko. Umiarkowany stop znajduje się w połowie odległości między nosem a potylicą. Linie profilu równolegle, kufa zwęża się ku nosowi. Oczy migdałowatego kształtu, średniej wielkości, ciemne, jedynie u psów czekoladowych mogą być jaśniejsze, stonowane z maścią. Uszy podniesione lub stojące; ciężko wiszące są niepożądane. Wargi przylegające, zęby ustawione w zgryzie nożycowym. Przodozgryz lub tyłozgryz wysoce niepożądane. Szyja średniej długości, płynnie przechodząca w łopatki. Łopatki skośnie ułożone, łokcie przylegające do żeber. Mocny kościec.
Lancashire heeler na wystawie psów rasowych
Śródręcza ustawione tak, że łapy są trochę zwrócone na zewnątrz, ale nie aż tak bardzo, aby mogło to wpływać na sprawność i wydajność ruchu. Tułów dość dobrze związany, z wysklepionymi żebrami. Grzbiet mocny i prosty, bez zapadnięcia za kłębem i nie spadzisty. Długość grzbietu od kłębu do nasady ogona większa o około 2.5 cm od wysokości w kłębie. Kończyny tylne dobrze umięśnione i kątowane, stawy skokowe niskie. Oglądane z tyłu równolegle ustawione i prowadzone w ruchu, nigdy nie iksowate ani beczkowate. Łapy małe, zwarte, o mocnych opuszkach. Ogon osadzony wysoko, pozostawiony w naturalnym stanie. Noszony lekko zawinięty nad grzbietem, ale nie zakręcony w kółko. Jeżeli kopiowany, powinien być krótki; niecięty – osadzony na przedłużeniu linii grzbietu, naturalnie noszony powyżej linii grzbietu kiedy pies jest w ruchu lub w stanie pobudzenia.
Szata średniej długości, prosta, z gęstym podszerstkiem, nigdy nie miękka, kędzierzawa czy szorstka. Dopuszczalnymi typami umaszczenia są czarna lub czekoladowa podpalana, pigmentacja odpowiadająca maści. Wyraźne, intensywne znaczenia na policzkach, często też nad oczami, a także na pysku, klatce piersiowej, łapach, poniżej kolan, na wewnętrznych stronach tylnych kończyn i pod ogonem. Wysoce pożądane czarne lub czekoladowe plamki tuż nad przednimi łapami. Intensywność podpalania zmniejsza się z wiekiem. Biel niepożądana, choć mała plamka na piersi jest dopuszczalna. Idealna wysokość w kłębie dla dorosłego psa wynosi 30 cm; suki są mniejsze i mierzą 25 cm. Optymalna waga oscyluje w zakresie od 3 do 6 kg.
Lancashire heelery
Temperament
Lancashire heeler to wytrzymały i energiczny czworonóg, znany ze swojej czujności i inteligencji. Uwielbia zabawy na świeżym powietrzu, ale w domu zachowuje spokój. Bardzo serdeczny wobec domowników, ułożony i chętnie spędzający czas z najmłodszymi. Jak każdy pies nie może być zabawką dla dzieci – potrzebuje kontaktu z właścicielem i odpowiedniej stymulacji psychoruchowej. A skoro o stymulacji mowa nie sposób zapomnieć, że czworonogi chętnie aportują, dobrze radzą sobie w agility, obedience i flyballem.
W czasie spaceru nie powinny sprawiać problemów; wobec obcych na ulicy są zazwyczaj przyjazne, niemniej intruz próbujący wtargnąć na posesję na pewno zostanie oszczekany. Wiele Lancashire heeler dogaduje się z innymi czworonogami, choć nie stanowi to reguły. Wszystko zależy od prawidłowej socjalizacji. Zważywszy na silne skłonności myśliwskie mogą rzucać się w pogoń za małymi zwierzętami.
Czworonogi uczą się szybko, ale są niestety dość uparte i pomysłowe. Jeżeli wyczują niekonsekwencję i słabość właściciela, na pewno zaczną się buntować. Przymykając oko na niefrasobliwość psa, możemy być pewni, że wychowamy małego terrorystę, który wejdzie nam na głowę.
Lancashire heeler bardzo lubią szczekać, więc właściciel musi ukierunkować ćwiczenia na wyciszenie. Od samego początku warto także zapanować nad ulubionym zajęciem psów, czyli łapaniem za kostkę.
4,5 miesięczny Norrie rasy Lancashire heeler
Surykatka!
Psy bywają porównywane do surykatek. Dlaczego? Otóż kiedy się czymś mocno zainteresują, stają na tylnych łapach i obserwują, co się dzieje w oddali. To dość nietypowe zachowanie, niemniej bardzo widowiskowe.
Zdrowie i Pielęgnacja
Rasa jest generalnie zdrowa i odporna, chociaż zdarzają się pewne problemy o podłożu genetycznym m.in. choroby oczu: CEA, zwichnięcie soczewki (PLL) oraz przetrwała błona źreniczna (PPM) i zaćma. Dość powszechnym problemem jest także zwichnięcie rzepki kolanowej.
Pielęgnacja ogranicza się do okazjonalnego przeczesywania sierści.
Rasa cieszy się dość dużą popularnością w Wielkiej Brytanii oraz Skandynawii. Hodowle Heelerów można spotkać także w Stanach Zjednoczonych, Holandii i Norwegii, a pojedyncze sztuki w Niemczech i Rosji.
Trzy Lancashire heeler siedzące w ogródku
Wysokość: Idealna wysokość w kłębie dla dorosłego psa wynosi 30 cm; suki są mniejsze i mierzą 25 cm.
Waga: Optymalna waga oscyluje w zakresie od 3 do 6 kg.
Umaszczenie: Dopuszczalnymi typami umaszczenia są czarna lub czekoladowa podpalana, pigmentacja odpowiadająca maści. Wyraźne, intensywne znaczenia na policzkach, często też nad oczami, a także na pysku, klatce piersiowej, łapach, poniżej kolan, na wewnętrznych stronach tylnych kończyn i pod ogonem. Wysoce pożądane czarne lub czekoladowe plamki tuż nad przednimi łapami. Intensywność podpalania zmniejsza się z wiekiem. Biel niepożądana, choć mała plamka na piersi jest dopuszczalna.
Pielęgnacja: Sierść wymaga jedynie okazjonalnego czesania.
Zdrowie: W rasie zdarzają się pewne problemy o podłożu genetycznym m.in. choroby oczu: CEA, zwichnięcie soczewki (PLL) oraz przetrwała błona źreniczna (PPM) i zaćma. Dość powszechnym problemem jest także zwichnięcie rzepki kolanowej.
Rodzina: Doskonale nadają się do domów ze starszymi dziećmi. Są uczuciowe, inteligentne, szybko uczą się nowych rzeczy. Wymagają konsekwentnego prowadzenia.
Kraj pochodzenia: Wielka Brytania
Cena psa z rodowodem: 1000-1200 euro
Inne nazwy: Ormskirk Terrier
