LANDSEER (typ europejsko-kontynentalny)
Historia
Landseery bywają bardzo często mylone z Nowofunladczykami. Wielu hodowców nie stosuje żadnego rozróżnienia, uznając, że Landseery stanowią jedną z wielu odmian w obrębie rasy, a ich jedynym znakiem szczególnym jest łaciaty płaszcz.
Pod koniec XIX wieku Landseery typu kontynentalnego wyszły z użycia, a sama rasa stała na progu wyginięcia. Niektórzy hodowcy na początku XX stulecia próbowali zrekonstruować rasę, ale I wojna światowa pokrzyżowała ich plany. W latach 20. entuzjaści holenderscy, niemieccy i szwajcarscy ponownie rozpoczęli prace hodowlane, które zakończyły się w latach 50.
Ze względu na umiejętności pływackie psy są często wykorzystywane przez wędkarzy i rybaków, którzy posyłają je do wyciągania sieci z rzeki czy jeziora. W XIX wieku służyły również do ratowania ludzi; także dzisiaj możemy je spotkać na otwartych kąpieliskach, gdzie pełnią funkcje pomocników ratownika. Ponieważ psy znacznie różniły się od Nowofunladczyków, FCI uznało je za odrębną rasę i wpisało do rejestru w 1960 roku.
Ciekawostka!
Imponujący wygląd psa stał się motywem przewodnim w sztuce i malarstwie XIX wieku. Sir Edwin Landseer niezwykle często przedstawiał na swoich obrazach postać psa, skutkiem czego rasa została nazwana jego imieniem.
Obraz brytyjskiego artysty Sir Edwina Henrego Landseera
Wygląd
Landseer powinien sprawiać wrażenie dużego, silnego, harmonijnie zbudowanego psa. Sylwetka wpisuje się w kształt prostokąta. Skóra na głowie niepofałdowana, głowa pokryta delikatnym i krótkim włosem, wymodelowana, szlachetna w wyrazie. Czaszka szeroka i masywna. Potylica dobrze rozwinięta. Stop wyraźnie zaznaczony. Nos czarno pigmentowany. Fafle suche, czarno pigmentowane; możliwie przylegające bez tendencji do ślinienia, górne fafle powinny lekko przykrywać dolne. Policzki umiarkowanie rozwinięte przechodzą łagodnym łukiem w kufę. Zęby ustawione w zgryzie nożycowym. Oczy średniej wielkości, umiarkowanie głęboko osadzone, brązowe do ciemnobrązowych, jasnobrązowe tolerowane; o przyjaznym wyrazie; migdałowatego kształtu; niewidoczna trzecia powieka. Oczy wybitnie jasne (koloru siarki lub szarożółte) są wadliwe, podobnie jak oczy rozstawione zbyt wąsko. Uszy średniej wielkości, sięgające do wewnętrznego kącika oka, trójkątne koniuszki lekko zaokrąglone; osadzone wysoko, ale niezbyt daleko w tyle, przylegające gładko i ściśle do głowy; pokryte krótkim delikatnym włosem, dłuższe frędzle tylko na tylnej części nasady ucha. Szyja nie całkiem okrągła w przekroju. Przy harmonijnej budowie długość od potylicy do kłębu powinna wynosić około do 4/5 długości głowy mierzonej od czubka nosa. Niepożądane wyraźny łałok i fałdy na szyi.
Pies rasy Landseer o imieniu Wilho, fot. Juri Pakaste
Długość tułowia od kłębu do nasady ogona odpowiada mniej więcej podwójnej długości głowy. Od łopatek do zadu szeroki i mocny. Grzbiet sprężysty, prosty. Lędźwie muskularne. Zad szeroki, zaokrąglony dzięki dobremu umięśnieniu. Klatka piersiowa głęboka i szeroka o odpowiednio silnym wysklepieniu żeber. Brzuch dość słabo podciągnięty; między brzuchem a lędźwiami wyraźnie widoczne płaskie wgłębienie okolic słabizny. Ogon mocny, sięgający najwyżej trochę poniżej stawu skokowego, pokryty bardzo gęstym obfitym włosem który nie tworzy jednak pióra. W pozycji spoczynkowej ogon stojącego psa zwisa swobodnie, ewentualnie z lekko zagiętym końcem do góry. W stanie podniecenia i w ruchu noszony prosto i lekko wygięty przy końcu do góry. Mocne mięśnie pokrywają łopatkę i ramię o silnym kośćcu. Łokcie przylegające do dolnej krawędzi najniższej części klatki piersiowej, ustawione dość wysoko i skierowane do tyłu. Kończyny tylne silne, swobodne w ruchu, o silnym kośćcu i dobrym umięśnieniu; umiarkowanie owłosione. Uda szczególnie szerokie. Łapy duże i dobrze ukształtowane – kocie.
Za wyjątkiem głowy włos długi i gęsty, delikatny w dotyku. Między włosem okrywowym przebija podszerstek, ale nie tak gęsty jak u czarnych nowofundlandów. Dopuszczalny lekko falisty włos okrywowy na grzbiecie i udach. Szata zaczesana pod włos powinna wracać do naturalnego położenia. Dopuszczalnym typem umaszczenia jest wyraźna biel o rozrzuconych czarnych łatach na tułowiu i zadzie. Szyja, przedpiersie, brzuch, nogi i ogon są białe; głowa czarna. Białe symetryczne znaczenia na kufie z zachodzącą na czoło niezbyt szeroką strzałką są pożądane. Wysokość w kłębie dla dorosłych psów waha się między 72 a 80 cm. Suki są mniejsze i mierzą od 67 a 72 cm. Waga psów oscyluje w granicach 59–68 kg. Samice są lżejsze i ważą między 45–54 kg.
Landseery
Landseer
Szczeniak
Charakter Landseera
Landseery są bezwarunkowo oddane swojemu właścicielowi i przyjaźnie nastawione do świata. To niezwykle inteligentne czworonogi, które mają w sobie dużo wdzięku i pasji. Uwielbiają ruch i zabawę na świeżym powietrzu, ale nade wszystko potrzebują kontaktu z człowiekiem. Jeżeli nie mamy zbyt dużo czasu albo energii, aby zajmować się psem, zdecydowanie zapomnijmy o kupnie Landseera. Landseer ma zrównoważoną psychikę, dlatego doskonale sprawdza się jako pies rodzinny. Kocha dzieci i przyjmuje wobec nich postawę opiekuńczą; jest odważny, niekonfliktowy i cichy. Nie szczeka na inne czworonogi, nie wykazuje skłonności do agresji i nie daje swojemu panu powodu do wstydu. Można go zabrać wszędzie – do parku, komunikacji miejskiej, a nawet restauracji (notabene coraz więcej punktów gastronomicznych daje możliwość wprowadzania psów).
Landseer wykazuje wiele cech odziedziczonych po nowofundlandzie m.in. siłę, sprawność fizyczną i inteligencję.
Pielęgnacja
Gęsty włos Landseerów jest odporny na zimno i wilgoć; jego pielęgnacja nie sprawia większych problemów, kąpiele wykonujemy jedynie okazjonalnie. Czeszemy regularnie – nie częściej niż dwa razy w tygodniu.
Zdrowie
Rasa jest generalnie zdrowa. Do najczęściej spotykanych przypadłości zdrowotnych zaliczamy dysplazję stawów biodrowych i skręt żołądka. Dzięki selektywnej hodowli wyeliminowano większość schorzeń.
Pies Wilho, fot. Juri Pakaste
Wysokość: Wysokość w kłębie dla dorosłych psów waha się między 72 a 80 cm. Suki są mniejsze i mierzą od 67 a 72 cm.
Waga: Waga psów oscyluje w granicach 59–68 kg. Samice są lżejsze i ważą między 45–54 kg.
Umaszczenie: Dopuszczalnym typem umaszczenia jest wyraźna biel o rozrzuconych czarnych łatach na tułowiu i zadzie. Szyja, przedpiersie, brzuch, nogi i ogon są białe; głowa czarna. Białe symetryczne znaczenia na kufie z zachodzącą na czoło niezbyt szeroką strzałką są pożądane.
Zdrowie: Rasa jest generalnie zdrowa; niektóre osobniki chorują na dysplazję stawów biodrowych i skręt żołądka. Średnia ich wieku wynosi około ośmiu lat.
Pielęgnacja: Pielęgnacja nie stwarza większych problemów; wystarczy regularne przeczesywanie włosa i kąpiele raz na kilka miesięcy.
Rodzina: Psy Landseery są bardzo energiczne, miłe i uczuciowe. Bezwarunkowo kochają właściciela i okazują mu miłość na każdym kroku. Nie lubią bezczynności i życia w ciasnych pomieszczeniach. Zdecydowanie najlepiej czują się w przestrzeni podmiejskiej. Mogą żyć w rodzinach z małymi dziećmi.
Użytkowość: pies do towarzystwa i stróżujący
Długośc życia: 10 - 12 lat
Cena szczeniąt z rodowodem to koszt od 5000 do 6500 złotych. Źródło (Allegro, Alegratka, Olx).
Klasyfikacja FCI - grupa II, sekcja 2, wzorzec nr 226. Bez prób pracy.
