Udostępnij ten artykuł.

Likaon (Lycaon pictus)

Likaon Simir (Lycaon pictus) to gatunek drapieżnego ssaka z rodziny psowatych zaliczany do reliktowej linii psowatych. Kiedyś występował  na całym kontynencie afrykańskim i Bliskim Wschodzie aż po Babilon. Obecnie jest zagrożony wyginięciem.
Likaon zamieszkuje głównie suche rejony Afryki na południe od Sahary. Można go spotkać w zaroślach akacjowych, na półpustyniach czy sawannach trawiastych; niekiedy pojawia się na obszarach bardziej górzystych.

Jak wygląda Likaon?

Likaon ma czarno-brunatną sierść pokrytą białymi i rudawymi plamami i puszysty ogon zakończony białą plamką. Nie ma dwóch identycznie wyglądających osobników, gdyż każdy przedstawiciel gatunku ma inny układ łat na ciele. W niektórych miejscach sierść jest dość krótka i rzadka, co powoduje prześwitywanie skórnych placków.
Waga Likaona waha się w granicach 16–35 kg. Samce są cięższe od samic o około 3–7%. Masa ciała jest zmienna w zależności od dostępności pokarmu. Długość ciała wynosi ok. 80-100 cm, a ogon to kolejne 40 cm. Likaony osiągają ok. 75 cm wysokości w kłębie. Klatka piersiowa jest mocna i ma dużą objętość. Kończyny smukłe i długie, zakończone czterema palcami. W przeciwieństwie do innych psów nie posiada piątego szczątkowego palca na przednich kończynach. Zaokrąglone uszy są stosunkowo duże w porównaniu do wielkości głowy. Pysk i zewnętrzne części uszu czarne. Poprzez czoło rozciąga się czarna pręga. Czaszka szeroka i zaokrągloną z szerokim łukiem jarzmowym. Potężne łamacze, duże kły oraz silny zgryz pozwalają mu z łatwością gryźć duże zwierzęta, na które poluje. Inną charakterystyczną cechą są szerokie i duże zęby trzonowe przystosowane do kruszenia kości, a także duży grzebień potyliczny stanowiący przyczep dla silnych mięśni karku. Cecha ta jest wspólna dla likaonów i hien.

Tryb życia Likaona

Likaon ma bardzo silny instynkt stadny, co sprawia, że żyje i poluje w dużych grupach. W stadzie występuje wyraźna hierarchia osobników – osobną dla samców i samic. Wśród samic hierarchia jest zdecydowanie bardziej zauważalna. Całe stado liczy mniej więcej od 12 do 40 osobników z przewagą samców.

Likaony (Lycaon Pictus) podczas zabawy an afrykańskiej sawannie

Likaony na afrykańskiej sawannie

Likaony zajmują dość dużą przestrzeń (nawet ponad 4000 km²). Nie są jednak aż tak bardzo terytorialne jak inne ssaki drapieżne z rodziny psowatych. Zasięgi i wielkość stada zależy głównie od rodzaju terenu, na którym żyją. W niektórych miejscach gęstość zasiedlenia likaonów to 1 osobnik na 208 km2, natomiast w innych to 1 pies na 25 km2.

Likaony vs wilki

Mówi się, że Likaony inteligencją dorównują wilkom. Mają również silniej rozwinięte zachowania społeczne. W przeciwieństwie do wilków u likaonów nie zaobserwowano walk o pożywienie między członkami stada w czasie wspólnego jedzenia. Dzięki wieloletnim badaniom dowiedziono, że dość wyraźnie zaznacza się podział osobników przy jedzeniu. Co więcej wszystkie czynności w stadzie wykonywane są wspólnie. Co  istotne dopuszczają młode do pożywienia jako pierwsze  i przynoszą upolowaną zdobycz swoim młodym i samicom. Co więcej chore i kalekie osobniki, a także osierocone młode pozostają nadal pod opieką watahy.

Pożywienie Likaonów

Głównym składnikiem diety Likaonów jest mięso. Polują głównie na antylopy czy gazele, a poziom ich skuteczności łowieckiej szacuje się na ok. 80 procent. To bardzo dobry wynik, zważywszy że lwy osiągają zaledwie 30 procent skuteczności. Polowanie odbywa się w stadzie, w którym dominująca para prowadzi długą pogoń za ofiarami. Początkowo może być ich kilka, dopiero po wybraniu odpowiedniej zdobyczy wszyscy członkowie stada zaczynają ścigać tylko jedną ofiarę. W pogoni tej działają na zasadzie sztafety. Dominujące psy gonią ofiarę, a gdy ta zmieni kierunek ucieczki, przywództwo przejmują psy, które są najbliżej. Gdy ofiara zostanie schwytana okrąża zwierzę, a dominująca para uśmierca je rozszarpując brzuch i boki.
Jako ciekawostkę warto dodać, że Likaon może gonić ofiarę przez wiele kilometrów, a na dystansie 5 km potrafi rozwinąć prędkość do 60 km/h.

Szczeniaki Likaona

Szczeniaki Likaona

Oprócz antylop i gazel pożywienie Likaonów stanowią także drobne ptaki i ssaki czy nawet owady.

Likaon rozmnażanie i rozwój

Z racji tego, że w stadzie Likaonów panuje silna hierarchia, do rozmnażania przystępują tylko osobniki dominujące. Odbywa się to dwa razy w roku, głównie wiosną i jesienią. Ciążą u samicy likaona trwa dwa miesiące. Po tym czasie rodzi się od 6 do nawet 12 młodych. Samica do porodu przejmuje opuszczoną przez inne ssaki norę. W tejże norze szczenięta przebywają aż do ukończenia trzeciego tygodnia życia. Jednak, kiedy zaczynają ją opuszczać, nie są pozostawione same sobie, albowiem opiekuje się nimi cała grupa. Pilnuje ich, strzeże i karmi zwracanym, częściowo strawiony pokarmem. Po ukończeniu 3 miesięcy młode po raz pierwszy wyruszają wraz ze stadem w wędrówkę. Jednak dopiero, gdy skończą 14 miesięcy zaczynają brać aktywny udział w polowaniu. Długość życia Likaona to 10 lat.

Zagrożenia, ochrona Likaonów

Kiedyś populacja Likaonów liczyła ponad 500 000 osobników występujących w ponad 39 krajach afrykańskich. Niestety, w ciągu ostatnich lat ich liczba drastycznie spadła. Obecnie szacuje się, że na świecie żyje między 3 000 a 5 500 osobników. Mieszkają głównie we wschodniej i południowej części Afryki. Trzy największe populacje skoncentrowane są w Tanzanii w rezerwacie Selous Game, w północnej Botswanie oraz wschodniej Namibii. Mniejsze, ale za to bezpieczniejsze i bardziej odosobnione, znajdują się w Zimbabwe w Parku Narodowym Hwange oraz Republice Południowej Afryki w Parku Narodowym Kruger. Izolowane, odosobnione populacje nadal utrzymują się z Zambii, Kenii i Mozambiku.

Dzikie psy afryki likaony

Wataha Likaonów

Poprzez tak drastyczny spadek liczebności,  Likaony są gatunkiem zagrożonym wyginięcie. Głównymi powodami są utrata naturalnych stref do życia oraz konkurencja w postaci lwów i hieny cętkowanej, które żerują na tych samych terenach.  Co więcej lwy i hieny nierzadko zabijają młode likaony, aby „zniszczyć konkurencję”. Likaon (Lycaon pictus) jest w stanie bez problemu prześcignąć lwa w polowaniu, dlatego jest dla niego niewygodną konkurencją. Z drugiej strony, choć jedna hiena jest zdecydowanie bardziej zwinna i skuteczna niż jeden likaon, to w stadzie likaony są skuteczniejsze dzięki pracy zespołowej.

Likaony są również bardzo często zabijane przez ludzi – przede wszystkim przez myśliwych i pasterzy, którzy pilnują swoich stad.

Niestety większość parków narodowych ma niewystarczającą powierzchnię, aby likaony mogły tam swobodnie żyć i funkcjonować. Z tego powodu zwierzęta rozprzestrzeniają się na terytoria, które nie są objęte ochroną.

Likaony są najrzadszymi przedstawicielami dużych mięsożerców w regionie, na którym żyją. Spadek ich liczebności jest spowodowany nie tylko kurczeniem się obszarów ich naturalnego środowiska, ale także atakującymi ten gatunek epidemiami, np. nosówki, która wystąpiła po raz pierwszy na początku XX w. Ostatnimi czasy znacznie wzrosło zainteresowanie gatunkiem, więc istnieje nadzieja, że groźba wymarcia oddali się na dłuższy czas.

co je likaon, drapieżny ssak, dziki pies afrykański, inne nazwy likaona, jak wygląda likaon, likaon, likaon  galeria, likaon charakterystyka, likaon ciekawostki, likaon gatunek zagrożony wyginięciem, likaon inaczej, likaon informacje, likaon lycaon pictus, likaon ochrona, likaon odżywianie, likaon opis, likaon pies, likaon rozmnażanie, likaon simir, likaon systematyka, likaon środowisko, likaon waga, likaon wielkość, likaon wygląd, likaon występowanie, likaon zdjęcia, likaony, likaony tryb życia, lycaon pictus, lycaon pictus opis, pies likaon, psowate, rodzina psowate, rząd drapieżne, simir, ssak z rodziny psowatych, ssaki likaon

Tagi artykułu: