Wygląd zewnętrzyny psa zazwyczaj odpowiada zadaniu, jakie wyznaczył mu człowiek: psy małe, szybkie z szorstką sierścią to psy które muszą gonić szybkie i czasem niebezpieczne zwierzęta. Tu można zalczyć wiekszość terierów np. border terrier.
Morfologiczna (zewnętrzna) budowa ciała psa
W skład tułowia psa wchodzą: klatka piersiowa, kłąb, grzbiet, zad oraz brzuch. Z przodu tułowia znajduje się szyja wraz z głową oraz dwie kończyny przednie (prawa i lewa). Natomiast z tyłu tułowia są dwie kończyny tylne (prawa i lewa) oraz ogon.
zewnętrzna budowa ciała psa
Klatka piersiowa – klatka piersiowa stanowi przednią część tułowia psa. W jej anatomicznym wnętrzu znajdują się ochraniane żebrami płuca, wraz z mostkiem, stanowiącym dolną część klatki piersiowej. Nad klatką piersiową znajduje się kłąb, wraz z leżącym wewnątrz kręgosłupem. Nieco niżej, po bokach są parzyste łopatki, łączące z tułowiem obie kończyny przednie. Natomiast przednią część klatki piersiowej stanowi przedpiersie. Klatka piersiowa musi być u psa odpowiednio: szeroka, długa i głęboka (sięgająca do łokci), a także dobrze wysklepiona i umięśniona. Odpowiednia wielkość i głębokość klatki piersiowej zapewnia psu właściwą pojemność płuc, a tym samym wytrwałość psa w biegu, co jest bardzo ważne szczególnie w przypadku psów ras rzutkowych (pracujących), jak np. psy myśliwskie, pasterskie itp. Klatka piersiowa nie może być beczkowata (zbyt mocno wysklepiona), a przede wszystkim za wąska, płaska i/lub płytka, a u niektórych ras także za krótka. Dobre zaznaczenie przedpiersia warunkuje kąt nachylenia łopatki. Klatka piersiowa ma odpowiednią głębokość wtedy, gdy mostek znajduje się na wysokości łokcia (stawy łokciowego), lub nieco poniżej. Dolna linia klatki piersiowej ma łagodnie przechodzić w z reguły łagodnie podciągnięty brzuch (u niektórych ras mocno podciągnięty np. u chartów). Niektóre z wymienionych tu wad klatki piersiowej, w ocenie psa rasowego są traktowane nawet jako poważne błędy budowy (np. zbyt płytka klatka piersiowa).
klatka piersiowa u charta
Kłąb – leży nad klatką piersiową. Stanowi połączenie szyi z tułowiem, gdzie szyja przechodzi w początkową część grzbietu psa. W obrębie kłębu leży piersiowy odcinek kręgosłupa psa, który tworzą kręgi piersiowe (wyrostki kolczyste szczególnie czwartego i piątego kręgu piersiowego). W rejonie kłębu swój początek zaczynają też leżące poniżej łopatki (ich górne brzegi), które z kolei przechodzą w kończyny przednie. W kłębie mierzy się wysokość psa. Wszystkie te części tworzą tzw. pas barkowy i są bardzo mocno połączone silnym umięśnieniem, co jest źródłem siły, ustawienia oraz rozmachu łopatek u psa. Kłąb powinien być odpowiednio wysoki i szeroki, powinien też sięgać stosunkowo mocno do tyłu. Nie może być zbyt niski i za wysoki oraz za wąski.
Grzbiet – stanowi górną część tułowia poziome rusztowanie dla całego organizmu. Biegnie od kłębu (przód) do zadu i ogona (tył). U psa tworzą go dalsze kręgi piersiowe oraz siedem kręgów lędźwiowych kręgosłupa. Zadaniem grzbietu jest całej masy mięśni, wnętrzności oraz powłok skórnych. Grzbiet przenosi ponadto siłę napędu kończyn tylnych na tułów oraz kończyny przednie. Bardzo ważną rolę w budowie grzbietu pełni również odcinek lędźwiowy, ponieważ kręgi tej części kręgosłupa mają jedynie krótkie wyrostki poprzeczne (boczne) i nie są już wspierane żebrami. Kręgi musza mieć tu zatem silne, odpowiednio długie i szerokie wyrostki poprzeczne, bo tylko takie zapewnią psu dobrą muskulaturę mięśni i mocne związanie tej części grzbietu. Dlatego ważne jest, by ta część grzbietu była odpowiednio krótka, szeroka, zwarta i dobrze umięśniona. Ponadto, im cały grzbiet u psa jest bardziej mocny i sztywny, tym sprawniejszy i bardziej wytrwały jest kłus i galop zwierzęcia. Dlatego też silny i prosty grzbiet stanowi jedno z ważniejszych i podstawowych kryteriów oceny u psów rasowych. Grzbiet prosty jest grzbietem normalnym. Wadliwe grzbiety to: karpiowaty (wysklepiony do góry, garbaty) oraz łękowaty (wysklepiony do dołu, zapadnięty, siodlasty). U większości ras linia grzbietu musi być prosta, tylko wyjątkowo obniża się ku tyłowi, jak np. u owczarka niemieckiego. Na dobry grzbiet wpływa też mocny kościec oraz silne umięśnienie psa. Wpływa na to prawidłowe żywienie psa, szczególnie w pierwszym roku jego życia (odpowiednia dieta fosforowo-wapniowa), oraz odpowiedni trening i dostateczna ilość codziennych spacerów. Szczególnie zapadnięty (łękowaty) grzbiet jest bardzo poważną wada budowy, która świadczy o złym żywieniu i przebytej krzywicy, lub o słabym umięśnieniu (efekt kiepskich treningów).
Zad – tworzy tylny odcinek tułowia psa. Jego kostny szkielet tworzy miednica oraz trzy zrośnięte ze sobą kręgi krzyżowego odcinka kręgosłupa, przechodzące dalej (za zadem) w kręgi ogona. Miednica łączy się stawowo z kończynami tylnymi, tworząc dwa uda. Zad jest bardzo ważną częścią motoryczną zarówno tułowia, jak całego ciała psa, bowiem daje siłę napędową i odbicie dla kończyn tylnych, a tym samym i dla całego przodu ciała. Pies skacze do przodu wybijając się kończynami tylnymi, które muszą być mocno osadzone w zadzie. Zad u psa powinien być odpowiednio szeroki, mocny i zaokrąglony. Musi też mieć pochylenie zgodne ze wzorcem rasy. Dla dobrego ruchu istotna jest również długość i nachylenie miednicy. Zad nie może być jednak zbyt spadzisty. Zbyt prosty zad powoduje jego przebudowanie i za strome ustawienie kończyn tylnych. Z kolei za stromy zad (zbyt spadzisty) świadczy o skróceniu miednicy, co powoduje związany ruch kończyn tylnych. Wszystkie wady w budowie i ustawieniu zadu rzutują na zły posuw kończyn psa w ruchu. Mogą też powodować chwiejny i niestabilny chód (często zauważalny np. u przerasowionych owczarków niemieckich). Zad wraz z grzbietem powinien tworzyć tzw. „piękną linię grzbietu”.
Brzuch – jest dolną częścią tułowia psa i zaczyna się zaraz za klatką piersiową (tuż za mostkiem), ciągnąc się do narządów płciowych i odbytu psa. Jest najmniej owłosiony ze wszystkich partii tułowiowych. W kątach pomiędzy tułowiem a kończynami tylnymi, znajdują się pachwiny (u zwierząt nazywa się je tzw. słabizną, z powodu delikatności budowy anatomicznej). Zarówno pachwiny, jak i spód brzucha są wyścielone miękka i delikatną skórą, zawierającą dwa rzędy sutków, ciągnące się wzdłuż od przodu do tyłu psa. Liczba sutków jest parzysta i różna w zależności od rasy, a więc wielkości psa. Zazwyczaj u małych ras występują są 4 pary sutków, natomiast u ras średnich jest 5 par, a u dużych ras może być 6 lub więcej. Sutki u samców do końca życia pozostają oczywiście nieczynne. Prawidłowo zbudowany brzuch nie może być obwisły. Wraz z klatką piersiową, powinien tworzyć linię wciętą. Brzuch ma być zatem podciągnięty odpowiednio do rasy (np. charty mają mocno podciągnięty brzuch, natomiast molosy – łagodnie). Zbyt obwisły brzuch świadczy o ewentualnych chorobach (występuje np. w przypadku nowotworów układu pokarmowego lub wewnętrznych narządów rozrodczych) lub otyłości, a u suk jest to także efekt zaawansowanej ciąży, który mija po porodzie.
