Nagi pies meksykański (Bezwłosy pies Azteków) to czworonóg o niezwykłej historii. W języku nahuatl nazwa rasy brzmi xōlōitzcuintli. Pierwszy człon pochodzi od imienia boga Xolotla, zaś drugi – itzcuīntli – służy do oznaczenia w języku nahuatl ‘psa’. Nagi pies meksykański jest bardzo podobny do innej, bezwłosej rasy psa – Chińskiego grzywacza. Niedawno przeprowadzone badania genetyczne, mające na celu ustalenie pochodzenia rasy Xoloitzcuintli, nie dowiodły jednak istnienia związku genetycznego bezwłosego meksykańskiego z Chińskim grzywaczem.
Xolo z całą pewnością pochodzi z Meksyku. Badania archeologiczne pozwalają przypuszczać, że psy żyły na terenie dzisiejszego Meksyku już 3000 lat temu. Rdzenna ludność zamieszkująca tereny Środkowej i Południowej Ameryki wykorzystywała zwierzęta w czasie polowań na drobną zwierzynę i do drobnych prac gospodarskich. O wielkim znaczeniu i ogólnym poważaniu czworonogów świadczą liczne przekazy źródłowe i częstotliwość występowania ich wizerunków w sztuce i na artefaktach odnalezionych w dawnych azteckich siedzibach. Psy rasy Nagi pies meksykański były uznawane przez Azteków za święte psy. Indiańskie ludy wierzyły, że psy są potrzebne człowiekowi po śmierci i pomagają duszom swoich mistrzów przedostać się bezpiecznie przez podziemia. Bóg Xolotl był wedle wierzeń Azteków stworzycielem świata – ochrzczenie psa boskim imieniem może być zatem poczytywane jako nobilitacja i wyraz ogromnego szacunku dla zwierzęcia.
Warto przy tym wspomnieć, że część mieszkańców Meksyku nadal wierzy w ozdrowieńczą moc rasy.
Nagie psy meksykańskie były nie tylko obiektem swoistego kultu. Aztekowie docenili psy także ze względu na ich mięso. Spożywanie psiego mięsa nie było jednak dla ludów indiańskich codziennością; ponad 90% kości znalezionych w miejscach dawnych osad należy do jeleni i innych zwierząt łownych. Opinie jakoby w dawnych społecznościach Ameryki Łacińskiej szerzył się „kanibalizm” są mocno przesadzone.
Meksykańskie psy w Europie
Gdy Kolumb przybył na Karaiby w 1492 roku, zanotował w swoim dzienniku podróżnym informacje o obecności w Nowym Świecie dziwnych bezwłosych psów. Xolos zostały wkrótce przewiezione do Europy. Wbrew oczekiwaniom nie wywołały sensacji. Rasa jest obecnie dość rzadko spotykana na Starym Kontynencie. Psy nigdy nie zdobyły popularności w Stanach Zjednoczonych, skutkiem czego są często porównywane do mitycznej Chupacabry.
Fenomen Nagiego psa meksykańskiego
Gen, który odpowiada za brak włosów jest dominujący, niemniej niektóre szczenięta rodzą się z sierścią. Łączenie dwóch bezwłosych osobników niesie za sobą prawdopodobieństwo urodzenia możliwie jak największej liczby bezwłosych szczeniąt, co nie oznacza jednak, że cały miot będzie włosa pozbawiony.
Zagrożenia. Niestety, łączenie dwojga idealnych przedstawicieli rasy może być bardzo groźne dla przyszłego potomstwa. Okazuje się bowiem, że u 25% homozygotycznych szczeniąt pojawia się śmiertelny gen. Uniknięcie potencjalnych problemów hodowlanych i odnalezienie zdrowego i silnego reproduktora oraz samicy jest sprawą szalenie skomplikowaną. Hodowcy muszą niekiedy wyjeżdżać do odległych zakątków świata, aby znaleźć psa, który będzie odpowiedni do rozrodu. Ciekawostką jest, że dobrze zbudowane i zdrowe psy mogą być wykorzystane do hodowli, jednak nie powinny brać udziału w psich wystawach.
Owłosione psy meksykańskie mogą zostać uznane za rasowe tylko wówczas, gdy ich rodzice posiadają rodowody. Oprócz tego w rodowodzie owych rodziców powinno widnieć chociażby jedno pokolenie wyhodowane wyniku skojarzenia dwojga psów bezwłosych. Standardy są nadzwyczaj surowe.
Nagi pies meksykański kilkakrotnie był na skraju wyginięcia. Największym zagrożeniem dla rasy były rytualne uboje wykonywane w czasie świąt i obrzędów. Meksykański związek kynologiczny podjął jednak starania o ocalenie rasy. Od 1940 roku Nagi pies meksykański znajduje się w logo krajowego związku.
Nagi pies meksykański wygląd psa
Cechą typową dla rasy jest całkowity lub prawie całkowity brak włosów. Skóra psa jest miękka i delikatna. Ciało ma harmonijne proporcje: szeroka i pojemna klatka piersiowa, długie i smukłe kończyny. Na pierwszy rzut oka przypomina Manchester Teriera. Długość ciała w stosunku do wysokości w kłębie jest jak 10 do 9, zatem sylwetka psów wpisuje się w kształt prostokąta położonego na dłuższym boku. Suki mogą być nieco dłuższe niż psy. Czaszka jest szeroka i mocna, i zwęża się stopniowo w kierunku kufy. Potylica ledwo widoczna.
Stop lekko, ale jasno określony. W profilu górne linie kufy i czaszki są prawie równolegle. U psów o ciemnej skórze nos jest bardzo ciemny. U pozostałych czworonogów jaśniejszy. Policzki słabo rozwinięte. Zęby ustawione w zgryzie nożycowym. Tyłozgryz i przodozgryz, jak również wszystkie inne anomalia, traktowane są jako wady dyskwalifikujące.
Oczy średniej wielkości, kształtu migdałowego, wyrażające czujności i nieufność. Kolor oczu różni się w zależności od koloru sierści. Dopuszczalnymi kolorami są: czarny, kawowy, czerwono-brązowy i bursztynowy. Oczy powinny być tego samego koloru. Kolor powiek waha się od czarnego przez brązowy aż do szarego. Kolor jaśniejszy lub różowe plamy na powiekach są dozwolone, ale niezbyt pożądane.
Uszy długie, duże i wyraziste, bardzo eleganckie i o delikatnej strukturze. Przypominają nieco uszy nietoperza. Kiedy pies jest czujny, uszy stoją. Psy z przyciętymi lub zwisającymi uszami są zwyczajowo dyskwalifikowane.
Szyja noszona wysoko, lekko łukowata, stosunkowo długa. Skóra na szyi jest mocna, elastyczna i bez podgardla. Szczenięta mogą mieć małe fałdy na szyi, które jednak znikają wraz z wiekiem. Kłąb niezbyt dobrze określony. Grzbiet prosty. Lędźwie mocne i muskularne. Zad nieco wypukły z profilu.
Ogon długi i cienki, sięgający do stawu skokowego i zwężający się ku końcowi. W ruchu noszony wysoko, zakrzywiony, nigdy zakręcony nad grzbietem. W spoczynku zwisa. W pewnych okolicznościach ogon może być schowany, dociskany do dolnej części brzucha. Takie zachowanie psa może być odczytane jako wyraz zakłopotania, nieśmiałości. Kończyny przednie są proste, pionowe, o długości proporcjonalnej do reszty ciała. Ramiona są płaskie i umięśnione, łopatki odpowiednio kątowane. Silne łokcie przylegają do klatki piersiowej, niezwrócone na zewnątrz. Widziane z tyłu tylne kończyny są zupełnie proste, a uda dobrze umięśnione. Łapy średniej wielkości, palce łukowate. Pies ma długi, elegancki, sprężysty krok. Kłus jest szybki i płynny, głowa i ogon noszone wysoko.
Ze względu na kompletny brak włosów, skóra u przedstawicieli tej rasy jest obiektem szczególnego zainteresowania. Jest bardzo gładka i wrażliwa na dotyk. Skóra psa wymaga więcej opieki, gdyż nie posiada on naturalnej ochrony przed słońcem i szkodliwymi warunkami atmosferycznymi.
Pomimo, że pies nie posiada sierści, szorstki i gęsty włos (w dowolnym kolorze) występuje na czole i szyi. Nagi pies meksykański występuje w kilku typach umaszczenia: czarnym, czarniawo szarym, ciemnoszarym, czerwonawym, wątrobianym, brązowym lub złotym. Idealna wysokość w kłębie dla odmiany standardowej waha się w granicach od 46 do 60 centymetrów wysokości w kłębie, z tolerancją do 2 cm powyżej u doskonałych psów. Dla odmiany miniaturowej maksymalna wysokość w kłębie wynosi 35 centymetrów.
Nagi pies meksykański zachowanie i temperament
Dorosłe Xolos są psami spokojnymi i zrównoważonymi, ale szczenięta mogą być bardzo energiczne i głośne. Po osiągnięciu drugiego roku życia ognisty temperament lekko przygasa. Czworonogi są ponadto bardzo inteligentne, błyskotliwe, ciekawe i mają silny instynkt myśliwski. Współczesne Xolos są psami dość niezależnymi; uwielbiają uciekać właścicielom, wspinać się po ogrodzeniach i przekopywać ogródek. Aby zmniejszyć problemy adaptacyjne, warto rozpocząć szkolenie psów już w okresie szczenięcym. Nagi pies meksykański osiąga wiek dojrzały nieco później niż pozostałe rasy – ok. 2 roku życia.
Osoby, które rozważają przyjęcie tej rasy pod swój dach, powinny dokładnie się zastanowić, czy poradzą sobie z procesem szkoleniowym i codziennymi obowiązkami względem czworonoga. Xolo wariują, jeżeli właściciele nie zapewnią im odpowiedniej ilości ćwiczeń fizycznych w ciągu dnia. Stymulacja psychoruchowa jest niezbędna dla utrzymania psa w prawidłowej formie.
Zdrowie Nagiego psa meksykańskiego
Nagi pies meksykański został opracowany przez dobór naturalny, zatem nie ma mowy o modyfikacji i interweniowaniu człowieka w rozwój rasy. Xolo został wyhodowany w klimacie tropikalnym, zatem nie powinien żyć w chłodniejszych rejonach świata. Pielęgnacja zwierząt nie sprawia właścicielom wielkich trudności, niemniej należy pamiętać o odpowiedniej pielęgnacji skóry. U zaniedbanych psów często pojawia się trądzik, który wymaga leczenia odpowiednimi maściami i antybiotykami.
Wysokość: Idealna wysokość w kłębie dla odmiany standardowej waha się w granicach od 46 do 60 centymetrów wysokości w kłębie, z tolerancją do 2 cm powyżej u doskonałych psów. Dla odmiany miniaturowej maksymalna wysokość w kłębie wynosi 35 centymetrów.
Waga: w zależności od odmiany.
Umaszczenie: Nagi pies meksykański występuje w kilku typach umaszczenia: czarnym, czarniawo szarym, ciemnoszarym, czerwonawym, wątrobianym, brązowym lub złotym.
Zdrowie: nie odnotowano typowych przypadłości zdrowotnych.
Pielęgnacja: skóra może być podatna na trądzik.
Rodzina: psy bardzo późno dojrzewają. Dopiero około drugiego roku życia stają się w pełni dojrzałe i zrównoważone. Wymagają odpowiedniego podejścia szkoleniowego i konsekwentnego prowadzenia.
Inne nazwy: Xoloitzquintie, Mexican Hairless, Tepeizeuintli
Klasyfikacja FCI - Grupa V, Sekcja 6, nr wzorca 234. Nie podlega próbom pracy.
Kraj pochodzenia: Meksyk
Cena za szczeniaki z rodowodem 3500 złotych Nagi pies meksykański, 2000 złotych Owłosiony pies meksykański. Źródło ogloszenia.wp.pl
