Wśród tak licznych w dzisiejszych czasach ras psów nietrudno o zawrót głowy. Każda rasa ma inne cechy, inny charakter, sprawdzi się dla innego typu właściciela. Najpopularniejsza rasa duńska Wyżeł duński to rasa o tyle ciekawa, że nie jest zbyt popularna poza Danią. Choć niektórzy mogą kojarzyć samą nazwę „wyżeł”, często mają oni tylko mgliste skojarzenia na temat tego, jak ten pies może wyglądać i czym może się cechować. Ten artykuł ma na celu rozwianie wszelkich wątpliwości i dokładnie scharakteryzowanie wyżła duńskiego.
Najpopularniejsza rasa duńska - Wyżeł Duński jego klasyfikacja
Jak każda rasa uznana przez Międzynarodowy Związek Kynologiczny (FCI), wyżeł duński ma swój oryginalny rodowód. Klasyfikacja tej rasy wygląda następująco, zaczynając od najbardziej szczegółowej charakterystyki:
·Rasa: Wyżeł duński
·Podsekcja: Wyżeł kontynentalny w typie gończych
·Sekcja: Wyżeł kontynentalny
·Grupa: Wyżeł
Pochodzenie i historia wyżła duńskiego
Rasa ta wywodzi się z Danii. Jej początek przypada na XVIII w., kiedy to Morten Bak, twórca rasy, po przednim skrzyżowaniu psów wiejskich z psami cyganów, wyselekcjonował z ośmiu pokoleń psów wzorzec wyżła, który dzisiaj nosi nazwę wyżeł duński. Psy należące do tej rasy w początkowym okresie jej istnienia nazywano psami Baka później pointerami duńskimi lub pointerami staroduńskimi. W okresie wojen światowych liczebność rasy dramatycznie spadła i dopiero po roku 1945 Duńczycy zdecydowali się na jej reaktywację. W szczytowym okresie wyżły duńskie były jedną z najbardziej licznych ras psów myśliwskich w Danii.
źródło wikipedia
Wygląd
Pierwsze spojrzenie na wyżła duńskiego może budzić mieszane uczucia – jedni pokochają go za jego oryginalny wygląd, a inni nie będą w stanie wyobrazić sobie takiego psa przy swoim boku. Jest to kwestia gustu. Wyżeł duński ma bowiem charakterystyczne umaszczenie, cętkowane i łaciate jednocześnie. Większość jego ciała jest biała, pokryta szarobrązowymi cętkami, gęsto rozsianymi po całym ciele. Dodatkowo gdzieniegdzie pojawiają się większe łaty lśniącej, krótkiej sierści o ciemnobrązowym kolorze. Głowa wyżła jest również w całości lśniąco brązowa. Sylwetka wyżła jest szczupła, choć masywna. Ma on proporcjonalne kończyny, dość krótką szyję i podłużną głowę. Ogon wyżła jest średniej długości, sztywny i stosunkowo cienki. Duże uszy opadają po bokach głowy i kończą się nieco ponad wysokością brody. Pies ma spokojne, jasnobrązowe spojrzenie. Nos jest takiego samego koloru, jak reszta głowy, a u dołu pyska zwisają dość mocno widoczne fałdy skóry. Wyżeł duński dorasta do 60 cm i zazwyczaj waży maksymalnie 35 kg.
Charakter wyżła duńskiego
Ponieważ wyżły od zawsze miały stały kontakt ze swoim właścicielem – myśliwym, po dziś dzień są bardzo towarzyskie i mocno przywiązują się do człowieka. Chętnie spędzają z nim czas, najlepiej na bieganiu, zabawach i oczywiście polowaniu. Wyżeł duński to pies bardzo energiczny, lubiący aktywne spędzanie czasu. Potrzebuje bardzo dużo ruchu, dlatego dobrze jest, jeśli jego właściciel należy do osób aktywnych. Życie w mieście, a co gorsza w ciasnym mieszkaniu, jest dla wyżła nie lada wyzwaniem, ponieważ nie gwarantuje mu wystarczającej ilości ruchu i wystarczająco dużej przestrzeni. Jako pies towarzyszący jest wierny, zrównoważony i czuły. Nie przeszkadza mu obecność innych psów. Ma też przyjacielski stosunek do dzieci.
Wymagania
Najważniejsze, o czym trzeba pamiętać, będąc właścicielem pointera staroduńskiego, jest zapewnienie mu jak najwięcej okazji to aktywnego spędzania czasu. Poza tym należy również odpowiednio go pielęgnować. Niezbędne jest kąpanie wtedy, kiedy sierść tego wymaga oraz czesanie przynajmniej raz w tygodniu. Ze względu na oklapłe uszy, które mogą być niedostatecznie wentylowane, wyżeł duński może być podatny na różnego rodzaju zapalenia, a w dłuższej perspektywie również poważniejsze dolegliwości. Dlatego należy kontrolować stan uszu psa i zadbać o ich higienę, gdyż poświęcenie im niedostatecznej uwagi może prowadzić do nieprzyjemnych konsekwencji.
Wyżeł duński użytkowość
Obecnie wyżły duńskie są przede wszystkim psami myśliwskimi. Ściśle współpracują z myśliwymi. Na polowaniach zachowują się raczej cicho, ponieważ z natury są spokojne i odważne. Dobrze sprawdzają się na polowaniach również, dlatego, że są wytrwałe i pracowite. Mają bardzo wyczulony węch i dzięki temu podczas polowań pomagają myśliwym wytropić postrzeloną zwierzynę po zapachu jej krwi – są tzw. posokowcami. Oczywiście oprócz roli psów myśliwskich coraz częściej są psami towarzyszącymi.
Wyżeł duński w Polsce
Wyżły duńskie nie są zbyt popularne w Polsce, być może dlatego, że łowiectwo powoli odchodzi w zapomnienie. Poza tym, jako psy towarzyszące częściej wybiera się powszechniej występujące psy, jak chociażby labradora. Przyczyną może być również fakt, że niewiele osób wie o istnieniu rasy wyżła duńskiego, a tym bardziej zna jej charakterystykę. Niemniej jednak w Polsce można znaleźć pojedyncze hodowle psów tej rasy. Są one niestety na tyle rzadkie, że przy nieodpartej chęci posiadania takiego psiaka najbardziej opłacalną opcją będzie sprowadzenie go z jego rodzimego kraju – Danii.
Inne nazwy: Gammel Dansk Hønsehund, Pointer staroduński
