Udostępnij ten artykuł.

Norowce psy myśliwskie na króliki, borsuki i lisy

Norowce to grupa psów myśliwskich przystosowanych do polowania na zwierzętach w norach. Z reguły mają wąski i niski tułów, dzięki czemu z łatwością mogą wyszukiwać, następnie płoszyć i zaganiać zwierzęta bytujące w norach, na przykład lisy, jenoty, borsuki i króliki. Polowanie na te zwierzęta jest trudne, dlatego dobrze ułożone norowce to podstawowa broń każdego myśliwego.

Znakomitymi norowcami są wszystkie małe psy myśliwskie, ale w szczególności: jamniki, terriery walijskie i foksteriery. Najlepiej przystosowane do pracy w norach są jamniki szorstkowłose, gdyż mają specyficzną budowę ciała, krótkie nogi i silny chwyt-zgryz. Mniej przydatne są norowce psy rude jamniki krótkowłose lub długowłose, gdyż łatwo można je pomylić z wyskakującym z nory lisem.

norowce psy myśliwskie

Idealne cechy norowca:

  • odwaga
  • pasja
  • wytrwałość
  • odporność na ból
  • umiejętność ciągłego i rytmicznego oszczekiwania

 

Norowiec nie może być nadpobudliwy, ani też zbytnio zawzięty. Pies, który będzie spędzał w norze kilka godzin, naraża się na śmierć. Lepiej, gdy norowiec wychodzi z nory po 15-20 minutach. Norowiec powinien szczekać i wypędzać zwierzę z nory, jednak nie może nawiązywać z nim kontaktu i rozpocząć walki, gdyż może się to dla niego (dla psa) źle skończyć.

Przydatny pies, to taki, który ma pasję, ale też nie przesadza z ciętością. Często nawet lepiej, gdy norowce psy myśliwskie przestają szczekać po kilku minutach, gdyż z czasem można ich wyszkolić, by nie dawały tak szybko za wygraną. W drugą stronę jest odwrotnie. Zbyt nadpobudliwy norowiec jest mniej przydatny, bo takiego już trudniej okiełznać. Szkolenie norowca jest trudne, gdyż z reguły na początek trzeba trafić na bojaźliwego lisa, czyli takiego, którego można z łatwością przegonić z nory. Wtedy pies nabywa pewności siebie i jest chętniejszy do pracy podczas kolejnych polowań. Gorzej jest, gdy pies natrafi na zwierzę-twardziela, który nie podda się psu tak łatwo. Wtedy może nawet dojść do pogryzienia psa, co zniechęci go do kolejnych polowań.

Czy norowce nadają się do towarzystwa? Z pewnością są to psy oryginalne, pewne siebie, hałaśliwe, uparte i nieufne wobec obcych. Opieka na nad nimi jest wymagająca, ale z drugiej strony dostarcza wielkiej satysfakcji i radości. Z norowcami trudno się nudzić.

Jamnik – norowiec o wielkim sercu i donośnym głosie

Psy, wokół których narosło wiele mitów i stereotypów. Często ośmieszane i krytykowane za wygląd i charakter, nie słusznie zresztą. Każdy, kto był właścicielem jamnika, powie, że jest to znakomity pies, choć momentami trudny w wychowywaniu, to jednak wdzięczny i błyskotliwy.

Jamniki wywodzą się z psów gończych, które były wykorzystywane do pracy na i pod ziemią. Dziś  są psami sprawdzającymi się jako myśliwskie psy norujące, gończe i tropiące. Jamniki norowce dzieli się ze względu na wielkość: standardowe, miniaturowe i królicze. Inny podział obejmuje długość i rodzaj włosia, i tak dzieli się je na: krótkowłose, szorstkowłose i długowłose. Najrzadziej spotyka się jamniki długowłose.

norowce jamniki szorstkowłose

norowce psy myśliwskie

Jamnik to bardzo charakterystyczny i niepowtarzalny pies. Ma wydłużoną i umięśnioną sylwetkę i szczupły, ostry pysk. Wydawałoby się, że jest ociężały, ale w rzeczywistości jest bardzo zwinny i ruchliwy. Jest świetnym przyjacielem, jednak może być trudnym domownikiem. Duża czujność sprawia, że pies ten jest bardzo hałaśliwy i szczeka przy każdej nadarzającej się okazji. Często mówi się, że jamnik jest złośliwy i agresywny. Nie jest to prawdą, bo choć jamniki  mają silną osobowość, to jednak są przyjacielskie i nawiązują silną więź z właścicielem. Bywają nieufne w stosunku do obcych, których lubią obszczekiwać.

Właściciele działek i ogrodów mogą nie być zadowoleni z towarzystwa jamnika, z prostego powodu – pies uwielbia przekopywać ziemię w poszukiwaniu kretów, żab i innych zwierząt. Warto także dodać, że jamniki są ogromnymi łakomczuchami, co niestety często skutkuje u nich nadwagą. Kiedy czują, że ich właściciel coś je, nie dadzą za wygraną, póki nie dostaną choćby kęsa do posmakowania. Są to psy tętniące życiem, uparte i zabawne do końca swych dni.

 

Terriery walijskie – myśliwskie psy norujące znane od starożytności

Bliski krewny Lakeland Terriera. Pierwotnie był wykorzystywany do wypłaszania z nor lisów, potem stał się psem do towarzystwa. Prawdopodobnie psy były już znane i cenione w starożytnym Rzymie. Obecnie znów sprawdza się w czasie polowania na lisy i borsuki. Przydaje się także do polowania na dziki. Jest pracowity i bystry, co sprawia, że radzi sobie w każdej sytuacji.

Charakterystyczną cechą terriera walijskiego jest szorstka, lekko poskręcana i twarda sierść, o którą trzeba dbać. Obowiązkowo, 3-4 razy w roku należy psa trymować, a kilka razy w miesiącu porządnie wyszczotkować. Jest to pies bardziej towarzyski niż jamnik, a z pewnością łatwiejszy do opanowania i mniej hałaśliwy. Pewny siebie i chętny do zabawy. Szybko przywiązuje się do swojego terytorium, którego żarliwie broni. Lubi dominować nad innymi psami, choć nie przejawia agresji. Bardziej stara się wykazać swoją odwagą i sprytem.

teriery walijskie psy myśliwskie

terier walijski

O przydatności terriera na polowaniu decyduje jego wytrwałość i odporność na ból. Myśliwskie psy norujące często muszą przedostać się do wąskiej nory, w której przebywa dzikie zwierzę, co wiąże się z ryzykiem licznych obrażeń. Często pies nie może się wydostać z nory lub zostaje zaatakowany przez lisa.

Szkolenie terriera jest równie pracochłonne jak jamnika, z tym, że wydaje się, że terriery są jeszcze bardziej delikatne, przez co trzeba się napracować, by wzbudzić u psa zainteresowanie norami, a co najważniejsze zachęcać go nie odpuszczania i wyganiania lisa aż do skutku.

Tagi artykułu: